Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων εβδομάδων, η αντιπαράθεση μεταξύ της Εθνικής Ένωσης Εκπαιδευτικών και της κυβέρνησης για την αντισυνταγματική και τιμωρητική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, έχει γίνει κεντρικό πολιτικό ζήτημα στον Ισημερινό. Αυτή η διαμάχη, η οποία από την πλευρά της κυβέρνησης και των ΜΜΕ έχει κατευθυνθεί ενάντια στο Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα (σ.τ.μ. πλατειά επαναστατική οργάνωση του Μαρξιστικού Λενινιστικού ΚΚ Ισημερινού), έχει προκαλέσει σύγχυση σε πολλούς Εκουαδοριανούς, που δεν καταλαβαίνουν γιατί η κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Ραφαέλ Κορέα, επιτίθεται με τέτοια σφοδρότητα σε δύο οργανώσεις που έχουν εκφράσει την υποστήριξη τους στην διακυβέρνηση. Αυτή η συμπεριφορά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ασυνέπεια του PAIS (σ.τ.μ. το κόμμα του προέδρου Ραφαέλ Κορέα που σημαίνει «Περήφανη και Κυρίαρχη Πατρίδα») και της κυβέρνησης προς ένα κομμάτι της κοινωνίας που έχει παρουσιάσει ξεκάθαρα δείγματα στράτευσης στο πολιτικό εγχείρημα που βιώνει ο Ισημερινός. Αλλά πέρα από αυτήν την ασυνέπεια, υπάρχουν διαφορές πολιτικής φύσης που τους φέρνουν αντιμέτωπους. Ο Ραφαέλ Κορέα και το PAIS έχουν εγκαθιδρύσει μια δημοκρατική και προοδευτική κυβέρνηση, και μολονότι λένε ότι θα πάνε παραπέρα την επανάσταση, την οποία χαρακτηρίζουν ως επανάσταση των πολιτών, το βέβαιο είναι ότι η διακυβέρνηση τους παρουσιάζει τα όρια των καπιταλιστικών θεσμών, τους οποίους σέβονται και καλούν και τους υπόλοιπους να τους σέβονται. Είμαστε αντιμέτωποι με μία κυβέρνηση που δε μπορεί να ξεπεράσει το ρεφορμισμό και να προχωρήσει παραπέρα από την κοινωνική πρόνοια, μέσω της οποίας προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υλικές ανάγκες του λαού, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα προκαλέσουν κάποιον πραγματικό μετασχηματισμό στις δομές της κοινωνίας του Ισημερινού.
Το Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα (MPD), από την άλλη μεριά, ως επαναστατική οργάνωση, αντιλαμβάνεται ότι είναι απαραίτητο να υιοθετηθεί ριζοσπαστική δράση για να αλλάξει η χώρα και έχει κριτικάρει, για παράδειγμα, την αμφιθυμία της κυβέρνησης που μιλάει ενάντια στις τράπεζες και τους επιχειρηματίες, ενώ συμβιβάζεται με τους τελευταίους όταν αυτοί αψήφησαν την εφαρμογή της εντολής που τερμάτιζε τις υπεργολαβίες, ή όταν η κυβέρνηση εγγυήθηκε μεγάλα κέρδη στις τράπεζες με την αύξηση των επιτοκίων ή τη διατήρηση πάνω από ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, που ανήκει στο κράτος, σε ιδιωτικές τράπεζες. Ασυνεπείς πράξεις της κυβέρνησης σε σχέση με τα όσα λέει παρουσιάζονται σε ζητήματα όπως η πετρελαϊκή, μεταλλευτική πολιτική ή σε σχέση με το εξωτερικό χρέος, το οποίο παρόλο που θεωρεί παράνομο και εγκληματικό, συνεχίζει να το πληρώνει.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι η αντίθεση μέσα στην δημοκρατική, προοδευτική και αριστερή τάση, μεταξύ των θέσεων των ρεφορμιστών και των θέσεων τις επαναστατικής αριστεράς, η οποία κρατάει κριτική στάση στους περιορισμούς και στα λάθη των κυβερνητικών ενεργειών. Οι ρεφορμιστές θέλουν να περιορίσουν το χώρο δράσης των επαναστατικών δυνάμεων.
Η επαναστατική αριστερά θεωρεί αναπόφευκτη την ύπαρξη αυτών των αντιπαραθέσεων και προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι οι εργάτες και ο λαός καταλαβαίνουν τη φύση και την προέλευσή τους. Το ξεδιάλυμα τους δεν κρύβει τις διαφορές, αλλά αντιθέτως, ενισχύει την προσπάθεια να κατανοήσει καλύτερα ο λαός την πολιτική κατάσταση και τους στρατηγικούς στόχους της επαναστατικής αριστεράς.
Έστω και αν, σήμερα, αυτή η αντιπαράθεση έχει οξυνθεί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βασική αντίθεση στην κοινωνία του Ισημερινού είναι αυτή μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των εκμεταλλευτών, μεταξύ του λαού και της εργατικής τάξης του Ισημερινού και του ιμπεριαλισμού, κυρίως του αμερικανικού. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος της επανάστασης στον Ισημερινό.
Δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα “En Marcha”, όργανο του Μαρξιστικού-Λενινιστικού ΚΚ Ισημερινού, φύλλο 1445, 9 Ιούνη 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου