(από το περιοδικό «Ο μαρξισμός και η σύγχρονη εποχή» τ.1-2, 2001)
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 125 1-15 Γενάρη 2002
Ιστορικό Ντοκουμέντο
7. ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΧΙ ΣΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΓ ΣΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Εμείς στο προηγούμενο γράμμα μας γράφαμε ότι στη Γιουγκοσλαβία κύρια κατευθυντήρια δύναμη δεν θεωρούν το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά το Λαϊκό μέτωπο, ότι οι γιουγκοσλάβοι καθοδηγητές μειώνουν το ρόλο του κόμματος, ουσιαστικά συγχωνεύουν το στο μη κομματικό Λαϊκό μέτωπο, κάνοντας συνάμα ένα τέτοιο λάθος αρχής, που κάναν οι μενσεβίκοι πριν σαράντα χρόνια στη Ρωσία.
Όμως ακριβώς σ' αυτό συνίσταται το κύριο λάθος των Γιουγκοσλάβων συντρόφων, στο ότι δεν επιθυμούν να παρουσιάσουν ανοιχτά το κόμμα το κόμμα και τις αποφάσεις του μπροστά σε όλο το λαό. Για να ξέρει ο λαός ότι καθοδηγητική δύναμη είναι το κόμμα, ότι το κόμμα οδηγεί το λαό και όχι το αντίθετο.
Με βάση τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού το κομμουνιστικό κόμμα αποτελεί την ανώτατη μορφή οργάνωσης του εργαζόμενου λαού. Το κόμμα βρίσκεται πάνω από όλες τις άλλες οργανώσεις, επίσης και πάνω από τα Σοβιέτ στην ΕΣΣΔ και πάνω από το Λαϊκό Μέτωπο στη Γιουγκοσλαβία. Το κόμμα βρίσκεται πάνω από όλες αυτές τις εργατικές οργανώσεις όχι μόνο γιατί συγκεντρώνει στις γραμμές του τα καλύτερα στοιχεία των εργαζομένων, αλλά και γιατί το κόμμα έχει το δικό του πρόγραμμά, τη δική του πολιτική, πάνω στη βάση των οποίων καθοδηγεί όλες τις άλλες οργανώσεις των εργαζομένων. Μεταξύ άλλων το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΓ φοβάται να μιλά γι' αυτό ανοιχτά και ευθέως, μεγαλόφωνα στην εργατική τάξη και όλο το γιουγκοσλαβικό λαό. Το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΓ νομίζει ότι αν δεν θα τονίσει αυτό το σημείο, τότε και τα άλλα κόμματα δεν θα βρίσκουν αφορμή να καταδεικνύουν τη δύναμή τους και να αρχίσουν να δρουν. Οι σύντροφοι Τίτο και Καρντέλ, νομίζουν προφανώς ότι μπορούν με αυτή τη φτηνή πονηριά θα μπορούν να καταργήσουν το νόμο της ιστορικής εξέλιξης, να εξαπατήσουν την τάξη, να εξαπατήσουν την ιστορία. Όμως όλα αυτά αποτελούν αυταπάτη και αυτοεξαπάτηση. Εφόσον υπάρχουν ανταγωνιστικές τάξεις θα υπάρχει και πάλη μεταξύ τους και εφόσον υπάρχει πάλη θα μεσολαβεί και η αντανάκλαση αυτής της πάλης στη δράση των διαφόρων ομάδων και κομμάτων, νόμιμα και παράνομα.
Ο Λένιν έλεγε ότι το κόμμα αποτελεί το πιο σπουδαίο όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης. Το καθήκον των καθοδηγητών έγκειται ώστε αυτό το όπλο να το κρατούν σε μαχητική ικανότητα. Εξαιτίας του ότι οι Γιουγκοσλάβοι καθοδηγητές κρύβουν τη σημαία του κόμματος και αποφεύγουν μπροστά στο λαό να προβάλλουν τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος, στομώνουν αυτό το όπλο της εργατικής τάξης. Μειώνουν το ρόλο του κόμματος, αφοπλίζουν την εργατική τάξη. Είναι γελοίο και να σκέφτεται κανείς ότι με τη φτηνή πονηριά των Γιουγκοσλάβων καθοδηγητών ο εχθρός θα απαρνηθεί την πάλη. Ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται να κρατάμε πάντα το κόμμα έτοιμο για την πάλη με τον εχθρό. Να μην το αποκοιμίζουμε. Να μην κρύβουμε τη σημαία του. Να μην το βαυκαλίζουμε με το ότι εάν δεν δώσουμε αφορμή στον εχθρό, θα σταματήσει να οργανώνει τις δυνάμεις του σε νόμιμη και παράνομη μορφή.
Εμείς θεωρούμε ότι η μείωση του ρόλου του Κομμουνιστικού κόμματος στη Γιουγκοσλαβία προχώρησε πάρα πολύ. Λόγος γίνεται για το λαθεμένο ξεστράτισμα από τις αρχές γύρω από το συσχετισμό ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το Λαϊκό Μέτωπο στη Γιουγκοσλαβία. Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι στο Λαϊκό Μέτωπο της Γιουγκοσλαβίας προσχωρούν και αρκετά διαφορετικά στοιχεία από ταξική άποψη. Προσχωρούν κουλάκοι, εμπορομεσίτες, μικροί εργοστασιάρχες, αστοί διανοούμενοι, καθώς επίσης και διάφορες πολιτικές ομάδες, μαζί και ορισμένα αστικά κόμματα. Το γεγονός ότι στη Γιουγκοσλαβία, στον πολιτικό στίβο δρα μόνο το Λαϊκό Μέτωπο, ενώ το κόμμα και οι οργανώσεις του δεν δρουν εξονόματός τους ανοιχτά μπροστά στο λαό, όχι μόνο μειώνει το ρόλο του κόμματος στην πολιτική ζωή της χώρας αλλά και υπονομεύει το κόμμα σαν αυτοτελή πολιτική δύναμη, που οφείλει να κατακτά την εμπιστοσύνη του λαού και να αγκαλιάζει με την επιρροή του τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, με την ανοιχτή πολιτική δράση, με την ανοιχτή προπαγάνδιση των αντιλήψεών του και του προγράμματός του.
Οι σύντροφοι Τίτο και Καρντέλ ξεχνούν ότι το Κόμμα αναπτύσσεται και μπορεί να αναπτύσσεται μόνο σε ανοιχτή πάλη ενάντια στους εχθρούς, ότι οι φτηνές πονηριές και οι μηχανορραφίες του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΓ δεν μπορούν να υποκαταστήσουν αυτήν την πάλη, που αποτελεί σχολείο διαπαιδαγώγησης των κομματικών στελεχών. Η πεισμονή στη μη αναγνώριση της λαθεμένης δήλωσης ότι το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας δεν έχει άλλο πρόγραμμα εκτός από το πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου, καταδείχνει το πόσο μακριά οι Γιουγκοσλάβοι καθοδηγητές απομακρύνθηκαν από τις μαρξιστικο-λενινιστικές αντιλήψεις για το κόμμα. Σ' αυτό βλέπουμε τον κίνδυνο των λικβινταριστικών τάσεων σε σχέση με το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, πράγμα που με τη σειρά του που απειλεί την ίδια την ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος και σε τελική ανάλυση εγκυμονεί τον ανοιχτό κίνδυνο εκφυλισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Οι σύντροφοι Τίτο και Καρντέλ ισχυρίζονται ότι τα λάθη των μενσεβίκων σχετικά με τη συγχώνευση του μαρξιστικού κόμματος στις εξωκομματικές μαζικές οργανώσεις υπήρχαν πριν 40 χρόνια πριν και γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει συνάρτηση ανάμεσα σ' αυτά τα λάθη και τα λάθη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Οι σύντροφοι Τίτο και Καρντέλ κάνουν σοβαρό λάθος.
Η θεωρητική και πολιτική συνάρτηση μεταξύ αυτών σ' αυτά τα δυο φαινόμενα είναι αναμφίβολη, γιατί ακριβώς, όπως οι μενσεβίκοι το 1907 έτσι ακριβώς και οι σύντροφοι Τίτο και Καρντέλ ύστερα από 40 χρόνια, μειώνουν το ρόλο του μαρξιστικού κόμματος, το ίδιο ακριβώς, αρνούνται το ρόλο του κόμματος ως ανώτατη μορφή οργάνωσης, που στέκεται πάνω από όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων, ακριβώς το ίδιο συγχωνεύουν το μαρξιστικό κόμμα με την εξωκομματική μαζική οργάνωση. Η διαφορά βρίσκεται μόνο στο ότι οι μενσεβίκοι έκαναν τα λάθη το 1906-1907 και επειδή το μαρξιστικό κόμμα (το μπολσεβίκικο κόμμα του Λένιν) στο Συνέδριό του στο Λονδίνο το 1903 τους είχε καταδικάσει, δεν μπόρεσαν ξανά να επιπλεύσουν, ενώ το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΓ, παρά το ολοφάνερο δίδαγμα, μετά από 40 χρόνια ανασύρει τα παλιά μενσεβίκικα λάθη και τα παρουσιάζει σαν δική του νέα θεωρία για το κόμμα. Αυτό το γεγονός δεν μειώνει, αλλά αντίθετα μεγαλοποιεί τα λάθη των Γιουγκοσλάβων συντρόφων.
4 Μάη 1948, Μόσχα
Β. Μολότοφ
Ι. Στάλιν
(Και η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι πια σαν φάρσα που έλεγε ο Μαρξ, αλλά σαν προδοσία, που οδήγησε στην πιο φρικτή τραγωδία των λαών της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ευρώπη, στην προσωρινή τρομερή ήττα όλου του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.
Το 1956 στο 20ο προδοτικό, αντεπαναστατικό αντιλενινιστικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ο κρυφομενσεβίκος, τροτσκιστής και αρχιτσαρλατάνος Χρουστσόφ μαζί με όλη την αισχρή και πρόστυχη αντικομμουνιστική συμμορία του σφάζουν τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, που είναι το πιο σίγουρο όπλο του για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και που πρέπει να εφαρμόζεται μέχρι την πλήρη νίκη του κομμουνισμού, την καταργούν. Το επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα του προλεταριάτου το μετατρέπουν σε «κόμμα όλου του λαού». Το συγχωνεύουν μέσα στην εξωκομματική μάζα. Και μπάτε σκύλοι της αντεπανάστασης αλέστε και επαναφέρετε το ματοβαμμένο καπιταλιστικό καθεστώς.
Ο αποστάτης και προδότης Τίτο με τη δική του αντεπαναστατική συμμορία ξέθαψε τη θεωρία των μενσεβίκων. Τη σκυτάλη πήρε ο Χροστσόφ από τον «αγαπητό σύντροφο Τίτο». Και από τον Χρουστόφ το προδοτικό αντεπαναστατικό «Κ»ΚΕ μετά τη χρουστσοφική προδοτική Ολομέλεια του «Κ»ΚΕ το 1956. Κράτησε όμως τα επαναστατικά σύμβολα του ηρωικού ΚΚΕ, όπως και το αφεντικό τους Χρουστσόφ. Και σκίζονται τώρα να νεκραναστήσουν το Λαϊκό Μέτωπο του Τίτο. Το ίδιο τέλος θα 'χει και το «Κ»ΚΕ.
Αθάνατος ο Στάλιν και η σωστή μπολσβεβίκικη πολιτική του! Η μόνη σωτήρια για όλους τους λαούς του κόσμου - Δ.Π.)
Μετάφραση, σχολιασμός: Δημήτριος ΠΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου