40 χρόνια απ’ τη διάσπαση της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
Ο Μ.Μαϊλης, ηγετικό στέλεχος του «Κ»ΚΕ (΄56), μια πολιτική μετριότητα, Παπαρήγειου αναστήματος, απ’ τη μεγάλη στρατιά των μετριοτήτων της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, μ’ αφορμή τα 40 χρόνια απ’ τη «12η Ολομέλεια» (1968) αυτού του αστικού (απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του, Μάρτης ΄56) κόμματος, ξεσπαθώνει για πολλοστή φορά, επιχειρώντας εκ νέου να «αποδείξει»-πείσει, ότι το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα», ότι είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «διαφορετικό» τάχα απ’ το δίδυμο χρουστσοφικό αδελφό του, το σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΝ.
Και η νέα απέλπιδα προσπάθειά του σημειώνει παταγώδη αποτυχία, γιατί δεν καταφέρει να τεκμηριώσει-αποδείξει τους αντιμαρξιστικούς του ισχυρισμούς, παρά την άφθονη κατανάλωση, άσκοπη βέβαια, «φαιάς ουσίας». Κι’ αυτό όχι τόσο εξαιτίας της κλασσικής ανικανότητας που τον διακρίνει (είναι κι’ αυτός ένας λόγος) αλλά εξαιτίας της αντιμαρξιστικής σκοπιάς με την οποία προσεγγίζει το όλο ζήτημα, κυρίως όμως και πρώτ’ απ’ όλα επειδή μεταξύ των δυο κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, δεν υπάρχουν αρχειακού ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα διαφορές σε βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (=επανάστασης, σοσιαλισμού-κομμουνισμού, κλπ.), αφού κανένα απ’ τα δύο κόμματα δεν καθοδηγείται στη δράση του απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά και τα δυο καθοδηγούνται απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και επιπλέον οργανωτικά προέρχονται και τα δυο απ’ το γνωστό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα που γεννήθηκε-συγκροτήθηκε το Μάρτη του 1956 στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας», σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης, ανοιχτής, ωμής και απροσχημάτιστης επέμβασης της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ. στο επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, έκτρωμα που κράτησε μεν την επωνυμία «ΚΚΕ» αλλά καμία απολύτως σχέση (ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά) δεν είχε και δεν έχει μ’ εκείνο το ηρωϊκό επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου ούτε συνέχειά του αποτελεί.
Ο Μ.Μαϊλης, ένας απ’ τους πιο βαμμένους αντισταλινιστές-αντιζαχαριαδικούς σοσιαλδημοκράτες της ηγετικής κλίκας της Παπαρήγας, εξαπατώντας τους κομμουνιστές αλλά και τα μέλη-οπαδούς του «Κ»ΚΕ, επιχειρεί να «περάσει στα μυαλά τους» την ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη άποψη και ταυτόχρονα χονδροειδή χρουστσοφικό μύθο, ότι τάχα στη «12η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ (΄56) πραγματοποιήθηκε μια ιδεολογικο-πολιτική σύγκρουση-διαμάχη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και του όποιου ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ανεξάρτητα απ’ την ονομασία του) για βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, αποκρύβοντάς τους την πραγματικότητα ότι δηλ. αυτή η διαμάχη ήταν: α) μια ενδορεβιζιονιστική σύγκρουση, διαμάχη στα πλαίσια του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και β) διαμάχη μεταξύ τάσεων της ίδιας ρεβιζιονιστικής κατεύθυνσης και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, γιατί όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, στα πρωταρχικής και αρχειακής σημασίας ζητήματα (=επανάστασης-σοσιαλισμού) και στις δυο δεξιές οπορτουνιστικές τάσεις στο ενιαίο ως τότε χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) δεν υπήρχαν ούτε και σήμερα, μετά τη διάσπασή του σ’ εκείνη την Ολομέλεια, υπάρχουν διαφορές. Και οι δυο τάσεις-κατευθύνσεις (χρουστσο-μπρεζνιεφική «Κ»ΚΕ – χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» ΣΥΝ) έχουν κοινές αντιμαρξιστικές απόψεις – εκείνες του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι η μεγάλη σύγκρουση στο «Κ»ΚΕ μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού πραγματοποιήθηκε στα χρόνια 1955-56 υπό την καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη που στάθηκε αδιάλλακτος και συνεπής υπερασπιστής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των ΜΑΡΞ-ΕΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.
Και ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν διαφορές, πριν και κατά τη διάρκεια της «12ης Ολομέλειας» (αλλά ούτε και μετά), σε αρχειακά ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα ζητήματα, ο Μ.Μαϊλης επικεντρώνει σκόπιμα την αναφορά του σε δευτερεύουσας σημασίας προβλήματα, προσπαθώντας να απομακρύνει την προσοχή των κομμουνιστών απ’ τα καίρια και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος – εξάλλου το ίδιο είχε κάνει και η διαβόητη «12η Ολομέλεια»(1968) του «Κ»ΚΕ – με στόχο να τους αποπροσανατολίσει ιδεολογικο-πολιτικά και να τους εγκλωβίσει στο αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αλλά και επιπλέον να τους προσδέσει στο αστικο-σοσιαλδημοκρατικό άρμα του «Κ»ΚΕ.
Όμως ο πατενταρισμένος αυτός σοσιαλδημοκράτης για να προσδώσει κάποια αληθοφάνεια στους δυο-τρεις αναπόδεικτους χρουστσοφικούς ισχυρισμούς-μυθεύματα δηλ. ότι το σημερινό «Κ»ΚΕ (΄56) είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου», ότι αυτό είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα» και ότι αυτό είναι τάχα διαφορετικό, ιδεολογικο-πολιτικά, από το ΣΥΝ, αποσιωπά τρία καίρια και απ’ τα πιο βασικά ζητήματα της ιστορίας του διεθνούς και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος: α) την εμφάνιση, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50, του αντεπαναστατικού αντιμαρξιστικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα με την επίσημη επικράτησή του στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις, β) την απόρριψη της αντιμαρξιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου συνεδρίου απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55) με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, γ) τις απανωτές κρυφές-ανοιχτές επεμβάσεις της χρουστσοφικής προδοτικής σοβιετικής ρεβιζιονιστικής κλίκας στο ΚΚΕ και τη διάλυσή του, δ) τη συγκρότηση νέου κόμματος απ’ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, του «Κ»ΚΕ(΄56), με πρώτο πυρήνα τη διορισμένη απ’ τους ίδιους δεξιά οπορτουνιστική καθοδηγητική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Γκρόζου-Δημητρίου-Ζωγράφου κλπ. στην πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956).
1. 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956). Η ανοιχτή εμφάνιση και νίκη του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού επισφραγίστηκε, ως γνωστόν, το Φλεβάρη του 1956 στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Η γραμμή του 20ου Συνεδρίου αποτελούσε πλήρη ρήξη-απομάκρυνση απ’ το μαρξισμό και ανοιχτή προδοσία της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης και του Κομμουνισμού. Ήταν μια αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή σ’ όλα τα ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πρώτ’ απ’ όλα στα δυο σημαντικότερα απ’ αυτά: α) Προλεταριακή Επανάσταση: υιοθετούνται-προβάλλονται οι θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. 1) «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» αντί της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, 2) διατήρηση του αστικού κράτους αντί της συντριβής του, 3) άρνηση της αναγκαιότητας εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β) σοσιαλισμός-κομμουνισμός: προπαγανδίζεται ένας «σοσιαλισμός» χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου και προβάλλεται ως «πρότυπο σοσιαλισμού» η Γιουγκοσλαβία του αποστάτη προδότη Τίτο δηλ. μια χώρα, που στο εσωτερικό της κυριαρχούσε πλέον ο καπιταλισμός και η τιτοϊκή κλίκα είχε εγκαθιδρύσει φασιστικό καθεστώς και επιπλέον είχε μετατρέψει αυτή τη χώρα σε αποικία του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Ακόμα σ’ αυτό το σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού εγκαταλείπεται ο προλεταριακός διεθνισμός και αντικαθίσταται με την αντιμαρξιστική γραμμή της διαβόητης «ειρηνικής συνύπαρξης» ως «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» των σοσιαλιστικών χωρών αλλά και γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ακόμα εγκαταλείπεται-απορρίπτεται η θέση του Λένιν για το αναπόφευχτο των ιμπεριαλιστικών πολέμων (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 35-42, 1956).
Έτσι το ΚΚΣΕ δεν καθοδηγείται πλέον στη δράση του, σε κανένα επίπεδο, απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Με την υιοθέτηση της αντιμαρξιστικής αντικομμουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου
Συνεδρίου, το ΚΚΣΕ αλλάζει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα μετατρέπεται σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ή αλλιώς «κόμμα όλου του λαού» όπως αργότερα το ονόμασαν οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριό τους) – εκπρόσωπος πλέον της υπό διαμόρφωση νέας αστικής τάξης με απαρχή την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν – το οποίο πρωτοστατεί: α) στην καθοδήγηση της εξάλειψης του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, β) στην εξαγωγή της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, με ανοιχτές επεμβάσεις, στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, γ) στην επιβολή, με ωμές και απροσχημάτιστες επεμβάσεις, της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου στα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, μετατρέποντάς τα έτσι από επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
Το μόνο κόμμα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καπιταλιστικής χώρας που δεν αποδέχθηκε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου ήταν το επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, το ηρωικό ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.
2. Επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55). Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που αντιμετώπισε και απέρριψε τις επεμβάσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ κλπ. στα εσωτερικά του με αποκορύφωμα την ανοιχτή επέμβαση στην Κ.Ο.Τασκέντης το Σεπτέμβρη του ΄55 και τη χρουστσοφική πραξικοπηματική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), στην οποία δεν συμμετείχε ο νόμιμα εκλεγμένος γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, και την οποία δεν συγκάλεσε η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά οι διορισμένη «Επιτροπή των 6 κομμάτων». Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών (85-95%) αντιτάχθηκε, απέρριψε και καταπολέμησε την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και τον αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό (η αντιδραστική ιδεαλιστική σαπουνόφουσκα της «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ χρησιμοποιήθηκε ως προπέτασμα καπνού), με κορυφαία περίπτωση τη μεγαλύτερη κομματική Οργάνωση της Τασκέντης που το ποσοστό ξεπερνούσε το 95%. Ανάλογα ήταν τα ποσοστά και στις φυλακές και στις εξορίες με χαρακτηριστικότερη και κορυφαία περίπτωση εκείνη του Αη Στράτη.
3. «6η Ολομέλεια» (Μάρτης ΄56) – οριστική διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ – συγκρότηση νέου αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, του «Κ»ΚΕ(΄56). Στη διαβόητη «6η Ολομέλεια», τη χρουστσοφική αυτή παρασυναγωγή, που την «Εισήγηση» δεν έκανε Έλληνας αλλά ο αποστάτης χρουστσοφικός Ντεζ, καθαιρείται βίαια και αντικαταστατικά η εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και διαλύεται και τυπικά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55), διορίζεται νέα δεξιά οπορτουνιστική καθοδήγηση (Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης-Βαφειαάδης, κλπ.) απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς προδότες, η οποία συγκροτεί και τον πρώτο καθοδηγητικό πυρήνα του νέου χρουστσοφικού αστικού εκτρώματος, του «Κ»ΚΕ(΄56) – που αντικαθιστά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ – και επιβάλλεται σ’ αυτό η αντισταλινική-αντικομμουνιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (χρειάστηκαν πάνω από 41 χρόνια για να ομολογήσουν οι προδότες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα την ανάμειξη των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ : «Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, τόμος 8ος 1956-1961», σελ. 13, Αθήνα 1997).
Έτσι το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) ήταν-είναι ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα επειδή: α) δεν καθοδηγείται στη δράση του απ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), β) η γραμμή του δεν είναι επαναστατική αλλά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική δηλ. εκείνη του 20ου Συνεδρίου, γ) το «Πρόγραμμά» του δεν είναι ένα επαναστατικό αλλά ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, δ) όχι μόνο ιδεολογικο-πολιτικά αλλά ούτε οργανωτικά έχει σχέση με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, αφού του 85-95% των μελών εκείνου του ηρωϊκού κόμματος δεν αποδέχθηκαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή της «6ης Ολομέλειας» με αποτέλεσμα άλλοι να διαγραφούν και άλλοι να αποχωρήσουν (ακολουθούν εκατοντάδες φυλακίσεις, φασιστικές δίκες στην Τασκέντη σε βάρος ελλήνων κομμουνιστών, εξορίες πολλών δεκάδων στελεχών του κόμματος στη Σιβηρία, φασιστικές διώξεις πολλών δεκαετιών, χαφιεδισμοί, διώξιμο παιδιών απ’ τα σχολεία και κομμουνιστών απ’ τις δουλειές, κλπ. με κορυφαία περίπτωση τη σύλληψη του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας, απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ).
4. Το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ – ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Πέρα απ’ το ότι το «Κ»ΚΕ ήταν ένα ευθύς εξαρχής αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα εξαιτίας της υιοθέτησης-αποδοχής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού γενικά, της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και του ρεφορμιστικού του «Προγράμματος», οι ίδιοι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες του παραδέχονται ότι οι προγραμματικές τους θέσεις και γενικά η γραμμή τους, απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή της συγκρότησής τους ως Οργάνωση-«κόμμα» (= «Κ»ΚΕ ΄56) δεν στηρίζονται πλέον στο μαρξισμό αλλά στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό δηλ. στις αντιμαρξιστικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου: «στην επεξεργασία αυτών των προγραμματικών θέσεων πρέπει να παρθούν υπόψη και να φωτιστούν τα σπουδαιότατα ζητήματα αρχής της σύγχρονης διεθνούς εξέλιξης που τέθηκαν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπως το ζήτημα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, της δυνατότητας αποτροπής του πολέμου, το ζήτημα των μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό» («Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ» (Απρίλης 1956), στο: «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.653, 1958).
