Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ – αναδεικνύεται στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων

Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ – αναδεικνύεται στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και σε κύριο απεργοσπαστικό μοχλό της κυβέρνησης Καραμανλή

Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ στο διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας (πρώτη-αρχές δεύτερης 4ετίας) από την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ πέτυχαν με τη στάση και τη δράση τους να αναδείξουν τη συνδικαλιστική τους παράταξη στη υπαριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη και να μετατρέψουν το ΠΑΜΕ σε κύριο απεργοσπαστικό μοχλό της κυβέρνησης, με τον οποίο ανοίγει το δρόμο για να περνάει τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, αφού κάθε φορά με τις ξεχωριστές, απεργοσπαστικού χαρακτήρα, συγκεντρώσεις διασπάνε τις απεργιακές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και γενικά όλων των εργαζομένων με κορυφαία περίπτωση τις πρόσφατες μεγαλειώδεις πανελλαδικές κινητοποιήσεις (12/12/07) και ιδιαίτερα την ογκωδέστατη απεργιακή κινητοποίηση της Αθήνας κατά των αντιδραστικών αντεργατικών μέτρων για το Ασφαλιστικό της κυβέρνησης Καραμανλή – απεργιακές κινητοποιήσεις που κηρύσσονται και οργανώνονται απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Για να φανεί καλύτερα και να γίνει περισσότερο κατανοητός ο απεργοσπαστικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ και η μετατροπή αυτής της συνδικαλιστικής παράταξης σε κύριο μοχλό του απεργοσπαστικού μηχανισμού της κυβέρνησης προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου γενικά αλλά και ειδικά για την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων πρέπει εισαγωγικά να σημειωθούν εντελώς σύντομα τα εξής που αφορούν στο χαρακτήρα του ΠΑΜΕ.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές εργάτες και συνδικαλιστές που γνωρίζουν κάπως την ιστορία του ντόπιου και διεθνούς επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και εκείνη του συνδικαλιστικού κινήματος γενικά (επαναστατικού-ρεφορμιστικού) ξέρουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πέρασε διάφορες φάσεις στην ανάπτυξή του – με κύριο χαρακτηριστικό την πάλη-σύγκρουση μεταξύ της επαναστατικής γραμμής της ταξικής πάλης και της αντεπαναστατικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας – και ότι μετά το ΄56 το επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα που καθοδηγούνταν απ’ την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), με τον εκφυλισμό της ΠΣΟ – εξαιτίας της κυριαρχίας του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο κομμουνιστικό κίνημα – από επαναστατική σε αστική ρεφορμιστική συνδικαλιστική οργάνωση (έχοντας τώρα ως γραμμή εκείνη της ταξικής συνεργασίας) και ακόμα πως δεν υπάρχουν πλέον σε καμία χώρα μαζικές επαναστατικές συνδικαλιστικές Οργανώσεις (ίδρυση της ΠΣΟ το 1945, μετά την παγκόσμια συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη Λονδίνου, 6-7 Φλεβάρη 1945 και το συνέδριο Παρισιού 25 Σεπτέμβρη – 8 Οχτώβρη 1945).

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα σ’ όλες τις χώρες κυριαρχείται απ’ τις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές Οργανώσεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας και απ’ τους ρεφορμιστές της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΠΑΜΕ παρά το ότι αυτοδιαφημίζεται ως «ταξικό» συνδικάτο, δεν είναι επαναστατική ταξική συνδικαλιστική Οργάνωση αλλά – βαδίζοντας στα χνάρια της σημερινής ρεφορμιστικής (απ’ το ΄56 και ύστερα) ΠΣΟ, που διαδέχθηκε την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή (Μόσχα 1920) – είναι ακριβώς γι’ αυτό μια αστική ρεφορμιστική συνδικαλιστική παράταξη που: πρώτο δεν ακολουθεί την επαναστατική γραμμή της πάλης των τάξεων αλλά τη γνωστή ρεφορμιστική, προς όφελος του κεφαλαίου, γραμμή της ταξικής συνεργασίας και είναι διαποτισμένη από τον αστικό εθνικισμό, και δεύτερο – πολύ χειρότερο – έχει αναδειχθεί σε απεργοσπαστική δύναμη, και μάλιστα τα τελευταία χρόνια στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη στο χώρο του ρεφορμιστικού συνδικαλιστικού κινήματος των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Εργατικών Κέντρων και των ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (οι αντιδραστικοί της ΔΑΚΕ(ΝΔ) εκπροσωπούν ευθέως τα συμφέροντα του κεφαλαίου), αφού διασπά μόνιμα και συστηματικά – και όχι από λάθος – όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, υπονομεύοντας έτσι ευθύς εξαρχής, ευθέως και ανοιχτά, με τη ματαίωση της μαζικότητάς τους, την πάλη των εργαζομένων ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης Καραμανλή.

Οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν εκπροσωπούν ούτε εκφράζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου και γενικά των εργαζομένων, όπως δημαγωγικά διατείνονται για να καμουφλάρουν την προδοσία τους, αλλά αντίθετα – κι αυτό ακριβώς εξαιτίας της ρεφορμιστικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας που ακολουθούν – τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Επιπλέον, εξαιτίας ακριβώς αυτής της ρεφορμιστικής γραμμής, διασπάνε την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, όπως και οι καθοδηγούμενες απ την παλιά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διεθνές επίπεδο.

Όμως παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να πιέσουν τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες για απεργιακές κινητοποιήσεις για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, χωρίς, βέβαια, να έχουν εμπιστοσύνη ότι αυτοί δε θα διστάσουν να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους. Όσο πιο ισχυρή είναι η πίεση των εργαζομένων στους ρεφορμιστές ηγέτες, τόσο πιο δύσκολο είναι για τους ρεφορμιστές να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους αλλά και για όποια αστική κυβέρνηση να περάσει τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, Παράλληλα οι επαναστάτες κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργάτες πρέπει να ξεσκεπάζουν την προδοτική και προς όφελος του κεφαλαίου ρεφορμιστική γραμμή των συνδικαλιστών ηγετών και ν’ αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης από επαναστατικές θέσεις που: α) θα εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων, β) θα ακολουθούν με συνέπεια την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης, γ) θα αγωνίζονται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση αλλά και στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής δουλείας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Πέρα απ’ τη διάσπαση της εργατικής τάξης που αποτελεί κοινό γνώρισμα όλων των σημερινών ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ), το ΠΑΜΕ από την αρχή της πρώτης 4ετίας της διακυβέρνηση της χώρας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ακολουθεί μόνιμα και μια απεργοσπαστική τακτική: διασπά όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων καθόλη τη διάρκεια των απεργιών που κηρύσσονται απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, των ΕΚ και τις Ομοσπονδίες εργαζομένων, με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις.

Γνωστές είναι οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ), Δασκάλων (ΔΟΕ), Καθηγητών (ΟΛΜΕ), Πρωτομαγιά 2005, απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για το μεγάλο σκάνδαλο των «δομημένων Ομολόγων», κλπ. με κορυφαία και πιο προκλητική περίπτωση την πρόσφατη (12 Δεκέμβρη) απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κατά των κυβερνητικών μέτρων για το Ασφαλιστικό.

Οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις δεν είναι απλά λάθος αλλά συνειδητή επιλογή και γραμμή των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ – στα πλαίσια υλοποίησης της αντιδραστικής συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ – με στόχο: α) την ευθύς εξαρχής υπονόμευση-αποδυνάμωση της αποτελεσματικότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων, β) τη διάσπαση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ, γ) την παρεμπόδιση-ματαίωση της ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ των συγκεντρώσεων – ολωσδιόλου απαραίτητων προϋποθέσεων για την απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου και την ισχυρή πίεση για την ματαίωση της εφαρμογής των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης Καραμανλή.

Η φιλοκυβερνητική απεργοσπαστική δράση των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ έχει αναδείξει το ΠΑΜΕ σε υπαριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη και το έχει μετατρέψει σε κύριο απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Καραμανλή – ευθυγραμμισμένο και ενταγμένο στην απεργοσπαστική τακτική της κυβέρνησης – ώστε να ανοίγεται κάθε φορά ο δρόμος για να επιβάλλονται ευκολότερα στους εργαζόμενους τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

Το ότι οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ είναι συνειδητή – και προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου και διευκόλυνση της προώθησης των κυβερνητικών μέτρων – επιλογή, στα πλαίσια της συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ, επιβεβαιώνεται, εκτός των άλλων, και απ’ το γεγονός ότι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ το 2001 (κυβέρνηση Σημίτη) κατά τη διάρκεια της απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για το αντιδραστικό σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό δεν έκαναν ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση αλλά παραβρέθηκαν στον ίδιο χώρο της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και σε κοινή πορεία, ενώ τώρα, στις 12 Δεκέμβρη, πραγματοποίησαν ξεχωριστή απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκέντρωση στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (που μάλιστα την αποκαλούν «Πλατεία Δημαρχείου»!!!) και ξεχωριστή πορεία.

Τη συνειδητή αυτή επιλογή και συνεργασία μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ επιβεβαιώνει και η υπηρετριούλα του κεφαλαίου και κακόφημη παλλακίδα του Κ.Καραμανλή σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, τόσο με την επίσκεψη της στο «Μέγαρο Μαξίμου» προς ανοιχτή στήριξη, μεταξύ άλλων, και των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό όσο και με την προκλητική προδοτική έκκλησή της προς τους εργαζόμενους, και μάλιστα από το βήμα της Βουλής, να μη συγκροτήσουν μέτωπο κατά της κυβέρνησης: «όχι το μέτωπο μόνο στη ΝΔ» («Ρ» 2/10/2007, σελ 11).

Αλλά και το περιεχόμενο των συνθημάτων των ξεχωριστών απεργοσπαστικών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ είναι εναρμονισμένο και ευθυγραμμισμένο με τα κυβερνητικά σχέδια όπως π.χ. στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2005 όπου το ΠΑΜΕ ήταν η μόνη απ’ τις συνδικαλιστικές Οργανώσεις (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) που δεν ζήτησε – με πρόσχημα το σύνθημα-ψευτοδίλλημα «Πρωτομαγιά απεργία ή αργία;» - να πληρωθούν οι εργαζόμενοι την ΑΡΓΙΑ της Πρωτομαγιάς αφού αυτό ήταν κατάχτησή τους (έχοντας και στηρίζοντας την ίδια θέση της κυβέρνησης Καραμανλή), γι’ αυτό τότε οι ηγέτες του ΠΑΜΕ πέτυχαν το ακατόρθωτο: εισέπραξαν- απέσπασαν τα επανειλημμένα συγχαρητήρια του χουντοφασίστα Απ.Ανδρεουλάκου. Επίσης στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2007 για το μεγάλο σκάνδαλο των «Ομολόγων» δεν ζήτησαν να επιστραφούν τα κλεμμένα στα Ταμεία (αντ’ αυτού το κεντρικό σύνθημα της αφίσας του ΠΑΜΕ ήταν: «ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ») σε αντίθεση με την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που είχε ως κεντρικό σύνθημα: «ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ». Οι ηγέτες του ΠΑΜΕ πρόβαλαν την ίδια ακριβώς φιλοκυβερνητική θέση με τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ του Πουπάκη(ΝΔ), ζητώντας γενικά και αόριστα να «επιστραφούν τα κλεμμένα από το 1950 ως τα σήμερα» δηλ. π ο τ έ («να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα απ’ το 1950 ως τα σήμερα», «Ρ»2/5/2007, σελ.7, και «Άσε ο Πουπάκης! Αυτός θα διεκδικήσει τα κλεμμένα από το 1950!!..», «Ρ»11/5/2007 σελ.32).

Οι εργάτες όλων των χωρών γνωρίζουν – οι μόνοι που δεν «ξέρουν» (!) τίποτε είναι οι εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ – ότι μόνο η ΕΝΟΤΗΤΑ είναι αυτή που εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – προϋποθέσεις εντελώς απαραίτητες για την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών αγώνων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, για την απόκρούση των επιθέσεων του κεφαλαίου και τη νίκη των εργαζομένων, αλλά και για ισχυρή πίεση πάνω στους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αυτό διδάσκει η ελληνική και διεθνή πείρα των αγώνων των εργαζομένων παρά την απουσία μαζικών επαναστατικών συνδικαλιστικών Οργανώσεων: η απόσυρση του αντεργατικού σχεδίου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό το 2001, η νίκη των μεγάλων μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων της νεολαίας και των εργαζομένων της Γαλλίας κατά της Σύμβασης Πρώτης Απασχόλησης (CPE) της δεξιάς κυβέρνησης ντε Βιλπέν, αλλά και η μαζική πάλη της εργατικής τάξης και των λαών των διαφόρων χωρών της Λατινικής Αμερικής που απόκρουσαν όχι μόνο τις επιθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου και εκείνων των ΔΝΤ-Διεθνούς Τράπεζας αλλά και έστειλαν στα σπίτια τους ακόμα και νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις σε μερικές χώρες αυτής της Ηπείρου.

Είναι απαραίτητο τέλος να υπενθυμιστεί και τονιστεί με έμφαση, ότι οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ ποτέ ως τώρα δεν απόκρουσαν την οποιαδήποτε επίθεση του κεφαλαίου ούτε είναι ποτέ δυνατό με τέτοιες ισχνές και άμαζες κινητοποιήσεις να ματαιωθούν οι επιθέσεις του κεφαλαίου – ματαίωση που φαίνεται να μην επιθυμούν και επιδιώκουν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, αφού ως μόνιμο κεντρικό τους στόχο έχουν θέσει τη διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων ώστε έτσι να διευκολύνονται και να περνούν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, αναδεικνύοντας τον εαυτό τους στις πιο διάσημες και πολυταλαντούχες φιλοκυβερνητικές μπαλαρίνες που «μάχονται» καθημερινά και «πέφτουν ηρωϊκά» στις Καραμανλικές επάλξεις.

Μετά τη μεγαλειώδη και ογκωδέστατη συγκέντρωση της Αθήνας στις 12 Δεκέμβρη, αλλά και των άλλων πόλεων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ο σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος (νεόκοπο μέλος του ΠΓ της ΚΕ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ), αφού καταρχήν αποσιωπά ότι η πανελλαδική απεργία κηρύχθηκε απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και φλυαρώντας αραδιάζει ένα σωρό ρεφορμιστικές αστικές αερολογίες, έκτασης δυο ολόκληρων σελίδων του «Ριζοσπάστη», δείχνει να ανησυχεί πάρα πολύ για την ογκωδέστατη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα (5πλάσιας και πλέον εκείνης του ΠΑΜΕ), αλλά και τη μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων σ’ αυτή, μεταξύ των οποίων και «ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» και «δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί συμμετείχαν στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ» («Ρ» 16/12/2007, σελ.4), τους καλεί, αυτογελοιοπιούμενος, με το απύθμενο χρουστσοφικό σοσιαλδημοκρατικό θράσος που τον χαρακτηρίζει, «να το ξανασκεφτούν» που πήγαν στη συγκέντρωση των Σωματείων τους και τους προτρέπει μελλοντικά να μην συμμετέχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις των Σωματείων τους, αλλά στις διασπαστικές και απεργοσπαστικές φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονο δεν παραλείπει να διαφημίσει το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ ως τάχα «ταξική δύναμη» που έχει δήθεν «γραμμή πάλης» και πως τάχα αυτή η ρεφορμιστική γραμμή εξασφαλίζει την «ενότητα της εργατικής τάξης»!!!

Όμως ο υπερφίαλος γενιοφόρος και «ηρωϊκός εγγονός» των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, κλπ., μαζί του και οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, φαίνεται πως έχουν προσβληθεί από βαριάς μορφής Alzheimer (τελευταίου προφανώς σταδίου) ώστε να ξεχνούν το πιο σπουδαίο: ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ ακολουθούν απ’ την αρχή της ύπαρξής τους τη γραμμή της ρεφορμιστικής αστικής πλέον (απ’ το ΄56 και ύστερα) Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) – οριστικός ρεφορμιστικός εκφυλισμός, που επιβλήθηκε απ’ την κυριαρχία του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο εργατικό κίνημα – που: α) τα μεν μέλη-τμήματά της στις καπιταλιστικές χώρες ακολούθησαν και ακολουθούν τη ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας, προδίνοντας τα συμφέροντα του προλεταριάτου, β) ενώ εκείνα των πρώην ρεβιζιονιστικών χωρών, προδίνοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αυτών των χωρών, χειροκρότησαν την πραξικοπηματική ανατροπή της διχτατορία του προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, στήριξαν δραστήρια και μαχητικά τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκόρμπατσοφ, βοήθησαν αποφασιστικά και υπεράσπισαν με «νύχια και με δόντια» - έχοντας και τη δραστήρια στήριξη των ρεφορμιστών των δυτικών καπιταλιστικών χωρών, μεταξύ των οποίων και των «Κ»ΚΕ-ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ – τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (απ’ το ΄56 και μετά) στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες που αποσκοπούσαν στην ολοκληρωτική εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και όχι επί Γκορμπατσόφ δηλ. στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 όπως διατείνονται ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος και το σύνολο των μελών της ηγετικής κλίκας του σημερινού χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ.

Τώρα οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ, αφού μια ολόκληρη 35ετία «πολέμησαν» στην πρώτη γραμμή του μαύρου μετώπου της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και στήριξαν (και εξακολουθούν και σήμερα να υποστηρίζουν) δραστήρια όλα τα αντεπαναστατικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και όταν, με την πολιτική τους, έχουν κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της προδοσίας με: α) τη φιλοκυβερνητική πολιτική την τελευταία 4ετία και τον εκφυλισμό τους σε αξιοθρήνητες, ξετσίπωτες και «περήφανες» αλλά χαμηλοβλεπούσες παλλακίδες του Κ.Καραμανλή, β) τη μετατροπή τους σε θλιβερά υπάκουα και φρόνιμα καλογεράκια των εθνικιστικών-θρησκόληπτων απόψεων του αντιδραστικού φεουδοαστικού Ιερατείου (θέση απόσυρσης βιβλίου Ιστορίας, μόνιμη παρουσία στον αγιασμό της Βουλής, κλπ.), γ) την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με τη φιλοαμερικάνικη-φιλοιμπεριαλιστική στάση τους στο Ιράκ (που εκφράστηκε στο κεντρικό τους σύνθημα: «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του σωστού «έξω τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα από τον Ιράκ») και τη στήριξη-υπεράσπιση των αμερικανοτσολιάδων χρουστσοφικών δοσίλογων, συνεργατών των κατακτητικών αμερικανο-αγγλικών στρατευμάτων στο Ιράκ, υπόσχονται στην εργατική τάξη και το λαό «Λαϊκή Οικονομία» (= απάτη ολκής) a la Χρουστσοφ-Μπρεζνιεφ-Γκορμπατσόφ δηλ. τον παλινορθωμένο καπιταλισμό των δεκαετιών 1956-1990 ή αλλιώς στην καλύτερη περίπτωση έναν «μεταρρυθμισμένο» καπιταλισμό ή μήπως τα τσιφλίκια των συντρόφων τους Τίτο και Γκομούλκα σε Γιουγκοσλαβία και Πολωνία αντίστοιχα και τα φεουδαρχικά καθεστώτα των Νατζιμπουλάχ και Μεγκίστου σε Αφγανιστάν και Αιθιοπία;