Το 1935, ο Δημητρόφ έγινε γενικός γραμματέας της Κ.Δ. Οι εργασίες του VII Συνεδρίου της (1935) κυριαρχούνταν από την προσωπικότητά του.
Κάτου από τη δική του ώθηση, το Συνέδριο ανάλυσε τη διεθνή κατάσταση και ξεχώρισε τα νέα βασικά χαρακτηριστικά της: το τέλος της σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού και την ανάπτυξη μιας καινούργιας κρίσης που δημιουργεί τη βάση για το ανέβασμα των φασιστικών και μιλιταριστικών δυνάμεων, Ο Δημητρόφ ξεσκέπασε και φώτισε τις ταξικές ρίζες του φασισμού, και του έδωσε έναν ορισμό που παραμένει πια κλασσικός.
Η στρατηγική και η ταχτική του επαναστατικού κινήματος πρέπει να προσαρμοστούν. Χρειάζεται λιγότερη προπαγάνδα για το σοσιαλισμό, γενικά, και περισσότερος αγώνας για την αντιμετώπιση των τρομερών κινδύνων που απειλούν την ανθρωπότητα. Τα προβλήματα που μπαίνουν είναι: πόλεμος ή ειρήνη, δημοκρατία ή φασισμός;
Πρέπει λοιπόν να πραγματοποιήσουμε στροφή προς άμεσους στόχους και ο Δημητρόφ διεξήγαγε έναν επίμονο αγώνα ενάντια στους δογματικούς, που κλεισμένοι στο παρελθόν, αρνούνται την πραγματικότητα, ενάντια στους δημιουργούς αφαιρεμένων σχημάτων. Είναι οι διαιρέσεις που επιτρέψανε στο φασισμό να νικήσει σε μερικές χώρες, και έφτασε η ώρα της ένωσης.
«Είναι δύσκολο, έλεγε, να βρεθεί στη μεταπολεμική ιστορία μια άλλη στιγμή που τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μικροαστών, των μικρών λαών, των εξαρτημένων και των αποικιακών, ή τα συμφέροντα της κουλτούρας και της επιστήμης, τα συμφέροντα της ειρήνης και της δημοκρατίας να συμφωνούν τόσο τέλεια για να γίνουν ένα σώμα που θα αντιταχθεί στο χειρότερο εχθρό της ανθρωπότητας, το φασισμό».
Ο Δημητρόφ υποστήριξε τις πρωτοβουλίες των Γάλλων κομμουνιστών για την πραγματοποίηση του ενιαίου μετώπου και του λαϊκού μετώπου. Από το βήμα του VII Συνεδρίου της Κ.Δ. τόνισε:
«η αξία του ΚΚΓ, έγκειται στο ότι κατανόησε κείνο που πρέπει να κάμει σήμερα, δεν άκουσε τους σεχταριστές που κατατρίβανε το Κόμμα και ζημιώνανε την πραγματοποίηση του ενιαίου μετώπου αγώνα ενάντια στο φασισμό...».
Και αγκαλιάζοντας τον Μορίς Τορέζ, επιβεβαίωνε με αυτή την χειρονομία την επιδοκιμασία του για την πείρα που αποχτήθηκε από τα θαρρετά ανοίγματα του ΚΚΓ στον αντιφασιστικό αγώνα.
Εκείνο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη των λόγων του Δημητρόφ στο πιο ψηλό σώμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι η σαφήνεια, η απλότητα, η πειστική δύναμη της επιχειρηματολογίας, έτσι που τον καταλαβαίνει το κάθε στέλεχος, ο κάθε εργαζόμενος.
Κατείχε στον πιο ψηλό βαθμό αυτή την τέχνη να μιλά σε μια γλώσσα κατανοητή στις πλατιές μάζες και θεωρούσε
«σαν ένα μπολσεβίκικο νόμο αυτό τον στοιχειώδη κανόνα: όταν μιλάς ή γράφεις, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι το συνηθισμένο εργάτη που πρέπει να σε καταλάβει».
Οι λόγοι του στο VII Συνέδριο της Κ.Δ., βγήκανε σε μπροσούρες των 50 ή 100 σελ. στη Γαλλία, κυκλοφόρησαν πλατιά και παίξανε έναν ρόλο ανεχτίμητο στη συγκρότηση των κομμουνιστικών στελεχών και στην κινητοποίηση των αντιφασιστικών δυνάμεων.
Έτσι, ο Δημητρόφ υπήρξε ένας έξοχος παιδαγωγός των Κ.Κ., των εργαζόμενων μαζών του κόσμου ολόκληρου.
Στα χρόνια του τριάντα, κατάφορτα με απειλές πολέμου και φασισμού, επικεφαλής της Κ.Δ., ο Δημητρόφ αναδείχτηκε ο θεωρητικός του ενιαίου μετώπου και της ένωσης, ο στρατηγός της μαζικής δράσης του λαού.
Αναδείχτηκε άξιος διάδοχος του Λένιν.
ANDRE ΜΟΙΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου