Η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού

Η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού

Η πρώτη-σημαντικότερη ιστορική επαλήθευση και επιβεβαίωση της ορθότητας της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του Μαρξ

Στις 7 του Νοέμβρη συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το μεγαλύτερο γεγονός του 20ου αιώνα, από τον επαναστατικό ξεσηκωμό των εργατών, αγροτών και στρατιωτών και την εγκαθίδρυση του πρώτου προλεταριακού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η νικηφόρα έκβαση της Προλεταριακής Επανάστασης στη Ρωσία άνοιξε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας και αποτέλεσε την πρώτη ιστορική επαλήθευση και επιβεβαίωση της ορθότητας της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του Μαρξ σε τρία βασικά ζητήματα:

Πρώτο , σχετικά με την ιστορική αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ότι «η ταξική πάλη οδηγεί σε τελευταία ανάλυση στην κομμουνιστική Επανάσταση» (Μαρξ). Η ιστορική αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης έχουν τη ρίζα τους στις αντικειμενικές νομοτέλειες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και στη σύγκρουσή τους με τις ξεπερασμένες παραγωγικές σχέσεις του τελευταίου ανταγωνιστικού οικονομικο-κοινωνικού σχηματισμού, του καπιταλισμού. Όπως έγραφε ο Μαρξ: «ακριβώς όπως ο καπιταλισμός διαδέχτηκε τη φεουδαρχία, έτσι και ο Σοσιαλισμός θα διαδεχθεί αναπόφευκτα τον καπιταλισμό».

Δεύτερο , σχετικά με την πρακτική εφαρμογή του επιστημονικού σοσιαλισμού που από τους αστούς ιδεολόγους θεωρούνταν ουτοπία και ανεφάρμοστος. Ως τη νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης ο σοσιαλισμός ήταν μια επιστημονική θεωρία που δεν είχε δοκιμαστεί-εφαρμοστεί στην πράξη. Με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν αποδεικνύεται για πρώτη φορά ότι ο σοσιαλισμός δεν αποτελεί μόνο επιστημονική θεωρία αλλά είναι και ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί και που ταυτόχρονα υπερέχει του καπιταλιστικού συστήματος.

Με αυτό τον τρόπο διαψεύδονται οι ισχυρισμοί των αστών ιδεολόγων και οικονομολόγων ότι η σοσιαλιστική οικονομία είναι τάχα μια «ανορθολογική» οικονομία (εννοώντας μ’ αυτό την απουσία ύπαρξης και κυριαρχίας της ατομικής ιδιοκτησίας, της αγοράς και του ανταγωνισμού) και επομένως δεν μπορεί να νικήσει και να υπάρξει (N.G. Pierson, L.v. Mises, M. Weber, A. Weber, κλπ.).

Τρίτο , σχετικά με το ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι δυνατή μόνο στη βάση της αυστηρής τήρησης και εφαρμογής των Αρχών του επαναστατικού μαρξισμού. Η μη σωστή διεξαγωγή της ταξικής πάλης κατά των αντεπαναστατικών και εχθρικών προς το σοσιαλισμό δυνάμεων μετά τη δολοφονία του Στάλιν οδήγησε στη νίκη και επικράτηση της χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης.

Η νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης επιβεβαίωσε επίσης όλες τις θέσεις της λενινιστικής-σταλινικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης :

Πρώτο , επιβεβαίωσε ότι το επαναστατικό προλεταριάτο, η κυριότερη και αποφασιστική δύναμη της επανάστασης, σε στενή συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά είναι η ηγετική δύναμη της Προλεταριακής Επανάστασης.

Δεύτερο , επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα ύπαρξης επαναστατικού κόμματος εξοπλισμένου με την κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν ως οργανωτή και καθοδηγητή της επανάστασης που δεν μοιράζεται την ηγεσία της επανάστασης με άλλα κόμματα.

Τρίτο , επιβεβαίωσε ότι ο δρόμος της βίαιης ένοπλης επανάστασης είναι ο μόνος δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Τέταρτο , επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως απαραίτητου όρου και προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, «που θα την καθοδηγεί μόνο ένα κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δεν θα μοιράζεται και δεν θα πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση μ’ άλλα κόμματα» (Στάλιν).

Πέμπτο , επιβεβαίωσε ότι η Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι απαραίτητη για ολόκληρη την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Τα συνταρακτικά γεγονότα του Οχτώβρη του 1917, κατά τις «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία.Έπειτα από τρία χρόνια εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρωσία βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Ο ρωσικός στρατός, άθλια εφοδιασμένος και κάτω από μια ανίκανη ηγεσία είχε, κυριολεκτικά,κομματιαστεί από τους Γερμανούς. Το σάπιο τσαρικό καθεστώς συγκλονίστηκε συθέμελα και τελικά έπεσε. Το Φλεβάρη, απηυδισμένοι στρατιώτες ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες από το μέτωπο στις πόλεις όπου μαζί με τους εργάτες εξανάγκασαν τον τσάρο Νικόλαο το Β΄ σε παραίτηση. Σχηματίστηκε μια Προσωρινή Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλεξάντερ Κερένσκυ. Η πτώση, όμως, της απολυταρχίας σηματοδότησε μόνο την αρχή της επανάστασης.

Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν έδωσε σημασία στο σύνθημα «Ειρήνη, Ψωμί, Γη» που δονούσε τη μεγάλη χώρα και έκφραζε τις άμεσες ανάγκες και τους μακροχρόνιους πόθους των εκατομμυρίων απόκληρων και πεινασμένων Ρώσων. Το γεγονός αυτό έφερε σε δύσκολη θέση τους Μενσεβίκους και τους Εσέρους, τα κόμματα που συμμετείχαν στη Προσωρινή Κυβέρνηση διότι την ίδια στιγμή αποτελούσαν τις ηγετικές δυνάμεις στα Σοβιέτ, τα εκλεγμένα όργανα των επαναστατημένων εργατών, αγροτών και στρατιωτών. Την ίδια ώρα, η επιρροή των Μπολσεβίκων στα Σοβιέτ, και γενικά στους εργάτες, αύξανε συνεχώς. Σε αντίθεση με τα αστικά και τα σοσιαλιστικά κόμματα, οι Μπολσεβίκοι παρέμεναν προσηλωμένοι στα ανεκπλήρωτα καθήκοντα της επανάστασης του Φλεβάρη. Κάτι περισσότερο: σε μια περίοδο που η Προσωρινή Κυβέρνηση και η αντίδραση προσπαθούσαν να βρουν διάφορα προσχήματα για να ματαιώσουν τη σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης, οι Μπολσεβίκοι, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, τάχθηκαν υπέρ της μεταβίβασης όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ.

Το Σεπτέμβρη του 1917 τα πράγματα έφτασαν σε κρίση.Ο Κερένσκυ, ερχόμενος σε ρήξη με το γενικό αίσθημα, σχημάτισε κυβέρνηση συμπεριλαμβάνοντας εκπροσώπους των εκμεταλλευτριών τάξεων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, οι Εσέροι και οι Μενσεβίκοι έχασαν, για πάντα, την εμπιστοσύνη του λαού. Σχεδόν ταυτόχρονα, εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την ηγεσία του τσαρικού στρατηγού Κορνίλοφ με σκοπό την κατάπνιξη της επανάστασης. Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των Μπολσεβίκων κάλεσε τους εργάτες, τους στρατιώτες και τους ναύτες να υπερασπιστούν την επανάσταση τους. Όλα αυτά τα γεγονότα έφεραν το ζήτημα της ένοπλης εξέγερσης στο προσκήνιο. Κατόπιν εντολής του Λένιν, σχηματίστηκε ένα Κομματικό Κέντρο με επικεφαλής τον Στάλιν για να καθοδηγήσει την εξέγερση.

Μέχρι το πρωί της 7ης Νοέμβρη (25 Οχτώβρη με το Παλιό Ημερολόγιο), το τηλεφωνικό κέντρο, το τηλεγραφείο, ο ραδιοφωνικός σταθμός, οι γέφυρες πάνω από το Νέβα, ο σιδηροδρομικός σταθμός είχαν πέσει στα χέρια του επαναστατημένου προλεταριάτου. Η έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης, τα Χειμερινά Ανάκτορα, είχαν επίσης καταληφθεί. Το σύνθημα για την έφοδο δόθηκε με μια ομοβροντία του καταδρομικού Αβρόρα. Η εξέγερση στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Στις 10 π.μ. η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή εξέδωσε την ιστορική διακήρυξη του Λένιν προς τους πολίτες της Ρωσίας όπου ανακοινώθηκε η πτώση της Προσωρινής Κυβέρνησης και η μεταβίβαση της κρατικής εξουσίας στα Σοβιέτ. Το ίδιο βράδυ, το Δεύτερο Πανρωσσικό Συνέδριο των Σοβιέτ άνοιξε πανηγυρικά την αυλαία του στο Σμόλνυ. Εκεί, ανακηρύχτηκε και επίσημα η μεταβίβαση όλης της εξουσίας, κεντρικής και τοπικής, στα Σοβιέτ.

Χάρη στον ηρωισμό, την αφοσίωση και αυταπάρνηση των πιο πρωτοπόρων εργατικών μαζών και τη μαχητική καθοδήγηση των Μπολσεβίκων, η φλόγα της Οχτωβριανής Επανάστασης απλώθηκε μέσα σχεδόν σ’ ένα μήνα σ’ όλες τις περιοχές της κεντρικής Ρωσίας. Στη Μόσχα, στο Νόβγοροντ, και αλλού ανατράπηκε-συντρίφτηκε το αστικοκαπιταλιστικό κράτος και εγκαθιδρύθηκε η νέα προλεταριακή εξουσία

Ο μεγάλος επαναστάτης στοχαστής Λένιν εφαρμόζοντας δημιουργικά και αναπτύσσοντας παραπέρα τη θεωρία του μαρξισμού στις συνθήκες του καιρού του, φώτισε το δρόμο προς την Οχτωβριανή Επανάσταση η οποία εξάλειψε τα φεουδαρχικά υπολείμματα, απελευθέρωσε δεκάδες λαούς από τα δεσμά του κτηνώδους τσαρικού καθεστώτος, κοινωνικοποίησε τα μέσα παραγωγής και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και εγκαθίδρυσε την εργατο-αγροτική εξουσία. Η Οχτωβριανή Επανάσταση, το πιο σημαντικό γεγονός του 20ου αιώνα, άλλαξε το ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Για πρώτη φορά, απ’ τη χαραυγή του πολιτισμού, το πανάρχαιο όνειρο των εκμεταλλευόμενων εργαζόμενων μαζών έγινε πραγματικότητα: καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και κάτι περισσότερο: οι καταπιεζόμενες μάζες έγιναν για πρώτη φορά αφέντες της γης και της μοίρας τους.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση αφύπνισε τα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών σε όλο τον κόσμο και συντάραξε τα θεμέλια του βάρβαρου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Βοήθησε τους λαούς των καπιταλιστικών χωρών, πρώτα απ’ όλα της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, να συνειδητοποιήσουν την ματαιότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κυρίαρχων κύκλων. Στη μια χώρα μετά την άλλη, δημιουργήθηκαν κομμουνιστικά κόμματα τα οποία υιοθετούσαν τις επαναστατικές Αρχές και την τακτική των Μπολσεβίκων. Η ταξική πάλη μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου οξύνθηκε ακόμα πιο πολύ. Σε κάποιες, μάλιστα, περιπτώσεις όπως στην Ουγγαρία και τη Γερμανία ξέσπασαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις που κατέληξαν στην εγκαθίδρυση βραχύχρονων Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι λαοί των χωρών που βρισκόταν κάτω από τον αποικιοκρατικό ζυγό όπως η Κίνα, η Περσία και η Ινδία, ξεσηκώθηκαν επίσης ενάντια στους δυνάστες τους. Το παγκόσμιο αποικιοκρατικό σύστημα εισήλθε σε μια παρατεταμένη περίοδο βαθιάς κρίσης πουέφερε τελικά την κατάρρευσή του μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας: την εποχή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, την εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι ρώσοι εργάτες κάνοντας «έφοδο στους ουρανούς» άνοιξαν τον δρόμο για να ακολουθήσουν και τα αδέλφια τους στις άλλες χώρες. Όπως έγραψε, ο Λένιν: «εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Το πόσο θα διαρκέσει και ποιάς χώρας το προλεταριάτο θα το τελειώσει δεν είναι σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε και η πορεία χαράχθηκε». Η Οχτωβριανή Επανάσταση έφερε τη γέννηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραπέρα ανάπτυξή του: οδήγησε στη δημιουργία της Τρίτης Διεθνούς (1919-1943) η οποία αντικατέστησε την χρεοκοπημένη και προδοτική Δεύτερη Διεθνή. Από τότε και στο εξής η Τρίτη Διεθνής εξελίχθηκε σε μια δύναμη την οποία ο ιμπεριαλισμός υποχρεώθηκε να υπολογίζει σε όλα του τα σχέδια. Έγινε το επιτελείο της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ως μέλη της Τρίτης Διεθνούς, επωφελήθηκαν από την πλούσια επαναστατική εμπειρία των Μπολσεβίκων και κατάφεραν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στην πάλη των εργατών στις χώρες τους.

Ηγέτες, σαν τους Λένιν και Στάλιν,που πραγματοποιούν τέτοιους άθλους γεννιούνται ίσως μια φόρα στα χίλια χρόνια. «Ηγέτες» δεν είναι αυτοί που τους αναγορεύοτν οι κάθε λογής τυχοδιώκτες, εκμεταλλευτές και μαφιόζοι. Ηγέτες είναι αυτοί που έχουν πίστη και αφοσίωση σε ιδανικά τα οποία εκφράζουν τα αληθινά συμφέροντα και τους μύχιους πόθους των, εξαθλιωμένων από την εκμετάλλευση και καταπίεση, μαζών. Ο Λένιν μαζί με τον Στάλιν σύντριψε τα κατάλοιπα των τσαρικών στρατιών και τις ορδές της επέμβασης που στάλθηκαν από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, στη χώρα των Σοβιέτ προκειμένου να ανατρέψουν την προλεταριακή εξουσία. Μετά το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν ορκίστηκε μπροστά από το φέρετρό του μεγάλου ηγέτη να συνεχίσει το έργο του. Κράτησε τον όρκο του κατά γράμμα μέχρι το τέλος.

Ως ηγέτης του ΚΚΣΕ και των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, ο Στάλιν έφερε με επιτυχία σε πέρας την Λενινιστική πολιτική της εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης με την πραγματοποίηση των πεντάχρονων σχεδίων ξεπερνώντας, απίστευτες δυσκολίες και προβλήματα. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί χωρίς την μονολιθική ενότητα των Μπολσεβίκικου Κόμματος. Ο Στάλιν την διατήρησε όντως ως «κόρη οφθαλμού», συντρίβοντας ιδεολογικά και πολιτικά όλες τις οπορτουνιστικές φράξιες που αντιτίθονταν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού· τις ομάδες του Τρότσκι, του Ζινόφιεβ, του Κάμενεφ και του Μπουχάριν και όλων εκείνων που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοί εγκληματίες, δολιοφθορείς, δολοφόνοι, μίσθαρνα όργανα στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Ο Στάλιν οδήγησε το Κόμμα και τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης σε τεράστιες επιτυχίες σ’ όλους τους τομείς: στην οικονομία, στην άμυνα, στην παιδεία, στην υγεία, στο πολιτισμό, στις επιστήμες, στην έρευνα και την τεχνολογία. Σε μια δεκαετία περίπου, η χώρα μεταμορφώθηκε σε οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη. Ο Στάλιν, το ΚΚΣΕ και η Σοβιετική Ένωση έγιναν θρύλος και άστρο ελπίδας και περηφάνιας για όλη την ανθρωπότητα.

Η βιομηχανική και στρατιωτική ισχύς που αποκτήθηκε χάρη στα τρία πρώτα πεντάχρονα επέτρεψε στο σοβιετικό λαό να καταγάγει τον μεγαλύτερο θρίαμβο όλων των αιώνων: τη συντριβή του ναζισμού, του φασισμού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Συγκριτικά με τους συμμάχους της, η Σοβιετική Ένωση σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα γι’ αυτό. Τούτο το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός, γίνεται περισσότερο φανερό από το μέγεθος των ανθρωπινών απωλειών – πάνω από 25 εκατομμύρια – καθώς και από την πρωτοφανή έκταση της καταστροφής που υπέστη η Σοβιετική χώρα.

Αμέσως μετά τη Μεγάλη Νίκη, οι ηρωικοί και περήφανοι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης πραγματοποίησαν νέους άθλους εργασίας περατώνοντας την ανοικοδόμηση της τεράστιας πατρίδας τους από το 1945 μέχρι το 1952. Όμως, ο εσωτερικός ταξικός εχθρός, μολονότι νικημένος, δεν είχε τελείως εξαλειφθεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης χώρας, η μαύρη αντίδραση, οι κρυπτο-φασίστες και οι αντεπαναστάτες ρεβιζιονιστές, μέσα από τις μαζικές οργανώσεις και τις γραμμές του ΚΚΣΕ, υπονόμευαν το έργο του Κόμματος και του Σοβιετικού Κράτους χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, ακόμα και την τρομοκρατία. Δολοφόνησαν τον Ζντάνοφ και τον Σερμπακόφ το 1948 και τον ίδιο τον Στάλιν το 1953. Γι’ αυτόν το σκοπό, επιστράτευσαν μια ομάδα γιατρών στρατολογημένων από μια μυστική οργάνωση στις ΗΠΑ που αποστολή της ήταν η δολοφονία των ηγετών, διακεκριμένων επιστημόνων και αξιωματούχων από τις Λαϊκές Δημοκρατίες και άλλες προοδευτικές χώρες. Τα θύματα αυτής της σπείρας των γιατρών, που αριθμούσε περί τα 70 μέλη στη Σοβιετική Ένωση, ήταν πολλά. Παρόλο που όλοι τους συνελήφθησαν, αργότερα αθωωθήκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι επί Χρουστσόφ εκτός από εννέα που είχαν ήδη εκτελεστεί για το θάνατο του Ζντάνοφ και του Στάλιν.

Μετά τη δολοφονία του Στάλιν και ολόκληρης σειράς άλλων παραγόντων του κόμματος και του κράτους όπως οι Φρούραρχοι Μόσχας και Κρεμλίνου, τα 29 ανώτατα στελέχη της κρατικής Ασφάλειας, πλήθος άλλων στελεχών στις Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, ολόκληρης σειράς ηγετών των Λαϊκών Δημοκρατιών, όπως του Βίλχελμ Πικ από τη Γερμανία, του Κλέμεντ Γκότβαλντ από τη Τσεχοσλοβακία, του Μπόλεσλαβ Μπιερούτ από τη Πολωνία, του Βούλκο Τσερβένκοφ από τη Βουλγαρία, του Ματίας Ράκοσι από τη Ουγγαρία, κλπ. και του Νίκου Ζαχαριάδη του ΚΚΕ.

Πίσω απ’ όλα αυτά τα εγκλήματα βρίσκονταν η αντεπαναστατική ομάδα των Ν. Χρουστσόφ, Α. Μικογιάν, Μ. Σουσλόφ και άλλων που συνωμοτούσαν εναντίον της Σοβιετικής εξουσίας, του σοσιαλισμού και απέβλεπαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το να βγουν ανοιχτά όμως υπέρ αυτών των σκοπών, από το 1953, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σταδιακά προσέχοντας σε κάθε βήμα τους. Το πιο σημαντικό ήταν να βρουν να χτυπήσουν ένα στόχο που θα εξυπηρετούσε έμμεσα τα μοχθηρά σχέδιά τους. Αυτός ο στόχος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Στάλιν και το κοσμο-ιστορικής σημασίας έργο του. Καταδικάζοντας το Στάλιν και τα δήθεν «λάθη» και «υπερβολές» του οι κρυπτο-φασίστες ρεβιζιονιστές καταδίκασαν τον επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη που ενσάρκωνε τον ίδιο το θρίαμβο του σοσιαλισμού όχι μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και στο ένα τρίτο του κόσμου.

Το επόμενο βήμα ήταν η επίσημη αναθεώρηση του Μαρξισμού-Λενινισμού που άρχισε με το 20ο Συνέδριο («ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», κλπ) και συνεχίστηκε με τις αποφάσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («παλλαϊκό κράτος» κλπ). Από αυτή τη στιγμή ο ρεβιζιονισμός κατέλαβε και επίσημα την πολιτική εξουσία, προχώρησε στην εφαρμογή του οικονομικού του προγράμματος. Πρόκειται από μια σειρά από, αρχικά, μεμονωμένα οικονομικά μέτρα (όπως π.χ. η διάλυση των μηχανοτρακτερικών σταθμών και η παραχώρηση του εξοπλισμού τους στα κολχόζ) αμέσως μετά το 20ο Συνέδριο (ταυτόχρονα δηλαδή με την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου) που συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα τις διαβόητες μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν, το 1964-65, που όλες μαζί, αυτές οι καπιταλιστικού χαρακτηρα μεταρπυθμίσεις, άνοιξαν το δρόμο στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού και τελικά οδήγησαν στην πλήρη εξάλειψη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, μετατρέποντάς την, έτσι, από κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης σε κέντρο της παγκόσμιας ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης.

Μερικά από τα υπόλοιπα πολιτικά ανοσιουργήματα του Χρουστσόφ είναι και τα εξής :

α) αντικατάσταση με διώξεις όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΚΚΣΕ στο 98% (Κοζλόφ: στο βιβλίο του το 1958 Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ),

β) αντικατάσταση και αποστράτευση όλου του σώματος των επίλεκτων αξιωματικών σε όλες τις βαθμίδες και όπλα των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, αντικατάσταση με αυτόμολους στα χιτλερικά στρατεύματα και πολιτσάι (=ταγματασφαλίτες) κατά 92% (Κοζλόφ),

γ) αντικατάσταση όλου του μηχανισμού σ' όλους τους κλάδους παραγωγής και βαθμίδες, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στα ινστιτούτα έρευνας, κλπ. κατά 94% (Κοζλόφ),

δ) διάλυση του Παγκόσμιου Κινήματος Ειρήνης,

ε) βίαιη επέμβαση και διάλυση, καταστροφή του κομμουνιστικού κινήματος σ' όλο τον κόσμο,

στ) εγκαθίδρυση πολιτικής και συστήματος διαφθοράς, κατάχρησης, εξαγοράς, αχαλίνωτη χρήση αλκοολικών, μέθης, εγκληματικότητα σ' όλες τις κοινωνίες του σοσιαλιστικού μπλοκ,

ζ) δημιουργία καπιταλιστικής προνομιούχας κάστας (νομενκλατούρας) σ' όλους τους τομείς της κοινωνίας, η) διαφθορά της συνείδησης όλων των λαών των σοσιαλιστικών χωρών,

θ) εισαγωγή του κοσμοπολιτισμού και επίδειξη του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και κουλτούρας στις σοσιαλιστικές κοινωνίες,

ι) αμαύρωση, χυδαία σπίλωση, εξύβριση και μηδενισμός, και παραχάραξη του έργου και της ιστορίας του ηρωικού ΚΚΣΕ της ηγεσίας του και του σοβιετικού λαού,

κ) βίαιη απόσπαση δηλώσεων μετανοίας (1.000 δηλώσεις την ημέρα στην εφημερίδα "Πράβδα"), στο πρότυπο Μανιαδάκη, από στελέχη και παράγοντες της επιστήμης της παραγωγής, του κόμματος, κλπ, κλπ.

Η επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα κομμουνιστικά κόμματα και στο ΚΚΕ

Η κυριαρχία των χρουστσοφικών στο ΚΚΣΕ δημιούργησε μια καινούργια κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Επιχείρησαν να επιβάλλουν την αντεπαναστατική γραμμή του κακόφημου 20ου Συνεδρίου σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου. Προκειμένου να το πετύχουν, χρησιμοποίησαν κάθε δυνατό μέσο επέμβασης στα εσωτερικά των αδελφών κομμάτων, κάθε είδους πιέσεις και απειλές, πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς. Όλα τα κομμουνιστικά κόμματα που υιοθέτησαν την ιδεολογικο-πολιτική γραμμή του 20ου Συνεδρίου εκφυλλίστηκαν σε αστικά, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του δικού μας κόμματος, του ΚΚΕ, γιατί ήταν το πρώτο κόμμα στο κόσμο που δέχτηκε την βίαιη ρεβιζιονιστική επίθεση. Οι ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες δούλευε το κόμμα μας σε εκείνη την περίοδο στάθηκαν ευνοϊκές για μια τέτοια επέμβαση. Το 1949, μετά από τον τρίχρονο ηρωικό ένοπλο αγώνα ενάντια στον ελληνικό μοναρχοφασισμό και τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, η πλειοψηφία των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να εγκατασταθούν στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Όταν οι χρουστσοφικοί, πριν ακόμα από το 20ο Συνέδριο, συνειδητοποίησαν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, δεν ήταν διατεθειμένη να υπακούσει στα κελεύσματά τους και να εγκαταλείψει την Μαρξιστική-Λενινιστική-Σταλινική γραμμή και να ακολουθήσει την αντισταλινική ρεβιζιονιστική γραμμή τους, έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Προχώρησαν στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ) και την προώθηση της στην ηγεσία της Οργάνωσης. Η ΚΟΤ ήταν η μεγαλύτερη Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στις σοσιαλιστικές χώρες και οι χρουστσοφικοί υπολόγιζαν ότι αν καταφέρουν να την υποτάξουν τότε θα ήταν ευκολότερο να υποτάξουν και ολόκληρο το Κόμμα. Η επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη έλαβε αμέσως μέτρα και απομάκρυνε τα στελέχη της φράξιας από την ηγεσία της ΚΟΤ. Τούτο στάθηκε το πρόσχημα για την προσχεδιασμένη προβοκάτσια που ακολούθησε. Την 9η Σεπτέμβρη 1955, περίπου 250-300 φραξιονιστές, οπλισμένοι με μαχαίρια και ρόπαλα, προσπάθησαν να καταλάβουν εξ’ εφόδου τα γραφεία της ΚΟΤ τα οποία λειτουργούσαν ως η προσωρινή έδρα του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ στην Τασκένδη. Αυτό το αιματηρό πογκρόμ απέτυχε εξαιτίας της γενναίας αντίστασης των Ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης πολλοί από τους οποίους δέχτηκαν χτυπήματα από μαχαίρια κατά την σύγκρουση με τους φραξιονιστές. Όλη η επιχείρηση διευθύνονταν από τον συνταγματάρχη της KGB Σαάκοφ που, με την σειρά του, βρισκόταν στην υπηρεσία του Μπορίς Πανομαριόφ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΣΕ επιφορτισμένου με τα θέματα του ΚΚΕ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών της ΚΟΤ καθώς και άλλων Κομματικών Οργανώσεων καταδίκασε απερίφραστα αυτήν την αποτρόπαια και προκλητική πράξη βίας και υποστήριξε την νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Η αρραγής ενότητα του κόμματος εκδηλώθηκε στις εκλογές αντιπροσώπων για την επικείμενη Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ· η πλειοψηφία των αντιπροσώπων ήταν αφοσιωμένοι στην νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ. Ήταν φανερό ότι η Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ θα σήμαινε τον πολιτικό θάνατο της φράξιας αλλά (ή μάλλον γι’ αυτό το λόγο) ύστερα από εντολή της ΚΕ του ΚΚΣΕ τελικά ματαιώθηκε.

Κατά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι χρουτσιοφικοί σχημάτισαν την διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή των Αδελφών Κομμάτων» η οποία αποτελούνταν από στελέχη του Σοβιετικού, του Ρουμανικού, του Ουγγρικού, του Πολωνικού, του Τσεχοσλοβάκικου και του Βουλγαρικού κόμματος. Εντούτοις, η στάση τους απέναντι στο ΚΚΕ ήταν κάθε άλλο παρά «αδελφική». Η Διεθνής Επιτροπή ανοιχτά και χωρίς προσχήματα επενέβη στο ΚΚΕ συγκαλώντας τη κακόφημη «6η Ολομέλεια» το Μάρτιο του 1956. Σε αυτή την παρασυναγωγή πήραν μέρος πρώην διαγραμμένα στελέχη του ΚΚΕ και αποκλείστηκε ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης. Η εισήγηση διαβάστηκε από το Ρουμάνο οπορτουνιστή Γκ, Ντέζ. Η «6η Ολομέλεια» παράνομα και αυθαίρετα καθαίρεσε τη νόμιμα εκλεγμένη επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος συλλήφθηκε και απομονώθηκε, και διόρισε μια εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία αποτελούμενη από τους Κ. Κολιγιάννη, Κ. Τσολάκη (από τους πρωτεργάτες στο δολοφονικό πογκρόμ της Τασκένδης), Μ. Παρτσαλίδη και άλλους. Η «6η Ολομέλεια» υιοθέτησε την αντεπαναστατική, σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Επακολούθησε η μαζική διαγραφή χιλιάδων κομμουνιστών που ήταν αφοσιωμένοι στο Μαρξισμό-Λενινισμό και στην νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ.

Τα χρόνια μετά το 1956 ήταν χρόνια φασιστικών διωγμών των Ελλήνων κομμουνιστών που παρέμειναν πιστοί στον Στάλιν και το Ζαχαριάδη από τους Σοβιετικούς και Έλληνες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές. Οι εν λόγω διωγμοί πήραν πολλές μορφές: παρακολουθήσεις, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες κλπ. Συλλήψεις και φυλακίσεις πολλών κομμουνιστών (πάνω από 1000), πολλες δεκάδες στελέχη εξορίστηκαν στη Σιβηρία με πρώτον απ’ όλους το Γενικό Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη ο οποίος εξορίστηκε για 17 ολόκληρα χρόνια στο Σοργκούτ και, τελικά, δολοφονήθηκε από την προδοτική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη έτσι ώστε να μην επιστρέψει στην Ελλάδα ζωντανός και τους χαλάσει τα σχέδια.

Η «6η Ολομέλεια» σηματοδότησε, ουσιαστικά, την ίδρυση ενός νέου κόμματος, το οποίο σφετερίστηκε ξεδιάντροπα τον τίτλο «Κ»ΚΕ μολονότι αυτό ήταν, ευθύς εξαρχής, ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το οποίο δεν έχει την παραμικρή ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική σχέση με το επαναστατικό ΚΚΕ. Ο αντισταλινισμός αυτού του εκτρώματος της «6ης Ολομέλειας» είναι εμφανής ακόμη και σήμερα όχι μόνο στην καθημερινή πολιτική τακτική του αλλά και στην υποκριτική ανακοίνωση που εξέδωσε με αφορμή τα 90 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αναφέρουμε μερικά μόνο σημεία :

α) καμιά αναφορά δεν γίνεται στο σπουδαίο και αναντικατάστατο ρόλο του Στάλιν στην Οχτωβριανή Επανάσταση, στον Εμφύλιο Πόλεμο και, φυσικά, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού κατά την περίοδο 1924-1953,

β) θεωρείται λαθεμένη η γραμμή του 7ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς το 1935 που έθετε ως πρωταρχικό καθήκον στα κομμουνιστικά κόμματα την αντιφασιστική πάλη,

γ) η ορθότατη απόφαση για την αυτοδιάλυση της Τρίτης Διεθνούς το 1943 στέρησε δήθεν το Κομμουνιστικό Κίνημα από το κέντρο αποφάσεων που αυτό είχε ανάγκη για το σχεδιασμό στρατηγικής ενάντια στον ιμπεριαλισμό· ταυτόχρονα προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το Κομνιφόρμ δεν κατόρθωσε να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο μετά τον πόλεμο

δ) η σταλινική ηγεσία του ΚΚΣΕ κατηγορείται ότι υποτίμησε τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και της καταλογίζονται πασιφιστικές αυταπάτες,

ε) δεν υπάρχει, φυσικά, σ’ αυτή καμιά καταδίκη του αντεπαναστατικού 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ που επισημοποίησε την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και αποτελεί την ανοιχτή απαρχή της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ,

στ) η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», ως γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αντί εκείνης του προλεταριακού διεθνισμού, αποδίδεται ξεδιάντροπα στον Στάλιν και στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ

ζ) η αντιρεβιζιονιστική στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Αλβανίας και της Κίνας χαρακτηρίζεται απερίφραστα ως «αντισοβιετισμός».

Η αντίληψη ότι το 20ο Συνέδριο, ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός και οι αντισταλινικές συκοφαντίες είναι οι νεκροθάφτες της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών και των διαφόρων αντικομμουνιστών (παραδοσιακών αστών, παλιών και νέων (χρουστσοφικών) σοσιαλδημοκρατών, τροτσκιστών, κλπ.). Το ερώτημα όμως παραμένει: πως κατόρθωσε ο ταξικός εχθρός να οργανώσει μιας τέτοιας κλίμακας προδοσία; Είναι αλήθεια ότι μετά την νίκη ενάντια στον Ναζισμό, τον ιταλικό φασισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό, η ειρήνη εδραιώθηκε στον κόσμο. Στη Σοβιετική Ένωση επικρατεί παραγωγικός οργασμός, ενώ το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε συνεχώς. Η ζωή γινόταν ξανά ευχάριστη και άνετη. Ο σεβασμός του σοβιετικού λαού για τους ηγέτες του ήταν απεριόριστος και, κατά συνέπεια, ήταν πολύ δύσκολο στον κάθε σοβιετικό πολίτη να αντιληφθεί τις προδοτικές διαθέσεις μερικών εξ’ αυτών που βρίσκονταν στο προσκήνιο. Ποιός θα μπορούσε να σκεφτεί ότι κάποια ηγετικά στελέχη σαν τους Νικήτα Χρουστσόφ-Μικογιάν-Σουσλωφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. δολοπλοκούσαν για να ανατρέψουν το κοινωνικό σύστημα της χώρας του;

Όμως ο Στάλιν είχε επανειλημμένα επιστήσει την προσοχή στους κομμουνιστές ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός οικοδομείται μέσα από σκληρή και οξύτατη ταξική πάλη και επιπλέον η ταξική πάλη όχι μόνο δεν «αμβλύνεται» αλλά όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού αυτή οξύνεται διαρκώς και η εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις βρίσκονται σε στενή σύνδεση και με τους εξωτερικούς εχθρούς. Ο δρόμος στη νίκη των αντεπαναστατικών δυνάμεων – εκπροσωπούμενες απ΄την προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Σουσλώφ-Μπρεζνιεφ κλπ. – άνοιξε επειδή οι επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο ΚΚΣΕ, μετά τη δολοφονία του Στάλιν, δεν επαγρύπνησαν και δεν διεξήγαγαν σωστά την ταξική πάλη κατά των εσωτερικών εχθρών του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Η νίκη και επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης δεν ήταν αναπόφευχτη.

Η προδοσία και το αντεπαναστατικό έργο ολοκληρώθηκε με τους «άξιους» διαδόχους του κρυπτο-φασιστικού ρεβιζιονισμού, των πρακτόρων του ιμπεριαλισμού που ακούνε στα ονόματα Μ. Γκορμπατσόφ, Μπ. Γιέλτσιν, Α. Γιάκοβελφ, Ε. Σεβαρτνάτζε και άλλων. Όλοι αυτοί οι πράκτορες του ταξικού εχθρού άρπαξαν δημόσιες θέσεις, εγκληματούσαν εις βάρος του εργαζόμενων μαζών σε κάθε τους βήμα και μετέτρεψαν την παραδεισένια κοινωνία της χώρας τους στη μαύρη κόλαση του Δάντη. Τα αποτελέσματα αυτής της προδοσίας είναι η εξαθλίωση σε κάθε σημείο της χώρας, η εγκληματικότητα στο απόγειο και η απόγνωση για την πλειοψηφία του λαού. Αυτά ήταν τα αναπόφευχτα αποτελέσματα και η κατάληξη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Μελλοντικά η ιστορία, η ανθρωπότητα ως σύνολο, θα καταδικάσει την ανεπανάληπτη προδοσία των εργαζόμενων όχι μόνο του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι θα τιμούν πάντα την Οχτωβριανή Επανάσταση, πάντα θα προβάλλουν την κοινωνία της Οχτωβριανής Επανάστασης και ότι η πρόσκαιρη νίκη της αντεπανάστασης δεν μπορεί να φρενάρει τη νομοτελειακή εξέλιξη της κοινωνίας προς τον κομμουνισμό.

Υπάρχουν, βέβαια, ακόμη και σήμερα καλοπροαίρετοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι μπήκαμε στην εποχή της «δύσης» των οραμάτων μας, ότι ήρθε η εποχή της ήττας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ότι ήρθε η εποχή της απόγνωσης και της απογοήτευσης, ότι ήρθε καιρός της αποστράτευσης του προλεταριάτου και των πλατιών εργαζομένων μαζών. Όμως οι επαναστάτες κομμουνιστές, όπως και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικο-οικονομικόεκμεταλλευτικό σύστημα με αξεδιάλυτες και αξεπέραστες αντιφάσεις, με φαινόμενα μόνιμης κρίσης και αστάθειας, με εμφανή τα σημάδια σήψης και κατάρρευσης. Γνωρίζουν ότι η πτώση και η ολοκληρωτική εξάλειψη του καπιταλισμού, μέσω της βίαιης επανάστασης της εργατικής τάξης, είναι αναπόφευκτη. Μετά την Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, αυτή η αλλαγή δεν είναι πια μόνο ένα «όραμα», ακριβέστερα-ορθότερα μια επαναστατική θεωρία, αλλά μια ιστορικά επιβεβαιωμένη νομοτέλεια.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 263