Επίσης στην «7η Ολομέλεια» (1957) του «Κ»ΚΕ(΄56), αυτοί λιβανίζουν επανειλημμένα τις αντιμαρξιστικές αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου (στο ίδιο, σελ. 666 και 668), αναμασούν τα περί «προσωπολατρίας» μυθεύματα για να υπογραμμίσουν εκ νέου: «χρειάζεται να δυναμώσει η δουλειά για την αφομοίωση απ’ όλα τα μέλη του κόμματος των αποφάσεων του 20ου Συνεδρίου και της 6ης Ολομέλειας, για την επεξεργασία των προβλημάτων της χώρας στο φως αυτών των αποφάσεων» («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.688, 1958).
Είναι δε γνωστό ότι στο ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, το 20ο Συνέδριο επαναπροβάλλει τις πασίγνωστες αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και των ηγετών της (Bernstein, Kautsky, κλπ.) του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» και εκείνης της διατήρησης του αστικού κράτους, σύμφωνα με τις οποίες η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος… μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 42, 1956).
Υιοθετώντας μια απ’ τις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, στην πρώτη ρεφορμιστική «Προγραμματική Διακήρυξη» του «Κ»ΚΕ (΄56) προς το λαό (Φλεβάρης 1957) αναφέρεται σχετικά με το πέρασμα στο σοσιαλισμό: «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας πιστεύει πως η δημοκρατική αλλαγή είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ειρηνικά, χωρίς εμφύλιο πόλεμο και διακηρύχνει πως θα διαθέσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα» («Προγραμματική Διακήρυξη προς τον Ελληνικό λαό», στο: («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.689, 1958) και αλλού: «ο ειρηνικός δρόμος είναι αυτός που θέλει ν’ ακολουθήσει ο λαός, γιατί είναι ο δρόμος με τις λιγότερες θυσίες, συμφέρει στο λαό, και είναι δυνατό σήμερα» (στο ίδιο. σελ. 690) για να συνεχίσει: «σήμερα υπάρχουν πιο πολλές προϋποθέσεις ν’ ακολουθηθεί ο ειρηνικός δρόμος. Το ΚΚΕ θα κάνει ότι εξαρτάται απ’ αυτό για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή ειρηνικά» (στο ίδιο, σελ. 691) για να προστεθεί ύστερα και ο σχετικός χρουστσοφικός δημαγωγικός μαϊντανός-απάτη: «όμως αυτό δεν εξαρτάται από το ΚΚΕ και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Αυτό θα εξαρτηθεί σε τελευταία ανάλυση από τη στάση που θα κρατήσει η ξενόδουλη πλουτοκρατική ολιγαρχία που βρίσκεται στην εξουσία, και που δεν παραιτείται ποτέ θεληματικά από τα προνόμιά της» (στο ίδιο, σελ. 691), λες και δεν ήταν-είναι γνωστή εκ των προτέρων η στάση της αντιδραστικής αστικής τάξης απέναντι στην προλεταριακή επανάσταση (ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της)
Επίσης στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» που ψηφίστηκε στο 8ο ρεβιζιονιστικό του Συνέδριο (Αύγουστος 1961) επαναλαμβάνεται: «το ΚΚΕ πιστεύει ότι μέσα στις σημερινές ευνοϊκές συνθήκες… εξασφαλίζεται ο ειρηνικός δρόμος της Αλλαγής με τη συνεχή ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Το ΚΚΕ θα κάνει το παν για την ειρηνική πραγματοποίηση της Αλλαγής» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», στο: «Το 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ», σελ. 205, 1961) για να προστεθεί εκ νέου παρακάτω η δημαγωγική χρουστσοφική πολιτική απάτη περί «μη ειρηνικού δρόμου» (σελ. 205), ενώ σ’ αυτό διατηρείται και ο αστικός κρατικός μηχανισμός, αφού δεν τσακίζεται-συντρίβεται αλλά μόνο «ο στρατός εκκαθαρίζεται από τα φασιστικά στοιχεία»(στο ίδιο, σελ.196)και επομένως παραμένει ως «δημοκρατικός» πλέον αστικός κρατικός μηχανισμός. Τυπικά και για δημαγωγικούς λόγους αναφέρεται στο «Πρόγραμμα» και η έννοια της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (στο ίδιο, σελ 207). Πρόκειται για εντελώς τυπική αναφορά γιατί είναι προφανέστατο ότι χωρίς να προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη επανάσταση ως μοναδικός δρόμος για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, και β) η συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (οι χρουστσοφικοί αρνούνται και τα δυο) είναι ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, επομένως η αναφορά της έχει αποκλειστικά και μόνο δημαγωγικό χαρακτήρα, είναι μια απ’ τις πάμπολλες χρουστσοφικές πολιτικές απάτες.
Τέλος με απόφαση της «8ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ διαλύονται οι κομματικές Οργανώσεις που ως τότε υπήρχαν όχι επειδή «ήταν διαβρωμένες από τον εχθρό και κατά συνέπεια έπρεπε να διαλυθούν» («ΚΟΜΕΠ» 2/2008, σελ.106), όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ελεγχθούν απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56), μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους ακολουθούσαν τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο. Βέβαια ούτε η διατήρηση των Οργανώσεων θα άλλαζε τον αστικό σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56).
Σ’ αντίθεση με τα χρουστσοφικά μυθεύματα του σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη περί ύπαρξης, μετά το ΄56 και ως τη «12η Ολομέλεια», «πραγματικού και όχι κατ’ όνομα Κομμουνιστικού Κόμματος» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «επαναστατικού εργατικού κόμματος νέου τύπου» (στο ίδιο, σελ.103) και περί «επιδίωξης του οπορτουνιστικού κέντρου να μεταλλαχθεί το ΚΚΕ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα» (στο ίδιο, σελ. 118), απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το νέο κόμμα που συγκρότησαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στη διαβόητη παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτη 1956), ενιαίο ως τη «12η Ολομέλεια» (Φλεβάρη 1968), το «Κ»ΚΕ (΄56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα επειδή σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος είχε υιοθετήσει, υπεράσπιζε και πρόβαλλε τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και επομένως τόσο πριν τη «12η Ολομέλεια» όσο και κατά τη διάρκειά της ως ενιαίο κόμμα, αυτό ήταν μόνο κατ’ όνομα «κομμουνιστικό» κόμμα. Άρα η διαμάχη-σύγκρουση στη «12η Ολομέλεια» δεν ήταν διαμάχη μεταξύ μαρξιστών-λενινιστών και δεξιών οπορτουνιστών ρεβιζιονιστών για αρχειακά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος αλλά αντίθετα διαμάχη δυο σοσιαλδημοκρατικών τάσεων, στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα. Αλλά και μετά τη διάσπαση του ενιαίου ως τη «12η Ολομέλεια» σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ., που προήλθαν από αυτή, συνέχισαν να είναι και τα δυο αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου – είναι και σήμερα τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ – αφού δεν καθοδηγούνταν-καθοδηγούνται στη δράση τους απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και σε όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (προπαντός: επανάστασης – σοσιαλισμού-κομμουνισμού) έχουν τις ίδιες κοινές αντιμαρξιστικές θέσεις: εκείνες των 20ου-22ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ.
Επομένως δεν ήταν μόνο το χρουστσοφικό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που ακολούθησε «πορεία σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης» και δεν ήταν μόνο εκείνο «μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή με κομμουνιστική φρασεολογία» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ. 121), όπως ισχυρίζεται ο βαμμένος αντισταλινιστής-αντιζαχαριαδικός σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά συνολικά ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (20ο-21ο-22ο, κλπ. Συνέδρια του ΚΚΣΕ) ήταν ένα αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, άρα και οι δυο μετέπειτα τάσεις του στη χώρα μας ήταν και είναι σοσιαλδημοκρατικές: η χρουτσο-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ) και η χρουτσο-«ευρωκομμουνιστική» (ΚΚΕεσ.-ΣΥΝ).
Σε κάποιο άλλο σημείο ο Μ.Μαϊλης σιγοψιθυρίζει κάτι, με παροιμιώδη χρουστσοφική κουτοπονηριά, για το «κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» (στο ίδιο, σελ. 120) που υπεράσπιζε τάχα μόνο η οπορτουνιστική ομάδα του Παρτσαλίδη. Πρόκειται βέβαια για χονδροειδέστατο ψεύδος, γιατί όπως είναι πασίγνωστο, διαπιστώνεται και παραπάνω, την αντιμαρξιστική αυτή θέση υπεράσπιζε πάντα το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά την υπεράσπιζαν πάντα και οι δυο σοσιαλδημοκρατικές ομάδες, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (την υπερασπίζουν και σήμερα), επιπλέον αυτή ήταν και είναι κοινή θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών όλων των χωρών απ’ το 20ο Συνέδριο και ύστερα.
Αλλού ο Μ.Μαϊλης ψελίζει κάτι και για την αντίληψη του Παρτσαλίδη για το «σοσιαλισμό» που χαιρέτισε την πολιτική του Ντούμπτσεκ, που σήμαινε: «παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία» (στο ίδιο, σελ. 119). Όμως η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία, τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ανατολικές χώρες είχε ήδη ολοκληρωθεί πριν την ανάληψη της ηγεσίας απ’ το Ντούμπτσεκ, κι’ αυτό επειδή: α) σε πολιτικό επίπεδο είχε ανατραπεί-καταργηθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και αντικατασταθεί απ’ την αστική δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», και β) σε οικονομικό επίπεδο είχε εξαλειφθεί ο σοσιαλισμός και είχε πλήρως παλινορθωθεί ο καπιταλισμός με την εμφάνιση των δυο βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος: 1. τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα και 2. τη μετατροπή της εργατικής δύναμη σε εμπόρευμα, η δε παραγωγή είχε ως σκοπό το κέρδος και ο νόμος της Αξίας ήταν ρυθμιστής της παραγωγής (εκεί οδήγησαν αναπόφευκτα οι καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις απ’ το ΄56 ως το 1965 της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ).
Ως «πρότυπο σοσιαλισμού» το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) αλλά και τα μετέπειτα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, είχαν τον παλινορθωμένο, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών χωρών με πιο ακραίες περιπτώσεις την Πολωνία του Γκομούλκα στην οποία, πέρα απ’ την κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο 85% της αγροτικής οικονομίας κυριαρχούσε η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία και την Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία που και σ’ αυτή, πέρα απ’ τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, κυριαρχούσε επίσης η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Επιπλέον οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες (και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ) χαρακτήριζαν «σοσιαλιστικές» ακόμα και μισο-φεουδαρχικές χώρες όπως το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ και την Αιθιοπία του Μεγκίστου.
Και, τέλος, πρέπει εδώ να σημειωθεί το πιο σημαντικό: ήταν η χρουστσο-μπρεζνιεφική σοσιαλδημοκρατική τάση-κατεύθυνση και η προδοτική σοβιετική ηγετική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ εκείνη που: α) έκανε εξαγωγή, μετά το ΄56, της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και στις άλλες τότε σοσιαλιστικές χώρες, με τις επεμβάσεις και τη βίαιη αντικατάσταση των επαναστατικών ηγεσιών τους και όχι το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που τότε δεν υπήρχε, β) πρωτοστάτησε, μαζί με το δάσκαλό της Τίτο, στην οργάνωση των αντεπαναστατικών γεγονότων του ΄56 σε Πολωνία (δηλητηριάζοντας το Μπιέρουτ και αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος) με όργανό της το εθνικιστή σοσιαλδημοκράτη Γκομούλκα που έβγαλε απ’ τη φυλακή και σε Ουγγαρία (αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος, συλλαμβάνοντας και εξορίζοντας τον Ράκοζι στη Σοβιετική Ένωση όπου αργότερα τον δολοφόνησαν) με όργανο τον προδότη Νάγκι που έβγαλαν απ’ τη φυλακή (με τη συμμετοχή στη συνέχεια της φασιστικής ουγγρικής αντίδρασης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού) και αιματοκύλησαν τον ουγγρικό λαό, γ) πρωτοστάτησε στην εξάλειψη του σοσιαλισμού, οργάνωσε και καθοδήγησε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μαζί με τους υποτακτικούς της, τις χρουστσο-μπρεζνιεφικές κλίκες αυτών των χωρών και όχι το αντεπαναστατικό χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που δεν υπήρχε σε αυτές τις χώρες. (Η φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, πέρα απ’ το μεγάλο έγκλημα της ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, την κατεδάφιση-εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτές, ανάμεσα στα πολλά εγκλήματα που διέπραξε ήταν και οι δολοφονίες-δηλητηριάσεις των Γκότβαλντ-Μπιερούτ, η δολοφονία του Ράκοζι στον τόπο εξορίας στη Σοβ.Ένωση και του Νίκου Ζαχαριάδη στη Σιβηρία).
Σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ’ το ότι καθοδηγείται στη δράση της απ’ το αντεπεναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, όπως και ο δίδυμος χρουστσοφικός αδελφος της, ο ΣΥΝ, και το ρεφορμιστικό της Πρόγραμμα που δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού αλλά που ταυτόχρονα προπαγανδίζει μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (παρόμοιο μ’ εκείνο του ΣΥΝ), υψώνοντας τις μαύρες σημαίες: α) του εθνικισμού-σοβινισμού (Κυπριακό, απόσυρση του αντιδραστικού βιβλίου Ιστορίας, κλπ.), β) της θρησκείας και συνεργασίας με το υπεραντιδραστικό φεουδο-αστικό Ιερατείο (αγιασμός Βουλής, κλπ.) γ) του δωσιλογισμού των αμερικανο-τσολιάδων χρουστσοφικών συντρόφων της στο ΙΡΑΚ, δ) της μόνιμης συνεργασίας-στήριξης της πολιτικής της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή (μόνιμη διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων, κατά των καταλήψεων των φοιτητών, «Ομόλογα», κατά της απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ, κλπ. κλπ.) κινούνται σ’ αυτά τα ζητήματα – στα πλαίσια προφανώς της ρεφορμιστικής πολιτικής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – πολύ δεξιότερα και απ’ τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ.
Ο Μ.Μαϊλης, ηγετικό στέλεχος του «Κ»ΚΕ (΄56), μια πολιτική μετριότητα, Παπαρήγειου αναστήματος, απ’ τη μεγάλη στρατιά των μετριοτήτων της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, μ’ αφορμή τα 40 χρόνια απ’ τη «12η Ολομέλεια» (1968) αυτού του αστικού (απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του, Μάρτης ΄56) κόμματος, ξεσπαθώνει για πολλοστή φορά, επιχειρώντας εκ νέου να «αποδείξει»-πείσει, ότι το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα», ότι είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «διαφορετικό» τάχα απ’ το δίδυμο χρουστσοφικό αδελφό του, το σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΝ.
Και η νέα απέλπιδα προσπάθειά του σημειώνει παταγώδη αποτυχία, γιατί δεν καταφέρει να τεκμηριώσει-αποδείξει τους αντιμαρξιστικούς του ισχυρισμούς, παρά την άφθονη κατανάλωση, άσκοπη βέβαια, «φαιάς ουσίας». Κι’ αυτό όχι τόσο εξαιτίας της κλασσικής ανικανότητας που τον διακρίνει (είναι κι’ αυτός ένας λόγος) αλλά εξαιτίας της αντιμαρξιστικής σκοπιάς με την οποία προσεγγίζει το όλο ζήτημα, κυρίως όμως και πρώτ’ απ’ όλα επειδή μεταξύ των δυο κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, δεν υπάρχουν αρχειακού ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα διαφορές σε βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (=επανάστασης, σοσιαλισμού-κομμουνισμού, κλπ.), αφού κανένα απ’ τα δύο κόμματα δεν καθοδηγείται στη δράση του απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά και τα δυο καθοδηγούνται απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και επιπλέον οργανωτικά προέρχονται και τα δυο απ’ το γνωστό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα που γεννήθηκε-συγκροτήθηκε το Μάρτη του 1956 στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας», σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης, ανοιχτής, ωμής και απροσχημάτιστης επέμβασης της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ. στο επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, έκτρωμα που κράτησε μεν την επωνυμία «ΚΚΕ» αλλά καμία απολύτως σχέση (ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά) δεν είχε και δεν έχει μ’ εκείνο το ηρωϊκό επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου ούτε συνέχειά του αποτελεί.
Ο Μ.Μαϊλης, ένας απ’ τους πιο βαμμένους αντισταλινιστές-αντιζαχαριαδικούς σοσιαλδημοκράτες της ηγετικής κλίκας της Παπαρήγας, εξαπατώντας τους κομμουνιστές αλλά και τα μέλη-οπαδούς του «Κ»ΚΕ, επιχειρεί να «περάσει στα μυαλά τους» την ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη άποψη και ταυτόχρονα χονδροειδή χρουστσοφικό μύθο, ότι τάχα στη «12η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ (΄56) πραγματοποιήθηκε μια ιδεολογικο-πολιτική σύγκρουση-διαμάχη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και του όποιου ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ανεξάρτητα απ’ την ονομασία του) για βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, αποκρύβοντάς τους την πραγματικότητα ότι δηλ. αυτή η διαμάχη ήταν: α) μια ενδορεβιζιονιστική σύγκρουση, διαμάχη στα πλαίσια του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και β) διαμάχη μεταξύ τάσεων της ίδιας ρεβιζιονιστικής κατεύθυνσης και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, γιατί όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, στα πρωταρχικής και αρχειακής σημασίας ζητήματα (=επανάστασης-σοσιαλισμού) και στις δυο δεξιές οπορτουνιστικές τάσεις στο ενιαίο ως τότε χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) δεν υπήρχαν ούτε και σήμερα, μετά τη διάσπασή του σ’ εκείνη την Ολομέλεια, υπάρχουν διαφορές. Και οι δυο τάσεις-κατευθύνσεις (χρουστσο-μπρεζνιεφική «Κ»ΚΕ – χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» ΣΥΝ) έχουν κοινές αντιμαρξιστικές απόψεις – εκείνες του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι η μεγάλη σύγκρουση στο «Κ»ΚΕ μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού πραγματοποιήθηκε στα χρόνια 1955-56 υπό την καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη που στάθηκε αδιάλλακτος και συνεπής υπερασπιστής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των ΜΑΡΞ-ΕΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.
Και ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν διαφορές, πριν και κατά τη διάρκεια της «12ης Ολομέλειας» (αλλά ούτε και μετά), σε αρχειακά ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα ζητήματα, ο Μ.Μαϊλης επικεντρώνει σκόπιμα την αναφορά του σε δευτερεύουσας σημασίας προβλήματα, προσπαθώντας να απομακρύνει την προσοχή των κομμουνιστών απ’ τα καίρια και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος – εξάλλου το ίδιο είχε κάνει και η διαβόητη «12η Ολομέλεια»(1968) του «Κ»ΚΕ – με στόχο να τους αποπροσανατολίσει ιδεολογικο-πολιτικά και να τους εγκλωβίσει στο αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αλλά και επιπλέον να τους προσδέσει στο αστικο-σοσιαλδημοκρατικό άρμα του «Κ»ΚΕ.
Όμως ο πατενταρισμένος αυτός σοσιαλδημοκράτης για να προσδώσει κάποια αληθοφάνεια στους δυο-τρεις αναπόδεικτους χρουστσοφικούς ισχυρισμούς-μυθεύματα δηλ. ότι το σημερινό «Κ»ΚΕ (΄56) είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου», ότι αυτό είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα» και ότι αυτό είναι τάχα διαφορετικό, ιδεολογικο-πολιτικά, από το ΣΥΝ, αποσιωπά τρία καίρια και απ’ τα πιο βασικά ζητήματα της ιστορίας του διεθνούς και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος: α) την εμφάνιση, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50, του αντεπαναστατικού αντιμαρξιστικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα με την επίσημη επικράτησή του στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις, β) την απόρριψη της αντιμαρξιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου συνεδρίου απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55) με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, γ) τις απανωτές κρυφές-ανοιχτές επεμβάσεις της χρουστσοφικής προδοτικής σοβιετικής ρεβιζιονιστικής κλίκας στο ΚΚΕ και τη διάλυσή του, δ) τη συγκρότηση νέου κόμματος απ’ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, του «Κ»ΚΕ(΄56), με πρώτο πυρήνα τη διορισμένη απ’ τους ίδιους δεξιά οπορτουνιστική καθοδηγητική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Γκρόζου-Δημητρίου-Ζωγράφου κλπ. στην πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956).
1. 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956). Η ανοιχτή εμφάνιση και νίκη του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού επισφραγίστηκε, ως γνωστόν, το Φλεβάρη του 1956 στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Η γραμμή του 20ου Συνεδρίου αποτελούσε πλήρη ρήξη-απομάκρυνση απ’ το μαρξισμό και ανοιχτή προδοσία της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης και του Κομμουνισμού. Ήταν μια αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή σ’ όλα τα ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πρώτ’ απ’ όλα στα δυο σημαντικότερα απ’ αυτά: α) Προλεταριακή Επανάσταση: υιοθετούνται-προβάλλονται οι θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. 1) «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» αντί της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, 2) διατήρηση του αστικού κράτους αντί της συντριβής του, 3) άρνηση της αναγκαιότητας εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β) σοσιαλισμός-κομμουνισμός: προπαγανδίζεται ένας «σοσιαλισμός» χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου και προβάλλεται ως «πρότυπο σοσιαλισμού» η Γιουγκοσλαβία του αποστάτη προδότη Τίτο δηλ. μια χώρα, που στο εσωτερικό της κυριαρχούσε πλέον ο καπιταλισμός και η τιτοϊκή κλίκα είχε εγκαθιδρύσει φασιστικό καθεστώς και επιπλέον είχε μετατρέψει αυτή τη χώρα σε αποικία του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Ακόμα σ’ αυτό το σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού εγκαταλείπεται ο προλεταριακός διεθνισμός και αντικαθίσταται με την αντιμαρξιστική γραμμή της διαβόητης «ειρηνικής συνύπαρξης» ως «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» των σοσιαλιστικών χωρών αλλά και γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ακόμα εγκαταλείπεται-απορρίπτεται η θέση του Λένιν για το αναπόφευχτο των ιμπεριαλιστικών πολέμων (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 35-42, 1956).
Έτσι το ΚΚΣΕ δεν καθοδηγείται πλέον στη δράση του, σε κανένα επίπεδο, απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Με την υιοθέτηση της αντιμαρξιστικής αντικομμουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου
Συνεδρίου, το ΚΚΣΕ αλλάζει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα μετατρέπεται σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ή αλλιώς «κόμμα όλου του λαού» όπως αργότερα το ονόμασαν οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριό τους) – εκπρόσωπος πλέον της υπό διαμόρφωση νέας αστικής τάξης με απαρχή την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν – το οποίο πρωτοστατεί: α) στην καθοδήγηση της εξάλειψης του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, β) στην εξαγωγή της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, με ανοιχτές επεμβάσεις, στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, γ) στην επιβολή, με ωμές και απροσχημάτιστες επεμβάσεις, της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου στα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, μετατρέποντάς τα έτσι από επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
Το μόνο κόμμα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καπιταλιστικής χώρας που δεν αποδέχθηκε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου ήταν το επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, το ηρωικό ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.
2. Επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55). Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που αντιμετώπισε και απέρριψε τις επεμβάσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ κλπ. στα εσωτερικά του με αποκορύφωμα την ανοιχτή επέμβαση στην Κ.Ο.Τασκέντης το Σεπτέμβρη του ΄55 και τη χρουστσοφική πραξικοπηματική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), στην οποία δεν συμμετείχε ο νόμιμα εκλεγμένος γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, και την οποία δεν συγκάλεσε η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά οι διορισμένη «Επιτροπή των 6 κομμάτων». Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών (85-95%) αντιτάχθηκε, απέρριψε και καταπολέμησε την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και τον αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό (η αντιδραστική ιδεαλιστική σαπουνόφουσκα της «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ χρησιμοποιήθηκε ως προπέτασμα καπνού), με κορυφαία περίπτωση τη μεγαλύτερη κομματική Οργάνωση της Τασκέντης που το ποσοστό ξεπερνούσε το 95%. Ανάλογα ήταν τα ποσοστά και στις φυλακές και στις εξορίες με χαρακτηριστικότερη και κορυφαία περίπτωση εκείνη του Αη Στράτη.
3. «6η Ολομέλεια» (Μάρτης ΄56) – οριστική διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ – συγκρότηση νέου αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, του «Κ»ΚΕ(΄56). Στη διαβόητη «6η Ολομέλεια», τη χρουστσοφική αυτή παρασυναγωγή, που την «Εισήγηση» δεν έκανε Έλληνας αλλά ο αποστάτης χρουστσοφικός Ντεζ, καθαιρείται βίαια και αντικαταστατικά η εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και διαλύεται και τυπικά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55), διορίζεται νέα δεξιά οπορτουνιστική καθοδήγηση (Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης-Βαφειαάδης, κλπ.) απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς προδότες, η οποία συγκροτεί και τον πρώτο καθοδηγητικό πυρήνα του νέου χρουστσοφικού αστικού εκτρώματος, του «Κ»ΚΕ(΄56) – που αντικαθιστά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ – και επιβάλλεται σ’ αυτό η αντισταλινική-αντικομμουνιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (χρειάστηκαν πάνω από 41 χρόνια για να ομολογήσουν οι προδότες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα την ανάμειξη των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ : «Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, τόμος 8ος 1956-1961», σελ. 13, Αθήνα 1997).
Έτσι το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) ήταν-είναι ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα επειδή: α) δεν καθοδηγείται στη δράση του απ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), β) η γραμμή του δεν είναι επαναστατική αλλά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική δηλ. εκείνη του 20ου Συνεδρίου, γ) το «Πρόγραμμά» του δεν είναι ένα επαναστατικό αλλά ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, δ) όχι μόνο ιδεολογικο-πολιτικά αλλά ούτε οργανωτικά έχει σχέση με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, αφού του 85-95% των μελών εκείνου του ηρωϊκού κόμματος δεν αποδέχθηκαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή της «6ης Ολομέλειας» με αποτέλεσμα άλλοι να διαγραφούν και άλλοι να αποχωρήσουν (ακολουθούν εκατοντάδες φυλακίσεις, φασιστικές δίκες στην Τασκέντη σε βάρος ελλήνων κομμουνιστών, εξορίες πολλών δεκάδων στελεχών του κόμματος στη Σιβηρία, φασιστικές διώξεις πολλών δεκαετιών, χαφιεδισμοί, διώξιμο παιδιών απ’ τα σχολεία και κομμουνιστών απ’ τις δουλειές, κλπ. με κορυφαία περίπτωση τη σύλληψη του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας, απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ).
4. Το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ – ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Πέρα απ’ το ότι το «Κ»ΚΕ ήταν ένα ευθύς εξαρχής αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα εξαιτίας της υιοθέτησης-αποδοχής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού γενικά, της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και του ρεφορμιστικού του «Προγράμματος», οι ίδιοι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες του παραδέχονται ότι οι προγραμματικές τους θέσεις και γενικά η γραμμή τους, απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή της συγκρότησής τους ως Οργάνωση-«κόμμα» (= «Κ»ΚΕ ΄56) δεν στηρίζονται πλέον στο μαρξισμό αλλά στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό δηλ. στις αντιμαρξιστικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου: «στην επεξεργασία αυτών των προγραμματικών θέσεων πρέπει να παρθούν υπόψη και να φωτιστούν τα σπουδαιότατα ζητήματα αρχής της σύγχρονης διεθνούς εξέλιξης που τέθηκαν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπως το ζήτημα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, της δυνατότητας αποτροπής του πολέμου, το ζήτημα των μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό» («Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ» (Απρίλης 1956), στο: «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.653, 1958).
Επίσης στην «7η Ολομέλεια» (1957) του «Κ»ΚΕ(΄56), αυτοί λιβανίζουν επανειλημμένα τις αντιμαρξιστικές αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου (στο ίδιο, σελ. 666 και 668), αναμασούν τα περί «προσωπολατρίας» μυθεύματα για να υπογραμμίσουν εκ νέου: «χρειάζεται να δυναμώσει η δουλειά για την αφομοίωση απ’ όλα τα μέλη του κόμματος των αποφάσεων του 20ου Συνεδρίου και της 6ης Ολομέλειας, για την επεξεργασία των προβλημάτων της χώρας στο φως αυτών των αποφάσεων» («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.688, 1958).
Είναι δε γνωστό ότι στο ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, το 20ο Συνέδριο επαναπροβάλλει τις πασίγνωστες αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και των ηγετών της (Bernstein, Kautsky, κλπ.) του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» και εκείνης της διατήρησης του αστικού κράτους, σύμφωνα με τις οποίες η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος… μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 42, 1956).
Υιοθετώντας μια απ’ τις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, στην πρώτη ρεφορμιστική «Προγραμματική Διακήρυξη» του «Κ»ΚΕ (΄56) προς το λαό (Φλεβάρης 1957) αναφέρεται σχετικά με το πέρασμα στο σοσιαλισμό: «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας πιστεύει πως η δημοκρατική αλλαγή είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ειρηνικά, χωρίς εμφύλιο πόλεμο και διακηρύχνει πως θα διαθέσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα» («Προγραμματική Διακήρυξη προς τον Ελληνικό λαό», στο: («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.689, 1958) και αλλού: «ο ειρηνικός δρόμος είναι αυτός που θέλει ν’ ακολουθήσει ο λαός, γιατί είναι ο δρόμος με τις λιγότερες θυσίες, συμφέρει στο λαό, και είναι δυνατό σήμερα» (στο ίδιο. σελ. 690) για να συνεχίσει: «σήμερα υπάρχουν πιο πολλές προϋποθέσεις ν’ ακολουθηθεί ο ειρηνικός δρόμος. Το ΚΚΕ θα κάνει ότι εξαρτάται απ’ αυτό για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή ειρηνικά» (στο ίδιο, σελ. 691) για να προστεθεί ύστερα και ο σχετικός χρουστσοφικός δημαγωγικός μαϊντανός-απάτη: «όμως αυτό δεν εξαρτάται από το ΚΚΕ και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Αυτό θα εξαρτηθεί σε τελευταία ανάλυση από τη στάση που θα κρατήσει η ξενόδουλη πλουτοκρατική ολιγαρχία που βρίσκεται στην εξουσία, και που δεν παραιτείται ποτέ θεληματικά από τα προνόμιά της» (στο ίδιο, σελ. 691), λες και δεν ήταν-είναι γνωστή εκ των προτέρων η στάση της αντιδραστικής αστικής τάξης απέναντι στην προλεταριακή επανάσταση (ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της)
Επίσης στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» που ψηφίστηκε στο 8ο ρεβιζιονιστικό του Συνέδριο (Αύγουστος 1961) επαναλαμβάνεται: «το ΚΚΕ πιστεύει ότι μέσα στις σημερινές ευνοϊκές συνθήκες… εξασφαλίζεται ο ειρηνικός δρόμος της Αλλαγής με τη συνεχή ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Το ΚΚΕ θα κάνει το παν για την ειρηνική πραγματοποίηση της Αλλαγής» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», στο: «Το 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ», σελ. 205, 1961) για να προστεθεί εκ νέου παρακάτω η δημαγωγική χρουστσοφική πολιτική απάτη περί «μη ειρηνικού δρόμου» (σελ. 205), ενώ σ’ αυτό διατηρείται και ο αστικός κρατικός μηχανισμός, αφού δεν τσακίζεται-συντρίβεται αλλά μόνο «ο στρατός εκκαθαρίζεται από τα φασιστικά στοιχεία»(στο ίδιο, σελ.196)και επομένως παραμένει ως «δημοκρατικός» πλέον αστικός κρατικός μηχανισμός. Τυπικά και για δημαγωγικούς λόγους αναφέρεται στο «Πρόγραμμα» και η έννοια της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (στο ίδιο, σελ 207). Πρόκειται για εντελώς τυπική αναφορά γιατί είναι προφανέστατο ότι χωρίς να προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη επανάσταση ως μοναδικός δρόμος για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, και β) η συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (οι χρουστσοφικοί αρνούνται και τα δυο) είναι ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, επομένως η αναφορά της έχει αποκλειστικά και μόνο δημαγωγικό χαρακτήρα, είναι μια απ’ τις πάμπολλες χρουστσοφικές πολιτικές απάτες.
Τέλος με απόφαση της «8ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ διαλύονται οι κομματικές Οργανώσεις που ως τότε υπήρχαν όχι επειδή «ήταν διαβρωμένες από τον εχθρό και κατά συνέπεια έπρεπε να διαλυθούν» («ΚΟΜΕΠ» 2/2008, σελ.106), όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ελεγχθούν απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56), μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους ακολουθούσαν τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο. Βέβαια ούτε η διατήρηση των Οργανώσεων θα άλλαζε τον αστικό σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56).
Σ’ αντίθεση με τα χρουστσοφικά μυθεύματα του σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη περί ύπαρξης, μετά το ΄56 και ως τη «12η Ολομέλεια», «πραγματικού και όχι κατ’ όνομα Κομμουνιστικού Κόμματος» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «επαναστατικού εργατικού κόμματος νέου τύπου» (στο ίδιο, σελ.103) και περί «επιδίωξης του οπορτουνιστικού κέντρου να μεταλλαχθεί το ΚΚΕ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα» (στο ίδιο, σελ. 118), απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το νέο κόμμα που συγκρότησαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στη διαβόητη παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτη 1956), ενιαίο ως τη «12η Ολομέλεια» (Φλεβάρη 1968), το «Κ»ΚΕ (΄56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα επειδή σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος είχε υιοθετήσει, υπεράσπιζε και πρόβαλλε τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και επομένως τόσο πριν τη «12η Ολομέλεια» όσο και κατά τη διάρκειά της ως ενιαίο κόμμα, αυτό ήταν μόνο κατ’ όνομα «κομμουνιστικό» κόμμα. Άρα η διαμάχη-σύγκρουση στη «12η Ολομέλεια» δεν ήταν διαμάχη μεταξύ μαρξιστών-λενινιστών και δεξιών οπορτουνιστών ρεβιζιονιστών για αρχειακά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος αλλά αντίθετα διαμάχη δυο σοσιαλδημοκρατικών τάσεων, στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα. Αλλά και μετά τη διάσπαση του ενιαίου ως τη «12η Ολομέλεια» σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ., που προήλθαν από αυτή, συνέχισαν να είναι και τα δυο αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου – είναι και σήμερα τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ – αφού δεν καθοδηγούνταν-καθοδηγούνται στη δράση τους απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και σε όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (προπαντός: επανάστασης – σοσιαλισμού-κομμουνισμού) έχουν τις ίδιες κοινές αντιμαρξιστικές θέσεις: εκείνες των 20ου-22ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ.
Επομένως δεν ήταν μόνο το χρουστσοφικό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που ακολούθησε «πορεία σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης» και δεν ήταν μόνο εκείνο «μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή με κομμουνιστική φρασεολογία» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ. 121), όπως ισχυρίζεται ο βαμμένος αντισταλινιστής-αντιζαχαριαδικός σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά συνολικά ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (20ο-21ο-22ο, κλπ. Συνέδρια του ΚΚΣΕ) ήταν ένα αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, άρα και οι δυο μετέπειτα τάσεις του στη χώρα μας ήταν και είναι σοσιαλδημοκρατικές: η χρουτσο-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ) και η χρουτσο-«ευρωκομμουνιστική» (ΚΚΕεσ.-ΣΥΝ).
Σε κάποιο άλλο σημείο ο Μ.Μαϊλης σιγοψιθυρίζει κάτι, με παροιμιώδη χρουστσοφική κουτοπονηριά, για το «κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» (στο ίδιο, σελ. 120) που υπεράσπιζε τάχα μόνο η οπορτουνιστική ομάδα του Παρτσαλίδη. Πρόκειται βέβαια για χονδροειδέστατο ψεύδος, γιατί όπως είναι πασίγνωστο, διαπιστώνεται και παραπάνω, την αντιμαρξιστική αυτή θέση υπεράσπιζε πάντα το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά την υπεράσπιζαν πάντα και οι δυο σοσιαλδημοκρατικές ομάδες, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (την υπερασπίζουν και σήμερα), επιπλέον αυτή ήταν και είναι κοινή θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών όλων των χωρών απ’ το 20ο Συνέδριο και ύστερα.
Αλλού ο Μ.Μαϊλης ψελίζει κάτι και για την αντίληψη του Παρτσαλίδη για το «σοσιαλισμό» που χαιρέτισε την πολιτική του Ντούμπτσεκ, που σήμαινε: «παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία» (στο ίδιο, σελ. 119). Όμως η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία, τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ανατολικές χώρες είχε ήδη ολοκληρωθεί πριν την ανάληψη της ηγεσίας απ’ το Ντούμπτσεκ, κι’ αυτό επειδή: α) σε πολιτικό επίπεδο είχε ανατραπεί-καταργηθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και αντικατασταθεί απ’ την αστική δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», και β) σε οικονομικό επίπεδο είχε εξαλειφθεί ο σοσιαλισμός και είχε πλήρως παλινορθωθεί ο καπιταλισμός με την εμφάνιση των δυο βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος: 1. τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα και 2. τη μετατροπή της εργατικής δύναμη σε εμπόρευμα, η δε παραγωγή είχε ως σκοπό το κέρδος και ο νόμος της Αξίας ήταν ρυθμιστής της παραγωγής (εκεί οδήγησαν αναπόφευκτα οι καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις απ’ το ΄56 ως το 1965 της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ).
Ως «πρότυπο σοσιαλισμού» το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) αλλά και τα μετέπειτα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, είχαν τον παλινορθωμένο, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών χωρών με πιο ακραίες περιπτώσεις την Πολωνία του Γκομούλκα στην οποία, πέρα απ’ την κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο 85% της αγροτικής οικονομίας κυριαρχούσε η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία και την Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία που και σ’ αυτή, πέρα απ’ τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, κυριαρχούσε επίσης η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Επιπλέον οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες (και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ) χαρακτήριζαν «σοσιαλιστικές» ακόμα και μισο-φεουδαρχικές χώρες όπως το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ και την Αιθιοπία του Μεγκίστου.
Και, τέλος, πρέπει εδώ να σημειωθεί το πιο σημαντικό: ήταν η χρουστσο-μπρεζνιεφική σοσιαλδημοκρατική τάση-κατεύθυνση και η προδοτική σοβιετική ηγετική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ εκείνη που: α) έκανε εξαγωγή, μετά το ΄56, της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και στις άλλες τότε σοσιαλιστικές χώρες, με τις επεμβάσεις και τη βίαιη αντικατάσταση των επαναστατικών ηγεσιών τους και όχι το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που τότε δεν υπήρχε, β) πρωτοστάτησε, μαζί με το δάσκαλό της Τίτο, στην οργάνωση των αντεπαναστατικών γεγονότων του ΄56 σε Πολωνία (δηλητηριάζοντας το Μπιέρουτ και αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος) με όργανό της το εθνικιστή σοσιαλδημοκράτη Γκομούλκα που έβγαλε απ’ τη φυλακή και σε Ουγγαρία (αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος, συλλαμβάνοντας και εξορίζοντας τον Ράκοζι στη Σοβιετική Ένωση όπου αργότερα τον δολοφόνησαν) με όργανο τον προδότη Νάγκι που έβγαλαν απ’ τη φυλακή (με τη συμμετοχή στη συνέχεια της φασιστικής ουγγρικής αντίδρασης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού) και αιματοκύλησαν τον ουγγρικό λαό, γ) πρωτοστάτησε στην εξάλειψη του σοσιαλισμού, οργάνωσε και καθοδήγησε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μαζί με τους υποτακτικούς της, τις χρουστσο-μπρεζνιεφικές κλίκες αυτών των χωρών και όχι το αντεπαναστατικό χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που δεν υπήρχε σε αυτές τις χώρες. (Η φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, πέρα απ’ το μεγάλο έγκλημα της ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, την κατεδάφιση-εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτές, ανάμεσα στα πολλά εγκλήματα που διέπραξε ήταν και οι δολοφονίες-δηλητηριάσεις των Γκότβαλντ-Μπιερούτ, η δολοφονία του Ράκοζι στον τόπο εξορίας στη Σοβ.Ένωση και του Νίκου Ζαχαριάδη στη Σιβηρία).
Σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ’ το ότι καθοδηγείται στη δράση της απ’ το αντεπεναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, όπως και ο δίδυμος χρουστσοφικός αδελφος της, ο ΣΥΝ, και το ρεφορμιστικό της Πρόγραμμα που δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού αλλά που ταυτόχρονα προπαγανδίζει μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (παρόμοιο μ’ εκείνο του ΣΥΝ), υψώνοντας τις μαύρες σημαίες: α) του εθνικισμού-σοβινισμού (Κυπριακό, απόσυρση του αντιδραστικού βιβλίου Ιστορίας, κλπ.), β) της θρησκείας και συνεργασίας με το υπεραντιδραστικό φεουδο-αστικό Ιερατείο (αγιασμός Βουλής, κλπ.) γ) του δωσιλογισμού των αμερικανο-τσολιάδων χρουστσοφικών συντρόφων της στο ΙΡΑΚ, δ) της μόνιμης συνεργασίας-στήριξης της πολιτικής της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή (μόνιμη διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων, κατά των καταλήψεων των φοιτητών, «Ομόλογα», κατά της απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ, κλπ. κλπ.) κινούνται σ’ αυτά τα ζητήματα – στα πλαίσια προφανώς της ρεφορμιστικής πολιτικής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – πολύ δεξιότερα και απ’ τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου