Εκδοτικό Δυτικής Ελλάδας της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Γενικές Σύντομες Θέσεις της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 για ενότητα όλων των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό Σταλινικό-Ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ !
"Ο μαρξισμός είναι η επιστήμη των νόμων ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων μαζών, η επιστήμη της νίκης του σοσιαλισμού σ' όλες τις χώρες, η επιστήμη της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας" Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ
"Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιαίτερη σύσταση. Είμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό. Είμαστε εκείνοι που αποτελούμε τη στρατιά του μεγάλου προλετάριου στρατηλάτη, τη στρατιά του συντρόφου Λένιν. Δεν υπάρχει τίποτε το υψηλότερο από την τιμή ν' ανήκεις σ' αυτή τη στρατιά. Δεν υπάρχει τίποτε το υψηλότερο από τον τίτλο του μέλους του κόμματος, που ιδρυτής και καθοδηγητής του είναι ο σύντροφος Λένιν. Δε μπορεί ο καθένας νάναι μέλος ενός τέτοιου κόμματος. Δε μπορεί ο καθένας ν' αντέξει στις δοκιμασίες και τις μπόρες που συνδέονται με την ιδιότητα του μέλους ενός τέτοιου κόμματος. Παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά της ανέχειας και του αγώνα, παιδιά απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, να ποιοι, πρώτ' απ' όλα, πρέπει νάναι μέλη ενός τέτοιου κόμματος. Να γιατί το κόμμα των λενινιστών, το κόμμα των κομμουνιστών ονομάζεται και κόμμα της εργατικής τάξης". Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ
ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ για ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης, θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952).
ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι μια απ' τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (1955)
Παλιότερα ασκήσαμε κριτική τόσο στις ρεβιζιονιστικές θέσεις των χρουστσωφικών του "Κ"ΚΕ όσο και σε κείνες της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (=αντισταλινική "Λαθολογία", Λ. Μάρτενς, κλπ.) απ' την οποία καθοδηγούνται όλες οι "αντιχρουτσωφικές" οπορτουνιστικές εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις και Ομάδες. Τώρα δημοσιεύουμε τις σύντομες "Γενικές θέσεις" της -ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55- με τις οποίες απευθυνόμαστε σ' όλους τους κομμουνιστές, μέσα και έξω απ' το "Κ"ΚΕ και τις άλλες Οργανώσεις, για ΕΝΟΤΗΤΑ στη βάση του μαρξισμού-λενινισμου-σταλινισμού.
Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» - ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά συνέχεια του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55 και συνέχεια των σταλινικών-ζαχαριαδικών Οργανώσεων (μετά το 1956) της Τασκένδης και των άλλων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών - ήταν πάντα υπέρ της Ενότητας των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, σ' ένα κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου, στο ΚΚΕ 1918-55. Ποτέ δεν προκάλεσε διασπάσεις ήταν και είναι εναντίον των διασπάσεων που τις υποκίνησαν και καθοδήγησαν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές για να κατακερματίσουν τις επαναστατικές δυνάμεις. Θεωρεί επιζήμιες και καταστροφικές τις διασπάσεις για το εργατικό κίνημα και προς όφελος του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, ιδιαίτερα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και της αστικής τάξης. Τη στάση των διαφόρων σημερινών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων και Ομάδων -που επικαλούνται το «μαρξισμό-λενινισμό» και όχι το σταλινισμό -απέναντι στο ζήτημα της Ενότητας και τη διατήρηση των διασπάσεων δεκαετίες ολόκληρες θεωρεί τροτσκιστική.
Το πρόβλημα της Ενότητας των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό κόμμα σταλινικού τύπου είναι πρώτα και κύρια ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ζήτημα. Πρωταρχικό ζήτημα και απαραίτητη βασική προϋπόθεση για την πολιτικο-οργανωτική Ενότητα αποτελεί η ιδεολογική ΕΝΟΤΗΤΑ: δηλαδή η αποδοχή, υιοθέτηση και η υπεράσπιση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ. Χωρίς ιδεολογική ενότητα δε μπορεί να υπάρξει πολιτικο-οργανωτική ενότητα - αποτελεί την πρώτη και εντελώς αναγκαία προϋπόθεσή τους.
Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» βαδίζοντας σταθερά και με συνέπεια τον επαναστατικό ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟ δρόμο και παίρνοντας υπόψη τις διαστρεβλώσεις-παραποιήσεις του μαρξισμού απ' το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και τις άλλες παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού καθώς και τη σύγχυση που έχουν προκαλέσει στις γραμμές των κομμουνιστών - και συνάμα επαναβεβαιώνοντας την αυστηρή προσήλωση της στις επαναστατικές Αρχές με την ευκαιρία των 150χρονων του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των Μαρξ-Ενγκελς και των 70χρονων του «Προγράμματος της Γ' ΚΔ» (1928) -σ' αντιπαράθεση μ' όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού δέχεται, υιοθετεί, υπερασπίζει, προβάλλει και προτείνει τις παρακάτω γενικές βασικές θέσεις σε σειρά ζητήματα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος:
Α. ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ- ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ- ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ- Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
1. Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 πρέπει να καθοδηγείται στη δράση του απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία που διατύπωσαν, υπεράσπισαν και ανέπτυξαν οι κλασικοί ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, πιο συγκεκριμένα και ακριβέστερα: απ' το ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ (παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-Λενινισμού απ' το Στάλιν), που είναι ο «μαρξισμός-λενινισμός» της εποχής μας, «ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής τον σοσιαλισμού» που «θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πρακτικά τον πραγματοποίησε» (ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ). «Να μιλούμε για το μαρξισμό σαν επιστήμη, να μιλούμε για το μαρξισμό στην εξέλιξη του, να μιλούμε για το ζωντανό μαρξισμό, σημαίνει να μιλούμε για το Στάλιν, σημαίνει να μιλούμε για το σταλινισμό» (ΖΟΛΙΟ ΚΙΟΥΡΙ). Μόνο με βάση το «ζωντανό μαρξισμό» δηλ. το ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ μπορούν οι κομμουνιστές να αναλύσουν επιστημονικά τη σημερινή καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική πραγματικότητα. Αποκλειστικά και μόνο στη βάση του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ μπορούν να καταπολεμηθούν αποτελεσματικά ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός και όλες οι παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Απορρίπτει κάθε μορφή «λαθολογίας» από οπουδήποτε και αν προέρχεται ως καμουφλαρισμένη μορφή αντισταλινισμού (χρουτσωφικοί, τιτικοί, τροτσκιστές, Λ Μαρτένς κλπ.) καθώς και κάθε μορφή λασπολογίας («προσωπολατρία», «εγκλήματα», «ανώμαλη εσωκομματική ζωή», «παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας», «δικτατορικό χαρακτήρα μεγάλου ηγέτη», κλπ.). Όλες οι επιθέσεις-κριτικές στο Στάλιν είναι αντιμαρξιστικές και κριτικές απ' τα δεξιά, αποσκοπούν στον ιδεολογικο-πολιτικό αποπροσανατολισμό και τη διάσπαση των κομμουνιστών και του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος γενικότερα.
2. Το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να έχει μόνο μια γραμμή, τη ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ-ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ γραμμή και όχι δυο ή περισσότερες γραμμές που σημαίνει ύπαρξη φραξιών και άρνηση του κόμματος νέου τύπου (διάφοροι οπορτουνιστές Λ. Μαρτένς, κλπ.) και να λειτουργεί στη βάση της λενινιστικής-σταλινικής Αρχής του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού.
Β. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ - ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ - ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
1. Αναγνώριση του προλεταριάτου σαν της πιο επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ιστορικής του αποστολής και του ηγεμονικού του ρόλου στην επανάσταση (στη συμμαχία εργατικής τάξης-φτωχής αγροτιάς): "μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική" (Κ. ΜΑΡΞ).
2. Αναγνώριση της αναγκαιότητας ύπαρξης του επαναστατικού Κόμματος νέου τύπου, εκφραστή, οργανωτή και καθοδηγητή των αγώνων του προλεταριάτου.
3. Αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση σαν οργανωτή και καθοδηγητή της.
4. α. Η ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επαναστατική βία, με ένοπλο αγώνα - ανώτατη μορφή ταξικής πάλης.
β. Μετά τη νίκη της επανάστασης Είναι οπωσδήποτε αναγκαία η συντριβή, το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, ασφάλεια, δικαστήρια, γραφειοκρατική ιεραρχία, κλπ.). «Ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ).
γ. Εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου χωρίς την οποία η εργατική τάξη δε μπορεί να υπερασπίσει και διατηρήσει την πολιτική της εξουσία ούτε πολύ περισσότερο να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.
Σοσιαλισμός - πρώτη, κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας -δε νοείται χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας και απαγόρευση των πολιτικών της υπερασπιστών, εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνικής ιδιοχτησίας στα μέσα παράγωγής. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ «είναι η τ α ξ ι κ ή Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α του Προλεταριάτου σαν αναπόφευχτο μεταβατικό στάδιο για την κ α τ ά ρ γ η σ η τ ω ν τ α ξ ι κ ώ ν δ ι α φ ο ρ ώ ν γ ε ν ι κ ά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων «ου πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων, που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις» (Κ. ΜΑΡΞ).
Η σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία δε μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού μαρξιστικού-λενινιστικού-σταλινικού Κόμματος της εργατικής τάξης και χωρίς τη διεξαγωγή σκληρής ταξικής πάλης ενάντια στους εσωτερικούς-εξωτερικούς εχθρούς σ' όλα τα μέτωπα: πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, στρατιωτικό - πάλη που «διαρκώς οξύνεται όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ).
1. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Η Διχτατορία του Προλεταριάτου, που το κράτος της είναι πρώτα απ' όλα όργανο κατάπνιξης της αντίστασης των εκμεταλλευτών, «μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ). Τα κόμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων καταργούνται και απαγορεύεται η δράση τους.
2. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Κυρίαρχη ιδεολογία στο σοσιαλισμό είναι η ιδεολογία της εργατικής τάξης, ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ- ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ. Δεν επιτρέπεται η ελεύθερη διάδοση της αστικο-ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας. Διεξάγεται συνεπής, συνεχής και οξύτατη πάλη ενάντια σ' όλες τις μορφές της αντιδραστικής αστικής και ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας, πάλη για την προώθηση και το βάθεμα της ιδεολογικής και πολιτιστικής επανάστασης.
3. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας (ατομικής και κρατικής), μέσω της κατάσχεσης και προλεταριακής εθνικοποίησης (όπως περιγράφεται στο «πρόγραμμα της Γ' ΚΔ», ανάλογα με το χαρακτήρα της επανάστασης), καθιέρωση της σοσιαλιστικής κοινωνικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής (κρατικής, συνεταιριστικής). κατάργηση των εκμεταλλευτριών τάξεων και εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η σοσιαλιστική οικονομία αναπτύσσεται ορθολογικά και σχεδιασμένα στη βάση του αντικειμενικού οικονομικού νόμου της σχεδιομετρικής, αναλογικής ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας. Η εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στο σοσιαλισμό δεν είναι εμπορεύματα. Η σφαίρα δράσης του νόμου της Αξίας είναι περιορισμένη και αυτός δε ρυθμίζει πλέον την παραγωγή. Όσο προχωρεί παραπέρα η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ο νόμος της Αξίας και οι σχέσεις Εμπόρευμα-Χρήμα περιορίζονται ώσπου τελικά να δημιουργηθούν σταδιακά οι αντικειμενικοί όροι για την πλήρη και οριστική εξάλειψη τους στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Στο ΣΟΣIΑΛΙΣΜΟ ισχύει η Αρχή: «απ' τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του», ενώ στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ η Αρχή: «ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Μετά την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού (καθιέρωση της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας: κρατικής-συνεταιριστικής) και των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων αλλάζει η ταξική διάρθρωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Εξαλείφονται όλες οι ανταγωνιστικές και εκμεταλλεύτριες τάξεις. Αυτές δεν υπάρχουν πλέον σαν κοινωνικές τάξεις: μένουν μόνο «η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ). Υπάρχουν μόνο τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων και τα νέα εκφυλισμένα αστικά στοιχεία. Υπάρχουν ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και η ταξική πάλη «συνεχίζεται και οξύνεται όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού» (Ι. ΣΤΑΛΙΝ).
Η μεταβατική περίοδος εκτείνεται απ' τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, κατά την οποία είναι απαραίτητη και αναγκαία η ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, περίοδος που ταυτίζεται με το σοσιαλισμό.
Όλες οι κριτικές των διαφόρων οπορτουνιστών στο Στάλιν για το ζήτημα του σοσιαλισμού (τάξεις, ταξική πάλη, αντιθέσεις, κόμμα, κλπ.) είναι αντιμαρξιστικές. Αντιμαρξιστική-αστική είναι και η θεωρία των διαφόρων οπορτουνιστών «διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων» στο σοσιαλισμό μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης (Λ. Μαρτένς, κλπ.), καθώς και οι θεωρίες των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για περιορισμό της μεταβατικής περιόδου σε περίοδο «απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «των τριών φάσεων» της κομμουνιστικής κοινωνίας, για «κράτος όλου του λαού», «κόμμα όλου του λαού», κλπ.
Αποδοχή και υπεράσπιση της ορθότητας της επαναστατικής γραμμής και των εκτιμήσεων των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ που καθοδηγήθηκαν απ' το μεγάλο Στάλιν για όλα τα ζητήματα του τότε διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.
Ε. ΧΡΟΥΤΣΩΦΙΚΟΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ - ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η έναρξη του πισωδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση αρχίζει μετά τη δολοφονία του Στάλιν (1953), με την πραξικοπηματική κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσόφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. και την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που εκφράστηκε ανοιχτά στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) και ίων μετέπειτα συνεδρίων. Χωρίς την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου δεν ήταν δυνατή η σταδιακή κατάργηση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων και η παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού άρχισε επί Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ (ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, κυρίως με τις μεταρρυθμίσεις του Σεπτέμβρη 1965) και όχι επί Γκορμπατσώφ, όπως διατείνεται ο διεθνής χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός και διάφοροι άλλοι οπορτουνιστές (Λ. Μαρτένς, κλπ.).
Η επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και η παλινόρθωση του καπιταλισμού δεν είναι αναπόφευχτα. Αυτό εξαρτάται από τη σωστή ή μη διεξαγωγή της ταξικής πάλης σ' όλα τα επίπεδα καθ" όλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου απ' τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και απ' τη σωστή ή μη λύση των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Η χρουτσωφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση επικράτησε επειδή οι επαναστατικές δυνάμεις του ΚΚΣΕ, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, δεν διεξήγαγαν σωστά την ταξική πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό, αν δεν απομακρύνθηκαν στην πράξη απ' τη σωστή μαρξιστική θέση του ΣΤΑΛΙΝ, σύμφωνα με την οποία, "όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού τόσο οξύνεται η ταξική πάλη".
ΣΤ. ΚΚΕ 1918-55 - Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ - ΧΡΟΥΤΣΩΦΙΚΟΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ
1. Το ΚΚΕ 1918-55 με τη βοήθεια της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και την ανάληψη της ηγεσίας του απ' το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ γίνεται το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου, αποχτά επιστημονικό πρόγραμμα, στρατηγική και τακτική. Χωρίς την επαναστατική αυτή γραμμή και το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη (Οχτώβρης 1940) δε θα υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και αργότερα ο ένδοξος αγώνας του ΔΣΕ.
2. Αναγνώριση των εκτιμήσεων της ΙΙΙης Συνδιάσκεψης (Οχτώβρης 1950) για τη δράση του Κόμματος και εκείνων της 5ης Ιστορικής Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1955), τελευταίου σώματος του ηρωικού και ένδοξου Κόμματος μας.
3. Το ΚΚΕ στις παραμονές της ωμής επέμβασης των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα χρόνια '54-56. σ' αντίθεση με τους χονδροειδείς ψευδείς ισχυρισμούς των διαφόρων οπορτουνιστών, ήταν έτοιμο ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά να αποκρούσει και απόκρουσε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών, συσπειρωμένη γύρω απ' την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη σταλινιστή ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, απόρριψε και καταπολέμησε αποφασιστικά την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του διαβόητου 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της παρασυναγωγής της «6ης Ολομέλειας», υπεράσπισε μαχητικά την επαναστατική γραμμή του Κόμματος και το ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ, ματαιώνοντας έτσι τη μετατροπή του ηρωικού μας Κόμματος σε αστικό-ρεβιζιονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Την πάλη κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού καθοδήγησε θαρραλέα και αποφασιστικά ο Γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και συνέχισαν αδιάκοπα από τότε - παρά τις εξοντωτικές διώξεις δεκαετίες ολόκληρες - και συνεχίζουν και σήμερα οι ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΙ κομμουνιστές.
Στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ανήκει η πρώτη μα και μεγάλη τιμή στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος τόσο σχετικά με την έγκαιρη διαπίστωση της αντεπαναστατικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού όσο και την χωρίς καθυστέρηση έναρξη της πάλης κατά του προδοτικού αυτού αντεπαναστατικού ρεύματος (ανοιχτά απ' το Σεπτέμβρη του ‘55 στην Τασκέντη). Ο Νίκος Ζαχαριάδης με ασυνήθιστη πολιτική οξυδέρκεια και σπάνια διορατικότητα διέβλεψε τον αντεπαναστατικό ρόλο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού - σε εξαιρετικά πολύπλοκες συνθήκες - και πρόβλεψε επιστημονικά το αναπόφευχτο της καταστροφής του σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε περίπτωση επικράτησης του, προσφέροντας έτσι μια ανεκτίμητης αξίας, μεγάλης ιστορικής σημασίας συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που τον αναδεικνύει σε μια απ' τις κορυφαίες ηγετικές φυσιογνωμίες του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα, της ένδοξης λενινιστικής-σταλινικής εποχής των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Πρέπει να απορριφθεί ανοιχτά και ξεσκεπαστεί το πελώριο ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ-ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ των διαφόρων οπορτουνιστών για δήθεν «αποστασία»(!) και «προσχώρησή»(!) του στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό κατά τη διάρκεια της εξορίας του στη Σιβηρία, συκοφαντία που σαν στόχο είχε τη διάσπαση των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών ή όπως σημείωνε ο Σοφιανός "να σπείρει τη σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει" (δηλ. της "Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής" ΠΚΕ)-Ρουμανία των Πολ. Δανιηλίδη-Γαβρ. Παπαδόπουλου, κλπ. - "πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού" ΣΟΦΙΑΝΟΣ, Γράμμα 6.1.1968) . Ο μεγάλος προλετάριος κομμουνιστής ηγέτης ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ δολοφονήθηκε στη Σιβηρία απ' τους προδότες χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές επειδή κράτησε ψηλά τη σημαία της προλεταριακής επανάστασης, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου: του ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου