1917 – 2017: 100 χρόνια από τη μεγάλη Οχτωβριανή Προλεταριακή Επανάσταση

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια απ’ το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός της νικηφόρας βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης καθοδηγούμενης απ’ το Κόμμα των Μπολσεβίκων με επικεφαλής το ΛΕΝΙΝ που άνοιξε μια νέα σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εγκαινιάζοντας το πέρασμα απ’ τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό. Με την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – μετά την πλήρη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής – αρχίζει η εξάλειψη του καπιταλισμού και η επιτυχής οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού (1917-1953), κάτω απ’ την καθοδήγηση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, μέσα από οξύτατη ταξική πάλη, ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Η Διχτατορία του Προλεταριάτου ανατράπηκε μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ, με βίαιο φασιστικό πραξικόπημα της προδοτικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΈΖΝΙΕΦ, ανατροπή που αποτέλεσε την απαρχή της εξάλειψης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Τιμώντας τα 100 χρόνια της μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης του Οχτώβρη αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο (συμπληρωμένο) που πρωτο-δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενότητα και Πάλη» της CIPOML, ειδικό αφιέρωμα στην Επανάσταση του Οχτώβρη.

ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – επιβεβαίωση της λενινιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης

Η νικηφόρα πραγματοποίηση της Προλεταριακής Επανάστασης τον Οχτώβρη (7 Νοέμβρη) του 1917 στη Ρωσία με ηγετική δύναμη το επαναστατικό προλεταριάτο στη συμμαχία εργατιάς-αγροτιάς και κάτω απ’ την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος των Μπολσεβίκων των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ που άνοιξε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας: εγκαινίασε το πέρασμα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στο σοσιαλισμό και την έναρξη της οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, επιβεβαίωσε:

Πρώτο, την αναγκαιότητα και το αναπόφευχτο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: «η ταξική πάλη οδηγεί σε τελευταία ανάλυση στην κομμουνιστική Επανάσταση» και ότι επιπλέον «οδηγεί αναγκαστικά στη Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ Π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» και ότι αυτή «αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μιαν α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α» (ΜΑΡΞ, 1852), δηλ. την κομμουνιστική κοινωνία.

Δεύτερο, το αναπόφευχτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό: «ακριβώς όπως ο καπιταλισμός διαδέχτηκε τη φεουδαρχία, έτσι και ο Σοσιαλισμός θα διαδεχθεί αναπόφευκτα τον καπιταλισμό» (ΜΑΡΞ).

Τρίτο, επιβεβαίωσε την ορθότητα της μαρξιστικής θεωρίας της επανάστασης, ειδικότερα τη λενινιστική-σταλινική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης.

Όπως είναι γνωστό, ο ΜΑΡΞ που «αντιλαμβάνεται την εξέλιξη των οικονομικών κοινωνικών σχηματισμών σαν φυσικοϊστορικό προτσές», μελετώντας και αναλύοντας τον καπιταλισμό της προμονοπωλιακής περιόδου, ακριβέστερα «τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τις σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής που αντιστοιχούν σ’ αυτόν», ανακάλυψε τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους που διέπουν τη λειτουργία του και «επιβάλλονται με σιδερένια αναγκαιότητα» – αποκάλυψε το «μυστικό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης» και τις ασυμφιλίωτες Αντιφάσεις του, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα και τον «ιστορικά παροδικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος» μα και το αναπόφευκτο της αντικατάστασής του από το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.

Αργότερα ο ΛΕΝΙΝ την πρώτη δεκαπενταετία του 20^ου αιώνα, μελετώντας το νέο στάδιο του καπιταλισμού, το μονοπωλιακό καπιταλισμό δηλ. τον ιμπεριαλισμό ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, και το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξη του καπιταλισμού: «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού»(ΛΕΝΙΝ, Για το σύνθημα των ενωμένων πολιτειών της Ευρώπης, 1915), διατυπώνοντας συνάμα και τη λενινιστική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης, σημειώνοντας πως απ’ αυτόν το νόμο: «βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα»(ΛΕΝΙΝ στο ίδιο). Και αλλού: «η ανάπτυξη του καπιταλισμού συντελείται στον ανώτατο βαθμό ανισόμετρα στις διάφορες χώρες. Κι’ ούτε μπορεί να γίνει διαφορετικά στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής. Από δω βγαίνει το αναπόφευκτο συμπέρασμα: ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σ’ ό λ ε ς τις χώρες. Θα νικήσει αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες και οι υπόλοιπες θα παραμείνουν για ένα διάστημα αστικές ή προαστικές»(ΛΕΝΙΝ, Το στρατιωτικό πρόγραμμα της Προλεταριακής Επανάστασης, 1916).

Και ακριβώς στη βάση αυτής της ανάλυσης ξέσπασε η Οχτωβριανή Επανάσταση, επιβεβαιώνοντας συνάμα την ορθότητα της λενινιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης.

Όμως για την οργάνωση και την προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης – πέρα απ’ τους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων – για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι γενικότερα αναγκαία (σ’ αντιπαράθεση μ’ όλα τα οπορτουνιστικά ρεύματα):

1. Η αναγνώριση του Προλεταριάτου ως της πιο επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ιστορικής του αποστολής και του ηγεμονικού του ρόλου στην επανάσταση (στη συμμαχία εργατικής τάξης-φτωχής αγροτιάς): «Μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική»(Κ. ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, 1848). «Η μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία που προσέφεραν ο Μαρξ και ο Ένγκελς βρίσκεται στο ότι υπόδειξαν στους προλετάριους όλων των χωρών το ρόλο τους, το καθήκον τους, την αποστολή τους: να ξεσηκωθούν πρώτοι στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, να συνενώσουν γύρω τους στον αγώνα αυτό όλους τους εργαζόμενους και εκμεταλλευόμενους» (ΛΕΝΙΝ, Λόγος στα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Μαρξ και του Ένγκελς, 7 Νοέμβρη 1918). Το προλεταριάτο, ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού, δεν είναι απλά μια καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη τάξη, αλλά πρώτα απ’ όλα η πιο επαναστατική τάξη της καπιταλιστικής κοινωνίας που ιστορική της αποστολή έχει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού: «Το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι ότι φώτισε τον κοσμοϊστορικό ρόλο του προλεταριάτου σαν δημιουργού της σοσιαλιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ, Τα ιστορικά πεπρωμένα της διδασκαλίας του Καρλ Μαρξ, 1 Μάρτη 1913 ). Από τότε η εργατική τάξη έχει «γράψει στη σημαία της το ε π α ν α σ τ α τ ι κ ό σύνθημα: «κ α τ ά ρ γ η σ η τ ο υ σ υ σ τ ή μ α τ ο ς τ η ς μ ι σ θ ω τ ή ς ε ρ γ α σ ί α ς» (ΜΑΡΞ, Μισθός, τιμή, κέρδος).

2. Αναγνώριση της αναγκαιότητας ύπαρξης μαζικού επαναστατικού Κόμματος νέου τύπου, εκφραστή, οργανωτή και καθοδηγητή των αγώνων του προλεταριάτου.

3. Αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση σαν οργανωτή και καθοδηγητή της.

Αλλά παρόλα αυτά η επανάσταση στη Ρωσία, τον Οχτώβρη του 1917, θα ήταν αδύνατη χωρίς την ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο, όπως σημειώνει ο ΛΕΝΙΝ για την επανάσταση γενικά:

«Η επανάσταση είναι αδύνατη χωρίς επαναστατική κατάσταση, μα κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί σε επανάσταση». Βασικά γνωρίσματά της είναι: «1) η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους, η μια είτε η άλλη κρίση των «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό «τα κάτω στρώματα να μην θέλουν», μα χρειάζεται ακόμα και οι «κορυφές να μη μπορούν» να ζήσουν όπως παλιά. 2) επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζομένων τάξεων. 3) Σημαντικό ανέβασμα, για τους παραπάνω λόγους, της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, ό σ ο κ ι’ α π ό τ ι ς «κ ο ρ υ φ έ ς», σε αυτοτελή ιστορική δράση.

Χωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές, που δεν εξαρτούνται ούτε από τη θέληση ορισμένων χωριστών ομάδων και κομμάτων, μα ούτε και από τη θέληση ορισμένων χωριστών τάξεων, η επανάσταση είναι, κατά γενικό κανόνα, αδύνατη. Το σύνολο αυτών των αντικειμενικών αλλαγών είναι εκείνο που ονομάζεται επαναστατική κατάσταση»(ΛΕΝΙΝ, Η χρεοκοπία της δεύτερης Διεθνούς, Μάης-Ιούνης 1915).

Ο λενινισμός-σταλινισμός θεωρεί ταυτόσημες τις έννοιες «πολιτική κρίση» - «επαναστατική κρίση»: «Στην εισήγηση εμείς δεν κάναμε διάκριση ανάμεσα στην πολιτική και στην επαναστατική κρίση. Για μας οι έννοιες αυτές είναι ταυτόσημες» (MΑΝΟΥΙΛΣΚΙ: ΧΙ Ολομέλεια της ΕΕ της ΚΔ, Μάρτης 1931)

Η Οχτωβριανή επανάσταση επιβεβαίωσε και τις παρακάτω μαρξιστικές θέσεις, σ’ αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές ρεφορμιστικές της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956, «ειρηνικός δρόμος», κλπ.) καθώς και των άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων:

α. Βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Η ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, όταν σε περίοδο επαναστατικής κατάστασης ξεσπάσει η προλεταριακή επανάσταση, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επαναστατική βία, με ένοπλο αγώνα που αποτελεί και την ανώτατη μορφή της επαναστατικής ταξικής πάλης: «Το προλεταριάτο θεμελιώνει την κυριαρχία του με τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης» (ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος 1848). Η ταξική πάλη μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων – βασική κινητήρια δύναμη της κοινωνικής ανάπτυξης σ’ όλες τις ταξικές κοινωνίες – στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης παίρνει «αναπόφευχτα και αναπότρεπτα σε όλες τις χώρες τη μορφή του εμφυλίου πολέμου» (ΛΕΝΙΝ, Γράμμα προς τους αμερικανούς εργάτες, 1918) και πως το «να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια επανάσταση μπορεί να γίνει ειρηνικά, μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που είναι προσαρμοσμένη στην κυριαρχία της αστικής τάξης» σημαίνει ότι «απαρνιέται ξετσίπωτα και απροκάλυπτα την προλεταριακή επανάσταση»(ΣΤΑΛΙΝ, Ζητήματα Λενινισμού, 1926). Ο Λένιν υπογράμμιζε ότι «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης διδασκαλίας του Μαρξ και του Ένγκελς» (ΛΕΝΙΝ, Κράτος και Επανάσταση, 1917) και ειρωνευόμενος χαρακτήριζε τους οπορτουνιστές του καιρού του «σκουριασμένους σχολαστικούς και αποβλακωμένες μούμιες» που κλαψουρίζουν επειδή «οι λαοί περνάνε το σχολειό του εμφυλίου πολέμου» (ΛΕΝΙΝ, Εύφλεκτο υλικό στην παγκόσμια πολιτική, 23 Ιούλη 1908). «Κάθε σκέψη... για ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων δεν αποτελεί μόνο τη μεγαλύτερη μικροαστική βλακεία, αλλά και ανοιχτή εξαπάτηση των εργατών, εξωραϊσμό της καπιταλιστικής μισθωτής σκλαβιάς, απόκρυψη της αλήθειας»... «Μόνο η βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης, η δήμευση της ιδιοχτησίας της, η καταστροφή απ’ τη βάση ως την κορυφή όλου του αστικού κρατικού μηχανισμού, του κοινοβουλευτικού, του δικαστικού, του στρατιωτικού, του γραφειοκρατικού, του διοικητικού, του δημοτικού κ.α. ... - μόνο τα μέσα αυτά είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την πραγματική υποταγή όλης της τάξης των εκμεταλλευτών»(ΛΕΝΙΝ, Θέσεις για το ΙΙ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 4 Ιούλη 1920).

β. Συντριβή του αστικού κράτους. Μετά τη νίκη της επανάστασης είναι οπωσδήποτε αναγκαία η συντριβή, το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, ασφάλεια, δικαστήρια, γραφειοκρατική ιεραρχία, κλπ.), που «είναι προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης»(ΜΑΡΞ, Γράμμα στον Kugelmann 12 Απρίλη 1817) και αποτελεί το «κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στο ζήτημα των καθηκόντων του προλεταριάτου στην επανάσταση σε σχέση με το κράτος»(ΛΕΝΙΝ, Κράτος και Επανάσταση, 1917). «Η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς τη βίαιη επανάσταση» και επιπλέον είναι αδύνατη με «την καλυτέρευση της κρατικής μηχανής» και επιτυγχάνεται μόνο με «τη συντριβή, την καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής», συμπέρασμα που «είναι το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος»(ΛΕΝΙΝ, στο ίδιο ). «Ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, Οι βάσεις του Λενινισμού, Απρίλης-Μάης 1924).

Η προλεταριακή επανάσταση και η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι αδύνατη τόσο χωρίς τον ένοπλο αγώνα όσο και «χωρίς τη βίαιη καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της με μια καινούρια» και πως «η απελευθέρωση της εργαζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μονάχα χωρίς μια βίαιη επανάσταση, μα και χωρίς τη συντριβή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας που έχει δημιουργήσει η κυρίαρχη τάξη»(ΛΕΝΙΝ, Κράτος και Επανάσταση, 1917).

Οι δυο παραπάνω μαρξιστικές θέσεις, πέρα απ’ την εφαρμογή στην πράξη κατά την πορεία της προλεταριακής επανάσταση του Οχτώβρη στη Ρωσία, επαναλαμβάνονται αργότερα και στο «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»(1928) της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς»:

«Η κ α τ ά χ τ η σ η τ η ς ε ξ ο υ σ ί α ς α π’ τ ο π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο δεν είναι ειρηνική «κατάχτηση» της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο.

Η μπουρζουαζία εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας για να διαφυλάξει και να στερεώσει τη ληστρική της ιδιοχτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι’ αυτό η βία της μπουρζουαζίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την αποφασιστική χρησιμοποίηση της βίας του προλεταριάτου. Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι η βίαιη καταστροφή της καπιταλιστικής εξουσίας, η σ υ ν τ ρ ι β ή της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο, κλπ.) και η α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ ή τ η ς μ ε ν έ α όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρώτ’ απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών»(ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Γ’ ΚΔ 1928). Η εργατική τάξη δε μπορεί ποτέ να χρησιμοποιήσει το αστικό κράτος.

Δεν είναι ποτέ δυνατή η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο χωρίς βίαιη-ένοπλη επανάσταση και χωρίς τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής όπως ισχυρίζεται το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956: δρόμος «απόχτησης σταθερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας»(!), σελ. 41-42) και οι ντόπιοι εκπρόσωποί του σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΙΑ, Τροτσκιστές αλλά και οι Μαοϊκοί ρεβιζιονιστές, κλπ., επαναλαμβάνοντας-αναμασώντας τις αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας.

Εξαιτίας της αχαλίνωτης παραπλανητικής δημαγωγίας των ηγετών του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ επιβάλλεται μια σύντομη ξεχωριστή αναφορά σε αυτό. Στον ίδιο σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό δρόμο – εμπλουτισμένο βέβαια τα τελευταία χρόνια με «μπόλικο» τροτσκισμό – κινείται και η σημερινή ηγεσία του, γιατί παρά τις όποιες παραπλανητικές ψευτο-«κριτικές» (επειδή «κρατάει» τις ίδιες θέσεις στα ζητήματα Επανάστασης-Κομμουνισμού) περί «στροφής στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956)»όπως και στην εντελώς πρόσφατη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ…», (σελ. 51), αφού κατά πρώτο, η άποψη που εκπροσωπείται στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (σελ. 27-58, Αθήνα 2013) «αποτελεί μια κλασική «ευρωκομμουνιστική» και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική», όπως ορθότατα παρατηρούσε τότε ένας απ’ τους συμμετέχοντες στο «διάλογο» («Ρ»8/3/2013, σελ. 18). ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή σ’ αυτό (σελ.27-58) υιοθετείται και υπερασπίζεται σιωπηρά ο διαβόητος «ειρηνικός δρόμος» και διατηρείται ανέπαφη δηλ. ΔΕΝ συντρίβεται η αστική κρατική μηχανή, που ΧΩΡΙΣ αυτά τα ΔΥΟ να προηγηθούν είναι εντελώς αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που διατηρείται μόνο φραστικά και για εξαπάτηση στο «Πρόγραμμα». Κατά δεύτερο, η ίδια πολιτική απάτη επαναλαμβάνεται και στην πρόσφατη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ»: «η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Το εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτο, είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, που συνεχίζεται στο σοσιαλισμό με άλλες μορφές και μέσα»(!) («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση», σελ. 57, εκδ. «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ», Αθήνα, 2017). Κι αυτό το ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» διαφήμιζε ο «Ριζοσπάστης» τον Απρίλη, μ’ αφορμή την έναρξη του 20^ου Συνέδριου του «Κ»ΚΕ, με πηχυαίο δισέλιδο τίτλο ως «επαναστατικό Πρόγραμμα»(!): ««όπλο» μας το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, «σφαίρες» τα χιλιάδες μέλη και οι οπαδοί του κόμματος»(«Ρ»2/4/2017, σελ. 14-15).

Και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτούς τους λόγους η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ αποφεύγει συστηματικά να μιλήσει για χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και πολύ περισσότερο δεν μιλά για ΠΡΟΔΟΣΙΑ που κατέστρεψε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό και ολόκληρο το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, αφού το κόμμα της ήταν αυτό που τα στήριξε όλα συνειδητά, φανατικά και θορυβώδικα, «με νύχια και με δόντια», και τώρα τα στηρίζει με την ίδια συνέπεια αλλά αθόρυβα και σιωπηρά και διατείνεται πως τάχα «θέλει» ξανά «σοσιαλισμό», ή αλλιώς στην επίτηδες «ξεχασμένη» αστικο-ρεβιζιονιστική ορολογία θέλει τον «real existierenden Sozialismus» της «αναπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας»(!), ακριβέστερα τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1991) και την αστική δικτατορία της πολυ-δισεκατομμυριούχου νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας (προσέξτε «σοβαρότητα» χρουστσο-τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών προδοτών ηγετών).

γ. Εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Η εργατική τάξη δε μπορεί να υπερασπίσει και διατηρήσει την πολιτική της εξουσία ούτε πολύ περισσότερο να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία χωρίς την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Όμως «η διχτατορία του προλεταριάτου δε μπορεί να γεννηθεί σαν αποτέλεσμα της ειρηνικής ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας και της αστικής δημοκρατίας», δε «γεννιέται πάνω στη βάση των αστικών θεσμών, μα στην πορεία της συντριβής τους». «Μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, του αστικού στρατού, του αστικού υπαλληλικού μηχανισμού, της αστικής αστυνομίας»(ΣΤΑΛΙΝ, Οι βάσεις του Λενινισμού, Απρίλης-Μάης 1924).

Τέλος, απ’ τον προαναφερόμενο νόμο της «ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού» (ΛΕΝΙΝ, Για το σύνθημα των ενωμένων πολιτειών της Ευρώπης, 23 Αυγούστου, 1915) και της νίκης αρχικά του σοσιαλισμού σε «μια ή σε περισσότερες χώρες» απορρέει και θεμελιώνεται η λενινιστική-σταλινική αντίληψη της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού σε μια μόνο χώρα: «το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών…»(ΛΕΝΙΝ, στο ίδιο) – θέση καταφανέστατα του ΛΕΝΙΝ, και ΟΧΙ απλά μόνο «του Στάλιν», όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ ισχυρίζονται οι αντεπαναστάτες Τροτσκιστές, για να επιτίθενται μόνο στο ΣΤΑΛΙΝ και ΟΧΙ στους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (ο ΣΤΑΛΙΝ απλά στη συνέχεια την υιοθέτησε και την υπεράσπισε με συνέπεια).

Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας είναι δυνατή – όπως έδειξε και η πρακτική οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ ως το 1953 – μόνο με την ύπαρξη και διατήρηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον Κομμουνισμό και την αντίστοιχη μεταβατική περίοδο, που κι’ αυτή εκτείνεται ως τον Κομμουνισμό: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (ΜΑΡΞ, Κριτική του Προγράμματος της Gotha, 1875) και όχι ως το Σοσιαλισμό, όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές διαστρεβλώνοντας τους ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ (22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 206, 1961)και απορρίπτοντας το μαρξισμό. «Η Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιείται διαφορετικά παρά μόνο μέσω του κομμουνιστικού κόμματος» (ΛΕΝΙΝ, X Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ), 8-16 Μάρτη 1921), το οποίο «δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (ΣΤΑΛΙΝ, Ζητήματα Λενινισμού, 1926).

Η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αρχές δεκαετίας του 1950 αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρεζνιεφ κλπ. διέκοψε την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και συνάμα αποτέλεσε την απαρχή της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.