Οι αυθόρμητες μαζικές διαδηλώσεις σε Ισπανία-Πορτογαλία-Ελλάδα: μια πρώτη ευχάριστη έκπληξη στην πάλη του ευρωπαϊκού προλεταριάτου που αν επεκταθούν-γιγαντωθούν μπορεί να γίνουν ο εφιάλτης των καπιταλιστών της ΕΕ

Αν οι μεγάλες ξαφνικές, θυελλώδεις και αυθόρμητες μαζικές – μα και μεγάλης ιστορικής σημασίας – εξεγέρσεις των λαών των εξαρτημένων αραβικών χωρών έγιναν ο εφιάλτης των αντιδραστικών κυβερνήσεων τους και των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους, οι αυθόρμητες μαζικές διαδηλώσεις στις πλατείες των πόλεων Ισπανίας-Πορτογαλίας-Ελλάδας – με τις δικές τους προφανώς ξεχωριστές ιδιομορφίες – αποτελούν μια πρώτη ευχάριστη έκπληξη στην πάλη του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, που αν πάρουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις και γιγαντωθούν μπορεί να εξελιχθούν σε εφιάλτη των ευρωπαίων καπιταλιστών των χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Οι αυθόρμητες και διαρκείς διαδηλώσεις στις πλατείες ως ένα νέο φαινόμενο είναι προϊόν: πρώτο, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, που παρήγαγε-γέννησε, πέραν της πρωτοφανούς έντασης της εκμετάλλευσης, μια τεράστια μαζικών διαστάσεων ανεργία αλλά και όλα τ’ άλλα αναπόφευκτα στον καπιταλισμό φαινόμενα, τις γνωστές αγιάτρευτες πληγές του συστήματος, που όλα μαζί έχουν οδηγήσει σε συνεχή διεύρυνση και διαρκές βάθεμα της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και όλων των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και όχι μόνο, δεύτερο, της χρεοκοπίας της οικονομίας σειράς εξαρτημένων απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ χωρών, τρίτο, των εξόφθαλμων αδιέξοδων του καπιταλισμού και της συνακόλουθης βαθιάς κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος που συνοδεύεται, μεταξύ άλλων, και απ’ την έλλειψη εμπιστοσύνης των πλατιών λαϊκών μαζών απέναντι στα μεγαλοαστικά, μοναρχοφασιστικά και ναζι-φασιστικά αλλά και τα παλιά ρεφορμιστικά κόμματα της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας και τα επίσης ρεφορμιστικά κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας.

Δεν είναι βέβαια εντελώς άγνωστο το φαινόμενο των αυθόρμητων μαζικών διαδηλώσεων που σε σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής πήραν κατά καιρούς γιγαντιαίες διαστάσεις και μετατράπηκαν σε σαρωτικού χαρακτήρα μαχητικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας-εξεγέρσεις με χαρακτηριστικότερη περίπτωση εκείνη της Αργεντινής (την περίοδο της οικονομικής χρεοκοπίας αρχές Δεκέμβρης 2001) που σάρωσαν όχι μόνο την κυβέρνηση Ντε Λα Ρούα (φυγαδεύτηκε με ελικόπτερο απ’ το μπαλκόνι της κατοικίας του) άλλα και άλλες τρείς διάδοχες κυβερνήσεις.

Και τώρα εντελώς σύντομα για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στις αυθόρμητες διαδηλώσεις στις πλατείες της χώρας που δεν μπορεί να είναι στάση αποδοκιμασίας (άμεσα-έμμεσα) ή ακόμα χειρότερα καταδίκης-καταγγελίας τους αλλά, παρά τον αυθόρμητο χαρακτήρα τους, στάση θετική. Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που υπαγορεύουν αυτή τη στάση; Οι κυριότεροι λόγοι που υποχρεώνουν τους επαναστάτες κομμουνιστές να κρατήσουν σαφή θετική στάση απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις στις πλατείες σειράς πόλεων της χώρας και επιβάλλουν δραστήρια συμμετοχή όχι μόνο των επαναστατών κομμουνιστών αλλά και των αντιφασιστών και αντιιμπεριαλιστών σ’ αυτές τις διαδηλώσεις είναι οι παρακάτω:

πρώτο, οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στις πλατείες των διαφόρων πόλεων συμμετέχουν πρακτικά στην ταξική πάλη για την απόκρουση των βάρβαρων επιθέσεων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που προωθεί η κυβέρνηση και απαιτούν απόσυρση των αντεργατικών-αντιλαϊκών και υποδουλωτικών μέτρων, μαζί και την αποχώρηση της τρόϊκα: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιον (η συμμετοχή στην ταξική πάλη αποτελεί το μοναδικό και ασφαλές κριτήριο που προσδιορίζει και τη στάση των κομμουνιστών),

δεύτερο, οι συμμετέχοντες σ’ αυτές τις αυθόρμητες μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, παρά τον ετερόκλητο χαρακτήρα από πλευράς κοινωνικο-ταξικής σύνθεσης (εργάτες, άνεργοι, συνταξιούχοι, υπάλληλοι, γυναίκες, νεολαίοι, φοιτητές, μικροεπαγγελματίες, μικροαστοί, μεσαία στρώματα, κλπ.) αλλά και από ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση (κομμουνιστές, αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές, αριστεροί, ρεφορμιστές, κλπ. αλλά και μικρό ποσοστό – σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες – εθνικιστών-ρατσιστών-μοναρχοφασιστών και ναζι-φασιστών) έχουν ένα κοινό σημείο, που προφανώς δεν τους ενώνει ούτε τους ενοποιεί ιδεολογικο-πολιτικά ούτε εξαλείφει την αγεφύρωτη αντίθεση του επαναστατικού μαρξισμού με τα διάφορα αντιδραστικά αστικά ιδεολογικά ρεύματα (συμπεριλαμβανομένων και των ναζι-φασιστικών), όμως τους «κατεβάζει στους δρόμους και στις πλατείες»: πλήττονται βίαια, και με τον πλέον βάναυσο και βάρβαρο τρόπο, απ’ τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα του ξένου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, καταστρέφονται και εξαθλιώνονται καθημερινά,

τρίτο, σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις συμμετέχουν μεγάλα τμήματα της νεολαίας, κυρίως άνεργοι, αλλά και διάφορα «αδρανή» και «αδιάφορα» ως χτες τμήματά της αλλά και ανάλογα τμήματα άλλων στρωμάτων,

τέταρτο, οι συμμετέχοντες στις αυθόρμητες συγκεντρώσεις συμπαρατάσσονται αντικειμενικά με την πάλη των άλλων εργαζομένων που κινητοποιούνται οργανωμένα μέσω των διαφόρων ρεφορμιστικών κομμάτων και των ρεφορμιστών ηγετών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των άλλων ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και διευρύνουν με τη συμμετοχή τους την υπάρχουσα ανεπαρκή – εξαιτίας κυρίως των διασπάσεων και έλλειψης εμπιστοσύνης – μαζικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων,

πέμπτο, τέλος, οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις όσο μεγαλύτερες διαστάσεις πάρουν τόσο ισχυρότερη πίεση θα ασκήσουν στα συνδικάτα και τα ρεφορμιστικά κόμματα που κρατούν τις λαϊκές κινητοποιήσεις συνειδητά σε ακίνδυνα για τα μέτρα του ξένου-ντόπιου κεφαλαίου πλαίσια που προωθεί η κυβέρνηση, κατάσταση που διευκολύνει την κυβέρνηση για το πέρασμά τους και η οποία δικαιολογημένα δεν κρύβει την ικανοποίησή της: «περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης δηλώνουν στις συζητήσεις τους ότι «όσο υπάρχουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός δεν φοβόμαστε, γιατί τα πράγματα κινούνται εντός πλαισίου»» («Ελευθεροτυπία», 12/12/2010).

Οι σημαντικές αυτές, για τη σημερινή φάση ανάπτυξης της ταξικής πάλης, διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων, παρά τον ετερόκλητο χαρακτήρα τους δεν είναι φασιστικές μα ούτε ελέγχονται, προς το παρόν, από κάποιο κόμμα, πολύ περισσότερο δεν ελέγχονται από μοναρχοφασιστικά (ΝΔ) και ναζι-φασιστικά κόμματα (ΛΑΟΣ, «Χρυσή Αυγή», κλπ.) παρά τις υπαρκτές προσπάθειες να τις θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Βεβαίως υπάρχουν σ’ αυτές τις διαδηλώσεις και δρουν εθνικιστικές-φασιστικές-ναζι-φασιστικές και ρατσιστικές δυνάμεις απ’ τις οποίες εκτοξεύονται-ακούγονται φασιστικά συνθήματα όπως, «να καεί, να καεί το μπ. η Βουλή», κλπ. που παραπέμπουν στην κατάργηση του αστικού κοινοβουλευτισμού και την εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας αλλά και χυδαία σεξιστικά συνθήματα, και κυματίζουν στις συγκεντρώσεις ελληνικές σημαίες που κάποιες από αυτές εκφράζουν εθνικιστικές-φασιστικές δυνάμεις. Τα μεγαλοαστικά κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να ελέγξουν τις συγκεντρώσεις, κυρίως με τα ΜΜΕ, αλλά ακόμα και οι εθνικιστικές, ρατσιστικές και ναζι-φασιστικές δυνάμεις μα και το αντιδραστικό φεουδο-αστικό Ιερατείο με προεξάρχοντες τους γνωστούς φασίστες και χουντικούς ιεράρχες Άνθιμο και Αμβρόσιο.

Η φαινομενικά «φιλική» στάση των αστικών ΜΜΕ απέναντι στις αυθόρμητες συγκεντρώσεις και η ανάλογη προβολή τους σχετίζεται, πέρα απ’ την προσπάθεια ελέγχου των συγκεντρώσεων, πρωτίστως με την πίεση που θέλουν αυτά να ασκήσουν στα μεγάλα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα να «συμμορφωθούν»-κινηθούν στην κατεύθυνση αποτελεσματικότερης εκπροσώπησης των γενικότερων ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, παίρνοντας περισσότερο στα σοβαρά την εξόφθαλμα βαθιά κρίση που διέρχεται το αστικό πολιτικό σύστημα και αφήνοντας κατά μέρος τους μικροκομματικούς ανταγωνισμούς.

Σε σχέση με την ανάπτυξη του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού, ο μεγαλύτερος και σοβαρότερος κίνδυνος δεν ελλοχεύει τόσο, παρότι υπαρκτός, σ’ αυτές τις μαζικές ανοργάνωτες και αυθόρμητες συγκεντρώσεις αλλά στην κίνηση «Σπίθα» του «υπερπατριώτη» Μ. Θεοδωράκη (που ας σημειωθεί είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ και είναι απ’ αυτούς που ζητά μαζί με εκατοντάδες βουλευτές αναδρομικά) πίσω απ’ την οποία βρίσκεται ένας κατάλληλα καμουφλαρισμένος και πολύ καλά οργανωμένος μηχανισμός («Δίκτυο 21», σύμβουλοι Σαμαρά, κλπ.), ένα εμπειρότατο αντιδραστικό επιτελείο που καλύπτεται με ψευτοδημοκρατικό μανδύα τον ίδιο τον μουσικοσυνθέτη, κίνηση που έχει ήδη αλώσει σε σημαντικό βαθμό την αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική συνείδηση, στην κατεύθυνση του υπεραντιδραστικού αστικού εθνικισμού με σημαία την «Πατριωτική Αναγέννηση» και την «αγάπη για την Πατρίδα», χιλιάδων αγωνιστών, ακόμα και προσωπικοτήτων του πνεύματος και της διανόησης, όπως έδειξε και η τελευταία συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου.

Οι δυνάμεις που συγκεντρώνονται στην Πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες άλλων πόλεων είναι ιδεολογικά και πολιτικά, όπως προαναφέρθηκε, ετερόκλητες: είναι δυνάμεις που στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων «έριξαν» λευκό-άκυρο στην κάλπη και δυνάμεις που έκαναν αποχή – χώρος καθόλου ενιαίος που αρχίζει από τη συνειδητή αποχή αντιφασιστών-αριστερών-κομμουνιστών αποστασιοποιημένων απ’ τα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) ως τους δυσαρεστημένους οπαδούς των μεγαλοαστικών κομμάτων – συμμετέχουν ακόμα δυνάμεις εθνικιστικές, ρατσιστικές και ναζι-φασιστικές και επιπλέον τμήματα δυνάμεων που ως τα χτες ήταν «απαθείς» και «αδρανείς», απ’ τις οποίες ακούγονται και τα πιο διαφορετικά συνθήματα από προοδευτικά ως τα πιο αντιδραστικά.

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να επιχειρηματολογηθεί εδώ το αυτονόητο για τους επαναστάτες κομμουνιστές: δηλ. η αναγκαιότητα συμμετοχής των αντιφασιστών-αντιιμπεριαλιστών και κομμουνιστών σ’ αυτές τις σχετικά μαζικές συγκεντρώσεις, που δεν ελέγχονται από κόμματα, και οι οποίες αποτελούν «συμπλήρωμα» και σημαντική διεύρυνση των όποιων οργανωμένων κινητοποιήσεων από τα ρεφορμιστικά κόμματα και τις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές παρατάξεις – συμμετοχή που βέβαια δεν θα ακολουθεί, πολύ περισσότερο δεν θα υποκλίνεται μα ούτε θα αποθεώνει το αυθόρμητο, αντίθετα «ζυμώνει»-καταδείχνει με επιδέξιο τρόπο την αναγκαιότητα της οργανωμένης πάλης, έχοντας πάντα ως αλάνθαστο οδηγό αυτό που σημείωνε ο Λένιν για τη σχέση «αυθόρμητου»-«συνειδητού»: «το αυθόρμητο είναι το συνειδητό σε εμβρυώδη κατάσταση».

Επιτακτικό αλλά και αυτονόητο καθήκον όσων κομμουνιστών και αντιφασιστών-αντιιμπεριαλιστών βρίσκονται-βρεθούν σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις είναι – ακολουθώντας πάντα την επαναστατική γραμμή-Αρχή της ταξικής πάλης του προλεταριάτου – να αποκαλύπτουν και να καταπολεμούν μαχητικά και με την ανάλογη σφοδρότητα δηλ. «έξυπνα»-πειστικά τις συνειδητά ή όχι αντιδραστικές εθνικιστικές-ρατσιστικές-φασιστικές και ναζι-φασιστικές απόψεις αλλά και την αποκάλυψη του προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής και προπαντός τον εκφασισμό του αστικού κράτους και την αστυνομική τρομοκρατία με κατεύθυνση την ανάπτυξη ενός πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε συνδυασμό με το βάθεμα της εξάρτησης απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την τριπλή οικονομικο-πολιτική κατοχή: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν. Επίσης αντιπαράθεση-ζύμωση με αντίπαλες απόψεις για το πρόβλημα της χρεοκοπίας της οικονομίας αλλά και για τα προβλήματα της κρίσης- ανεργίας, κλπ. (φαινόμενα αναπόφευκτα, όπως και πολλά άλλα, στον καπιταλισμό που μπορούν να εξαλειφθούν μόνο στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό) και εκείνο του εξωτερικού χρέους στην κατεύθυνση της πάλης για μη αναγνώριση και άρνηση πληρωμής ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας απ’ την ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, κατεύθυνση που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ με την οποία έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως όλα τα πολιτικά κοινοβουλευτικά κόμματα απ’ την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αλλά και σχεδόν όλες οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις.