Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό): Για τα γεγονότα στην Καταλονία

Η κυβέρνηση Ραχόϊ έχει πραγματοποιήσει περισσότερο από ποτέ τις απειλές της, βάζοντας σε κίνηση όλα τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς, με το που η Τζενεραλιντάντ ντε Καταλονία επισημοποίησε την υποβολή του δημοψηφίσματος για την 1η Οκτωβρίου. Όπως έχει ανακοινωθεί, δεν έχει γίνει μια επίσημη αναστολή της καταλανικής αυτονομίας, ούτε η στρατιωτική επέμβαση προβλέπεται από το μοναρχικό Συντάγμα., αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση έχει τεντώσει, κατά την ευχέρεια της, ότι το Λαϊκό Κόμμα (PP) κατανοεί με την «νομιμότητα», επιβάλλοντας μιας εκ των πραγμάτων κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η μετατρέποντας τα επίσημα αναγνωρισμένα δικαιώματα σε χαρτί: αυτή είναι η Φρανκική «εξουσία του κράτους δικαίου», η οποία αναφέρεται συχνά όταν μια πολιτική σύγκρουση προκύπτει.

Απειλούνται αξιωματούχοι, κλείνουν ιστοσελίδες, αναστέλλονται δημοσιεύσεις, επιθέσεις, πράξεις και πορείες αναστέλλονται από την αστυνομία, πολιτικό υλικό που κατάσχεται, περισσότερο από επτακόσιοι δήμαρχοι καταδιώκονται, εκατοντάδες αστυνομικοί μεταφέρονται στην Καταλονία για να ψάξουν για «στοιχεία» και να καταστείλουν πολίτες, ένα Συνταγματικό Δικαστήριο ενεργεί ως απλός βραχίονας της Εκτελεστικής Εξουσίας, και το γραφείο του εισαγγελέα απειλεί για κρατήσεις που δεν είναι στο εσωτερικό της δικαιοδοσίας του.

Αυτό είναι το πανόραμα που σήμερα περιτυλίγει την Καταλονία καθώς και όλη την Ισπανία: η απειλή μιας αναβίωσης του φασισμού που (αν και ποτέ δεν είχε φύγει πραγματικά) στην de facto αποκατάσταση της εγκληματικότητας της «παράνομης προπαγάνδας» και η οποία είχε τον πιο ζωντανό εκφραστή της σε ένα θριαμβευτικό Καταλανικό PP, που χορεύει και σφυρίζει απο έκσταση με την ανακοίνωση της κατάσχεσης εκατό χιλιάδων πολιτικών αφισών. Οι σύντροφοι μας, εκείνοι που υπέστησαν φυλάκιση και βασανιστήρια για ότι ήταν επίσης έγκλημα κάτω απι φασιστική «νομιμότητα», γνωρίζουν πολύ καλά τι αυτό σημαίνει.

Αυτό δεν σταματήσει την κυβέρνηση, ακριβώς το αντίθετο, κρέμεται κυνικά στην άμυνα της «νομιμότητα» της: Την ίδια «νομιμότητα» που το Λαϊκό Κόμμα παραβαίνει ατιμώρητα ή ερμηνεύει με ιδιοτροπία όσες φορές χρειάζεται. Αυτό αποδεικνύεται από τις περισσότερα απο 1,300 προτάσεις του, αλλά, πάνω απ 'όλα από τη ρητή μεταρρύθμιση του άρθρου 135 του Συντάγματος, επιβάλλοντας την πληρωμή του Εθνικό χρέους, η εισαγωγή της Ισπανίας στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ (κατά την έκβαση του δημοψηφίσματος το 1986), τις μυστικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και, τώρα, με τη Σαουδική Αραβία. Να μην αναφέρουμε και τα κοινωνικά δικαιώματα που περιλαμβάνονται στο μοναρχικό Σύνταγμα, προκειμένου να περάσει ως Δημοκρατικό, τα οποία συστηματικά αγνοούνται.

Από την άλλη πλευρά, η Καταλανική εθνικιστική αστική τάξη απευθύνει έκκληση για αλληλεγγύη των λαών της Ισπανίας, αλλά ξέρει ότι χωρίς μια ριζική αλλαγή, μια ρήξη, με το καθεστώς του '78 που αυτή βοήθησε να εγκατασταθεί, είναι αδύνατο να ασκήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ωστόσο, σε όλα αυτά χρόνια (η τελευταία φορά ήταν το 2012, όταν βουλευτές του CIU υποστήριξαν τις βάναυσες μεταρρυθμίσεις του Ραχόϊ, συμπεριλαμβανομένης της εργασιακής μεταρρύθμισης) έδωσε υποστήριξη σε ένα καθεστώς που σε περιόδους κρίσης έχει πάντοτε δείξει το αληθινά αντιδραστικό του πρόσωπο. Απορεί κανείς που οι περισσότεροι εργαζόμενοι θεωρούν ότι πρόκειται για ένα πολιτικό στοίχημα ανάμεσα σε δύο αστικές τάξεις έξω από τα συμφέροντα και τις πιο βαθιές ανάγκες του λαού;

Δεν υπάρχει κανένας γυρισμός: Μετά τους νόμους φάρσα, οι υποστηρικτές του Ραχόϊ έχουν βρεί στην Καταλονία το πρόσχημα για να δώσει μια άλλη στροφή στην διαδικασία της υποβάθμισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του εκφασισμού του κράτους. Εάν η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να αναζητήσει μια πολιτική λύση είναι επειδή δεν θέλει - με σκοπό την περαιτέρω καταπίεση των λαϊκών μαζών γιατί αυτή είναι ο εκτελεστικός βραχίονας των συμφερόντων της ολιγαρχίας - και ούτε της επιτρέπεται με το πλαίσιο του '78. Την 1η Οκτωβρίου, θα ξεγυμνωθεί η αληθινή φύση του αστικού κράτους, η οποία σε καταστάσεις βαθιά κρίση ξεφορτώνεται την δημοκρατική της ενδυμασία για να εμφανιστεί ως το γυμνό εργαλείο της κυριαρχίας της μίας τάξης πάνω από τις υπόλοιπες. Επίσης επιδεικνύει, όπως εμείς οι κομμουνιστές έχουμε επανειλημμένα πεί, ότι το βασιλόφρων καθεστώς του '78 είναι αμεταρρύθμιστο, ένα εμπόδιο στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και μια φυλακή για τους λαούς.

Για τον λόγο αυτό, το δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση στην Καταλονία (περισσότερο από πιθανή ανεξαρτησία) μπορεί να είναι ένα σημείο ρήξης που βάζει σε έλεγχο το μοναρχικό κράτος. Μπορεί να είναι έτσι, παρά το γεγονός ότι η βιασύνη ορισμένων ηγετικών αυτονομιστών - οι οποίοι θεώρησαν τους εαυτούς τους «αποσυνδεμένους» από την Ισπανία, ακόμη και πριν από το δημοψήφισμα - έδωσαν στην όλη διαδικασία έναν ορισμένο τόνο κομικής όπερας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, εάν υπάρχει ένα θετικό αποτέλεσμα, και μπορεί να είναι έτσι γιατί έχει καταφέρει να αναζωογονήσει το πλατύ και δυναμικό λαϊκό κίνημα που έδωσε του την πορεία του εξαρχής.

Αρχής γενομένης από αυτήν την βάση, πρέπει κανείς να δώσει έμφαση στην αξιοθρήνητη απόδοση της ισπανικής «Αριστεράς», που όπως πάντα παίζει το ρόλο της πιστής αντιπολίτευσης του μεγαλειότατου. Το ότι σε μια ερώτηση αρχών, όπως είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών, οι «ηγέτες» της «διάσημης αριστεράς» επέλεξαν να υποχωρήσουν, θωρακίζοντας τον εαυτό τους σε διατυπώσεις, είναι ήδη σοβαρό πρόβλημα, όμως ότι ζητούν ένα «υπό όρους δημοψήφισμα» υπό το μοναρχικό καθεστώς είναι ανάξιο και εξευτελιστικό. Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, αλλά η ιδεολογικό και πολιτικό: Απλά δεν έχουν κανένα εναλλακτικό πρόγραμμα από το καθεστώς του '78. Όπως και αποδείχθηκε το 2014, σε μια εποχή ενός λαϊκού αγώνα, όταν διέφυγαν να κατέβουν σαφώς υπέρ της Δημοκρατίας στη μέση της ανακοίνωσης της παραίτησης του Βουρβόνου βασιλιά. Τώρα η ίδια η έλλειψη απάντησης είναι και πάλι εμφανής, όταν το κράτος κρέμεται σε ένα νόμο που είναι ένα νεκρό γράμμα για να δικαιολογήσει την κατασταλτική του κλιμάκωση.

Το ότι μια τεράστια πλειοψηφία των Καταλανών επιθυμεί να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, είτε «νόμιμα» ή όχι, είναι αναμφίβολα η περίπτωση, όπως είναι ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να το θέσουν σε εφαρμογή στις 1 Οκτώβρη. Δεν είναι το έργο των επαναστατών, φυσικά, να εξετάσουν τις τεχνικές πτυχές του θέματος, ακριβώς όπως η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και εναντίον του φασισμού δεν είναι αποκλειστικά η δουλειά του Καταλανικού λαού.

Τι έχουμε να κάνουμε τώρα, ως εκ τούτου, είναι να βάλουμε όλη την ενέργειά μας για να εμβαθύνουμε την πολιτική αδυναμία του μοναρχικού Κράτους, για μια εκ των προτέρων ρήξη με το σάπισμα που κληρονομήθηκε από το Φρανκικό καθεστώς. Αυτό είναι ένα έργο που εμπλέκει ολόκληρη την Ισπανία, και αυτό είναι συγκεντρωμένο στην υποστήριξη χωρίς διάκριση του δικαιώματος των Καταλανών να αποφασίσουν το μέλλον τους, για την καταπολέμηση του εξαναγκασμού και την παραβίαση των δικαιωμάτων, να καταγγείλουμε την δηλωμένη ανικανότητα του Κράτους να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα των λαών μας και της τάξης μας, και να προωθήσουμε ένα ευρύ αντιφασιστικό και Ρεπουμπλικανικό μέτωπο, το οποίο θα ενισχύσει τη ρήξη με το καθεστώς βασισμένο σε μια γενική απάντηση στο κατασταλτικό κύμα του Λαϊκού Κόμματος, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Αυτά είναι τα καθήκοντα που καλούμε το λαό και τις οργανώσεις που θεωρούν τους εαυτούς τους Αριστερούς να παλέψουμε από κοινού.

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό),

Εκτελεστική Επιτροπή
Μαδρίτη, 19 Σεπτεμβρίου 2017

Μετάφραση: Μ.Π.