Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας έκρινε τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ένοχο για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο, χωρίς να του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό.
Η παραπομπή του με την ανεκδιήγητη κατηγορία για “ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο’’ για κάποιον που σημάδεψε, σκύβοντας και σκοπεύοντας το θύμα του, κατέρρευσε.
Η απόφαση είναι κρεμασμένη σε μια κλωστή και το ξέρουμε. Πάρθηκε με πλειοψηφία μιας ψήφου, με την πρόεδρο να μειοψηφεί και μπορούμε να φανταστούμε ποια θα είναι η συνέχεια.
Αυτά όμως είναι γνωστά και έχουν μικρή σημασία : Σημασία έχει η νίκη του Δεκέμβρη του 2008, η μικρή αυτή νίκη των ‘’ημερών του Αλέξη’’, μια νίκη στη συνεχή ασταμάτητη ταξική πάλη που κινεί την ιστορία.
Είχαν ήδη αρχίσει οι ανόητοι βυζαντινισμοί για το ‘’τι ήταν τελικά ο Δεκέμβρης’’, συνέχεια της αμηχανίας των μικροαστών και των προδοτών του κινήματος που και κατά τη διάρκειά του, τον πολέμησαν, τον δυσφήμισαν, συμμετείχαν στην καταστολή του.
‘’Ο Δεκέμβρης’’ όμως, ήταν μια νίκη ενάντια στη φασιστικοποίηση του κεφαλαιοκρατικού κράτους, ήταν μια νίκη μιας έξαρσης της ταξικής πάλης που στη πρωτοπορεία της βρέθηκε ο προθάλαμος της νέας εργατικής βάρδιας ,σε μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία σαν είδε πως εκτός από τα όνειρα, το μέλλον, τη ποιότητα ζωής της στερούν και την ίδια τη ζωή.
Η νίκη είναι μεγάλη, μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόμαστε εν θερμώ, τώρα. Όσα μέλη κατασταλτικών μηχανισμών είχαν μέχρι τώρα δολοφονήσει, όχι απλά δεν έτυχαν κανονικής δίκης, αλλά τα περισσότερα δεν οδηγήθηκαν καν σε δίκη, δεν τους πέρασαν καν χειροπέδες στα χέρια κατά τη προσαγωγή και την ανάκριση. Και εδώ το αστικό κράτος αναγκάστηκε να διεξαγάγει μια τυπικά ορθή δίκη. Αναγκάστηκε γιατί μίλησε μια ακαθοδήγητη, αλλά συνειδητή οργή πάρα πολλών και κυρίως πολύ νέων ( ‘’μας σκοτώνουν’’). Γιατί κόντρα σε κάθε πολιτικαντισμό, η πάλη ήταν ‘’εκτός των τειχών’’ της αστικής νομιμότητας, δένοντας τη μάχη ενάντια στη φασιστικοποίηση με τη μάχη ενάντια στην εξαθλίωση και τη πείνα ( στόχευση στις τράπεζες). Γιατί τα ποτάμια που ξεκινούσαν απ΄τα σχολεία δεν είχαν μικροκομματικές ξεχωριστές προσυγκεντρώσεις, αλλά μια αδιανόητη για τους μικροαστούς ενότητα που θύμιζε ‘’άλλες μέρες’’. Μέρες που μείναν γραμένες στους τοίχους και ανέδειξαν την ιστορική κλωστή που ενώνει το επαναστατικό παρελθόν με το σήμερα, κάθε φορά που αυτό δεν είναι εγκλωβισμένο στην ήττα και την υποχώρηση. ( ‘’Αυτός είναι ο δικός μας Δεκέμβρης’’-‘’Εμείς δεν θα υπογράψουμε Βάρκιζες’’)
Σήμερα που η απόλυτη εξαθλίωση δεν απαντιέται, που η απελπισία και η μοιρολατρία έχουν πάρα κεφάλι απ την αγωνιστικότητα, ας αναβαπτιστούμε στη ‘’μικρή’’ αυτή- μεγάλη όμως νίκη, μένοντας στην ουσία της, χωρίς τις κλάψες για τις μελλοντικές υπαναχωρήσεις, χωρίς εξυπνακισμούς για αυτοκάθαρση του συστήματος, χωρίς το φόβο να πούμε πως πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά, αυτή η απόφαση κερδήθηκε στους δρόμους τότε η Αθήνα, δεν κοιμόταν όπως συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου