O Γιώργος Ρούσσης στη μόνιμη στήλη του στην ''Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία'', εκφράζει τις απόψεις του. Συχνά είναι παρεμβάσεις με ενδιαφέρον για το κίνημα, όπως το πρόσφατο άρθρο ενάντια στη σκευωρία με στόχο τον Άρη Σειρηνίδη, σκέψεις του για την ενωτική-αγωνιστική απάντηση στην αντεργατική λαίλαπα και αρκετές άλλες (δεν ξεχνώ την εύστοχη απάντησή του, στην απίθανη δήλωση της Παπαρήγα ''για επανάσταση χωρίς σπασμένο τζάμι'').
Δυστυχώς συχνά γίνεται έρμαιο των εμμονών του, για δήθεν σταλινικό(!) ''Κ''ΚΕ, όταν δείχνει πως η τροτσκιστική πορεία που έχει από καιρό χαράξει,( ακολουθώντας το χρουστσωφικο-τροτσκιστικό ΝΑΡ), απλά επιβεβαιώνει τον μη απογαλακτισμό του από την πολιτική μήτρα του χρουστσωφικού αυτού αντεπαναστατικού κόμματος , από το οποίο περισσότερο τον χωρίζουν -όπως ομολογεί κι ίδιος- πολιτικές πικρίες , απότοκα της χυδαιότητας των στεγαζόμενων στο Περισσό, που δυστυχώς εξακολουθεί να ερμηνεύει με μη επιστημονικό τρόπο.
Στη παρέμβασή του στη σημερινή έκδοση (13/03/2011), δυστυχώς για κάποιον που τον διαβάζει και σ' ένα άρθρο με ατάκτως ειρημένα, ''Ζαχαριάδη'' σε συσκευασία Περισσού, ΕΑΜ, ΕΔΑ και αρκετό ξώφαλτσο Τσε, προχωρεί σε αιφνιδιαστικά αρνητικές για το ήθος του λαθροθηρίες, που κι αυτές επιβεβαιώνουν τους στενούς δεσμούς του με το προδοτικό κόμμα-''μητέρα''.
Κατ' αρχήν υπάρχει μια αρχή όταν χρησιμοποιούμε κάποιες ''πηγές'' για ιστορικά πρόσωπα. Φροντίζουμε για την ακρίβειά τους, την επαλήθευσή τους, ακόμη και την πιστότητα της μετάφρασης κι έτσι αναγράφουμε έκδοση, ημερομηνία, σελίδα αναφοράς, την όποια πληροφορία, σαν στοιχειώδες καθήκον επιστημονικής προσέγγισης.
Δυστυχώς ο Γ.Ρ επικαλείται ''άγνωστο και αδημοσίευτο'' γράμμα του Τσε με απόρριψη του Στάλιν, στηριζόμενος σε μυθιστορηματικό έργο έκδοσης 2003 στην Αργεντινή, που δεν είχε ποτέ και πουθενά εμφανιστεί, χωρίς στοιχεία πότε και γιατί γράφτηκε, πως πιστοποιείται, σε ποιόν αποστάλθηκε, γιατί ποτέ δεν το επικαλέστηκε ο ίδιος ο Τσε και γενικά έξω από κάθε επιστημονική δεοντολογία. Νομίζω πως ο πανεπιστημιακό Ρούσσης δεν θα διδάσκει τέτοια τεκμηρίωση, στους φοιτητές του.
Κατόπιν χρεώνει την ''δυνατότητα της επανάστασης σε μια χώρα'' στον Στάλιν και στο 14ο συνέδριο του 1925 ΤΟΥ ΚΚΣΕ, με την οποία δήθεν ήταν αντίθετος ο Τσε.Χωρίς ανάγκη τσιτάτων και με επίκληση στην ίδια την πράξη της Οκτωβριανής Επανάστασης με επικεφαλής τον Λένιν, κάποιος είναι πράγματι δύσκολο να ισχυριστεί πως οι μπολσεβίκοι δεν ήταν αυτοί που πρώτοι με επικεφαλής τον Λένιν, απέδειξαν τη πίστη τους στο εφικτό της επανάστασης σε μια χώρα, σαν σημαντική συμβολή στο προτσές της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης και σαν καθήκον των κομμουνιστών όπου γης, στη χώρα τους. Άλλωστε-και πάλι χωρίς ανάγκη τσιτάτων - ο Στάλιν κατ' επανάληψη ανέλυσε όπως κι ο Λένιν, τον παγκόσμιο χαραχτήρα της σοσιαλιστικής επανάστασης και την ολοκλήρωσή της, σημειώνοντας ακριβώς πως αυτό σηματοδοτεί την ευθύνη της νίκης σε κάθε χώρα που είναι εφικτό και όχι ''διαπλανητική αναμονή'' κάποιας ταυτόχρονης έκρηξης, άλλοθι για προδοσία της επανάστασης, τοπικά και άρα παγκόσμια.
Γιατί έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από τον Ρούσση όταν γράφει, γιατί και η αντιπαράθεση στο κίνημα προϋποθέτει σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου