Μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση, αρχές-μέσα της δεκαετίας του΄50, πέρα απ’ την πλήρη εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, η προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρεζνιεφ – πράχτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού - στα πλαίσια της διαβόητης πολιτικής της «αποσταλινοποίησης» όχι μόνο κατασυκοφάντησαν την ένδοξη σταλινική εποχή αλλά επιχείρησαν ακόμα να διαγράψουν-σβήσουν εντελώς το όνομα του Στάλιν απ’ την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Γκρέμισαν σ’ όλες τις χώρες τα αγάλματά του και μετονόμασαν ότι θύμιζε το όνομα του (δρόμους, πόλεις, κλπ., ακόμα και το μεγάλο αντιφασιστικό σύμβολο «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε Βόλγογκραντ.), φθάνοντας ως το πιο ακραίο σημείο να κηρύξουν ανύπαρκτο – πέρα απ’ τη μετονομασία του σε «Βραβείο Λένιν» - και το «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ» διαδίδοντας το πιο χονδροειδές ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ που γνώρισε ποτέ η ιστορία της ανθρωπότητας και γράφοντας σε όλα τα έντυπά τους – συνεχίζουν αυτό το ΨΕΥΔΟΣ μισό αιώνα τώρα – ότι μια σειρά προσωπικότητες των επιστημών, των γραμμάτων και της τέχνης τιμήθηκαν τάχα με το «Βραβείο Λένιν» (που τότε δεν υπήρχε), ενώ είχαν τιμηθεί με το «Βραβείο Στάλιν».
Ένας από αυτούς υπήρξε και ο μεγάλος Γερμανός επαναστάτης κομμουνιστής ποιητής Μπέρτολτ Μπρέχτ που τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν» στις 21 Δεκέμβρη του 1954 και στις 25 Μάη του 1955 πήγε στη Μόσχα να το παραλάβει.
Η απονομή του «Βραβείου Στάλιν» στο Μπρέχτ καταγράφτηκε τότε ως ιστορικό γεγονός σ’ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό και το διεθνή τύπο, όπως και στον τύπο της ΛΔΓ που ως το 1957 τουλάχιστον, μεταξύ άλλων, και στο περιοδικό “Sinn und Form”, Zweites Sonderheft Bertolt Brecht, 1/1957 γράφεται: «Bertolt Brecht sprach in Moskau, Rede anlaeβlich der Verleihung des internationalen Stalin-Preises» (σελ.562) και στην εφημερίδα “Neues Deutschland” (28 Mai 1955).
Παρόλο που είχε ήδη καταγραφεί ως ιστορικό γεγονός, αυτό δεν εμπόδισε τους χρουστσοφικούς προδότες αρχιψευταράδες σοβιετικούς κλπ., αλλά κι’ εκείνους της κλίκας των Ούλμπριχτ-Χόνεκερ να γράψουν αργότερα: « το 1954 απονεμήθηκε στο Μπρεχτ η υψηλότερη διάκριση, του διεθνούς Βραβείου Λένιν ειρήνης»( Bertolt Brecht, Schriftsteller der Gegenwart, σελ. 255, Berlin(DDR 1963) και να περάσουν το μεγάλο αυτό ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ σ’ ένα σωρό άλλες εκδόσεις έργων του μεταξύ των οποίων και στην έκδοση των 20 τόμων από το Suhrkamp Verlag: «Rede anlaeβlich der Verleihung des Lenin-Preises «Fuer Frieden und Verstaendigung zwischen den Voelkern» (Brecht έργα: τόμος 20, σελ.343 και σημειώσεις σελ. 29, Frankfurt 1967: «δράστης του εγκλήματος» ο ανατολικογερμανός ρεβιζιονιστής Werner Hecht).
Tο ίδιο ΨΕΥΔΟΣ συναντά κανείς και σ’ όλες τις εκδόσεις έργων του Μπρεχτ απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, μεταξύ των οποίων και στη βιογραφία του Μπρεχτ που περιλαμβάνεται στη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια»: «το κρατικό Βραβείο της Γερμανικής Δημοκρατίας απονεμήθηκε στο Μπρεχτ το 1951, καθώς και το Διεθνές Βραβείο Λένιν για την εδραίωση της Ειρήνης μεταξύ των Εθνών, το 1954» («ΜΣΕ»: τόμος 23, σελ 401, Αθήνα 1981).
Εξαίρεση του κανόνα δεν θα μπορούσαν βέβαια να αποτελέσουν οι ντόπιοι χρουστσοφικοί της αντισταλινικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα: σε δύο βιβλία που εξέδωσε το κομματικό εκδοτικό «Σύγχρονη Εποχή» αναφέρεται το ίδιο χοντροκομμένο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ:
«Λόγος με την ευκαιρία της απονομής του Βραβείου Λένιν «για την Ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών» και «ο Μπρεχτ τιμήθηκε στις 21 Δεκέμβρη 1954 με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη» (Μ.Μπρεχτ: Για την τέχνη και την πολιτική, σελ. 185 + 196, «Σ.Ε.», Αθήνα 1985).
«στην ομιλία του στη Μόσχα μ’ αφορμή την παραλαβή του Βραβείου Λένιν…», «όταν δυο χρόνια πριν το τέλος της ζωής του, του απονεμήθηκε το «Διεθνές Βραβείο Λένιν για το δυνάμωμα της Ειρήνης ανάμεσα στους λαούς» και οπισθόφυλλο: «Ομιλία στην τελετή απονομής του Βραβείου Λένιν, Μόσχα 1955» (Μ. Μπρεχτ: Ποιήματα, σελ. 18, 24 και 322 (οπισθόφυλλο), «Σ.Ε.» Αθήνα 1987)
Ο δε «Ριζοσπάστης» από την πλευρά του, μ’ εντολή της βαμμένης αντισταλινικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Παπαρήγα, επιδίδεται μόνιμα, δεκαετίες τώρα, σε μια ξέφρενη γκαιμπελίστική πλύση εγκεφάλου της νεολαίας, επαναλαμβάνοντας και προβάλλοντας το χοντροκομμένο αυτό ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ.
Ανάμεσα στις πάμπολλες περιπτώσεις διάδοσης του ιστορικού ΨΕΥΔΟΥΣ εκ μέρους του «Ριζοσπάστη» ας μνημονευθούν τρεις των τελευταίων χρόνων: α) «το 1955 για το έργο του τιμάται με το Βραβείο Λένιν» («Ρ» 14.8.2004, σελ. 28), β)«ο Μπρεχτ τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1955, και «έφυγε», ένα χρόνο αργότερα στις 14 Αυγούστου 1956 στη ΓΛΔ…» («Ρ» 7.5.2005, σελ. 30), και ακριβώς το ίδιο: γ) «ο Μπρεχτ τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1955, και «έφυγε», ένα χρόνο αργότερα στις 14 Αυγούστου 1956 στη ΓΛΔ…» («Ρ» 30.9.2006, σελ. 26).
Πέρα από το συνειδητό γκαιμπελίστικο ΨΕΥΔΟΣ ότι «ο Μπρεχτ τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη» - ανύπαρκτο σ’ εκείνη την περίοδο – περιέχεται και μια ανακρίβεια από άγνοια: ο Μπρεχτ δεν τιμήθηκε το 1955, αλλά στις 21 Δεκέμβρη 1954 και στις 25 Μάη του 1955 πήγε στη Μόσχα να παραλάβει το « Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ».
Και με αυτά τα προκλητικά γκαιμπελίστικα ΨΕΥΔΗ οι χροστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ γεμίζουν τα μυαλά τις νεολαίας. Το ίδιο ΨΕΥΔΟΣ δυστυχώς επαναλαμβάνει και το περιοδικό «Πολιτιστική»: «τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954» («Πολιτιστική», τ. 39-40/1987, σελ. 87).
Είναι προς τιμή δυο περιοδικών που καταγράφουν ακριβώς το ιστορικό γεγονός και γράφουν την αλήθεια: το ένα είναι η «Ε.Τ.»: «1954 21 Δεκέμβρη: του απονέμεται το Βραβείο Στάλιν. 1955 ταξίδι του Μπρεχτ στη Μόσχα να πάρει το Βραβείο Στάλιν» («Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 83, Νοέμβριος 1961, σελ. 418, αφιέρωμα στον Μπρεχτ), το άλλο το περιοδικό «ΔΙΑΒΑΖΩ»: «1954 21 Δεκεμβρίου: τιμάται με το Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη» («ΔΙΑΒΑΖΩ», τ. 211/1989, σελ. 26, αφιέρωμα στο Μπρεχτ).
Σ’ αντίθεση με τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές υπάρχουν σειρά αστοί συγγραφείς που γράφουν την αλήθεια σχετικά με το «Βραβείο Στάλιν»: «ο Μπρεχτ παραλαμβάνει το Βραβείο Στάλιν Ειρήνης στη Μόσχα 1955» (Marianne Kesting: Brecht, σελ. 137, Hamburg 1964), «το 1953 ο Pablo Neruda περνάει στις στήλες του αμερικάνικού και ευρωπαϊκού τύπου, τιμημένος με το Βραβείο Στάλιν» (H.M. Enzensberger: Poesie und Politik, σελ. 100, Frankfurt 1962), κλπ., κλπ.
Είναι τόσο αβυσσαλέο και θανάσιμο το μίσος των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ (΄56) απέναντι στο Στάλιν που και για τον PABLO NERUDA επαναλαμβάνουν το ίδιο γκαιμπελίστικο ΨΕΥΔΟΣ: «το 1953 του απονέμεται στη Μόσχα το Βραβείο Λένιν» («Ρ» 3.10.1993, σελ. 35). Το ίδιο ΨΕΥΔΟΣ επαναλαμβάνουν και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια» (τόμος 24, σελ. 109, Λήμα Π.Νερούντα), αλλά και ο «Λαϊκός Δρόμος», ελπίζουμε από παραπληροφόρηση: «Διεθνές Βραβείο Λένιν 1953» («Λ.Δ.» 17.7.2004, σελ. 16).
Όμως όλους τους παραπάνω τους διαψεύδει ο ίδιος ο επαναστάτης ποιητής: «τον άλλο χρόνο έπαιρνα κι’ εγώ το Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς» (Π.Νερουντα: Η ζωή μου, τόμος 2ος , σελ. 251).
Το ίδιο ΨΕΥΔΟΣ επαναλαμβάνει ο Ριζοσπάστης και για τον Βραζιλιανό συγγραφέα Jorge Amado: «αυτός ο αγώνας του θα τιμηθεί το 1951 με τη βράβευσή του με το Βραβείο Λένιν «για την εδραίωση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς» («Ρ» 26.8.2001, σελ. 5), αλλά και στο αντισταλινικό χρουστσοφικό-τροτσκιστικό «ΠΡΙΝ»: «το 1951 τιμήθηκε στη Μόσχα με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη» («ΠΡΙΝ», 12.8.2001, σελ. 13).Βέβαια, ο Jorge Amado είναι πασίγνωστο ότι τιμήθηκε, όπως και όλοι οι παρακάτω, με το «Βραβείο Σταλιν», κι’ αυτό το πραγματικό γεγονός δεν μπορεί να σβηστεί απ’ την ιστορία με τα γκαιμπελίστικα ΨΕΥΔΗ των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών όπου γης.
Ας παραθέσουμε με την ευκαιρία, για πληροφόρηση της νεολαίας, ορισμένα από τα ονόματα διάσημων προσωπικοτήτων της επιστήμης και της τέχνης που τιμήθηκαν με το «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ»:
FREDERIC JOLIOT-CURIE (1950). « Ο διάσημος Γάλλος φυσικός, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες, πυρηνικός φυσικός, προοδευτικός παράγων… ήρθε το 1951 στη Σοβιετική Ένωση να παραλάβει το διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη» («Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», τόμος 16, σελ. 206, Μόσχα 1952). Αυτό το πραγματικό γεγονός που είναι και η ιστορική αλήθεια καταγράφει η Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια της εποχής του Στάλιν, ενώ η χρουστσοφική-μπρεζνιεφική Εγκυκλοπαίδεια επαναλαμβάνει το γνωστό γκαιμπελίστικό ΨΕΥΔΟΣ ότι τάχα «ο Ζολιό-Κιουρί τιμήθηκε με το διεθνές Βραβείο Λένιν «για την εδραίωση της Ειρήνης μεταξύ των λαών» (1951)» («Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», τόμος 12, σελ.501, Αθήνα 1979) το ίδιο ΨΕΥΔΟΣ επαναλαμβάνεται στη χρουστσοφική-μπρεζνιεφική Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια για όλους όσους τιμήθηκαν με το «Βραβείο Σταλιν».
1. JORGE AMADO (1951)
2. ANNA SEGHERS (1951)
3. JOHN BERNAL (1953)
4. PABLO PICASSO (1953)
5. NAZIM HIKMET (1953)
6. NICOLAS GUILLEN (1955)
7. ANDRE BONNARD (1954): «πέθανε στη Γενεύη σε ηλικία 71 ετών ο καθηγητής Αντρέ Μπονάρ παγκοσμίου φήμης Ελληνιστής και μεγάλος φίλος του Ελληνικού λαού. Το 1954 τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη» («Αυγή» 27.10.1959).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου