του Βασίλη Μπουφίδη
Η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας της κλασικής περιόδου, της Ελλάδας του Παρθενώνα, του χρυσού αιώνα του Περικλέους, των πολλών και μεγάλων φιλοσόφων, των ιστορικών, των γεωγράφων και των αρχιτεκτόνων, η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας του ανεπανάληπτου πνευματικού πολιτισμού που τα έργα τέχνης αυτής της κλασικής περιόδου αποτελούσαν και αποτελούν πρότυπα και κανόνες όπως βεβαιώνουν ξένοι επιστήμονες και πως για πολλούς ξένους λάτρεις της Ελλάδας οι Έλληνες είναι τα φυσιολογικά παιδιά της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Αυτή η Ελλάδα των πράξεων του Μεγαλείου ζούσε μαζί και πράξεις αθλιότητας που πήγαζαν απ' την ιδεολογία της ολιγαρχικής και συντηρητικής άρχουσας τάξης, μεγάλου εχθρού της Δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Πολιτικοί μεγάλου αναστήματος, στρατηγοί, φιλόσοφοι και γίγαντες στη σκέψη Αθηναίοι Δάσκαλοι πέθαναν στις φυλακές και στις εξορίες κυνηγημένοι απ' τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Να λίγα ονόματα επιφανών Αθηναίων που γνώρισαν τον θάνατο στις φυλακές και στις εξορίες.
Ο Μιλτιάδης Στρατηγός και Αρχηγός των δυνάμενων της Αθήνας
Το 490 π.Χ. αντιμετώπισε την περσική πλημμυρίδα στο Μαραθώνα και έσωσε τον πολιτισμό του τότε γνωστού κόσμου και της σημερινής Ευρώπης. Το 470 π.Χ. είκοσι χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα δεν μπόρεσε να διώξει και να νικήσει τους Πέρσες που είχαν καταλάβει την νήσο Πάρο, κατηγορήθηκε απ' τους ολιγαρχικούς, καταδικάστηκε απ' τους ολιγαρχικούς σε μεγάλο χρηματικό πρόστιμο και πέθανε στη φυλακή αδυνατώντας να το πληρώσει.
Ο Θεμιστοκλής Μέγας Πολιτικός και Στρατηγός
Έπεισε τη Σπάρτη στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου για ένωση όλων των ελλήνων στον πόλεμο κατά των Περσών,όπως έπεισε και τους Αθηναίους για τη δημιουργία μεγάλης Ναυτικής δύναμης εν όψει του μεγάλου Περσικού κινδύνου που το προφήτευσε και το Μαντείο των Δελφών «τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την πόλη.
Η Νίκη με την Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ήταν η Δόξα της Ελλάδας με τον Θεμιστοκλή Αρχηγό και Πρωτεργάτη, ακόμα ο Θεμιστοκλής όντας στην εξουσία απέρριψε τις προτάσεις του Πέρση Βασιλιά για υποταγή της Ελλάδας. Αυτός ο λαμπρός πατριώτης και επιφανής Αθηναίος με τις ενέργειες των πολιτικών αντιπάλων του εξοστρακίστηκε (εξορίστηκε) και βρέθηκε στην αρχή στο Άργος κυνηγημένος από Αθήνα και Σπάρτη, κατόπιν στη Κέρκυρα, στην Ήπειρο και από την Πύδνα της Μακεδονίας στην Αυλή του Πέρση Βασιλιά. Ο Πέρσης βασιλιάς του παραχώρησε την Διοίκηση της Μαγνησίας της Ιωνίας με σκοπό να οδηγηθεί με περσικό στόλο εναντίον της πατρίδας του. Ο Θεμιστοκλής μάλλον αυτοκτόνησε ύστερα από αυτές τις εξελίξεις. Οι Αθηναίοι αργότερα έφεραν τα οστά του στην Αθήνα νια να τον τιμήσουν.
Αναφέραμε δύο μόνον από τους επιφανείς Αθηναίους που πέθαναν στη φυλακή και την εξορία, θύματα της μισαλλόδοξης πολιτικής των συντηρητικών. Στη φυλακή πέθανε ο μεγάλος αρχιτέκτονας Ικτίνος που κατασκεύασε μαζί με τον Φειδία και τον Καλλικράτη τον Παρθενώνα και ο Μεγάλος Θουκυδίδης στην εξορία καταδικασμένος σε θάνατο και όλοι οι άλλοι που αναφέρονται ονομαστικά και χρονολογικά στον πίνακα.
Ο Δημοσθένης Πολιτικός και μεγάλος ρήτορας της κλασσικής Αθήνας, πικραμένος από τη στάση του νωθρού Δήμου και από τον συνασπισμό προσωπικοτήτων φιλιππιζόντων - φιλομακεδόνων που θεωρούσαν το καθεστώς Κράτος - Πόλη ξεπερασμένο - όπως ο Ισοκράτης και ο ρήτορας Αισχύνης -μπόρεσε με τους φιλιππικούς του λόγους να αφυπνίσει και να ενώσει παλιούς εχθρούς - τους Αθηναίους με τους Θηβαίους - για την αντιμετώπιση των επεκτατικών βλέψεων του Φιλίππου. Με την ήττα των Αθηναίων και των συμμάχων τους από τον Φίλιππο στη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. ο Δημοσθένης αυτοεξορίσθη στη Καλαυρία της Νότιας Ιταλίας και φοβούμενος τη σύλληψη του από όργανα του Μακεδόνα Φιλίππου αυτοκτόνησε με δηλητήριο με κύρια αιτία θανάτου του τον φθόνο και την αχαριστία των Ελλήνων.
Ο τραγικός Αισχύλος πολέμησε στο Μαραθώνα τους Πέρσες όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του Κυναίγειρος, αυτοεξορίσθη και πέθανε στη Γέλλα της Σικελίας δυσαρεστημένος από το Αθηναϊκό κοινό. Αιτία θανάτου φέρεται ότι μια χελώνα έπεσε στο κεφάλι του από το στόμα κάποιου αετού και σκοτώθηκε.
Ο Αισχύλος ζωντανός ήταν ένα είδος δημόσιου στόχου εκτεθειμένου σε όλα τα μίση, μπήκανε και στην ιδιωτική του ζωή και τον αμαυρώσανε. Στο τέλος σύρθηκε στον Άρειο Πάγο και εξορίστηκε στη Γέλλα όπου ο τάφος του. Αργότερα τα ερίζοντα συμφέροντα των τάξεων και των Φατριών ύψωσαν χάλκινο Ανδριάντα στον Αισχύλο. Ο Αισχύλος έγινε ιερός. Έτσι καταχωνιάζονται στα σκοτεινά και απόκρυφα μονοπάτια του Πλούτωνα τα μεγέθη του πνεύματος και του ηρωισμού που τα καπηλεύονται ανενδοίαστα όταν πια δεν του ενοχλούν και χαρίζουν τα ονόματα τους στις Λεωφόρους. Είχε την τύχη των προηγούμενων επιφανών Αθηναίων όπως και Μέγας ιστοριογράφος Ηρόδοτος απ! την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας έζησε όλη του τη ζωή εξόριστος στη Σάμο. Ταξίδευσε σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο Ανατολή, Περσία, Αίγυπτο, Λιβύη, Σκυθία, γνώρισε όλες τις ελληνικές πόλεις και άφησε ιστορικό και γεωγραφικό συγγραφικό έργο μεγάλης πληροφόρησης για τον Αρχαίο κόσμο. Το τίμημα της πατρίδας, η εξορία.
Το έτος 406 π.Χ. στις Αργινούσες της Λέσβου έλαβε χώρα μια τρομερή Ναυμαχία ανάμεσα στον Αθηναϊκό και Σπαρτιατικό στόλο, Η νίκη ήταν των Αθηναίων αλλά είχαν πολλές απώλειες και λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής δεν μπόρεσαν να συλλέξουν όλους τους νεκρούς. Οι Αθηναίοι χάρηκαν για τη μεγάλη τους νίκη, αλλά δυσαρεστήθηκαν σφόδρα για την μη περισυλλογή όλων των νεκρών. Σώθηκε μόνον ένα στρατηγός πάνω σε ένα βαρέλι - σωσίβιο και αυτός μαζί με άλλους δέκα τον αριθμό καταδικάστηκαν σε θάνατο από τον Δήμο της Εκκλησίας. Κορύφωμα της σκληρότητας των νόμων της Αθήνας με την Ακρόπολη και τους Παρθενώνες. Η Ελλάδα των πράξεων του μεγαλεία ζούσε μαζί και τις πράξεις βαρβαρότητας και αδικίας.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην επανάσταση του 1821 όπου η δεσπόζουσα μορφή του αγώνα ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε στο σκοτεινό μπουντρούμι του φρουρίου του Ναυπλίου κατηγορούμενος από τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως και ο μεγάλος οπλαρχηγός της Ρούμελης Οδυσσέας Ανδρούτσος κατηγορήθηκε νια προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό απ' τους απόλεμους Κυβερνήτες του Νεαρού Ελληνικού Κράτους, ξεχνώντας αυτοί το Χάνι της Γραβιάς, για να γνωρίσει τον χειρότερο θάνατο με σύνθλιψη των γεννητικών του οργάνων και πεταμένος από τον βράχο της Ακρόπολης με συνένοχο τον πρώην υπαρχηγό του Γκούρα.
Και στην Εθνική μας Αντίσταση η μορφή του αγώνα ο Άρης Βελουχιώτης δολοφονήθηκε με το κεφάλι του κρεμασμένο στον φανοστάτη των Τρικάλων,
έργο μυσαρό των συμμοριών της Δεξιάς και των «σοσιαλιστών Δημοκρατών» τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των επιφανών που πέθαναν στις φυλακές και στις εξορίες από τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή μέχρι τον Κολοκοτρώνη. Το έργο των συντηρητικών και ολιγαρχικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα από την
Αρχαιότητα μέχρι σήμερα ήταν αρνητικό, μισάνθρωπο, άδικο και εγκληματικό, αρκεί να μνημονευθεί ότι στις πρώτες εκλογές που έγιναν στο Νεοελληνικό Κράτος το 1834, που τα σύνορα του ήταν Παγασητικός και Αμβρακικός Κόλπος ο Αλμυρός και η Πρέβεζα και με πληθυσμό τότε 750.000 κατοίκους, σκοτώθηκαν απ' τις αντιμαχόμενες Ρωσόφιλες και Γαλλοαγγλόφιλες παρατάξεις 800 άνθρωποι δηλαδή σήμερα 8.000 με 10 εκατομμύρια πληθυσμό η Ελλάδα.
Ο σοφός έλεγε: όσο πιο πολύ βλέπεις πίσω τόσο πιο καλά βαδίζεις
μπροστά. Και 'μείς όλοι όλο μπροστά κοιτάζοντας πάντοτε και πίσω και ας
είμαστε το νικημένο δίκαιο...
Έχει δημοσιευτεί τον Αύγουστο του 2009 στις εφημερίδες:
«Ταχυδρόμος» Βόλου
«Νέος Αγών» Καρδίτσας
«Έρευνα» Τρικάλων
«Πρωινός Λόγος» Ιωαννίνων
«Παναιτωλική» Αγρινίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου