Όταν τον Μπελογιάννη τον σκοτώσανε,την ίδια εκείνη του θανάτου μέρα,
οι σύντροφοι του όρκο δώσανε
του τυράννου αψηφώντας την φοβέρα.
Και μια πλατεία πρωτευουσιάνικη
βαφτίσανε με 'τ όνομά του,
σ' αυτή κάθε παρτέρι είναι μια νίκη
της ζωής πάνω στη σκότη του θανάτου
Θάψαν το τάμα και το βάφτισμα
οι εφημερίδες του κακού στη λήθη.
Γίνηκε ωστόσο απ' το λαό ένα σάλπισμα
κι από καρδιά σ' άλλη καρδιά μιλάει στα πλήθη.
Δονούν τα τραμ τ' αρχαία τα μάρμαρα,
τρέχουν στις δημοσιές τα τρόλεϊ
και η τολμηρή φωνή κάποιου εισπράκτορα
τ' όνομα της πλατείας λέει...
Κι ακούει ο Μπελογιάννης σύγκαιρα
να τιμάν γενναία τ' όνομα του
και χαιρετίζει από το χτές στο σήμερα
το φίλο με χαμόγελο θανάτου.
Ένας μάγκας νεαρός κάνει ξενάγηση
στις ξενόφατσες που αδιάκοπα ρωτάνε
«Τί είναι εδώ;» Και τους δίνει την απάντηση:
«Η πλατεία του Νίκου Μπελογιάννη».
Η απάντηση χαλάει κάπως τη θέα τους.
Σαν καρφί θαρρείς την έχει μπήξει.
Κι ο Μπελογιάννης φτάνει αθέατος
το χέρι του μικρού να σφίξει.
Ακόμα κυματίζουν τα παράνομα
ξένα μπαϊράκια στην πλατεία τη δοξασμένη.
Όμως όλοι την ξέρουν με τ' όνομα
που θέλουν οι δικοί μας που θέλουν οι δικοί μας κι όχι οι ξένοι
Και φαντάζει λες περήφανο αφιέρωμα
και βροντοφωνάζει τ' όνειρό της.
Του χρόνου θα 'ρθει κάποτε το πλήρωμα
να γίνει αυτό που θέλουν οι πατριώτες.
ΜΠΟΡΙΣ Α. ΣΛΟΥΤΣΚΙ (Ρώσος Ποιητής) - Μετάφραση: Αλέξης Πάρνης
Από την ανθολογία ρώσικης ποίησης "Ρωσικός Παρνασσός", εκδ. Καστανιώτη 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου