Με μαζικότητα και οργή ανάλογη της 5ης Μάη απάντησαν οι εργαζόμενοι ενάντια στους σκοπούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ως πιστού υπηρέτη της τρόικας να καταπατήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τη διάλυση των ΔΕΚΟ, μία εξέλιξη που επιφέρει ακόμα πιο σκληρές συνθήκες εργασίας και ζωής για την εργατική τάξη και όλο το λαό. Με τη θεσμική κατάργηση (και με την ανοχή της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ) των ΣΣΕ, όπλο διεκδίκησης στα χέρια των εργαζομένων, οι οποίοι θα αναγκάζονται να υπογράφουν ληστρικές ατομικές συμβάσεις, και ουσιαστικά την καταδίκη τους, ανάλογα με τις εκάστοτε ορέξεις των αφεντικών και με το πρόσχημα της κρίσης και της μη κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ανοίγεται ένας παραπέρα κύκλος μεταφοράς ζεστού και δωρεάν χρήματος στους καπιταλιστές που δεν έχουν κανένα σχέδιο εξόδου από τη γενική και δομική οικονομική κρίση παρά μόνον αυτό: την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου (βλέπε ΔΕΚΟ).
Έτσι, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες ξεκίνησαν πρώτοι τις κινητοποιήσεις ενάντια στη ληστρική μείωση των μισθών τους και την ουσιαστική κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα των μετακινήσεων με συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας και καταλήψεις των αμαξοστάσιων των ΕΘΕΛ. Πολύ θετικές ενέργειες των εργαζομένων στα ΜΜΜ ήταν η πράξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο εμπόριο με την κήρυξη στάσης εργασίας την Κυριακή 12/12, ημέρα που οι καπιταλιστές ήθελαν να μείνουν ανοιχτά τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας, καταργώντας το θεσμό της Κυριακάτικης αργίας, ενώ την ημέρα της πανεργατικής απεργίας τα ΜΜΜ λειτούργησαν τις πρωινές ώρες ώστε να μπορέσει ο κόσμος να κατέβει στις συγκεντρώσεις και χωρίς να πληρώσει εισιτήριο.
Παρά το κρύο και τη βροχή η απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας ήταν πάρα πολύ μαζική, ανάλογη της 5ης του Μάη, με τον μεγαλύτερο όγκο των διαδηλωτών να βρίσκεται στη συγκέντρωση πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλόγων εκπαιδευτικών και φοιτητικών συλλόγων στο Μουσείο. Οι σύντροφοι της Κίνησής μας παρενέβησαν με μοίρασμα προκήρυξης και ανάρτηση πανό που συμπυκνώνει την πολιτική μας πρόταση για έξοδο εδώ και τώρα της Ελλάδας από ΕΕ-ΟΝΕ και για μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του τοκογλυφικού χρέους. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να ξανατονιστεί η έντονη αποτύπωση της απουσίας των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, τόσο από την απεργία όσο και από τις συγκεντρώσεις. Με το 90% αυτών των εργαζόμενων να μην ανήκουν σε πρωτοβάθμιο σωματείο, με μόνο 160 πρωτοβάθμια σε 4000 επιχειρήσεις με πάνω από 50 εργαζόμενους, ο λεγόμενος ιδιωτικός τομέας των μεγαλύτερων αντεργατικών αυθαιρεσιών και επισφάλειας, απουσιάζει πλήρως. Δεν είναι, ακόμη, άσκοπο να ξανατονιστεί, η έντονη απουσία των ταξικών μας αδελφών - των μεταναστών – για μια ακόμη φορά, σαν αποτέλεσμα της ουσιαστικής απουσίας τους από τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα δεν αποτελούν ακόμη το «κύριο σπίτι» τους, δεν έχουν γίνει ο χώρος προστασίας και «ταξικής νομιμοποίησής» τους, απέναντι στις ρατσιστικές επιθέσεις που συμπληρώνουν τα όσα βιώνουν με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Και πρέπει να επαναληφθεί πως σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει για τη μοναξιά, την απόγνωση, των – μακροχρόνια κύρια – ανέργων (νέων πρωτοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, γυναικών, μεσηλίκων που απολύονται), που όντας τελείως εκτός συνδικαλιστικού κινήματος μένουν μόνοι χωρίς κουράγιο καν ν’ αγωνιστούν, σε μια κατάσταση που συνιστά πραγματικό έγκλημα, ενάντια στο πιο ευαίσθητο και χτυπημένο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Στις 15 Δεκέμβρη που συγκεντρώθηκαν πάνω από 100000 εργαζόμενοι, κόντρα στην εντεινόμενη έξαρση της φασιστικοποίησης που ακολουθεί την ένταση των αντιλαϊκών μέτρων, κόντρα στις πολλαπλές πιέσεις των καπιταλιστών, απείργησε κύρια – όπως πάντα – ο λεγόμενος δημόσιος τομέας και οι ΔΕΚΟ, που σύντομα δεν θα είναι ούτε κατ’ επίφαση ΔΕΚΟ. Συμμετείχαν στις εκδηλώσεις απλοί εργαζόμενοι που χτυπιούνται βάρβαρα από τα κατοχικά μέτρα του Μνημονίου της χρεοκοπίας, που όμως δεν ήταν όσοι ήθελαν γιατί έπρεπε να διαλέξουν στην ουσία «κομματικό μπλόκ» και ξεχωριστές «συγκεντρώσεις και υποσυγκεντρώσεις» για να συμμετέχουν. Και πανεργατική συγκέντρωση ειδικά σ’ αυτές τις συνθήκες, με την καταστολή να διαγκωνίζεται την εξαθλίωση, σημαίνει ενότητα, σημαίνει συμμετέχω εκεί που εργασιακά ανήκω, ή ανήκα λόγω ειδικότητας ή κλάδου, για τους ανέργους.
Στην πορεία που ακολούθησε η αστυνομία έδειξε τις διαθέσεις της από νωρίς περικυκλώνοντας πολλά μπλοκ διαδηλωτών. Καθώς η κεφαλή της πορείας έφτανε στην πλατεία Συντάγματος ξεκίνησαν συγκρούσεις μπροστά στο Υπουργείο Οικονομικών και τα ΜΑΤ έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών και βομβών κρότου-λάμψης τις οποίες και πετούσαν μέσα στα μπλοκ, ενώ αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ τραυμάτισε διαδηλωτή με τη μηχανή του και πολλοί ασφαλίτες κουκουλοφόροι εισέβαλλαν στο χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου συλλαμβάνοντας άτομα. Αργότερα, και ενώ το μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων έκανε απόπειρα συμβολικής κατάληψης διαμαρτυρίας του κτιρίου της ΓΣΕΕ δυνάμεις των ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ επιτέθηκαν δολοφονικά με τις μηχανές τους στους διαδηλωτές, συλλαμβάνοντας ένα άτομο. Γενικά μπορεί να ειπωθεί ότι η κυβέρνηση και οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί επέλεξαν να χτυπήσουν-διαλύσουν τη μαζική πορεία πριν προσεγγίσει τη Βουλή αφού γνωρίζουν την οργή και την καταδίκη συνολικά του αστικού συστήματος από το λαό και τους εργαζομένους και φοβούνται μία ακόμα πιθανή απόπειρα εισβολής στη Βουλή από διαδηλωτές. Συνολικά έγιναν 8 συλλήψεις αλλά όλοι οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.
Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ ως επικεφαλής του απεργοσπαστισμού για άλλη μια φορά επέλεξε ξεκάθαρα να αφήσει την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της ανενόχλητους, ακολουθώντας την πάγια διασπαστικη-απομαζικοποιητική τακτική της ξεχωριστής συγκέντρωσης στην Ομόνοια – διάσπαση που υπηρετεί τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως και παλιότερα εκείνα της κυβέρνησης Καραμανλή – αποφεύγοντας και πάλι κατά τη διάρκεια της πορείας να ενωθεί με το ασύγκριτα πολύ μεγαλύτερο μπλοκ των εργαζομένων της Πατησίων και τερματίζοντας το ρεφορμιστικό του περίπατο αυτή τη φορά στη Λ.Συγγρού, στρίβοντας δεξιά από τη Βουλή και μακριά από το κέντρο της Αθήνας και τα δακρυγόνα, προφανώς για να μην ταλαιπωρήσει την αστυνομία που τη θεωρεί κομμάτι της εργατικής τάξης μα και πρώτα απ’ όλα να βοηθήσει και πάλι την κυβέρνηση να περάσει τα αντεργατικά μέτρα της τρόικας που υπηρετεί.
Η απεργιακή συγκέντρωση στο εργατικό κέντρο της Θεσσαλονίκης (όπου και έγινε παρέμβαση συντρόφων της Κίνησης) ήταν επίσης πολύ μαζική και μαχητική, ενώ το ΠΑΜΕ έκανε δική του ξεχωριστή-διασπαστική συγκέντρωση στο Αγ. Βενιζέλου με πολύ λιγότερο κόσμο. Στο πρώην Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης μετά από ρίψη αντικειμένων στα ΜΑΤ, αυτά έκαναν χρήση χημικών και προχώρησαν σε 20 προσαγωγές, με τις 3 να μετατρέπονται σε συλλήψεις με πλημμελήματα.
