Η πάλη του Νίκανδρου Κεπέση κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Απ’ τις πρώτες κιόλας αναφορές του κομμουνιστή Ν. Κεπέση στους Στάλιν-Ζαχαριάδη (λογοκρίνονταν πάντα απ’ το «Ριζοσπάστη») σε μια περίοδο που στο χώρο του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού δηλ. σε μια περίοδο που απαγορεύονταν αυστηρά ακόμα και μια απλή αναφορά σ’ αυτούς, οι παλιοί κομμουνιστές, σταλινικοί-ζαχαριαδικοί, αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, διέβλεψαν σ’ αυτές – ενώ οι αναφορές της ηγεσίας Παπαρήγα είναι ολωσδιόλου παραπλανητικές, έχουν καθαρά δημαγωγικό χαρακτήρα και προορίζονται για εξαπάτηση των κομμουνιστών – μια σημαντική και αξιόλογη, τολμηρή και ειλικρινή αντιπαράθεση στο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και τις χαιρέτησαν ανεπιφύλαχτα.

Στη συνέχεια ο σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης με διάφορες δημόσιες παρεμβάσεις του, σε προσυνεδριακούς διαλόγους, τάχθηκε κατά της ρεβιζιονιστικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ (΄56) και πρότεινε να καταγγελθούν και να απορριφθούν οι αντιμαρξιστικές απόψεις τους, παρεμβάσεις που τελικά οδήγησαν στην έκδοση του πρώτου του βιβλίου «Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ – οι δυο βασικοί κρίκοι της προδοσίας» (Αθήνα 1998), ύστερα του δεύτερου «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) και τελευταία στη μπροσούρα του «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Αθήνα Μάης 2007), που αποτελεί και το «κύκνειο άσμα» των μαρξιστικών τοποθετήσεων στη μαχητική αντιπαράθεση του με τις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, τις οποίες συνεχίζει να εκπροσωπεί-υπερασπίζει η ηγετική σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Α.Παπαρήγα, όπως εύκολα διαπιστώνεται και απ’ τα κείμενα του πρόσφατου 18^ου Συνεδρίου και προπαντός απ’ τις αντιμαρξιστικές απόψεις που περιέχονται στην απόφαση για το θέμα του «σοσιαλισμού»: πως στη Σοβιετική Ένωση συνεχίστηκε τάχα – και παρά την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν – η οικοδόμηση και ύπαρξη του σοσιαλισμού δηλ. χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα – μύθος που ταυτόχρονα συγκροτεί και μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού

Και τώρα μια πολύ σύντομη και ελλιπέστατη αναφορά στα 3 βιβλία, που σε καμία περίπτωση δεν έχει σκοπό να υποκαταστήσει τη μελέτη τους απ’ τους κομμουνιστές:

1) «Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ – οι δυο βασικοί κρίκοι της προδοσίας» (Αθήνα 1998). Στον πρόλογο αυτού του πρώτου του βιβλίου ο κομμουνιστής Ν. Κεπέσης μιλάει για «προδοσία» του κομμουνιστικού κινήματος, που μάλιστα τη χαρακτηρίζει τη «μεγαλύτερη των αιώνων» και επιπλέον προσδιορίζει με ακρίβεια και τη χρονική στιγμή: «η προδοσία – η μεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (σελ.9).

Σ΄ άλλο σημείο κάνει λόγο για προδοσία του μαρξισμού-λενινισμού και ότι η παρέα του Χρουστσοφ πρόδωσε τις θεμελιακές αρχές και πρώτα απ’ όλα την αρχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου: «ο Χρουστσόφ και η παρέα του προδώσαν το μαρξισμό-λενινισμό, τις θεμελιακές αρχές του. Πριν απ’ όλα την αρχή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου», ενώ ταυτόχρονα «υποσχότανε ότι στα 1980, θα περνούσαμε – η ΕΣΣΔ – στον Κομμουνισμό» (σελ.77).

Τέλος, σημειώνει ότι ο Χρουστσοφ αντικατέστησε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου με το λεγόμενο «παλλαϊκό κράτος», που ως γνωστόν δεν μπορεί παρά να είναι διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας, αφού υπερταξικά κράτη δεν υπάρχουν: ή θα είναι Διχτατορία του Προλεταριάτου ή θα είναι διχτατορία της αστικής τάξης, αντικατάσταση που άνοιξε το δρόμο στο αντεπαναστατικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση: «ο Χρουστσόφ με τη ρεβιζιονιστική του παρέα αντικατέστησε τη δικτατορία του προλεταριάτου με το «παλλαϊκό κράτος». Αποδυνάμωσε έτσι την εργατική τάξη, ιδεολογικά, πρακτικά και την έκαμε ανίκανη να ασκήσει την εξουσία της. Να παίξει τον ηγετικό της ρόλο. Έτσι άρχισαν τη δουλειά τους οι αρουραίοι της αστικής τάξης και οι μαφιόζοι. Το κακό άρχισε λοιπόν απ’ το 20ο Συνέδριο και το αποτελείωσαν ο Γκορμπατσόφ, με τους Γέλτσιν, Σεβαρντνάτσε, Γιάκοβλεφ, κ.ά.» (σελ. 120).

2) «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006). Στο δεύτερο βιβλιαράκι του ο Ν. Κεπέσης θέτει, πέραν των άλλων, και το πολύ σπουδαίο ζήτημα της εξόντωσης-δολοφονίας του μεγάλου και αλύγιστου μπολσεβίκου κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη για τον οποίο ο Στάλιν είχε πει, απευθυνόμενος προς τον Νιγιάζοφ, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952): «τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (Π.Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ 202-203, Αθήνα 1997), σημειώνοντας ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές» και ότι «ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»(σελ.45).

3) «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Αθήνα Μάης 2007). Σ’ αυτή τη 15σέλιδη μπροσούρα του, την αφιερωμένη στη «μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες», που ανοίγει με το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη και τελειώνει με την εκτίμηση του αντικομμουνιστή Τσώρτσιλ για το Στάλιν, αναφέρεται εκ νέου στη δολοφονία του Ζαχαριάδη, καταγράφει τη γνώμη των Στάλιν-Νιγιάζοφ γι’ αυτόν, αναφέρεται στην επίσκεψη της Α. Παπαρήγα στο Γκορμπατσόφ, μαζί με τους Κολοζόφ-Τριγάζη, παραθέτει και ασκεί κριτική στις αντιμαρξιστικές της απόψεις για την αντεπαναστατική «Περεστρόϊκα», που την παρουσιάζει ως «σοσιαλισμό»: «οι ιδέες της Περεστρόϊκα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας … του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Α. Παπαρήγα, «Πράβδα» 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ. 22) (σελ.8-9). Παραθέτει παλιότερη τοποθέτησή του για το 20^ο Συνέδριο, στην οποία, μεταξύ άλλων, σημειώνει ότι «με το 20^ο Συνέδριο (1956) του ΚΚΣΕ ο αντισταλινισμός έγινε ιδεολογία του ΚΚΣΕ», επαναλαμβάνει την πρότασή του για καταδίκη του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας», σημειώνοντας: «αυτό το άγος, το ηθικό έγκλημα για να εξαλειφθεί είναι ανάγκη να καταδικαστεί από το 16^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 20^ο Συνέδριο και η 6^η πλατιά (1956) Ολομέλεια της ΚΕ» (σελ. 10).

Τέλος, για τις αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις της Παπαρήγα και την άρνηση της να καταδικαστούν οι αντιμαρξιστικές απόψεις του 20^ου Συνεδρίου και της «6^ης Ολομέλειας» προτείνει: «μετά από όλα αυτά και με αυτές τις αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις αλλά και την άρνησή της να ασκηθεί κριτική στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και να απορριφθούν οι αντιμαρξιστικές τους θέσεις, η Α. Παπαρήγα δεν μπορεί να μένει στην ηγεσία του ΚΚΕ. Πρέπει να απομακρυνθεί, καθαιρεθεί, και στη θέση της να αναλάβει συλλογική ηγεσία που θα πάρει την πρωτοβουλία να συζητηθούν στο 18ο συνέδριο τα δύο κεντρικά ζητήματα: 20ο Συνέδριο και 6η Ολομέλεια και να καταδικασθούν οι αντιμαρξιστικές θέσεις τους, επειδή αυτές ήταν που προκάλεσαν τη μεγάλη καταστροφή του σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος», (σελ. 13-14).

Όμως, όπως επιβεβαίωσαν εκ νέου όλες οι αποφάσεις και του τελευταίου 18^ου Συνεδρίου, προπαντός εκείνη για το «σοσιαλισμό», η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ συνεχίζουν σταθερά και με συνέπεια τον ίδιο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του 20^ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) και της παρασυναγωγής της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), αρνούμενες να απορρίψουν τις προδοτικές αντιμαρξιστικές τους απόψεις, που υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και τη διαιώνιση της κυριαρχίας της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Ακριβώς στα παραπάνω έχουν τη ρίζα τους η ακραία εχθρική στάση και το ταξικό μίσος των λακέδων του κεφαλαίου σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ απέναντι στο επαναστάτη κομμουνιστή σύντροφο Νίκανδρο Κεπέση, εκφραστή-υπερασπιστή των συμφερόντων του Προλεταριάτου και θαρραλέο σημαιοφόρο της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Γκορμπατσώφ-Παπαρήγα: Τα "ηρωικά παιδιά" του Νικήτα Χρουτσώφ