Το χρουστσοφικό «αίμα νερό δε γίνεται» ή οι Ούγγροι και Έλληνες σοσιαλδημοκράτες («Κ»ΚΕ) τιμούν μαζί τον αποστάτη Janos Kadar

Στις 4 Ιούλη οι Ούγγροι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (ΟΥ«Κ»ΕΚ) τίμησαν από κοινού με το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (αντιπροσωπία μ’ επικεφαλής τον Γ.Μαρίνο, μέλος του ΠΓ) την 21^η επέτειο του θανάτου του αποστάτη Janos Kadar στο κεντρικό Νεκροταφείο της Βουδαπέστης.

Είναι η δεύτερη φορά που Ούγγροι και Έλληνες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες τιμούν μαζί τον αντισταλινικό-αντικομμουνιστή Janos Kadar. Η πρώτη ήταν στις 5 Ιούλη 1997 με συμμετοχή του αποστάτη Χ.Φλωράκη («Ρ» 6/7/1997, σελ. 9).

Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε τότε πως «με την εκδήλωση αυτή το Εργατικό Κόμμα δεν τιμά μόνο τον Γιάνος Κάνταρ, αλλά και στο πρόσωπό του τους αγώνες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ουγγαρία, που έβγαλε τη χώρα από την ιστορική καθυστέρηση, καθιέρωσε νέες κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα για τους εργαζόμενους…» («Ρ» 6/7/1997, σελ. 9), ενώ ο φλύαρος χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος στη φετινή εκδήλωση ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων ρεφορμιστικών αερολογιών: «θέλουμε σήμερα να τιμήσουμε μαζί σας τον σύντροφο Γιάνος Κάνταρ, επιφανές στέλεχος του Ουγγρικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, που συνέβαλε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα σας και αντιτάχθηκε, κι’ αυτός, στην αντεπανάσταση του 1956, που η αστική τάξη, μαζί με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, επιχείρησαν να ανατρέψουν το σοσιαλισμό και να γυρίσουν τις εξελίξεις πίσω, στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα» («Ρ»6/7/2010).

Ο Χρουστσόφ της Ουγγαρίας, αντισταλινικός προδότης Janos Kadar, ούτε αγώνες έκανε «για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού» ούτε «συνέβαλε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού» μα ούτε «στέλεχος του Ουγγρικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος», και πολύ περισσότερο «επιφανές», υπήρξε, όπως ισχυρίζονται οι Έλληνες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Αντίθετα μάλιστα: υπήρξε επιφανές στέλεχος της αντεπαναστατικής διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας και διορισμένος υποτακτικός της προδοτικής αντισταλινικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ. που βάδισε με συνέπεια το χρουστσο-μπρεζνιεφικό αντεπαναστατικό δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης: ήταν αυτός που αποφάσισε και εφάρμοσε τις, μετά το ΄56, καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις και καθοδήγησε άμεσα τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ουγγαρία, καταστρέφοντας έτσι όχι μόνο το σοσιαλισμό αλλά και όλες τις «κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα» των Ούγγρων εργαζομένων.

Ο αντεπαναστάτης Janos Kadar είχε διαγραφεί από το κόμμα της Ουγγαρίας για τις εθνικιστικές και τις σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις και είχε κλειστεί φυλακή (1951-54). Αποφυλακίσθηκε μετά την ωμή, βίαιη και απροσχημάτιστη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσοφικών στα εσωτερικά του Ουγγρικού κόμματος και προωθήθηκε στην ΚΕ, όπως και ο άλλος αντεπαναστάτης, ο Imre Nagy, που τελικά, αφού τον έκαναν δυο φορές πρωθυπουργό (4 Ιούλη 1953 και τον Οκτώβρη 1956) τον θυσίασαν οι Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. όταν ανακοίνωσε στις 32/10/1956 την έξοδο της Ουγγαρίας απ’ το Στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Κατά τη διάρκεια των χρουστσοφικών επεμβάσεων στο Ουγγρικό κόμμα ο Kadar «υπήρξε απ’ τους πιο σφοδρούς επικριτές του Rakosi» (I.Fetscher, 1968), όπως παραδέχονται ακόμα και οι δυτικοί αντικομουνιστές.

Ο Matyas Rakosi αναφέρει στις «Αναμνήσεις» του ότι οι επεμβάσεις των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων άρχισε κιόλας την ίδια μέρα της κηδείας του Ιωσήφ Στάλιν (γράμμα του Erwin Roznyai στον Kurt Gossweiler).

Στη διάρκεια της περιόδου 1953-1956 (άλλα και πρωτύτερα) διεξάχθηκε σφοδρότατη ταξική πάλη μεταξύ των επαναστατικών σταλινικών δυνάμεων, με επικεφαλής το μεγάλο Ούγγρο επαναστάτη Matyas Rakosi, και των αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών χρουστσοφικών δυνάμεων, πάλη που, όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, κατέληξε «προσωρινά» σε ήττα τους («στην Ουγγαρία μεταξύ 1953-1956, η πάλη που άρχισε για την κοινωνική αναγέννηση, υπέστη ήττα. Η ομάδα του Ράκοσι-Γιέρου, που επικράτησε στην ηγεσία, οδήγησε το Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων και ολόκληρη τη χώρα σε βαθιά κρίση», «Ρ» 12-3-1989, σελ. 47). Το κόμμα και τη χώρα δεν την οδήγησε η επαναστατική ηγεσία του Matyas Rakosi σε «βαθιά κρίση», αλλά αντίθετα η ωμή επέμβαση των προδοτών σοβιετικών χρουστσοφικών και οι Ούγγροι χρουστσοφικοί της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Nagy-Kadar

Όμως η ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσοφικών οδήγησε τελικά σε βίαιη αντικατάσταση της επαναστατικής ηγεσίας Rakosi(18 Ιούλη 1956) και στο θρίαμβο της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής επανάστασης στην Ουγγαρία (συνέλαβαν τον Matyas Rakosi, τον απήγαγε γκανγκστερικά απ’ τη χώρα του η χρουστσοφική εγκληματική συμμορία, τον εξόρισε στη Σοβιετική Ένωση, άγνωστο που, και τελικά τον δολοφόνησε στον τόπο της εξορίας το 1971).

Εμπνευστές, οργανωτές και πρώτοι καθοδηγητές της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία ήταν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ., η οποία άρχισε με την ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά του Ουγγρικού Κόμματος και τη βίαιη ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας που επισφραγίστηκε με την οριστική προώθηση στην ηγεσία του Κόμματος της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Nagy-Kadar, ενώ στην αντεπαναστατική πορεία, και μετά τους χρουστσοφικούς, προστέθηκαν και συνασπίστηκαν μαζί τους, σε κοινή και παράλληλη αντεπαναστατική δράση, και οι δυνάμεις της φασιστικής φεουδο-αστικής ουγγρικής αντίδρασης που είχαν την παντοειδή ενίσχυση και υποστήριξη των ξένων ιμπεριαλιστών – αντεπαναστατική πορεία που κόστισε στον ουγγρικό λαό και την εργατική τάξη αυτής της πολύπαθης χώρας ποτάμια αίμα.

Και ακριβώς αυτό, δηλ. τον αντεπαναστατικό ρόλο των σοβιετικών χρουστσοφικών, αποσιωπά, διαστρεβλώνοντας πλήρως την ιστορική αλήθεια, ο λαλίστατος λακές του ντόπιου κεφαλαίου χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ. Μαρίνος, που σκόπιμα περιορίζει το όλο ζήτημα της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία μόνο στην «αστική τάξη» και τις «δυνάμεις του ιμπεριαλισμού» (στο ζήτημα της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία θα επανέλθουμε διεξοδικότερα σ’ άλλη ευκαιρία. Όμως επιβάλλεται να σημειωθεί με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ότι όλες οι, μετά το ΄53, βίαιες αντεπαναστάσεις στην ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ουγγαρίας, ήταν πρώτα και κύρια και αποκλειστικά έργο των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των πρόθυμων υποτακτικών τους σ’ αυτές τις χώρες).

Τέλος, ο βαμμένος αντισταλινικός-αντικομμουνιστής σοσιαλδημοκράτης Janos Kadar εκδηλώνει το βαθύτατο ταξικό μίσος με ιδιαίτερη σφοδρότητα απέναντι στην επαναστατική καθοδήγηση του Matyas Rakosi, στο κείμενο της Ολομέλειας της προσωρινής ΚΕ (2-5 Δεκέμβρη 1956). Επιπλέον απ’ τις τοποθετήσεις του ίδιου κειμένου αναδεικνύεται και ο δικός του αντεπαναστατικός ρόλος. Σ’ αυτό ο αποστάτης Kadar μιλά συνέχεια για κλίκα των «Rakosi-Geroe», για «σεκταριστική-δογματική πολιτική», που «εμπόδισε την επέκταση του δημοκρατισμού στην κομματική και κοινωνική ζωή και παραβίασε τη σοσιαλιστική νομιμότητα», για «εγκλήματα», κλπ.: «αυτή η ηγετική κλίκα δεν ήταν ικανή να παραδεχτεί και να διορθώσει τα μεγάλα λάθη και τα εγκλήματα. Βασικά δεν άλλαξε τη στάση της μετά το ιστορικό ΧΧ συνέδριο του ΚΚΣΕ και δεν πήρε υπόψη της τις αποφάσεις και τις υποδείξεις του». Ο Janos Kadar, αυτός ο αντεπαναστάτης σοσιαλδημοκράτης, δεν μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο απ’ τον αντεπαναστατικό δρόμο που ακολούθησε: το δρόμο της ολοκληρωτικής εξάλειψης του σοσιαλισμού και της πλήρους παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ουγγαρία – παλινορθωμένος καπιταλισμός που κατέρρευσε τον ίδιο χρόνο που και ο ίδιος άφησε τα «εγκόσμια» ταξιδεύοντας προς συνάντηση των αφεντικών του Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ.