Υπεράσπιση του Στάλιν, ξυλοκόπημα ανάπηρου του ΔΣΕ

Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 135 1-15 Ιούνη 2002

Μαρτυρίες απ' τα γεγονότα της Τασκένδης

Η Συντακτική Επιτροπή απευθύνθηκε σε συντρόφους παλιούς κομμουνιστές που έζησαν τα γεγονότα της Τασκένδης να γράψουν τις μαρτυρίες τους και να τις στείλουν προς δημοσίευση στην Εφημερίδα. Απ' τους πρώτους στην έκκληση ανταποκρίθηκε ο σύντροφος Δημήτρης ΠΑΝΟΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1955-1956)

Υπεράσπιση του Στάλιν, ξυλοκόπημα ανάπηρου του ΔΣΕ

Αν οι ανάξιοι, κατάπτυστοι διάδοχοι του Στάλιν, με προεξάρχοντα τον πολιτικό αγύρτη Χρουστσόφ, τροτσκιστή, νεοφασίστα δυναμιτιστή της ΕΣΣΔ, που πρόδωσαν το Μπολσεβίκικο κόμμα και τη Σοβιετική Πατρίδα τους, εφάρμοζαν πιστά και απαρέγκλιτα την πολιτική του Στάλιν, όπως ο ίδιος ο Στάλιν εφάρμοσε πιστά επαναστατικά, με εξαιρετική υπερθαυμαστή επιτυχία την πολιτική του αθάνατου προλεταριακού στρατηλάτη Λένιν, τώρα η ΕΣΣΔ θα είχε φθάσει στα πρόθυρα του κομμουνισμού, με τη ραγδαία ανάπτυξη που σημείωνε τότε.

Και έτσι βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από την εσωτερική αντεπανάσταση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό γιατί καταργήθηκε από το 20ο προδοτικό αντιλενινιστικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ με σφαγέα τον Χρουστσόφ και τον αντεπαναστατικό εσμό του η δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Και επειδή δεν έπαιξαν το ρόλο τους μετά τον Στάλιν οι Μπολσεβίκοι καταξιωμένοι ηγέτες Μολότοφ και Βοροσίλοφ, συνεργάτες του Λένιν και του Στάλιν.

Ορίστε μια άθλια και βρώμικη χαρακτηριστική περίπτωση της αντεπαναστατικής αντικομμουνιστικής χρουστσοφοκρατίας. Ήταν άνοιξη του 1956 μετά το προδοτικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου της Μέσης Ασίας ονόματι Λένιν της Τασκένδης έγινε μια διάλεξη με θέμα τις αποφάσεις του αντί — μπολσεβίκικου 20ου Συνεδρίου και τη «μυστική εισήγηση» του Χρουστσόφ κατά του Στάλιν, που την άλλη μέρα δημοσιεύτηκε στον αμερικάνικο Τύπο προς απροσδόκητη αφάνταστη χαρά του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του αμερικάνικου, της παγκόσμιας μπουρζουαζίας, που τους έδωσε στα χέρια ένα αξιοπόλεμο τρομερό όπλο να συντρίψουν την ΕΣΣΔ όπερ και εγένετο το 1991.

Η διάλεξη έγινε από τον ένστολο σοβιετικό συνταγματάρχη του Σοβιετικού Στρατού Πετρόφ. Σε αυτή συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες φοιτητές, κομμουνιστές απ' όλες τις Σχολές του Πανεπιστημίου.

Ελόγου μου ήμουν τότε τριτοετής φοιτητής της Φιλολογικής Σχολής του προαναφερόμενου Πανεπιστημίου. Μετά την «άκρα του τάφου σιωπή» από το σοκ, που νιώσαμε εμείς οι Έλληνες κομμουνιστές, πολιτικοί πρόσφυγες, φοιτητές, συγκλονισμένος ζήτησα το λόγο. «Ο Στάλιν, είπα, ήταν μεγάλος αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ και του Σοβιετικού κράτους. Και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άδικη κριτική, που του γίνεται. Γιατί δεν του κάνατε κριτική, όταν ζούσε; Και τώρα ενεργείτε σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό ρητό: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Πελεκάτε τον πεθαμένο Στάλιν, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Και με οργισμένο ύφος του είπα επί λέξη: «Όλα, ό,τι μας είπατε για τον Στάλιν, τα μαγειρέψατε!». (σοστριάπαλι, στα ρώσικα). Μονομιάς πετάχθηκε όρθιος σαν ελατήριο και προσπάθησε μάταια να με αντικρούσει. Πρόσθεσε μόνο την περίπτωση της Κρούπσκαγια που ήταν σύζυγος του Λένιν, που της συμπεριφέρθηκε «απότομα» ο Στάλιν σαν υπεύθυνος από το ΠΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος για τη διαφύλαξη της υγείας του Λένιν. Μάλιστα δεν κρατήθηκε και είπε ότι ο Στάλιν ήταν «εγκληματίας».

Γρήγορα η ομάδα της αντικομματικής φράξιας ενάντια στην επαναστατική ηγεσία του ηρωικού ΚΚΕ με αρχηγό το Νίκο Ζαχαριάδη, που είχε διαμορφωθεί στο Πανεπιστήμιο με επικεφαλής τον Λασάνη, που καθοδηγούνταν από τη χρουστσοφική αντεπανάσταση, έβγαλε εφημερίδα τοίχου. Σ' αυτή υπήρχε καρικατούρα και σατιρικό στιχούργημα εναντίον μου από το λούστρο του Χρουστσόφ Μ.Γ, επειδή τόλμησα να πω τη γνώμη μου με παρρησία ενάντια στον όλεθρο, που ετοιμάζονταν από την αντεπανάσταση.

Ήδη, όμως, από το Σεπτέμβρη του 1955 η συντριπτική μπολσεβίκικη πλειοψηφία των κομμουνιστών της Τασκένδης, πρώτη στην ΕΣΣΔ και σε όλο τον κόσμο υπερασπίστηκε γενναία και αποφασιστικά την επαναστατική πολιτική των Λένιν-Στάλιν και του καταξιωμένου επαναστάτη αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που είχε εκλεγεί παμψηφεί από το 7° Συνέδριο του ΚΚΕ το 1945 Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε μια σύγκρουση τό Σεπτέμβρη του 1955 με τους Έλληνες αντεπαναστάτες, οπαδούς του Χρουστσόφ στην Τασκένδη με συνέλαβαν σοβιετικοί στρατιώτες με προτεταμένα τα όπλα. Και ένας στρατιώτης με έβρισε χυδαία: «Τι... τη μάνα σου, είσαι ενάντια στη Σοβιετική Ένωση;». Ενώ αυτός ήταν ενάντια στην ΕΣΣΔ, αφού υποστήριζε την αντεπαναστατική πολιτική του Χρουστσόφ, που ετοίμασε τη σφαγή της ΕΣΣΔ από τους Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν το 1991.

Την ίδια στιγμή όρμησε ένας παλουκοφόρος Έλληνας, φανατικός οπαδός του Χρουστσόφ και μπροστά στους στρατιώτες μου κατάφερε ένα ισχυρό χτύπημα με παλούκι στο κεφάλι. Ένα μεγάλο κομμάτι από το παλούκι έπεσε πίσω μου, με αυτό που έμεινε στα χέρια του συνέχισε να μου καταφέρει δυνατά χτυπήματα στις πλάτες, στο κορμί, στη σπονδυλική στήλη, στο δεξί χέρι και ιδιαίτερα στο αριστερό τραυματισμένο ανάπηρο χέρι μου από μυδραλιοβολισμό κυβερνητικού αεροπλάνου στην Ήπειρο το 1948. Κατόπι πρήστηκε και κιτρίνισε όλο αυτό το χέρι. Περίμενα να πεθάνω από τα χτυπήματα του. Επιτέλους, επενέβηκαν οι σοβιετικοί στρατιώτες και σώθηκα.

Στη συνέχεια με άλλους πρώην αντάρτες του ΔΣΕ, που επίσης είχαν συλληφθεί, βρεθήκαμε κλεισμένοι στη Γενική Διεύθυνση της Μιλίτσια (Πολιτοφυλακής) της Τασκένδης.

Μας κράτησαν νηστικούς στους διαδρόμους όλη την ημέρα και τη νύχτα. Εγώ ξαπλωμένος στο δάπεδο του διαδρόμου με μαξιλάρι τα τριμμένα καλοκαιρινά μου καραβοπανένια παπούτσια. Ένιωθα τρομερούς πόνους.

Την άλλη μέρα κατά το μεσημέρι επέτρεψαν σε δυο από τους συντρόφους μας με συνοδεία μιλιτσιονέρων να αγοράσουν ψωμί με λίγα λεφτά, που μάζεψαν από μας. Και οι σοβιετικοί πολίτες που για πρώτη φορά έβλεπαν να συνοδεύουν οι μιλιτσιονέροι πρώην Έλληνες αντάρτες του ΔΣΕ, έλεγαν γεμάτοι απορία: «Τι συνέβηκε με χους Έλληνες παρτιζάνους;».

Τέλος, αφού πήραν ανακρίσεις, μας άφησαν ελεύθερους.

Δεν μου παρασχέθηκε καμιά ιατρική βοήθεια από τους τρομερούς μωλωπισμούς και ιδιαίτερα για το ανάπηρο χέρι μου. Ήταν μια πρώτη εμπέδωση της ... δημοκρατίας του Χρουστσόφ με τα αντεπαναστατικά παλούκια.

Πρώτοι τα σήκωσαν οι φραξιονιστές-αντεπαναστάτες, καθοδηγούμενοι και εξωθούμενοι από τα σοβιετικά στελέχη της χρουστσοφικής αντεπανάστασης. Και τα παλούκια, βέβαια, έχουν δυο άκρες, οπότε οι επαναστάτες κομμουνιστές, που δίκαια υποστήριζαν την ΚΕ του ΚΚΕ με αρχηγό το Νίκο Ζαχαριάδη, τα πιάσαν από την άλλη άκρη, όταν οι φραξιονιστές πρωτοεπιτέθηκαν, 500 περίπου άτομα, να λυντσάρουν τους συντρόφους του Κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ στην 7η Πολιτεία με επικεφαλής τον Δ. Βλαντά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τους απάντησαν. Ήταν πρωτάκουστο γεγονός στην ιστορία του ΚΚΕ, ώστε «κομμουνιστές» να βαράν την ΚΕ του Κόμματος. Γι' αυτό και άναψαν ολονών μας τα αίματα.

Ορίστε, πως περιγράφει την επίθεση ο αείμνηστος Χρήστος Καινούργιος-Βρασίδας, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που ήταν παρών εκεί στο τελευταίο ανέκδοτο βιβλίο του: «Γνώριμοι απόηχοι από τη μακρινή Τασκέντη», Μάης 1992: «Μόλις σουρούπωσε, κάπου 500 από τους φανατικούς φραξιονιστές ξεχύθηκαν προς τα Γραφεία (εννοεί της ΚΟΤ), φωνάζοντας: «Θάνατος στον Βλαντά!». Άρχισαν τον πετροπόλεμο. Στην αυλή τραυματίστηκαν 4 από τη φρουρά μας... Η μάχη κράτησε μια ώρα και 40 λεπτά. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα δεν έφτασε αστυνομική δύναμη... Εκεί συγκεντρώθηκαν κάπου 4 χιλιάδες (πρόκειται για εμάς χους κομμουνιστές που φτάσαμε εκεί, όταν μάθαμε ότι χτυπούν το Κλιμάκιο της ΚΕ του Κόμματος μας στις 20 Αυγούστου του 1955) κοπάνησαν και κυνήγησαν χους 500 φραξιονιστές...» (σελ. 170).

Τυχαία πλάι μου τότε, το Σεπτέμβρη του 1955 μέσα στην αυλή των Γραφείων της ΚΟΤ ξεφύτρωσε ο Σαάκοφ, υπεύθυνος για τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, μια καταχθόνια αντεπαναστατική προσωπικότητα. Κείνη τη στιγμή μίλησε ο Βλαντάς. Και με ρώτησε τι λέει, γιατί δεν ήξερε γρυ ελληνικά. Του είπα τα πρώτα λόγια: «Μας επιτέθηκε μια σάικα (έτσι την πρόφερε ο Βλαντάς, στα ρώσικα τη συμμορία) να μας εξοντώσει».

Και έτυχε αργότερα καταχτυπημένο το Σεπτέμβρη του 1955 να με πάνε στα Γραφεία της Ι3ης Πολιτείας. Επειδή ήταν σκοτάδι στην 7" Πολιτεία, δεν με γνώρισε ο Σαάκοφ, που του είχα κάνει τη μετάφραση. Και του είπα ότι με χτύπησαν πάρα πολύ. Και είπε χαιρέκακα με φωνή γεμάτη μίσος: «Πράβιλνο τεμπέ ζντέλαλι!», έκαναν σωστά που σε χτύπησαν.

Οι 500 φραξιονιστές-οπορτουνιστές της Τασκένδης ήταν μια μικρή αντεπαναστατική δύναμη κρούσης με πρωτόγονα μέσα, που τρόπον τινά σαν να αποτέλεσε σε μικρογραφία, το πρόπλασμα της αντεπαναστατικής μαφιόζικης δύναμης κρούσης το 1991 του Γκορμπατσόφ και του Γιέλτσιν να διαλύσουν την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ευρώπη με τη μόνη διαφορά ότι οι φραξιονιστές της ΚΟΤ καθοδηγούνταν και υποστηρίζονταν από τη χρουστσοφική αντεπανάσταση, ενώ η γκορμπατσοφικογιελτσινική νεοφασιστική συμμορία από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Και η πρώτη και η δεύτερη ήταν η αντεπαναστατική βία μιας μηδαμινής μειοψηφίας ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των επαναστατών-κομμμουνιστών με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη Νίκο Ζαχαριάδη, δεσμώτη 3 φασισμών. του Μεταξά, του Χίτλερ και αργότερα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ. Επίσης ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του Σοβιετικού λαού, που στις 17 του Μάρτη του 1991 είχε ψηφίσει με μεγάλο ποσοστό 76% υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ σαν σοσιαλιστική χώρα ενάντια στην καπιταλιστική παλινόρθωση.

Και για να μη συμβαίνει ποτέ αυτό: «Η νικήτρια μερίδα, κατά τον Ένγκελς, είναι κατά ανάγκη υποχρεωμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της με τον τρόμο, που εμπνέουν τα όπλα της στους αντιδραστικούς. Θα κρατούσε ποτέ η Κομμούνα του Παρισιού, έστω και μια μέρα, αν δεν είχε χρησιμοποιήσει ενάντια στην αστική τάξη, το κύρος ενός οπλισμένου λαού; Δε θα είχαμε, αντίθετα, το δικαίωμα να την κατακρίνουμε, γιατί το χρησιμοποίησε σε πολύ μικρό βαθμό;» (Β.Ι. Λένιν: «η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» (1918), σελ. 14, «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ», 1983).

Και μείς τώρα οι επαναστάτες κομμουνιστές έχουμε το δικαίωμα, με απέραντη λύπη και πόνο, να στηλιτεύσουμε, όχι απλώς να κατακρίνουμε, χους επαναστάτες της ΕΣΣΔ που δεν χρησιμοποίησαν το κύρος του οπλισμένου σοβιετικού λαού ενάντια σε μια χούφτα αντεπαναστάτες, που έσφαξαν την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ευρώπη στα 1989-1991. Και απολύτως δικαιολογημένα, αφού τα 76% του Σοβιετικού λαού το Μάρτη του 1991 ψήφισε υπέρ της ΕΣΣΔ.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