Με πρόεδρο τον αφροαμερικάνο εκλεκτό των επιθετικών μονοπωλίων των ΗΠΑ, η εικόνα των φυλετικών διακρίσεων φτάνει πάλι στα επίπεδα του 1960. Ισπανόφωνοι και αφροαμερικάνοι πλήττονται βαριά από τη παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής που μαστίζει το σύνολο της εργατικής τάξης και φορτώνονται στις πλάτες τους τα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού που σαπίζει.
Συνολικά η εικόνα της φτώχειας στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη με βάση τα επίσημα στοιχεία του 2009, φτάνει στα επίπεδα του 15%, ή για την ακρίβεια 47 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας, όπως μάλιστα αυτή προσδιορίζεται από το επίσημο κράτος που στην ουσία περισσότερο σημαίνει κάτω απ’ τα ελάχιστα όρια επιβίωσης.
Κάτω απ’ τη προεδρία Ομπάμα αφ’ ενός παρατηρείται η μεγαλύτερη αύξηση της φτώχειας από το 1959 και αφ’ ετέρου η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου με έμφαση στο «μη λευκό» κομμάτι του, φτάνει σε επίπεδα πραγματικής «προϊστορίας» για τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ.
Ας κοιτάξουμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία κύρια για τους αφροαμερικάνους, που αποτελούν μια πιο συμπαγή πλέον ομάδα σε σχέση με τους ισπανόφωνους που αυξάνονται συνέχεια και η μέτρηση δεν είναι απόλυτα ακριβής, τονίζοντας πως και για τους ισπανόφωνους τα στοιχεία είναι στην καλύτερη περίπτωση παρόμοια – για την ακρίβεια χειρότερα – από αυτά που θα αναφέρουμε. Θα αποφύγουμε μια πλήρη αναφορά που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και στοιχεία εκπαίδευσης, αναλυτικών στοιχείων απασχόλησης και άλλα, αφού στόχος δεν είναι μια πλήρης αναφορά στη κατάσταση του μαύρου κύρια κομματιού του προλεταριάτου στις ΗΠΑ σήμερα..
Βρεφική-μητρική-παιδική θνησιμότητα: Με βάση πρόσφατα στοιχεία από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ η βρεφική θνησιμότητα στις μαύρες γυναίκες είναι 2,4 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των λευκών, ενώ την ίδια ώρα η μητρική θνησιμότητα την ώρα της γέννας είναι 3,3 φορές μεγαλύτερη, μ’ αποτέλεσμα οι φτωχές μαύρες γυναίκες να γεννούν σε άθλιες συνθήκες , όχι σε οργανωμένα μαιευτήρια και χωρίς τήρηση συνθηκών υγιεινής. Το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας για τα μαύρα παιδιά είναι ποσοστιαία ακριβώς το ίδιο που έχει καταγραφεί από το 2005 στη Μαλαισία, σύμφωνα με ετήσια έκθεση «Human Development Report». Άλλωστε με βάση τα επίσημα στοιχεία το ασφαλιστικό σύστημα των ΗΠΑ και μετά τις ψευτομεταρυθμίσεις Ομπάμα αφήνει ένα τεράστιο αριθμό ανασφάλιστων εργαζόμενων και φτωχών, χωρίς νοσοκομειακή πρόσβαση. Το 13% των λευκών Αμερικανών είναι ανασφάλιστοι, συγκριτικά με το 21% των μαύρων και το 34% των ισπανόφωνων Αμερικανών. Το να γεννηθεί ένα παιδί σε μια ανασφάλιστη οικογένεια αυξάνει τις πιθανότητες θανάτου πριν από την ηλικία του ενός έτους περίπου κατά 50%.
Ιατρική περίθαλψη-προσδόκιμο ζωής: Με βάση τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν και τις εκθέσεις από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ οι ανασφάλιστοι δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν νοσοκομείο ούτε να αγοράσουν φάρμακα, με αποτέλεσμα να καταγράφονται θάνατοι που οφείλονται αποκλειστικά στη φτώχεια και το ρατσιστικό διαχωρισμό. Περισσότερο από το 4% των ανασφάλιστων δεν πηγαίνει καθόλου όταν αρρωστήσει σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος για να δεχτεί ιατρική θεραπεία. Περισσότερο από το 1/3 στερείται της απαιτούμενης ιατρικής φροντίδας, συμπεριλαμβανομένης της συνταγογράφησης φαρμάκων, ( στοιχεία 2008), διότι δεν είχε χρήματα για να πληρώσει .Εάν εξαλειφόταν το χάσμα μεταξύ μαύρων και λευκών Αμερικανών στον τομέα της υγείας, θα σώζονταν σχεδόν 85.000 ζωές το χρόνο, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα. Ειδικά για τις μαύρες γυναίκες, μελέτη του Κέντρου Καρκίνου του Τέξας, έδειξε ότι οι γιατροί είναι λιγότερο πιθανό να δώσουν θεραπεία με ακτινοβολία σε μαύρες γυναίκες μετά από χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση καρκίνου του μαστού σε αρχική φάση, από ότι σε λευκές. Το αποτέλεσμα είναι το προσδόκιμο ζωής των μαύρων στις ΗΠΑ να είναι 5,1 χρόνια λιγότερο από το αντίστοιχο των λευκών, διαφορά τεράστια για μια υποτιθέμενη «ενιαία χώρα».
Καταστολή-φυλάκιση-εκτελέσεις: Σύμφωνα με έρευνα των New York Times 1 στους 36 Ισπανόφωνους άντρες, 1 στους 15 μαύρους άντρες και 1 στους 9 μαύρους άντρες ηλικίας 20-34 είναι στη φυλακή. Το στοιχείο δείχνε, όχι μόνο μια «αφύσικη» εικόνα αναλογικά με τον φυλετικό διαχωρισμό στη χώρα, όχι μόνο πως καταστέλλονται κύρια οι φτωχοί νεολαίοι χωρίς αύριο που βέβαια δεν έχουν πρόσβαση στη ζωή και στην εκπαίδευση, αλλά και το ότι οι περισσότερες από αυτές τις συλλήψεις γίνονται στην ουσία «χωρίς αδίκημα». Κι αυτό γιατί όταν δούμε τα στοιχεία των θανατοποινιτών (έρευνα του 2008 από το Γραφείο Στατιστικών Δικαιοσύνης - Bureau of Justice Statistics), το 55,8% των θανατοποινιτών είναι λευκοί, το 41,9% μαύροι, και ένα 2,3% ανήκει σε κάποια άλλη φυλή. Δηλαδή αν και η συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι μαύροι, αν και με σκευωρίες τους φορτώνουν πολύ πιο εύκολα τη θανατική ποινή, περίπου ένας στους 6 με την ανώτατη ποινή που εξακολουθεί να ισχύει και να εφαρμόζεται στη πλειοψηφία των Πολιτειών, είναι λευκός. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα , το 2008 εκτελέστηκαν 37 θανατοποινίτες. Από αυτούς, οι 20 ήταν λευκοί, και οι 17 μαύροι. Ενδιαφέρον για τις κοινωνικές συνθήκες που ισχύουν για το απώτατο άκρο της καταστολής είναι πως αυτοί, όπως προαναφέρθηκε, είναι νέα παιδιά: Οι μισοί ήταν από 20-29 τη στιγμή της σύλληψής τους, το 11% ήταν μέχρι 19, ενώ μόλις ένα 1% ήταν από 55 και άνω. Η μέση ηλικία τη στιγμή της σύλληψης υπολογίζεται στα 28 χρόνια.
Ανεργία-μέσο ετήσιο εισόδημα: Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής ,έχει εκτινάξει σε δυσθεώρητα ύψη την ανεργία στις ΗΠΑ. Από το 6,3% το 2008, η ανεργία τρέχει με ρυθμούς που τον Αύγουστο ήταν στα επίπεδα του 9,6% και που οι σημερινοί 8.400.000 επίσημοι άνεργοι προβλέπονται πως θ’ αυξηθούν δραματικά, αφού οι ίδιοι οι καπιταλιστές οικονομολόγοι δεν προβλέπουν κάτι καλύτερο από το 11% για το 2011. Αυτή η αύξηση είναι ακόμη πιο δραματική για τους μαύρους των ΗΠΑ και επιδεινώνει την ήδη οικτρή κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας τους. Το Μάρτιο του 2010, ενώ το γενικό ποσοστό ανεργίας για τη χώρα ήταν 9,7%, για τους αφροαμερικανούς ήταν σχεδόν διπλάσιο, φτάνοντας στο 16,6%. Πρόκειται για δραματική επιδείνωση σε σχέση με το ότι σχεδόν ένας στους πέντε είναι επίσημα εγγεγραμμένος σαν άνεργος και τραγική αύξηση από το αντίστοιχο 11,4% του 2008 ( Στοιχεία από το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας των ΗΠΑ). Σε ευθεία αντιστοίχιση με αυτά τα γενικά στοιχεία σύμφωνα με το Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής, ενδεικτικά τα ποσοστά ανεργίας των μαύρων στο ίδιο διάστημα ήταν στο Μίσιγκαν 22,3%,στην Καλιφόρνια 15,5% και στη Νέα Υόρκη 14,6%. Όσον αφορά τη διαμόρφωση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος από τα συγκριτικά στοιχεία της Απογραφής του 2007, δείχνουν πως , οι «λευκές οικογένειες», έχουν συρρικνωμένο εισόδημα όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά κατά 62% μεγαλύτερο από ό,τι οι μαύρες οικογένειες. Συγκεκριμένα το μέσο οικογενειακό εισόδημα για τις οικογένειες λευκών ήταν 54.920 δολάρια, ενώ το αντίστοιχο εισόδημα για τις οικογένειες μαύρων ήταν 33.916 δολάρια. Ας σημειώσουμε πως οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν το 2007 αυξημένοι κατά 15%, που σημαίνει πως συνολικά το προλεταριάτο που διαμορφώνει τη μείωση σε συντριπτικό βαθμό, έχασε κοντά στο 25% των εισοδημάτων του σε λιγότερο από 2 χρόνια. Χτύπημα δέχτηκε και η παραδοσιακή ιδιοκατοίκηση των ΗΠΑ (κάτι αντίστοιχο της δικής μας ιδιοκατοίκησης της εργατικής τάξης, βασισμένη στα δάνεια που άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου της κρίσης) που μειώνεται σταθερά και αναμένεται να μειωθεί κατά 10% από τα δεδομένα του 2007, όταν σε ιδιοκατοίκηση ζούσε το 72% των λευκών αλλά μόνο το 46% των αφροαμερικανών.
Ο ιμπεριαλισμός που σαπίζει σε συνθήκες μεγάλης κρίσης του, επακόλοθου των ανυπέρβλητων αντιφάσεων και του ιστορικού του τέλους, χτυπάει αλύπητα την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τόσο στις ιμπεριαλιστικές, όσο και στις εξαρτημένες χώρες. Το προλεταριάτο είναι πάντα ενιαίο, αλλά οι καπιταλιστές χτυπούν ρατσιστικά το πιο αδύνατο κάθε φορά κομμάτι του, για να διασπάσουν την ενότητα της εργατικής τάξης. Όμως οι εποχές δεν σηκώνουν παραμύθια: ο χθεσινός «ιδιοχτήτης σπιτιού, αυτοκίνητου, εξοχικού» εργάτης που για να τα αποχτήσει υποθήκευσε δυο ζωές, μπαίνει σιγά-σιγά σε συσσίτια και τα χάνει όλα. Έρχεται λοιπόν κοντύτερα στον μαύρο σύντροφό του που ζει στην ίδια χώρα εδώ και χρόνια σε τριτοκοσμικές συνθήκες και αυτή η συνάντηση, δεν πρέπει να σταματήσει μόνο στην αλληλοκατανόηση. Πρέπει να ξαναγίνει δύναμη αντίστασης και κοινού αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου