ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ: μεγάλη αποχή 47.4% - ΟΧΙ στο κυβερνητικό μαζικό φασιστικό πογκρόμ κατά των μεταναστών

Συνεχίζονται η μεγάλη ακρίβεια και η μαζική αύξηση της ανεργίας

Νέα σκληρά μέτρα πείνας, φτώχειας και εξαθλίωσης αλλά και ένταση της αστυνομοκρατίας και ακραία φασιστικοποίηση: με νόμους για τις «κουκούλες» και παρακολούθηση των καρτοκινητών

ΟΧΙ στο κυβερνητικό μαζικό φασιστικό πογκρόμ κατά των μεταναστών

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ: μεγάλη αποχή 47.4%

Μεγάλες απώλειες ψηφοφόρων των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων: έχασαν σε σχέση με τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007:

ΝΔ: 1.339.000, ΠΑΣΟΚ: 849.000, «Κ»ΚΕ: 155.000, ΣΥΡΙΖΑ: 121.000

Άνοδος των ναζιφασιστών στην Ευρώπη και του ΛΑΟΣ

Έντονο διαρκές «φλερτ» των δίδυμων αδελφών: ΝΔ-ΛΑΟΣ

Οι ευρωεκλογές της 7^ης Ιούνη έχουν μια απλή ανάγνωση αν αυτός που θα τις αναλύσει, θέλει να στηριχτεί στην επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου , με βασικό σημείο την λενινιστική αρχή πως οι εκλογές στα πλαίσια της διχτατορίας της αστικής τάξης αποτελούν βαρόμετρο της συνείδησης του προλεταριάτου, στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Αυτές πρώτα και κύρια σημαδεύτηκαν από τη βαθιά κι εκτεταμένη κεφαλαιοκρατική κρίση που οι συνέπειές της πλήττουν βαριά την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά και τα συνεχώς προλεταριοποιούμενα μεσαία στρώματα της πόλης. Μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής με ιδιαίτερη ένταση, που στις ελληνικές συνθήκες δίπλα στην επέλαση της ανεργίας, στην παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης, τη μεγάλη ακρίβεια, υπάρχει η ρεμούλα και η κατασπατάληση του πλούτου της χώρας απ’ την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, αλλά και η προώθηση μιας συνεχούς φασιστικοποίηση, μ’ αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες πραγματικής ασφυξίας σε πλατιά εργατικά στρώματα και κύρια στην εργατική νεολαία, τη «νέα βάρδια της εργατικής τάξης».

Αυτή η κατάσταση της ανέχειας, της πείνας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, αλλά και της καταστολής μέσα απ’ την έξαρση της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού και ρατσισμού, ήρθαν να συναντηθούν, λόγω ευρωεκλογών, με την εξέταση της λαϊκής εκτίμησης για το ρόλο και τη στάση απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και τη συμμετοχή-ομηρία της Ελλάδας σ’ αυτήν.

Και μπορεί με ευθύνη όλων των αστικών κομμάτων αλλά και των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών να μην έχει αναλυθεί ούτε ο ρόλος της ΕΕ στο βάθεμα της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού, ούτε βέβαια να έχει δημιουργηθεί πραγματική ζύμωση και συγκεκριμένη πάλη για την έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ, όμως γίνεται ολοένα και πιο καθαρό πως η ΕΕ αναδεικνύει την αποικιακή μεταχείριση της χώρας από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια (βλέπε σκάνδαλο Siemens, πλήρως ενδειχτικό της αντιμετώπισης των εξαρτημένων χωρών και των κυβερνήσεών τους από τα ισχυρά μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών χωρών), «επιτηρεί» πιέζοντας για παραπέρα ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, «ελαστικοποιεί» τις εργασιακές σχέσεις ξαναφέρνοντας το μεσαίωνα για την προλεταριακή καθημερινότητα, «επιβάλει» δημοσιονομική πειθαρχία, επέκταση του ξεπουλήματος μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, «καθοδηγεί» με φασιστικές ρατσιστικές οδηγίες-εντολές το συντονισμένο «ευρωπαϊκό» πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες. Κι αυτό στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του λαού φαίνεται πως έχει βάλει για τα καλά στο χρονοντούλαπο την παλιά ειδυλλιακή εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και άσχετα αν και πάλι συζήτηση για τα συγκεκριμένα δεν έγινε, αυτή η διάχυτη διάθεση έγινε, όπως θα τονιστεί και παρακάτω, ιδιαίτερα φανερή.

Τέλος, αυτή ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά τη μεγαλειώδη εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008, που έφερε τη νεολαιίστικη αντίδραση στον εκφασισμό και τη στέρηση της ζωής των νέων ανθρώπων, να εκδηλώνεται, για πρώτη φορά μετά τη λεγόμενη «μεταπολίτευση», με όρους έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, με αυθεντική λαϊκή αντιβία, κόντρα στην προβοκάτσια και την ανοιχτή εχθρότητα των αστικών κομμάτων και των χρουστσωφικών προδοτών ηγετών του «Κ»ΚΕ. Και ο Δεκέμβρης, όπως κάθε σημαντική στιγμή στην αυθόρμητη έξαρση της ταξικής πάλης, μπορεί να μην έχει γραμμική συνέχεια, οι παρακαταθήκες του όμως για τους νέους προλετάριους είναι υπαρκτές, δεν σβήνονται και αφήνουν τα χνάρια τους σε μελλοντικές πολιτικές συμπεριφορές και αγώνες.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, οι εκλογές έβγαλαν κάποια απόλυτα καθαρά αποτελέσματα:

Το μοναρχοφασιστικό κόμμα της κλεψιάς, των σκανδάλων, της δολοφονικής καταστολής, της πείνας, της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, του ρατσισμού-εθνικισμού και του ξεπουλήματος του πλούτου του ελληνικού λαού, καταποντίστηκε, χάνοντας 1.339.000 ψηφοφόρους («Αυγή», 9/6/2009 σελ.32). Η ΝΔ που μια πενταετία οργιάζει αντιλαϊκά, χωρίς συνεπή και αποτελεσματική αντιπολίτευση , δεν κράτησε παρά ένα απώτατο χαμηλό για την ιστορία αυτής της αμαρτωλής «παράταξης». Το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, μπορεί να ελπίζει βάσιμα πως ξανάρχεται η σειρά του στο γαϊτανάκι της εναλλαγής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εμφάνισε ούτε αυθεντική λαϊκή υποστήριξη, ούτε καν ένα γνήσιο νικητήριο ρεύμα, χάνοντας κι αυτό 849.000 ψηφοφόρους («Αυγή», 9/6/2009 σελ.32). Απλά στο γαϊτανάκι της κυβερνητικής διαχείρισης προβάλει – αυτή τη στιγμή – σαν όχι ο κύριος ένοχος και ετοιμάζεται να υποδεχτεί, τις έτσι κι αλλιώς χωρίς καρδιά ψήφους, που κάθε φορά, με την πραξικοπηματική δυνατότητα μιας μικρής μειοψηφίας να κυβερνάει, συνιστούν την αστική «δημοκρατία».

Το κυρίαρχο και σημαντικό αποτέλεσμα της ευρωκάλπης, ήταν η πρωτοφανέρωτη σε έκταση αποχή (47,4%), με σαφή αν και αντιφατικά πολιτικά χαραχτηριστικά, που το σύνολο των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων, στην αρχή λοιδόρησε, μετά επιχείρησε με εκκλήσεις να αποφύγει και όταν φάνηκε πως ήταν πια γεγονός, οι χυδαιότεροι εκπρόσωποί τους πέρασαν στην πολιτική αλητεία σε μια προσπάθεια να ξορκίσουν ένα πρωτοφανέρωτης έκτασης φαινόμενο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα.

Η αποχή δεν είχε «χρώμα», είχε όμως σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, όπως έχει το κάθε πολιτικό φαινόμενο, όπου και όταν εμφανίζεται. Αφορούσε κύρια τη νεολαία, ιδιαίτερα τα πιο μικρά ηλικιακά κομμάτια της και μάλιστα το πιο καθαρά προλεταριακό τμήμα της. Αν η αποχή συνολικά έφτασε στο επίπεδο ρεκόρ του 48% , αυτό ήταν 55% στις εργατογειτονιές και έφτασε στο 60% στη Νίκαια για παράδειγμα. Όλοι όσοι μιλούσαν για τους «καλοπερασάκηδες» που προτίμησαν τις εκδρομές στη Μύκονο, φαίνεται είχαν την πληροφόρηση πως η Δραπετσώνα κι η Κοκκινιά, όταν δεν πηγαίνουν στα νησιά Φίτζι, πηγαίνουν τουλάχιστον μέχρι τη Μύκονο.

Μετά φτάσαμε στις βλακώδεις εκκλήσεις, να μη χαθεί ούτε μια ψήφος για ένα μπάνιο, σαν και να ήταν αδύνατο ένας κυρίως νέος άνθρωπος εάν ήθελε, να τα συνδυάσει και τα δυο. Βγήκαν αφίσες και τρυκάκια, κύρια από τη ρεβιζιονιστική αριστερά που πίεζαν για συμμετοχή, κλαψουρίζοντας και προσβάλλοντας συνάμα, όμως αυτή ηχηρά δεν ήρθε. Οι χρουστσωφικοί του Περισσού «θύμιζαν αυστηρά» πως μόνο η ψήφος στο «Κ»ΚΕ «φοβίζει» τους αστούς (που ως γνωστόν «τρέμουν» την «επαναστατική» πραχτική του!) και οι ακολουθητές του , του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούσαν το ίδιο για να χάσει το σύστημα τον ύπνο του(!).

Όλες όμως αυτές οι εκκλήσεις-εκβιασμοί δεν έπιασαν, γιατί για ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, κύρια της νεολαίας, και των μεγαλύτερης ηλικίας αγωνιστών, οι ευρωεκλογές είτε δεν σημαίνουν τίποτε (άρα άρση της εμπιστοσύνης στην ΕΕ και τα δήθεν οράματά της), είτε σημαίνουν πως αναγνωρίζουν στον ιμπεριαλιστικό αυτό σχηματισμό, μια απ’ τις κύριες αιτίες της αφόρητης καθημερινότητας τους και επιλέγουν να εκδηλώσουν την αποδοκιμασία τους με ΑΡΝΗΣΗ συμμετοχής στις διαδικασίες νομιμοποίησης των θεσμών της ΕΕ (εκλογή ευρωβουλευτών), όπως το Ευρωκοινοβούλιο, που, πέραν των άλλων, έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, αφού οι αποφάσεις παίρνονται στο Συμβούλιο Υπουργών. Ακόμη ένα μεγάλο κομμάτι με τις παρακαταθήκες του Δεκέμβρη ψάχνει μ’ αυτό τον τρόπο να εκδηλώσει την απαξίωση του «αστικού πολιτικού παιχνιδιού» και βέβαια δεν συγκινείται από την ανούσια-εκλογικίστικη παρουσία της ρεβιζιονιστικής, συμβιβασμένης αριστεράς.

Όπως θα ήταν αστείο να θεωρήσει κανείς, αντικαπιταλιστική ή αντιιμπεριαλιστική την αποχή στο σύνολό ή στην πλειοψηφία της, άλλο τόσο είναι αστείο να χρεώνει ολόκληρο αυτό το 48% που συνιστά άρση ιστορικών παραδόσεων των αστικών εκλογών στην Ελλάδα, στους «απολίτικους», στην πλάκα, στους εραστές της «παραλίας». Οι ίδιοι οι χρουστσωφικοί μέσα στην εν κρανίω τρικυμία τους, δεν μπόρεσαν παρά να παραδεχτούν το αναμφισβήτητο, πως η αποχή αφορούσε και το δικό τους χώρο για πρώτη ίσως φορά, σε τέτοια έκταση.

Βέβαια, το βράδυ των εκλογών ο αγράμματος ρεφορμιστής Σ.Χαλβατζής συμμετέχοντας σε πάνελ στο MEGA είπε με σοβαροφανές ύφος: «Αποχή στις εκλογές, σημαίνει, αποχή από την ταξική πάλη»

Δηλαδή η ταξική πάλη για τον αστειούλη ρεβιζιονιστή, ταυτίζεται ή αποτελεί έστω βασική προυπόθεση για τη συμμετοχή κάποιου σε αυτή, με την συμμετοχή στην κάθε αστική κοινοβουλευτική διαδικασία. Ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική άποψη από τους χρουστσωφικούς προδότες, που όχι μόνον βγάζουν και τον ίδιο τον Λένιν «απόντα» της ταξικής πάλης, αλλά κυρίως αποκαλύπτουν την κοινοβουλευτική τους προσήλωση και το αντεπαναστατικό τους πρόσωπο.

Και δεν θα πέσουμε στον πειρασμό, να μιλήσουμε ιδιαίτερα για τις Παγκάλειες φασιστικές αντιλήψεις που αν καλά καταλάβαμε το παραλήρημά του, ζητούσε το ίδιο βράδυ στο ίδιο πάνελ, στην ουσία τη «σύλληψη» όσων απείχαν, γιατί «ο Έλλην οφείλει να πληρώνει φόρους, να ψηφίζει και να στρατεύεται».

Σε κάθε περίπτωση και χωρίς αυταπάτες και βερμπαλισμούς, για τους μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές, από τη μια φαίνεται ένα σαφές ράγισμα της υποταγής τόσο στις ιδέες αποδοχής της ΕΕ, όσο και στο αστικό πολιτικό τσίρκο συνολικά, και από την άλλη μαζί με το γκρέμισμα του συνόλου της ρεβιζιονιστικής αριστεράς, με παράλληλη την ενίσχυση ναζι-φασιστικών φωνών, διαφαίνεται τόσο η αναγκαιότητα όσο και η επικαιρότητα ύπαρξης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης ,σε τέτοιες δύσκολες και απαιτητικές εποχές. Ενός κόμματος που και θα καθοδηγήσει τον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και θα δώσει προοπτική στο αίτημα συνολικής επαναστατικής πολιτικής, που αν και υπόγεια, διαφαίνεται καθαρά πως είναι ανάγκη του δοκιμαζόμενου προλεταριάτου.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά στο σαφές χαστούκι που δέχτηκαν οι ρεβιζιονιστές, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης. Το χρουστσωφικό «Κ»ΚΕ, πανηγυρίζει (!) όντας 1% πίσω από τις αντίστοιχες προηγούμενες εκλογές και έχοντας χάσει απ’ τους ναζι-φασίστες του ΛΑΟΣ – το «κεντροδεξιό ΛΑΟΣ» («Ρ» 16/11/2007, σελ. 32) συνοδοιπόρος του στον αντιδραστικό εθνικισμό και στο νέο-«ορθόδοξο» σκοταδισμό (Λ.Κανέλλη, κλπ.) – μια έδρα (και είναι γνωστό πόσο σημασία έχουν τα κουκιά κι οι έδρες για τον Περισσό). Πανηγυρίζει, γιατί έχασε 155.000 ψηφοφόρους («Αυγή», 9/6/2009 σελ.32), ίσως και για το ότι ακόμη υπάρχει, με τη δύναμη της αδράνειας και λόγω του ψευδεπίγραφου ονόματος που τολμάει και σπιλώνει…….ίσως πράγματι, είναι για πανηγυρισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τα ποσοστά, οι χρουστσωφικοί ξεγυμνώθηκαν τόσο με τις γλωσσοπλασίες τους για να μη μιλήσουν για έξοδο από την ΕΕ («ανυπακοή», «απειθαρχία» και άλλα «παιδαγωγικά» τινά!), όσο και με την αντιδραστική τους στάση, απέναντι στις αμυντικές έστω απαιτήσεις του κινήματος, σε συνθήκες κρίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όντας μια λιγότερο συνεκτική , πιο εξόφθαλμα αντιφατική και με κενά πολιτικής συνοχής, συνύπαρξη ετερόκλητων αναθεωρητών, που έχασε 121.000 ψηφοφόρους («Αυγή», 9/6/2009 σελ.32), φαίνεται να κλείνει ένα κύκλο ψευδαισθήσεων, ίσως και ένα κύκλο της συγκεκριμένης μορφής του, όχι τυχαία σε αυτές τις εκλογές που κλήθηκε να τοποθετηθεί έστω γενικά, αλλά συγκεκριμένα, απέναντι στην φύση της ΕΕ και στο ποια η στάση απέναντί της. (Άλλωστε ιστορικά, αν και οι χρουστσωφικοί είναι οι συγκριτικά αντιδραστικότεροι του ελληνικού ρεβιζιονισμού , έχουν ένα μόνιμο πλεονέκτημα απέναντι στους αντίστοιχους τέως ευρωκομμουνιστές, τροτσκιστές, μαοϊκούς, κλπ, αφού αποτελούν την «πολιτική μήτρα» όλων τους)

Οι ναζι-φασίστες του ΛΑΟΣ, όπως και τα ομογάλακτά τους χιτλερικά αποβράσματα στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενίσχυσαν θεαματικά τις δυνάμεις τους στα φοβισμένα μικροαστικά στρώματα, καθώς και στα καθυστερημένα-εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης. Η ξενοφοβία σαν δήθεν άμυνα στη κρίση, η στροφή στα πιο σκοταδιστικά ρεύματα του εθνικισμού και της θρησκοληψίας, η αξιοποίηση του διάχυτου κοινωνικού φόβου πάντα δυναμώνουν το φασισμό, ιδιαίτερα όταν λείπει το αντίπαλο δέος του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος ή αυτό παρουσιάζει ανεπάρκειες.

Άλλωστε στη δική μας πραγματικότητα η μοναρχοφασιστική ΝΔ, ουσιαστικά συγκυβερνάει με τους ναζι-φασίστες του ΛΑΟΣ και κατά τούτο έχει δίκιο ο χουντικός κονφερανσιέ, που ηγείται αυτού του κόμματος. Με μπροστά τους ναζι-φασίστες που έχουν γεμίσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στα πλαίσια της «επανίδρυσης του κράτους», οι μοναρχοφασίστες ακολουθούν τους καθαρόαιμους συγκατοίκους τους, στην τυφλή καταστολή, στα ξενοφοβικά πογκρόμ που αυτοί οργανώνουν, στις επιθέσεις ενάντια στις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια στο πανεπιστημιακό άσυλο, ενάντια στην «ζόρικη» νεολαία συνολικά, που οι ναζι-φασίστες αυτοί «προτείνουν».

Αυτές τις μέρες είναι έντονο και διαρκές το «φλερτ» των δίδυμων αδελφών ΝΔ-ΛΑΟΣ, κι αυτό όχι μόνο απ’ την πλευρά του ΛΑΟΣ αλλά και από την πλευρά στελεχών της ΝΔ, όπως Π.Ψωμιάδη, Κ.Παπακώστα, Γ.Μανώλη, Π.Παναγιωτόπουλο, κλπ. (Κ.Παπακώστα: «για την επικράτηση της ΝΔ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές η κοινή κάθοδος με τον ΛΑΟΣ είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη», Π.Ψωμιάδης: «ο Καρατζαφέρης είναι πολύ πιο κοντά στον Καραμανλή σε σχέση με στελέχη που εμπιστεύτηκε ο Πρωθυπουργός και τον πρόδωσαν» «Νέα», 9/6/2009, σελ.8).

Ο φασισμός δεν είναι «φρέσκο φρούτο». Ας μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή η κλασσική ανάλυση αυτού του φαινομένου, στο «Φασισμό» του Δημητρώφ, ώστε όχι απλά να μην υπάρξει υποτίμηση του, αλλά και για να μετουσιωθούν τα συμπεράσματα του «χτες», σε επαναστατικό καθημερινό καθήκον του «σήμερα».

Οι κομμουνιστές και αντιφασίστες δεν πρέπει να αφήσουν το φασισμό να ριζώσει και να «περάσει», μα ούτε και να του χαρίσουν τα παραπλανημένα ταξικά τους αδέλφια. Η άνοδος του φασισμού φωτίζει τις ανεπάρκειες των επαναστατών και τους δημιουργεί άμεσα πιο έντονα, πιο επιταχτικά, καθήκοντα, με πρώτο τη συσπείρωση τους και τη συγκρότηση Αντιφασιστικού Μετώπου για την αποτελεσματική πάλη εναντίον του πριν είναι πολύ αργά.

Αποχή στις Ευρωεκλογές του 2009 κατά χώρα και συνολικά.

Σλοβακία 80,37%, Λιθουανία 79,42%, Πολωνία 75,47%, Σλοβενία 71,98%, Τσεχία 71,78%, Ρουμανία 72,33%, Σουηδία 66,2%, Μ. Βρετανία 65,52%, Ουγγαρία 63,72%, Πορτογαλία 63,52%, Ολλανδία 63,50%, Βουλγαρία 62,51%, Δανία 60,5%, Φινλανδία 59,7%, Γαλλία 59,52%, Γερμανία 57,5%, Εσθονία 56,1%, Αυστρία 54,7%, Ισπανία 54,0%, Ελλάδα 48,37%, Λετονία 47,43%, Ιρλανδία 42,4%, Κύπρος 41,12%, Ιταλία 34,95%, Μάλτα 21,2%, Βέλγιο 9%, Λουξεμβούργο 9%, ΣΥΝΟΛΟ 56,9%

Εξέλιξη της συμμετοχής στις ευρωεκλογές στην ΕΕ:

1979 - EU9 61,99%, 1984 - EU10 58,98%, 1989 - EU12 58,41%, 1994 - EU12 56,67%, 1999 - EU15 49,51%, 2004 - EU25 45,47%, 2009 - EU27 43,1%

Με άκυρο-αποχή οι Λευκιμμιώτες στις Ευρωεκλογές ενάντια στο ΧΥΤΑ

Στη Λευκίμμη όπου ο αγώνας ενάντια στην εγκατάσταση ΧΥΤΑ συνεχίζεται (ένας αγώνας που έχει αυτή τη στιγμή δεκάδες υπόδικους και μια νεκρή γυναίκα) είχαμε 8,31 % άκυρα, λευκά 0,73 %, ενώ η αποχή από τις Ευρωεκλογές έφτασε 50%. Είχαμε συνειδητή και μαζική καταδίκη των αντιλαϊκών πολιτικών και των κομματικών φορέων τους, αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων.