Η πρώτη πανεργατική απεργία για το 2011 έγινε με διαφορά δύο μηνών από την προηγούμενη της 15/12, δείχνοντας ξεκάθαρα τις «αγωνιστικές διαθέσεις» των εργατοπατέρων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ που απλά περίμενε να κάνει το διασπαστικό μοναχικό του «καθήκον» βοήθειας της κυβέρνησης, να «συγκρουστούν» με τις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης και της κατοχικής τρόικας.. Μέσα σ’ ένα κλίμα έντασης της απόλυτης εξαθλίωσης πλατιών λαϊκών μαζών και με την επικείμενη νέα αναθεώρηση του μνημόνιου που θα επιφέρει την επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανεισμού, ή καλύτερα της παραπέρα ιμπεριαλιστικής κατοχής της χώρας από την τρόικα, ενώ η ανεργία καλπάζει στα επίπεδα του 14% (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του Νοέμβρη 2010) με εμφανές το προκλητικό τελειωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας «αντί πινακίου φακής», είναι προφανές ότι η εργατική τάξη και όποιες πολιτικές δυνάμεις «μιλούν στο όνομά της» δεν είναι ακόμα σε εκείνη τη θέση και δεν έχουν τη δύναμη, να αναγκάσουν από τα κάτω τους κάθε λογής εργατοπατέρες ρεφορμιστές να κηρύξουν είτε απεργίες με μεγαλύτερη συχνότητα, καλύτερη προετοιμασία, συντονισμό και αιτήματα αντίστοιχα των απαιτήσεων, ούτε βέβαια να κηρύξουν απεργία διαρκείας. Φαίνεται ότι η ήττα στον πρώτο γύρο της αναμέτρησης με την κυβέρνηση και όσους ουσιαστικά στηρίζουν την πολιτική της, παρά τις συχνές απεργίες στο διάστημα Μαρτίου-Ιουνίου 2010, μαζί και με την αναβάθμιση της καταστολής σε κάθε διαδήλωση, έχει επιδράσει αρνητικά στη μαζικότητα των διαδηλώσεων, και παρά την αυξανόμενη οργή του κόσμου, αυτό αποτυπώθηκε ξανά, τουλάχιστον σε σχέση με τη μεγάλη πορεία της 5ης Μάη.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μέτωπα αντίστασης στις αντεργατικές πολιτικές. Οι συνεχείς στάσεις εργασίας και απεργίες στα ΜΜΜ και οι παρεμβάσεις σε μετρό και λεωφορεία για την προπαγάνδιση της άρνησης πληρωμής εισιτηρίων και την υπεράσπιση του δημοσίου χαρακτήρα των μεταφορών είναι μία ελπιδοφόρα πλευρά του λαϊκού αγώνα, όπως και η απεργία των γιατρών και η κατάληψη του Υπουργείου Υγείας ανεξάρτητα του περιεχόμενου που οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, έδωσαν στο πλαίσιο αυτού του αγώνα. Παράλληλα η συνέχιση της απεργίας πείνας των μεταναστών εργατών και το κίνημα αλληλεγγύης προς αυτούς, αναδεικνύει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και της κυβέρνησης καθώς και την εντεινόμενη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, αφού μέχρι τώρα αρνείται να τους νομιμοποιήσει άμεσα παρέχοντας άδεια παραμονής και εργασίας στα ταξικά μας αδέρφια, τα οποία πλέον αντιμετωπίζουν το θάνατο αφού έχουν ξεπεράσει τις 30 μέρες χωρίς φαγητό. Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας για την ακύρωση της κατασκευής ΧΥΤΥ στην περιοχή, και οι σχεδόν καθημερινές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ανοίγουν ένα ακόμα μέτωπο για την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, οι συνεχιζόμενες λαικές εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Μπαχρέιν και τώρα Λιβύη εμπνέουν και τον εξαθλιούμενο ελληνικό λαό και δείχνουν το δρόμο του αγώνα χωρίς πολιτικαντισμούς, με αποφασιστικότητα και «εκτός των αστικών τειχών».
Η απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας ήταν μαζική, γύρω στους 70000 διαδηλωτές, αλλά σαφώς μικρότερη από εκείνη της 5ης Μάη, με το μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων μαζών πλέον ακόμα πιο χτυπημένο με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και χωρίς πρωτοβάθμια συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Το γνωστό ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ και πάλι «μάντρωσε» σε ξεχωριστή-διασπαστική συγκέντρωση τους οπαδούς του, που δεν ήταν ούτε το ένα τρίτο των συνολικά συμμετεχόντων και στις 13.30 την ώρα που οι κατασταλτικές δυνάμεις χτυπούσαν αδιάκριτα τους εργαζόμενους στο Σύνταγμα, είχε φτάσει στη Συγγρού στο ύψος του ΦΙΞ με ανοιχτά βανάκια να περιμένουν «το γρήγορο πέταγμα» των πανό και σημαιών όπως πρόσταζε το μεγάφωνο και τους οπαδούς του, να επιστρέφουν από τον –κατά την Παπαρήγα-«ταξικό πόλεμο» που ξεκίνησε, νωρίς-νωρίς. Μια ακόμη εκδούλευση στην κυβέρνηση, στις δυνάμεις που στηρίζουν την αντεργατική λαίλαπα, αλλά και στους εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που τάχατες το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ «πολεμάει», αφού η ουσία των ενεργειών του δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτούς.
Οι χώροι που είχαν μεγάλη συμμετοχή στην απεργία και παρουσία στη συγκέντρωση ήταν οι εκπαιδευτικοί, ενώ χώροι με παραδοσιακά υψηλά ποσοστά συνδικαλιστικής δράσης όπως τα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία, οι λιμενεργάτες/ναυτεργάτες, η οικοδομή και οι τραπεζικοί υπάλληλοι είχαν σχεδόν καθολική συμμετοχή, ενώ πλέον στις απεργίες κάνουν την εμφάνιση τους και μπλοκ με ευρύτερα κοινωνικό χαρακτήρα, όπως διάφορες κινήσεις γειτονιάς και οι κάτοικοι της Κερατέας. Συνολικά, οι γενικότερες εκτιμήσεις για τη συμμετοχή στην απεργία πανελλαδικά είναι ελπιδοφόρες, αν και ο γενικευμένος ιδιωτικός τομέας, αυτός δηλαδή της επισφάλειας, είναι ο μεγάλος και κρίσιμος απών, αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση και είναι ο πιο εκτεθειμένος στις διαθέσεις των καπιταλιστών επιχειρηματιών. Και φυσικά οι άνεργοι οι οποίοι δεν έχουν ένα συλλογικό φορέα διεκδίκησης. Οι σύντροφοι της Κίνησης μας παρενέβησαν στην απεργιακή συγκέντρωση μοιράζοντας πλατιά την εφημερίδα και την προκήρυξη μας για την αντίσταση στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ιμπεριαλιστών και για έξοδο της Ελλάδας από ΕΕ-ΟΝΕ.
Η διαδήλωση πρωτοβάθμιων σωματείων-φοιτητικών συλλόγων-εκπαιδευτικών (στην οποία πορεύτηκαν και οι σύντροφοι της Κίνησης) ήταν μαχητική και οργισμένη και δέχτηκε εκτεταμένη βία από τα ΜΑΤ και τις υπόλοιπες δυνάμεις καταστολής. Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ έκαναν έφοδο με τις μηχανές τους σε κομμάτια διαδηλωτών και η χρήση χημικών ήταν εκτεταμένη, ενώ συνολικά έγιναν 26 προσαγωγές, από τις οποίες 9 μετατράπηκαν σε συλλήψεις, κάποιες με την κατηγορία του κουκουλονόμου, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι «φυτεύτηκαν» ενοχοποιητικά αντικείμενα από αστυνομικούς στις τσάντες συλληφθέντων.
Αυτό που γίνεται φανερό από τις τελευταίες διαδηλώσεις είναι ότι η κυβέρνηση επιλέγει από νωρίς να διαλύσει τον κόσμο, στη συμβολή Σταδίου με Βασ. Γεωργίου, πριν φτάσει στη Βουλή, αφού φοβάται την περικύκλωση και πολιορκία της. Μία μερίδα κόσμου κατάφερε να μείνει μπροστά στη Βουλή μέχρι το απόγευμα σε μια απόπειρα μίμησης της κατάληψης της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο, παρά την καταστολή και την αποχώρηση των περισσότερων διαδηλωτών εξαιτίας αυτής. Χωρίς να λέμε ότι μια αγωνιστική ενέργεια τέτοιας λογικής δεν πρέπει να στηριχτεί, θεωρούμε ότι μία μηχανιστική αντιγραφή των πρακτικών και μορφών πάλης των εξεγέρσεων στη Β. Αφρική και Μέση Ανατολή δεν μπορεί να βοηθήσει στην αναβάθμιση του κινήματος, ενώ και όσες τέτοιες ιδέες «πέφτουν» είναι φανερό ότι ακόμα δεν είναι κτήμα των πλατύτερων μαζών που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, όσο και αν αυτές δείχνουν ότι η οργή τους αυξάνεται.
Είναι αναγκαίο να υπάρξουν εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα αναδείξουν καινούρια πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές επιτροπές σε περισσότερους χώρους δουλειάς, ώστε να μην αισθάνεται μόνος κανένας εργαζόμενος και να εκφράζει την οργή του συλλογικά, και να μπουν επιτέλους στο παιχνίδι τόσο οι άνεργοι που σε λίγο θα ξεπεράσουν σε αριθμό και τους εργαζόμενους, όσο και μαζικά οι μετανάστες σε ταξική και όχι «ανθρωπιστική» κατεύθυνση. Όλα αυτά πρέπει να δέσουν σε ένα ενωτικό αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια στην εξάρτηση και την εξαθλίωση, επειδή αυτό εκφράζει σωστά τις ανάγκες και τους όρους της ταξικής πάλης στο τώρα και μπορεί να βάλει πραγματικά τα θεμέλια για εξέγερση και ανατροπή της τωρινής κατάστασης.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι μικροεπαγγελματίες και νεολαία συμμετείχαν στη Θεσσαλονίκη στην απεργία στις 23 Φλεβάρη στις δυο συγκεντρώσεις που έγιναν στο κέντρο της πόλης. Η μια στο Εργατικό Κέντρο, στο οποίο συμμετείχαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και σύλλογοι εκπαιδευτικών και η άλλη ξεχωριστή όπως κάθε φορά των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ στην πλατεία Αριστοτέλους. Αρχικά από τα πρωτοβάθμια σωματεία πραγματοποιήθηκε προσυγκέντρωση στην Καμάρα και στη συνέχεια με πορεία έφτασε στο Εργατικό Κέντρο. Ακολούθησε πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, η οποία από ένα σημείο και μετά στην συμβολή των οδών Ιασονίδου με Εγνατία με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματίων ακολούθησε την πορεία των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ σε μικρή απόσταση (30-40 μ.) δίνοντας την εντύπωση ενιαίας πορείας, που προφανώς τους ενόχλησε. Πριν οι εργατοπατέρες, η διοίκηση του ΕΚΘ ακολούθησαν αντίθετη κατεύθυνση και αποχώρησαν πριν την ολοκλήρωση της διαδήλωσης. Στην συμβολή των οδών Εθνικής Αμύνης με Τσιμισκή η πορεία δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία με χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης με σκοπό να τη διαλύσουν, πράγμα που δεν πέτυχαν. Η διαδήλωση συνεχίστηκε έως το πρώην Υπ. Μακ. Θράκης. Αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν ο τραυματισμός ενός φοιτητή από χειροβομβίδες κρότου λάμψης που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Αργότερα σε άλλη επίθεση συνελήφθη από ασφαλίτες στην παλιά ρωμαϊκή αγορά ένας διαδηλωτής. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και της πορείας διακινήθηκαν από μέλη της «Κίνησης…» η Ανασύνταξη και η προκήρυξη της οργάνωσης.
Όχι στον αργό θάνατο-δολοφονία των μεταναστών εργατών απεργών πείνας – να ικανοποιηθούν άμεσα όλα τα αιτήματά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου