Στα κρατητήρια της Συνοριοφυλακής Ορμύλιας Χαλκιδικής (στον οικισμό Βατοπεδίου) κρατούνται εδώ και αρκετούς μήνες 38 μετανάστες που μπήκαν λαθραία στη χωρά μας. Προέρχονται από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράν το Ιράκ τη Συρία, την Αίγυπτο και τις Νήσους Κομόρες.
Είναι όλοι νέοι στην ηλικία. Εκτιμώ ότι δεν περνά κανένας τα 30 χρόνια, ενώ οι μικρότεροι φαίνονται για 17 – 18 χρονών.
Εγκατέλειψαν τις χώρες τους εξαιτίας της πείνας και εξαθλίωσης, των επεμβάσεων, των πολεμικών συγκρούσεων και των τυρανικών καθεστώτων και αναζήτησαν έναν τόπο ασφαλέστερο και ένα κομμάτι ψωμί.
Μπήκαν στη χώρα μας είτε με προορισμό να πάνε στις πιο αναπτυγμένες, ευημερούσες και «πολιτισμένες» χώρες της Δυτικής Ευρώπης, είτε να μείνουν στην Ελλάδα που άκουσαν ότι σε αυτή γεννήθηκε και κυριαρχεί η δημοκρατία, η ελευθερία, και η δικαιοσύνη και διατηρείται η παράδοση από τη λατρεία του Ξένιου Δία.
Για ένα μόνο πράγμα στάθηκαν τυχεροί. Κατάφεραν να περάσουν το Αιγαίο, ενώ αρκετοί άλλοι συμπατριώτες τους πνίγηκαν. Κατά τα άλλα ακούστε: Κρατούνται επί μήνες στα υπόγεια κρατητήρια με τσιμεντένια κρεβάτια, ανά δυο σε κάθε κρεβάτι, με στρώματα που μουχλιάζουν από την υγρασία. Δεν ξέρουν τι θα πει αύλειος χώρος και καταλαβαίνουν πότε είναι μέρα και πότε νύχτα από τα μικρά παραθυράκια στο δυτικό τοίχο του κρατητηρίου, που είναι κοντά στην οροφή και δεν μπορούν να βλέπουν τον έξω κόσμο. Τους τροφοδοτούν αποκλειστικά με ξηρά τροφή και ποτέ μαγειρεμένο φαγητό. Όπως πιάστηκαν τους καλοκαιρινούς μήνες με τα κοντομάνικα, έτσι τους βρήκε ο χειμώνας και με τα ίδια εσώρουχα που φορούσαν τότε, με ελάχιστες κουβέρτες και με ανεπαρκές πετρέλαιο για τη θέρμανση τους. Η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο μηδενική. Ούτε επισκεπτήριο, ούτε κάποιο έντυπο στη γλώσσα τους, ούτε κάποιο παιχνίδι, μια τράπουλα, ένα τάβλι, ένα σκάκι για να «σκοτώνουν» την ώρα τους. Χειρότερα από ποντίκια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι παίρνουν ψυχοφάρμακα και ότι ως τώρα έγιναν 14 απόπειρες αυτοκτονίας. Είναι βέβαιο ότι αν παραταθεί η τέτοια κράτησή τους θα έχουν οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία τους.
Πολλοί κάτοικοι της Ορμύλιας μόλις έμαθαν για τις συνθήκες κράτησης και την κατάντια των κρατουμένων, έσπευσαν να βοηθήσουν. Πρόσφεραν κουβέρτες, είδη ρουχισμού, είδη καθαριότητας, φάρμακα, τσιγάρα, πετρέλαιο θέρμανσης και οι γιατροί της Ορμύλιας τους επισκέφτηκαν εθελοντικά και τους εξέτασαν. Τελευταία εν όψη των εορτών παρασκεύασαν επανειλημμένα και τους πρόσφεραν φαγητά. Όμως η κατάσταση δεν εξανθρωπίζεται με την βοήθεια των κατοίκων. Πρέπει να συγκινηθούν οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες. Αυτοί όμως δεν φαίνεται να συγκινούνται. Καλομαθημένα παιδιά ευκατάστατων αστικών οικογενειών, όπως είναι, δεν τους έτυχε ποτέ να στερηθούν την ελευθερία τους, δεν τους έτυχε να περάσουν από κρατητήρια, φυλακές και στρατόπεδα ούτε σαν επισκέπτες. Πόσο άραγε διαφέρουν από τους αρχαίους Ρωμαίους που θεωρούσαν τους δούλους απλά αντικείμενα, res, όπως τους έλεγαν ή πιο ανθρωπινότερα, ομιλούντα εργαλεία;
Δεν είναι όμως μόνο η ηθική και η ανθρωπιά που λείπει από τους αρμόδιους πολιτικούς. Αυτό εξάλλου το ζούμε και εμείς οι αυτόχθονες. Τους λείπει τελείως ακόμα, και ο σεβασμός στους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν. Κουρελόχαρτο έχουν κάνει το Σύνταγμα, το βασικό νόμο του κράτους που λέει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στη ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων….» (αρ. 5 παρ.2) και στη συνέχεα «όποιος συλλαμβάνεται για αυτόφωρο έγκλημα ή με ένταλμα προσάγεται στον αρμόδιο ανακριτή το αργότερο μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες από την σύλληψή του, αν όμως η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του ανακριτή, η προσαγωγή γίνεται μέσα στον απολύτως αναγκαίο χρόνο για την μεταγωγή του. Ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις ημέρες από την προσαγωγή είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης….» (αρ.6 παρ. 2) και στη συνέχεια «Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δυο αυτές προθεσμίες κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση….» (αρ. 6 παρ.3).
Σύμφωνα με αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος έπρεπε, μόλις πιάστηκαν αυτοί που μπήκαν λαθραία στη χώρα μας, να οδηγηθούν αμέσως, εντός εικοσιτεσσάρων ωρών στον ανακριτή του τόπου της σύλληψης, οποίος ανακριτής μέσα σε τρεις μέρες από την προσαγωγή οφείλει είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης. Όμως δεν έγινε έτσι. Επειδή τα στρατόπεδα που κατασκεύασαν για τους μετανάστες είναι γεμάτα, όπως και οι φυλακές, τους μοίρασαν στα μπουντρούμια της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής, όπου αντί για εικοσιτέσσερις ώρες, ζουν επί μήνες κάτω από απάνθρωπες, και εξοντωτικές συνθήκες.
Βεβαίως ευθύνες έχουν και οι αστυνομικοί που τους μετέτρεψαν σε δεσμοφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους και πρέπει να αντιδράσουν μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων τους, ακόμα και να αρνηθούν αυτόν το ρόλο που τους ανέθεσαν. Οι όποιες διαταγές, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις και νόμοι είναι ανίσχυροι εφόσον έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος.
Ιδιαίτερα σοβαρές ευθύνες έχουν οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές που «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος» (αρ.87 παρ.2).
Κορυφαία ευθύνη έχει η Κυβέρνηση. Μα αυτή μόνος αρμόδιος να την συνετίσει είναι ο Λαός και θα το πράξει, πιστεύω σύντομα.
Βεβαίως με τις σκέψεις μου αυτές δε συμφωνούν όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να διώξουμε τους ξένους για να ξαναβρούν δουλειά οι δικοί μας άνεργοι. Σε αυτούς θέλω να πω μόνο δυο πράγματα: Πρώτο, οι ξένοι μετανάστες καταφθάνουν στον τόπο μας μέσα από χίλιους κινδύνους, κυνηγημένοι από την πείνα, τις επεμβάσεις, τις πολεμικές συγκρούσεις και τα τυρανικά καθεστώτα. Ας στρέψουν λοιπόν το μένος τους ενάντια σε αυτές τις αιτίες που διώχνουν τους ανθρώπους από τον τόπο τους. Αλλιώς δεν πρόκυπτε να τους σταματήσει ούτε ο φράκτης στον Έβρο, ούτε οι πνιγμοί στο Αιγαίο, ούτε τα κυνηγητά μας. Δεύτερο, αν εμείς διώξουμε τους μετανάστες από τον τόπο μας και κάνουν το ίδιο και οι άλλες χώρες, τότε θα έρθουν εδώ από την Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και άλλες χώρες Έλληνες μετανάστες που ζουν εκεί πολλαπλάσιοι από όσους θα διώξουμε. Η ρατσιστική και φασιστική πολιτική επομένως, δεν λύνει, αλλά περιπλέκει και οξύνει τα προβλήματα.
Οι κάτοικοι της Ορμύλιας, όπως και όλοι οι Έλληνες, έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανθρωπιά. Συμπονούν τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους και κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τα βάσανά τους. Θα ανεβάσουν ακόμα ψηλότερα την αλληλεγγύη τους. Όμως δεν πρέπει να αρκούνται μόνον στην προσφορά των αναγκαίων ειδών. Πρέπει να καταδικάσουν το απάνθρωπο και εξοντωτικό καθεστώς κράτησης και να ασκήσουν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση, προς όλους τους αρμόδιους με όλα τα μέσα για να τους αναγκάσουν να πάψουν να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να δώσουν την πρέπουσα λύση. Να τους αφήσουν ελεύθερους και να τους διευκολύνουν να πάνε σε όποια χώρα επιθυμούν.
Ορμύλια 27/12/2012
Χριστόφορος Στεφανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου