Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Με αφορμή του κείμενου του σ. Νίκανδρου Κεπέση: Η δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη η Οργάνωσή μας παρουσίασε στο φύλλο 232 (1-31/8/2006) της Ανασύνταξης στοιχεία για τις τρεις εκδοχές θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη. Για τους ενδιαφερόμενους το άρθρο υπάρχει διαθέσιμο και στα αγγλικά. Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας.

Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

1. ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ και οι δυο αλληλοσυγκρουόμενες-αλληλοαναιρούμενες των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών: 2. «οξεία καρδιακή προσβολή» - 3. «αυτοκτονία»

 

Α. Οι 2 πρώτες εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική ηγεσία Φλωράκη ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη διατυπώνονται ευθύς εξαρχής δυο εκδοχές του θανάτου του: η μια, η πρώτη και επίσημη, των δημίων-δολοφόνων του της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη από «οξεία καρδιακή προσβολή»: «πέθανε την 1^η Αυγούστου σε ηλικία 70 χρόνων από οξεία καρδιακή προσβολή ο Νίκος Ζαχαριάδης» (Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ) και η άλλη, η δεύτερη εκείνη της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (πάνω από 95%), οι οποίοι απ’ την πρώτη στιγμή απέρριψαν τα περί θανάτου του Ζαχαριάδη από «καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ και πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του Σουργκούτ της Σιβηρίας.

Β. Η 3^η περί «αυτοκτονίας» εκδοχή ή πως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου κ.λπ. αυτοδιαψεύδονται:

1. Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια απ’ την πρώτη «ανακοίνωση» των Σοβιετικών Αρχών, ο αντισυνταγματάρχης της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ Αλεξάντρ Πετρούσιν, με σημείωμά του στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια», έρχεται να διαψεύσει την πρώτη εκδοχή της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, δίνοντας τώρα μια τρίτη εκδοχή, εκείνη της «αυτοκτονίας»: «δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης – όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστό – αλλά αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας την 1^η Αυγούστου του 1973, όπου και ζούσε εξόριστος, με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ» («Ρ», 9 Δεκέμβρη 1990).

Είναι φανερό ότι δύο εκδοχές θάνατου του Νίκου Ζαχαριάδη περί «καρδιακής προσβολής» - «αυτοκτονίας» των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) είναι εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες και επομένως ψευδείς.

Οι προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, η δήμιοι του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτοδιαψεύδονται. Πότε, λοιπόν, έλεγαν την αλήθεια το 1973 ή το 1990; Και στις δυο περιπτώσεις έλεγαν προφανώς ψέμματα για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη που δεν αποτόλμησαν ούτε οι ναζιφασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

2. Η δεύτερη περί «αυτοκτονίας» εκδοχή των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) δεν έχει έτσι κι αλλιώς καμία βάση επειδή: α) οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο Νίκος Ζαχαριάδης σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα είχε ως φιλοσοφία του τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό δηλ. μια μαχητική φιλοσοφία της επαναστατικής ταξικής πάλης μα και επιπλέον ποτέ ο ίδιος δεν δίδασκε τους κομμουνιστές να αυτοκτονούν αλλά να αγωνίζονται ως το τέλος δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού β) ο Νίκος Ζαχαριάδης «αυτοκτόνησε» όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Δημήτρης Παπαρήγας που η Ασφάλεια παρουσίασε τη δολοφονία του ως «αυτοκτονία» με το κορδόνι της πιτζάμας του, όπως ορθότατα και πολύ εύστοχα σημειώνει παραπάνω ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης.

Γ. Η δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ορθότατα η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων εκτιμούσε και εκτιμά, πίστευε και πιστεύει ότι οι φασίστες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας του Μπρέζνιεφ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά από συμφωνία και απαίτηση της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Κουκούλου κ.λπ. για να διασωθεί η ύπαρξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), του οποίου η ύπαρξη και δράση απ’ τη μια εξυπηρετούσε-στήριζε την εξωτερική πολιτική της ρεβιζιονιστικής-καπιταλιστικής Σοβιετικής Ενωσης και απ’ την άλλη ήταν στην υπηρεσία των συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης ως πρακτορείο της στις γραμμές του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα. Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ την συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Ηταν όμως επίσης γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη ότι η συντριπτικότατη πλειοψηφία (85-95%) των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια για την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του Νίκου Ζαχαριάδη στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα, αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-απαίτηση της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας Φλωράκη για τρεις λόγους και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του Ζαχαριάδη στην πατρίδα του σήμαινε α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ – «Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενο απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σε κείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών (οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν την ηγετική φυσιογνωμία του Νίκου Ζαχαριάδη).

Επιπλέον την ορθότητα και πειστικότητα της 3^ης εκδοχής του θανάτου δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, την οποία συμμερίζεται ευθύς εξαρχής η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ενισχύουν και τα παρακάτω:

Πρώτο, η ομολογία-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Εθνος», 29/12/1990).

Δεύτερο, η σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβας (Σουργκούτ Σιβηρίας) σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17): «έφερα τον Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Ό τ α ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά δ ο λ ο φ ο ν ί α».

Τρίτο, η δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα, την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…

Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).

Όμως ακριβώς εδώ προβάλει το μεγάλο και βασικό ερώτημα: αφού για τους σοβιετικούς-ρώσους το ζήτημα του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη έχει οριστικά «κλείσει» με την δεύτερη περί «αυτοκτονίας» δική τους εκδοχή τότε γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα εκείνο το τμήμα των Αρχείων που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του; Γιατί τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σ’ αυτά;

Επομένως είναι, λοιπόν, φανερό πως οι αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι φασιστικές μυστικές τους υπηρεσίες παρά την παρέλευση τριών και πλέον δεκαετιών (1973-2006) και τη συνεχή «επεξεργασία» τους δεν μπορούν να προσδώσουν στα «Αρχεία» τους καμιά αληθοφάνεια σχετικά με τη δεύτερη ψευδή εκδοχή θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη δηλ. εκείνη της «αυτοκτονίας».

Και η παραπάνω δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων αρχείων ενισχύει την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, δολοφονία που έγινε απ’ τη χρουστσωφική Μπρεζνιεφική ηγεσία με τη «συναίνεση» του Χαρ. Φλωράκη ή «αν δεν της το ζήτησε εκείνος», όπως σημειώνει πρόσφατα και ο βετεράνος κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης για να καταλήξει: «όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, Αθήνα 2006)