Το ελληνικό έθνος, απλώνοντας τις ρίζες του στο βυζαντινό μεσαίωνα, πήρε τη βασική του διαμόρφωση κάτω από την κυριαρχία των σουλτάνων. Ζυμώθηκε κι ανδρώθηκε μέσα σε ατελείωτη σειρά από εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες. Και την απελευθερωτική του επανάσταση τη θέλησε και την άρχισε σαν εθνικοδημοκρατικό ξεσκλάβωμα από την οθωμανική υποδούλωση και τη φαναριώτικη και κοτζαμπασίδικη εκμετάλλευση και όχι μονάχα για τους έλληνες, αλλά και για όλους τους βαλκανικούς λαούς. Έτσι τραγούδησε και δούλεψε την επαναστατική ιδέα ο Ρήγας ο Βελεστινλής, έτσι προετοίμασε το 21 η Φιλική Εταιρία. (Νίκος Ζαχαριάδης, ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, 1939)
Να ερευνήσουμε και φωτίσουμε επιστημονικά τις πηγές και τις αρχές του νεοελληνικού έθνους, ανατρέποντας την αντεπιστημονική αστικοτσιφλικάδικη θέση για ενότητα του ελληνικού έθνους από την Αρχαία Ελλάδα, μέσα από την Ελληνιστική εποχή και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ως τις μέρες μας με το νεοελληνικό έθνος, θέση που το μαύρο μέτωπο σήμερα ξαναζεσταίνει (βλ. Δ. Ζακυνθινού «Η ενότης της Ελληνικής Ιστορικής Παραδόσεως», περιοδ. «Νέα Εστία», τεύχος 441, 1 Νοέμβρη 1945), για να διαιωνίσει τα χάλια και το χαντάκωμα όπου έφερε τον τόπο μας η αστικοτσιφλικάδικη πολιτική, εξυπηρετώντας ντόπια και ξένα πλουτοκρατικά συμφέροντα. Το νεοελληνικό έθνος, δημιούργημα των νεότερων χρόνων, άρχισε να διαμορφώνεται μέσα στους κόλπους του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, κι από την εποχή που το ανατολικό αυτό Ρωμαϊκό κράτος διαμορφώθηκε σε μια νέα, άσχετη με την παλιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την ιστορική επίσης Βυζαντινή αυτοκρατορία, για να πάρει την οριστική του εθνική συνείδηση και συγκρότηση στα χρόνια της τουρκοκρατίας, στην πάλη ενάντια στον Οθωμανό καταχτητή και το ρωμιό κοτζαμπάση συνεργάτη του κατακτητή. Η αρχαιοελληνική κληρονομιά, πανανθρώπινη στην ουσία της, όχι μόνο δεν αποτελεί ελληνικό μονοπώλιο, μα αντίθετα εμείς πήραμε απόξω. – από τους ξένους, Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, Ολλανδούς κ.α. – τα αρχαιοελληνικά φώτα, και όπως έλεγε ένας γνωστός καθηγητής μας, ο δρόμος προς την Ακρόπολη περνά από το Παρίσι , το Βερολίνο κλπ και όχι από την Πλάκα. Η Ελλάδα που για αυτήν η «Μεγάλη Ιδέα» διεκδικεί το μονοπώλιο της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς είναι από τις πιο καθυστερημένες χώρες στη μελέτη και αξιοποίηση της κληρονομιάς αυτής. Σχετικά με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, αυτή ποτέ δεν υπήρξε ελληνική, αντίθετα, στα ιδεολογικά της βάθρα στάθηκε αρνητής και διώχτης του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Και την προοδευτική π.χ. θρησκευτική χριστιανική παράδοση του Βυζαντίου, τη συνεχίζουν σήμερα πολύ καλύτερα και πιότερο από μας οι άλλοι ορθόδοξοι λαοί. Οι νεοελληνικές εθνικές παραδόσεις, τραγούδια, διηγήσεις, χοροί, πανηγύρια, προλήψεις, ήθη, έθιμα στο βασικό και αποφασιστικό τους μέρος ανάγονται στην περίοδο της εθνικής νεοελληνικές διαμόρφωσης και σχετίζονται άμεσα είτε έμμεσα με την ανάπτυξη των καινούργιων, των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, σχετίζονται δηλαδή με τη γέννηση , την ανάπτυξη, τη διαμόρφωση της αστικής νεοελληνικής συνείδησης και συγκρότησης. Από αυτή βασικά την εθνική μας ιστορία – που παραμόρφωσε και διαστρέβλωσε η αστοτσιφλικάδικη μεγαλοϊδεάτικη ιδεολογία – αντλούμε εμείς και την πίστη για τη δημιουργικότητα, τη ζωντάνια, το μέλλον, την αναγέννηση και την πρόοδο του έθνους μας, και όχι από τη σύνδεση και αναγωγή του στην κοινωνία των δούλων της Αρχαίας Ελλάδας και των δουλοπάροικων του Βυζαντίου. (Νίκος Ζαχαριάδης, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1946)
Oι σημερινές «μεταμοντέρνες Αφηγήσεις» του πατενταρισμένου χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη δεν είναι ούτε μαρξιστικές ούτε μοντέρνες: είναι οι παμπάλαιες πασίγνωστες αντιμαρξιστικές «απόψεις» των τροτσκιστών (Π.Πουλιόπουλου, κλπ.) και του ««μαρξιστή» ιστορικού της μπουρζουαζίας» Γιάννη Κορδάτου σχετικά με την επανάσταση του ΄21 και το ρόλο της αστικής τάξης σ’ αυτή, που: ισχυρίζονταν – χωρίς καμιά ΑΝΑΛΥΣΗ – ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε αστική επανάσταση «ανάλογη» δήθεν της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789, αρνούνταν την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και τον προδοτικό ρόλο της αστικής τάξης, διαφήμισαν την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητά» της, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, κλπ.. Αποκτά έτσι επίκαιρο ενδιαφέρον η πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ζεύγου-ΚΚΕ και του τροτσκιστή Κορδάτου – αντιπαράθεση χαρακτηριστική για την εντελώς εξόφθαλμη και κραυγαλέα αδυναμία του Γ.Κορδάτου (Γ.Κορδάτος: «Παραχαράκτες κειμένων και κομπογιαννίτες του μαρξισμού», στο: «Νέα Επιθεώρηση, Νο 7-22/1933-34, σελ.179-187 και Νο 8-23/1934, σελ. 250-251) να απαντήσει στη μαρξιστική κριτική του Γιάννη Ζεύγου απ’ τις στήλες της «ΚΟΜΕΠ» σε σειρά άρθρων με πρώτο: «Ο «Μαρξιστής» Γ.Κορδάτος ιστορικός της μπουρζουαζίας» («ΚΟΜΕΠ», Νο 20/1933, σελ. 19-24 και η συνέχεια στα: Νο 21/1933, σελ 26-34, Νο 22/1933 σελ. 13-23, Νο 23/1933, σελ. 7-14, Νο2/1934 σελ. 8-15) (συμπληρωματικά: Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας», τόμος Β+Γ, σελ. 7-12, και σελ. 8 αντίστοιχα, Αθήνα 1957, με αιχμή πάντα το Ν.Ζαχαριάδη, διανθισμένη μ’ εκείνες τις αξιοθαύμαστες (!) «ψευτοαριστερές παρωπίδες… της φάμπρικας του σταλινισμού», τους «φετφάδες», κλπ., που χαλούσαν προφανώς την «επαναστατική» εικόνα της αστικής τάξης που προπαγάνδισε κατά κόρον ο τροτσκιστής Γ.Κορδάτος). (Ανασύνταξη, Γενάρης 2012)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Γιάννη Ζέβγου: 1821 ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
- Β. Αθανασίου: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
- Ο «ΡΩΣΣΟΑΓΓΛΟΓΑΛΛΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου