ΜΛ ΚΚ Ισημερινού: Να συνεχίσουμε τον αγώνα για το τέλος του Κορρεϊσμού, αυτή τη φορά στο εκλογικό πεδίο

Αναμφισβήτητα, τα αποτελέσματα των εκλογών της ερχόμενης 2ας Απρίλη θα δώσουν αρκετή τροφή για συζητήσεις που θα διαρκέσουν πολύ καιρό. Ειδικά αν ο Κορρεϊσμός εκδιωχτεί από την εξουσία, κάτι που θα σημαίνει έτσι το τέλος ενός σχεδίου το οποίο γεννήθηκε ως μια προοδευτική και δημοκρατική πολιτική και τελείωσε καθιστάμενο μια αυταρχική κυβέρνηση, η οποία έχει παραδοθεί στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και εκπροσωπεί ένα τμήμα της αστικής τάξης το οποίο, για δικούς του λόγους, έδωσε ώθηση σε μια διαδικασία καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και εντατικοποίησης των επιπέδων εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Και θα έχουμε πολλά να λέμε, επίσης, για την πολιτική απόφαση που διάφορες κοινωνικές οργανώσεις, αριστερά κόμματα και κινήματα έλαβαν, η οποία μπορεί να συνοψιστεί με αυτά τα λόγια: συνέχιση του αγώνα για να τελειώνουμε με τον Κορρεϊσμό, αυτή τη φορά στο εκλογικό επίπεδο, ψηφίζοντας ενάντια στο δίδυμο Μορένο – Γκλας.

Στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, η ψήφος για να βάλουμε ένα τέλος στον Κορρεϊσμό σημαίνει πως πρέπει να το κάνουμε υπέρ του Γκιγιέρμο Λάσσο. Είναι μία ψήφος αναγκαστική, υποχρεωτική από τις περιστάσεις, καθώς, το πολιτικό σενάριο σήμερα παρουσιάζεται με τον ακόλουθο τρόπο: αν ψηφίζουμε κατά του Κορρεϊσμού ή υπέρ του. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ακόμα και η άκυρη ψήφος, η οποία επιφανειακά θα σήμαινε απόρριψη και των δύο υποψηφίων, σε αυτή την περίσταση ευνοεί τον Κορρεϊσμό λόγω του τρόπου με τον οποίο οι ψήφοι κατανεμήθηκαν στον πρώτο γύρο και στo ανώτατο όριο αύξησης της κυβερνητικής υποψηφιότητας.

Όσοι βλέπουν αυτή την απόφαση με επιφανειακό τρόπο, βλέπουν μόνο το συμπληρωματικό στοιχείο (ψήφος υπέρ του Λάσσο) και όχι το ουσιαστικό (να βάλουμε τέλος στον Κορρεϊσμό). Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, οι κοινωνικές οργανώσεις, τα κινήματα και τα κόμματα της αριστεράς βάδισαν στο δρόμο της λαϊκής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση γιατί αυτή μπήκε σε μια διαδικασία δεξιοποίησης, η οποία την έφτασε στην κατάσταση να είναι ένα από τα πιο αυταρχικά καθεστώτα των τελευταίων ετών, κάτι το οποίο προξένησε τη μεγαλύτερη ζημιά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, για να μην πάμε την ανάλυσή μας ακόμα πιο πίσω χρονικά.

Καμία από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του παρελθόντος δεν θέσπιε μια εργατική νομοθεσία τόσο αντεργατική όπως έκανε η σημερινή, ούτε συνολικά πέτυχε μια τόσο σοβαρή ιδεολογικό-πολιτική επίδραση στο λαϊκό κίνημα (στη βάση της καταστολής και της εξαπάτησης), όπως σήμερα, επιτρέποντας στην αστική τάξη να πετύχει την “κυβερνησιμότητα” που τόσο προσέμενε, η οποία δεν είναι άλλο παρά ένα περιβάλλον στο οποίο τα λαϊκά αιτήματα καθηλώνονται ενώ οι κυρίαρχες τάξεις αυξάνουν τον πλούτο τους αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αρκεί να δούμε τα επίσημα στατιστικά στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των “επαναστατικών” χρόνων μεγάλωσαν τα έσοδα των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρηματιών γενικά όπως και τα επίπεδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Εξαιτίας αυτού, στην πορεία του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση προέκυψε και γιγαντώθηκε το σύνθημα “Κάτω ο Κορρέα, Κάτω!”, το οποίο φώναξαν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών του Εκουαδόρ στους δρόμους. Ως συνέπεια του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία του Εκουαδόρ και τη σημερινή συγκυρία της εκλογικής διαδικασίας, ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε αυτό το στόχο σήμερα είναι μέσω της κάλπης. Θα πρέπει να αφήσουμε να χαθεί η ευκαιρία; Έχασε την ισχύ του το σύνθημα “Κάτω Κορρέα, Κάτω!”;

Η πολιτική του να βάλουμε φραγμό στον Κορρεϊσμό σημαίνει μια ορθή αξιοποίηση των ενδοαστικών αντιθέσεων, εκφράζει μια ορθή εκτίμηση και εντοπισμό του ποιος σε μια συγκεκριμένη στιγμή είναι ο κύριος εχθρός των εργαζομένων και του λαού και ενάντια σε ποιον πρέπει να συγκεντρώσουμε όλες τις δυνάμεις για να τον νικήσουμε, χωρίς να σταματήσουμε να βλέπουμε ότι δεν πρόκειται για το μοναδικό εχθρό και ότι, μετά την ήττα του, η μάχη θα συνεχιστεί ενα΄ντια σε άλλες δυνάμεις που στην πορεία της ταξικής πάλης θα καταστούν κύριος εχθρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο Λάσσο αποδίδεται στάτους εκπροσώπου των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού: όπως οι υποψήφιοι της AP ( σ. parapoda: Συμμαχίας “Χώρα” του Κορρέα), αποτελούν την προσωποποίηση των εκπροσώπων της αστικής τάξης ως τάξης, ωστόσο – εξαιτίας της τεράστιας κοινωνικής πίεσης που υπάρχει στη χώρα – είναι υποχρεωτικό να διαλύσουμε το αυταρχικό εποικοδόμημα που έχτισε ο Κορρεϊσμός, και οι χαραμαδες δημοκρατίας που θα ανοίξουν από αυτή τη νίκη μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν από το λαϊκό κίνημα για την πολιτική του ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Ας δούμε τη συμπεριφορά του κινήματος των μαζών και των δυνάμεων της αριστεράς σε άλλες περιστάσεις, όπως ήταν για παράδειγμα τα ξεσπάσματα ενάντια στους Μπουκάραμ, Μάχουαντ ή Γκουτιέρες. Σε κανένα από αυτά τα επεισόδια δεν είχε το λαϊκό κίνημα επαρκή δύναμη ώστε να εγκαθιδρύσει μια κυβερνηση που να εκπροσωπεί τους εργαζομένους, και ήταν προβλέψιμο ότι η έξοδος από την πολιτική κρίση που προκαλούταν από τον αγώνα των μαζών θα διευθετούταν μέσω από τα θεσμικά κανάλια, όπως και πράγματι συνέβη, προκαλώντας την αντικατάσταση του ενός αστού από έναν άλλον της ίδιας τάξης στην κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν, εξαιτίας αυτού, το λαϊκό κίνημα πρέπει να εγκαταλείψει την πάλη για να ανατρέψει αυτές τις κυβερνήσεις. Όχι. Σίγουρα όχι. Ήταν βασική για την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος η επίτευξη αυτών των νικών, έστω και εν γνώσει του ότι οι υλικές συνθήκες ζωής δεν θα άλλαζαν και η πάλη θα έπρεπε να συνεχιστεί σε νέες συνθήκες ενάντια σε άλλη κυβέρνηση η οποία, ούτως ή άλλως, εκπροσωπούσε τα ίδια συμφέροντα που εκπροσωπούσε και η ανατραπείσα.

Από άποψη μορφής, η πάλη του λαού ώστε σήμερα να βάλει ένα τέλος στην αντιλαϊκή κυβέρνηση της “επανάστασης των πολιτών” δεν είναι παρόμοια με αυτές που προαναφέρθηκαν, όμως στην ουσία της είναι. Ο θρίαμβος του Κορρεϊσμού στις κάλπες θα σήμαινε μια σοβαρή πολιτική ήττα για τα λαϊκά στρώματα που όλα αυτά τα χρόνια είχαν παλέψει ενάντια στον αυταρχισμό και υπέρ της δημοκρατίας, ενάντια στην ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, ενάντια στη διαφθορά και στην παράδοση της χώρας στο ξένο κεφάλαιο· η πολιτική επίδραση στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα θα ήταν μεγάλη και, έχουμε ήδη την εμπειρία όλων αυτών των ετών με τον Κορρέα στην εξουσία.

Το αντίθετο, δηλαδή, η ήττα του διδύμου Μορένο – Γκλας ενθαρρύνει όσους με διάφορες μορφές συγκρούστηκαν με την κυβέρνηση και πάλεψαν για να της βάλον ένα τέλος. Επομένως, όχι μόνο είναι σωστό αλλά επίσης και απαραίτητο να αρνηθούμε την ψήφο προς τον Κορρεϊσμό και, ταυτόχρονα, να προετοιμαστούμε για νέες μάζες, σε διαφορετικές συνθήκες, ενάντια σε μια νέα κυβέρνηση η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα αιτήματα των εργαζομένων και των λαών. 

 
 Άρθρο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του ΜΛΚΚ Εκουαδόρ En Marcha, φύλλο 7 Μάρτη http://www.pcmle.org/EM/spip.php?article8018

Μετάφραση: parapoda. wordpress.com