Η συνολική εικόνα των απεργιακών συγκεντρώσεων-διαδηλώσεων ήταν σαφώς ελπιδοφόρα, αφού παρά την «κρυάδα» της ψήφισης του Μνημονίου και των εγκληματικών νόμων για το ασφαλιστικό και τις ΣΣΕ και την μη έγκαιρη κήρυξη απεργιών από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (που τρεις μήνες τώρα καλούσαν μόνο σε παναττικές τρίωρες στάσεις εργασίας που ήταν φυσικά άμαζες), οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στο δρόμο μαζικά και μαχητικά. Συγχρόνως όμως, ήταν μια ανεπαρκής συγκέντρωση σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών (και αυτό σαφώς με ευθύνη όλων των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών), με τον συνεχιζόμενο αντεργατικό σεισμό να ισοπεδώνει καθημερινά όλα τα εργασιακά δικαιώματα, να συρρικνώνει σε επίπεδα απόλυτης εξαθλίωσης το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να επαναφέρει τον εργασιακό μεσαίωνα καταργώντας και αυτή τη διάτρητη «προστασία» της εργατικής νομοθεσίας, να ξεπουλάει τα πάντα από τον δημόσιο πλούτο στα ξένα μονοπώλια και τους συνεργάτες τους (απ’ όσα ακόμη απέμειναν),. Ταυτόχρονα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε τρόμο από τη συσσωρευόμενη οργή των εργαζομένων, των ανέργων και του λαού, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο από την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής (που παίζει και αυτή το ρόλο της στη μη προοδευτική μαζικοποίηση των κινηματικών διαδικασιών), όσο και από τον πραξικοπηματικό-φασιστικό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να περάσει τα συνεχιζόμενα νέα μέτρα (ο Παπακωνσταντίνου σε διαμαρτυρία βουλευτή του…ΠΑΣΟΚ απάντησε, ξεπερνώντας κάθε πρόσχημα, ότι αν κατατίθενται νέα μέτρα συνεχώς στη Βουλή τότε θα γίνονται απεργίες κάθε 20 μέρες!). Έτσι προβάλλει ξεκάθαρα το χρέος της οικοδόμησης ενός πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα παλέψει με όρους νίκης για το τσάκισμα του εγκληματικού Μνημονίου, την επανάκτηση όλων των εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων, την έξοδο της χώρας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την αντίσταση στη φασιστικοποίηση και την κρατική καταστολή, ενώ είναι αναγκαία η πίεση από τα κάτω στη ΓΣΕΕ για να κηρύξει άμεσα απεργίες με την είσοδο του νέου χρόνου. Όσοι εργατοπατέρες είναι με αναφορά στο προεδρείο της ΓΣΕΕ «συσκέπτονται» για την επόμενη μέρα του μοιράσματος των ρόλων και των καρεκλών και αυτή τη φορά, σε μια κρίση αυθεντικότητας και ειλικρίνειας, δεν έκαναν καθόλου πορεία μένοντας στη μικρή τους αποτυχημένη κυκλωτική κίνηση γραφεία ΓΣΕΕ-Πατησίων-Ομόνοια και μετά επιστροφή στο «σπίτι».
Όσοι με τον οποιοδήποτε τρόπο και από τις οποιεσδήποτε θέσεις, μιλούν για «ταξικό πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό» πρέπει να προβληματιστούν γιατί πέραν της διακριτής καταγραφής και του όποιου συντονισμού ενεργειών, δεν γεννιούνται νέα πρωτοβάθμια συνδικάτα κόντρα στη θέληση των εργατοπατέρων κάθε λογής. Γιατί δεν απαιτείται η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε να αρκούν 7 εργαζόμενοι για τη σύσταση σωματείου (σουηδικό μοντέλο), όπως τάχα σκέπτονται κάποια think tank των καπιταλιστών.
Γιατί δεν οργανώνεται νομική συνδικαλιστική υποστήριξη όλων όσων μαζικά απολύονται είτε καταπατείται η εργατική νομοθεσία σε βάρος τους και δεν καλύπτονται από κανένα σωματείο επιχειρησιακό, κλαδικό, ομοιοεπαγγελματικό.
Γιατί δεν προγραμματίζονται μαζικές καμπάνιες έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ για να ζυμωθούν με τους άνεργους και να αποδειχτεί στη πράξη πως οι τελευταίοι δεν είναι μόνοι.
Αντί για ανάλωση σε βυζαντινολογίες για την μελλοντική τριτοβάθμια έκφραση του συνδικαλισικού κινήματος, μια πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων από θέση αρχής είναι υποχρεωμένη με τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Και όλα αυτά που σαν Κίνηση τα έχουμε προτείνει όλο αυτό το διάστημα, δεν είναι κριτικές υποδείξεις «προς τρίτους», αλλά προτάσεις κοινού αγώνα και απαίτηση όλων από όλους.
Στόχος είναι ο αγώνας που έχει ακόμη πολύ συνέχεια, να είναι ενωτικός, μαζικός, αγωνιστικός, με συγκεκριμένους στόχους πάλης – και όχι μόνον αμυντικούς – βήμα στην αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης, απάντηση στην αντεργατική λαίλαπα που ακόμη δεν έχει μετρήσει την πρώτη μεγάλη της ήττα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου