Τρεις μεγάλες σημαντικότατες συνεισφορές του ΚΚΕ 1918-55

Σύντομη ιστορική αναδρομή στις τρεις μεγάλες σημαντικότατες συνεισφορές του ΚΚΕ 1918-55 στο αντιφασιστικό και επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Ευρώπης αλλά και το διεθνές για πληροφόρηση της αντιφασιστικής-κομμουνιστικής νεολαίας

Σήμερα, περίοδος μεγάλης και πρωτοφανούς ιδεολογικο-πολιτικής σύγχυσης, είναι εντελώς αναγκαία μια σύντομη επαναπροβολή των μεγάλων ένοπλων ταξικών αγώνων αλλά και των άλλων γενικά, του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ισχύει συνάμα, προφανώς, και ως αποφασιστική υπεράσπιση αυτής της επαναστατικής κληρονομιάς, μόνιμο εξάλλου καθήκον των επαναστατών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών κομμουνιστών (παλιών-νέων) – που αποτελούν, μεταξύ άλλων, και τις τρεις πολύ μεγάλες μα και σημαντικότατες συνεισφορές του ΚΚΕ 1918-55 στο αντιφασιστικό και επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Ευρώπης αλλά και το διεθνές:  

Α. Η μαρξιστική γραμμή του 1^ου ιστορικού Γράμματος (31 Οχτώβρη 1940) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, απ’ τα μπουντρούμια της Ασφάλειας του φασίστα Μεταξά, συνιστά την πρώτη μεγάλη, ξεχωριστή συνεισφορά του ΚΚΕ, γιατί συνέβαλε τα μέγιστα σε δυο περιπτώσεις πολύ μεγάλης σπουδαιότητας ιστορικών γεγονότων στον ελλαδικό και ευρωπαϊκό χώρο κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου αντιφασιστικού απελευθερωτικού πολέμου (ΣΤΑΛΙΝ: «Λόγος στους εκλογείς μου», 9 Φλεβάρη 1946, σελ. 9-10, εκδ. «Τα Νέα Βιβλία», Αθήνα 1946).

Στη μια περίπτωση συνέβαλε, όπως εκτιμάται και από σοβιετικής πλευράς, στην καθυστέρηση της επίθεσης των Χιτλερικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ένωση: «όμως η επίθεση στη Σοβιετική Ένωση που είχε οριστεί για τις 15 Μαΐου, καθυστέρησε από κάποια απρόβλεπτα για τους φασίστες γεγονότα. Ο ολιγάριθμος αλλά ηρωϊκός Ελληνικός λαός, αντιστάθηκε τόσο αποφασιστικά στην εισβολή του ιταλικού φασισμού, ώστε ο Μουσολίνι αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια του Χίτλερ. Την Άνοιξη του 1941, οι ηγέτες της φασιστικής Γερμανίας έριξαν τα στρατεύματά τους στην Ελλάδα» («Κείμενα για την Ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου», έκδοση της Ακαδημίας Επιστημών, 1955, σελ. 42, όπως παρατίθεται απ’ το Νίκο Ζαχαριάδη στη συζήτηση με τον αποστάτη χρουστσοφικό Κουούσινεν).

Στην άλλη περίπτωση, η γραμμή του Γράμματος – η ΜΟΝΗ μαρξιστική εκείνη την ιστορική περίοδο – αποτέλεσε τη βάση και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της ένοπλης μαζικής πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, κατά των φασιστών επιδρομέων κατακτητών (Ιταλών-Γερμανών-Βουλγάρων) που κορυφώθηκε στην εποποιϊα της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης και την απελευθέρωση της χώρας – αναπόσπαστο τμήμα της ένοπλης πάλης των λαών κατά του ΦΑΣΙΣΜΟΥ στο β’ παγκόσμιο αντιφασιστικό απελευθερωτικό πόλεμο (ΣΤΑΛΙΝ-Κομμουνιστικά Κόμματα) με επικεφαλής τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση υπό την καθοδήγηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, που κατέληξε στην ολοσχερή συντριβή των Χιτλερικών στρατευμάτων και στη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών.

Κι αυτό σε πλήρη αντίθεση και σφοδρότατη σύγκρουση με τις φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ θέσεις-στάσεις των τροτσκιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών, οι οποίες επανήλθαν εκ νέου στο πολιτικό προσκήνιο και πρόσφατα απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες της τροτσκιστικής ηγετικής ομάδας των ΜΑΪΛΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ του «Κ»ΚΕ περί «β’ παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου» («Ρ» 19/4/2015, σελ. 17-24) απ’ τις ΔΥΟ(!) πλευρές δηλ. και απ’ την πλευρά(!) της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης – μια αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ρεφορμιστική ομάδα που ΔΕΝ έχει, μεταξύ άλλων, ΑΚΡΙΒΩΣ και μόνο γι’ αυτό, καμία απολύτως σχέση με τον αγώνα των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, γιατί με μια τέτοια θέση θα βρίσκονταν ΤΟΤΕ εκτός και απέναντι στο ΚΚΕ αλλά και εκτός της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης, αφού θα είχαν διαγραφεί από αυτό, όπως αναφέρεται στον τελευταίο όρο του Γράμματος: «4) όποιος δε συμφωνεί με τη γραμμή του γράμματος αυτού θα διαγράφεται απ’ το ΚΚΕ» («ΒΟΗΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ» σελ.192, εκδοτικό της Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1952).           

Πέρα απ’ αυτό, η δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ της Κατοχής, μ’ επικεφαλής τον πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ.ΣΙΑΝΤΟ εγκατέλειψε πλήρως και ΠΡΟΔΩΣΕ τη μαρξιστική γραμμή του ιστορικού Γράμματος κατάληψης της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ: « Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό». Οι συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ ΔΕΝ ήταν απλά «λάθη»(!), όπως ισχυρίζεται η σημερινή ρεφορμιστική ηγετική ομάδα των ΜΑΪΛΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, αλλά εξόφθαλμη ΠΡΟΔΟΣΙΑ («λάθη, όπως η συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας!» «Ρ»7/10/1012, σελ.16), η οποία ΕΠΙΠΛΕΟΝ παίρνει υπό την υπεράσπισή της και τον προδότη και πράκτορα των άγγλων Γ. ΣΙΑΝΤΟ (οι δεξιοί οπορτουνιστές του «Κ»ΚΕ τον έχουν εδώ και δεκαετίες αποκαταστήσει).

Τέλος, είναι επίσης πολύ σημαντικό ακόμα να σημειωθεί ότι το Γράμμα του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είναι το ΠΡΩΤΟ ιστορικό σημαντικότατο Ντοκουμέντο που διαψεύδει το συκοφαντικό ισχυρισμό των ιμπεριαλιστών και γενικά της αστικής αντίδρασης πως ΤΑΧΑ τα Κομμουνιστικα Κόμματα άρχισαν την πάλη τους κατά του φασισμού–Ναζι-φασισμού μόλις μετά την επίθεση της Χιτλερικής Γερμανίας (22 Ιούνη 1941) στη Σοβιετική Ένωση, αφού αυτό γράφτηκε 8 μήνες νωρίτερα (31 Οχτώβρη 1940).

Β. Η 3^1/2χρονη ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946-1949) αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη συνεισφορά του ΚΚΕ στο ευρωπαϊκό μα και στο παγκόσμιο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα – το ΜΟΝΑΔΙΚΟ αντάρτικο στην Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο, που κατέκτησε τότε τον ενθουσιώδη θαυμασμό και τον απέραντο σεβασμό ολόκληρου του διεθνούς επαναστατικού προλεταριάτου (που διατηρείται ως τα σήμερα) αλλά και πολλών εκατοντάδων διανοουμένων και καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων, ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής PAUL ELUARD που επισκέφθηκε το Γράμμο (8 Ιούνη 1949, Κάτω Αρένα) και ο NAZIM HIKMET που είπε στον ΑΛΕΞΗ ΠΑΡΝΗ: «για το Νίκο τρέφω ιδιαίτερο θαυμασμό, γιατί το κόμμα σας έχει μια σπουδαία προσφορά στο παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: «ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟ» σελ. 35, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2011). Ταυτόχρονα ο ηρωϊκός ταξικός ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ αποτέλεσε ισχυρό ΑΝΤΙΒΑΡΟ στις προσπάθειες επέμβασης των ιμπεριαλιστών στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες και στη ματαίωση των επιθετικών τους σχεδίων.

ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτές τις ΔΥΟ μεγάλες σημαντικότατες συνεισφορές του ΚΚΕ στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα ο μεγάλος καθοδηγητής του διεθνούς προλεταριάτου και κλασικός του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, το 1952 (κατά τη διάρκεια του 19^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ), χαρακτήρισε το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη»: «Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (Πάνος Δημητρίου: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» σελ.203, Αθήνα 1997).

Γ. Κορυφαία και τελευταία, μα σημαντικότατη συνεισφορά, η τρίτη κατά σειρά, των επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ήταν η ανοιχτή μετωπική σύγκρουση, το Σεπτέμβρη του 1955 στην Τασκέντη, με το προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – μια τεράστιας ιδεολογικο-πολιτικής σημασίας συνεισφορά αν παρθεί υπόψη η μεγάλη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού αλλά και εκείνη των 80 και πλέον Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων των διαφόρων χωρών του κόσμου, που μαζί αποτελούν το μεγαλύτερο και καταστροφικότερο ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ που γνώρισε ποτέ η ιστορία της ανθρωπότητας.

Αυτοί οι μαχητικοί επαναστάτες, μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτες των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ, ήταν οι ΠΡΩΤΟΙ που ΜΑΖΙΚΑ (πάνω από 95% στην Τασκέντη και στις άλλες χώρες 85-90%) όρθωσαν το επαναστατικό τους ανάστημα σ’ αυτό το αντεπαναστατικό ρεύμα, υπό την καθοδήγηση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και στάθηκαν ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ σ’ ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα – εγκαινιάζοντας έτσι τη μετέπειτα γιγαντιαία ιδεολογικο-πολιτική ταξική πάλη σε διεθνές επίπεδο ενάντια στο σοσιαλδημοκρατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Η έναρξη της ανοιχτής πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ξεκίνησε πολύ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ, δηλ. σχεδόν μια 10ετία απ’ την εξόντωση-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και τη συγκαλυμμένη επίθεση εναντίον του την Άνοιξη του 1953 αλλά και την ανάμιξη των χρουστσοφικών προδοτών στα εσωτερικά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, 7 χρόνια μετά την ανοιχτή σύγκρουση του ΚΚΕ (Σεπτέμβρης 1955) και 6 χρόνια μετά το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο (14-25 Φλεβάρη 1956). Κι αυτή η ανοιχτή, δημόσια πλέον, ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση επιλέχθηκε απ’ τους χρουστσοφικούς (όταν αυτοί έκριναν κατάλληλη τη στιγμή), με την ανοιχτή επίθεση της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας απ’ το βήμα του 22^ου Συνεδρίου ενάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και το σύντροφο ENVER HOXΗA («Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» σελ. 108-110, 278-280, 309-313, Αθήνα 1961).

Βέβαια, οι επεμβάσεις σ’ όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως μας πληροφορεί ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης MATYAS RAKOSI στις «Αναμνήσεις» του, άρχισαν: «την ημέρα της κηδείας του Στάλιν» (γράμμα του E . Roznyai στον K . Gossweiler 24.8.2005 στο: «Offen-Siv» 7/2006). Ο RAKOSI είχε βίαια αντικατασταθεί, συλληφθεί και απαχθεί γκανγκστερικά το 1956 απ’ τη χρουστσοφική συμμορία, κρατήθηκε 15 χρόνια εξόριστος κάπου στη Σοβ. Ένωση και το 1971 εξοντώθηκε στο Γκόρκι.

Μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στα τέλη Αυγούστου του 1949, εκεί στην 7^η Πολιτεία της μετέπειτα ηρωϊκής Τασκέντης, στο κτίριο της ΚΟΤ του ΚΚΕ, οι χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ κράτησαν ψηλά και υπεράσπισαν τη μεταφερμένη απ τις κορυφές του ΓΡΑΜΜΟΥ, βαμμένη με ποτάμια αίμα των συντρόφων και συναγωνιστών τους, ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, αποκρούοντας και συντρίβοντας την επίθεση-προβοκάτσια των ελάχιστων (γύρω στους 200) χρουστσοφικών Ελλήνων οπορτουνιστών μ’ επικεφαλής τους ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΧΑΤΟΥΡΑ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΡΟΣΙΟ-ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΑ κλπ. – παπουδο-πατεράδες των σημερινών ρεφορμιστών ΤΣΙΠΡΟ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΗΔΩΝ – που προσπάθησαν να καταλάβουν τα Γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Τασκέντης (ΚΟΤ) του επαναστατικού Σταλινικού-Ζαχαριαδικού ΚΚΕ, έχοντας την άμεση στήριξη και καθοδήγηση της χρουστσοφικής Κ GB μ΄επικεφαλής το συνταγματάρχη ΣΑΑΚΟΦ, αποτυγχάνοντας παταγωδώς. Την παταγώδη αυτή αποτυχία ένας αντάρτης από την Ήπειρο, ο Βαγγέλης Ζούλης, σχολίασε ειρωνικά: «τώρα κατάλαβα γιατί δεν πήραμε την Κόνιτσα, οι οποία είχε τουλάχιστον χίλια σπίτια, αφού οι αρχηγοί μας με διακόσα άτομα δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν μια μονοκατοικία!» (Κ.Δ.ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 54, εκδ. Νικολαΐδη, Αθήνα 1987), ενώ ο «μικρός Παττακός της Τασκέντης»(θρασύδειλος αρχιτραμπούκος Κ.Τσολάκης) (σελ. 152), μετέπειτα οργανωτικός γραμματέας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, μετά την αποτυχία, κρύφτηκε, τρέμοντας σαν «λαγός», πίσω απ’ την καμινάδα, «στα κεραμίδια μιας μονοκατοικίας»(!!!).

Από εκείνη τη βραδιά της 9 προς 10 Σεπτέμβρη του 1955 η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ απαγορεύτηκε απ’ τους χρουστσοφικούς αντεπαναστάτες, βρέθηκε στην παρανομία και στις φυλακές, κρατήθηκε όμως και πάλι ψηλά μέσα στα φασιστικά χρουστσοφικά μπουντρούμια της Τασκέντης αλλά και μπροστά στις στημένες (με χαρακτηριστικότερη περίπτωση εκείνη του συντρόφου ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΚΡΗ, ταγματάρχη του ΔΣΕ που δεν ήταν καν στα γεγονότα) ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ δίκες-παρωδία των χρουστσοφικών προδοτών (Φλεβάρης 1956), «με τις πρώτες ανακρίσεις στη διοίκηση της Αστυνομίας που θύμιζαν κατοχική περίοδο στην Ελλάδα» και «δίκες σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφυλιοπολεμικής περιόδου» (Δ.ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος των Διεθνών Σχέσεων της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, Ιανουάριος 1991») και τον περήφανο και γενναίο στρατηγό του ΔΣΕ σύντροφο ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΛΑΝΕΣΗ να απαντά οργισμένα και σε έντονο ύφος στους χρουστσοφικούς στρατοδίκες που του ζήτησαν να υπογράψει ένα επαίσχυντο κουρελόχαρτο: «αρνούμαι να το υπογράψω. Το κόμμα μου, το ΚΚΕ, δεν μ’ έμαθε να υπογράφω δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού». (Για την περίπτωση ΜΑΚΡΗ βλ. Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος): «Ένα μεγάλο ταξίδι» σελ. 434-435, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2012, Κ.Δ.ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 88, εκδ. Νικολαΐδη, Αθήνα 1987, Ντίνος Ροζάκης: «ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ – ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1936-1976», σελ. 221, Αθήνα 2008, κλπ.).

Οι γενναίοι και περήφανοι σύντροφοί μας, παρόλο που κουβαλούσαν στην πλάτη τους έναν 10χρονο επαναστατικό ένοπλο αγώνα (ΕΛΑΣ-ΔΣΕ), καταδικάστηκαν απ’ τα χρουστσοφικά φασιστικά στρατοδικεία της Τασκέντης με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες για να πάρουν πρώτοι αναγκαστικά το δρόμο της εξορίας μεταφερμένοι στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας, κρατώντας όμως πάντα ψηλά την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού. Ακολούθησαν μετά στη συνέχεια πολλές δεκάδες εξόριστων και φυλακισμένων, με ΠΡΩΤΟ το μεγάλο ανυπότακτο και αλύγιστο Γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ήρωα και καθοδηγητή της εργατικής τάξης και του λαού μας που ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ την αποστάτρια σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας, παραμονές της «μεταπολίτευσης», για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα αντεπαναστατικά τους σχέδια.

Το επαναστατικό ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΔΕΝ υπήρξε μόνο το ΠΡΩΤΟ κόμμα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που όρθωσε το ανάστημά του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (ανοιχτά απ’ το Σεπτέμβρη του 1955), μα έμεινε και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ στον επαναστατικό δρόμο των MARX - ENGELS - LENIN - STALIN , απ’ τις πολλές δεκάδες κομμουνιστικών κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών που το σύνολό τους εκφυλίστηκε σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, αποτελώντας τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία των ημερών μας.

Το Σταλινικο-Ζαχαριαδικό ΚΚΕ δεν υπέστειλε ΠΟΤΕ την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης, της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ούτε ΠΡΙΝ μα ούτε ΜΕΤΑ το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (14-25 Φλεβάρη 1956), ΑΝΤΙΘΕΤΑ απέρριψε και απόκρουσε αποφασιστικά και μαχητικά την αντιμαρξιστική ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας δηλ. την αστική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου», της διατήρησης του αστικού κράτους, του «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού (=δρόμος της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας του ΤΙΤΟ) που υιοθετήθηκε σ’ αυτό το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο (Ν.Σ.ΧΡΟΥΣΤΣΙΟΦ: «ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ.6, 41-42, κλπ., Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1956).  

Απλά το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ και ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ η δράση του μετά την τελευταία ανοιχτή ωμή και βάρβαρη επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών («Διεθνής Επιτροπή» των 6 κομμάτων: «το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, τόμος όγδοος 1956-1961», σελ. 13, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1997) στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956) – παρασυναγωγή επειδή ΔΕΝ συγκλήθηκε απ’ την εκλεγμένη ΚΕ του ΚΚΕ και επιπλέον πήραν μέρος σ’ αυτή διαγραμμένοι απ’ το κόμμα οπορτουνιστές, ενώ ο Γραμματέας του ΚΚΕ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ αρνήθηκε να συμμετάσχει σ’ αυτή. Σ’ αυτή συγκροτήθηκε το νέο «Κ»ΚΕ(’56), ένα ευθύς εξαρχής σοσιαλδημοκρατικό αστικό έκτρωμα, με διορισμένη μάλιστα δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία και γραμμή τη νέα σοσιαλδημοκρατική ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση του 20^ου Συνεδρίου και της «6^ης Ολομέλειας», απ’ το οποίο προέρχονται, μετά τη διάσπαση του 1968, τα μετέπειτα ρεφορμιστικά κόμματα («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ). Εισηγητής σ’ αυτή ΔΕΝ ήταν καν Έλληνας αλλά ο Ρουμάνος χρουστσοφικός Γκ. Ντεζ («για την κατάσταση στην καθοδήγηση του ΚΚΕ», σελ. 665-686, στο ίδιο).

Από τότε η ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική δράση των επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ (όπως και όλες οι Οργανώσεις τους, που δρούσαν σε βαθιά σκληρή παρανομία) επί μια 35ετία ως τη διάλυση του ρεβιζιονιστικού καπιταλιστικού στρατοπέδου, μαζί και της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης ως κράτος, το 1990-91. Σ’ όλες τις χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού οι δεκάδες χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές τέθηκαν υπό συνεχείς, πρωτοφανείς σε βαρβαρότητα, διωγμούς δεκαετιών και υπό άγρια φασιστική τρομοκρατία, αστυνομοκρατία και καταπίεση εκ μέρους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (συλλήψεις, φυλακίσεις, πολύχρονες εξορίες, ακόμα και εγκλεισμοί σε Ψυχιατρεία για πολιτικούς λόγους, χαφιεδισμούς και μόνιμες παρακολουθήσεις, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ειδικές ταυτότητες, διωξίματα από δουλειές και σπίτια, παιδιά από σχολεία, φασιστική απαγόρευση βιβλίων Στάλιν, κλπ., κλπ.κλπ.)

Ας σημειωθεί, μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι η Σταλινική-Ζαχαριαδική «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» είναι ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά ΣΥΝΕΧΕΙΑ του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ και των, μετά το Μάρτη του 1956, ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ ως τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης απ’ τους χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές, Σταλινικών-Ζαχαριαδικών Οργανώσεων της Τασκέντης και των άλλων χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, με Προέδρους βετεράνους κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: ΘΩΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΡΥΩΝΑΚΗΣ (Γραμματέας ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΚΟΣ), που δεν βρίσκονται πια στη ζωή.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές Σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ, παρέμειναν ΠΑΝΤΑ σταθερά, και μετά τη ΔΙΑΛΥΣΗ του ηρωϊκού τους Κόμματος, το 1955-1956, με παραδειγματική και αξιοζήλευτη συνέπεια στον επαναστατικό δρόμο των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, δρώντας μέσα απ’ τις ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ παράνομες Οργανώσεις τους στις χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού αλλά και μέσα απ’ τις γραμμές της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα. Κινήθηκαν ΠΑΝΤΑ και κινούνται στον επαναστατικό δρόμο των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και εκείνον των μεγάλων επαναστατών που εξόντωσαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές G . DIMITROV , K . GOTTWALD , B . BIERUT , M . RAKOSI , μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, και τελευταία του E . HOXHA , που «κράτησε» την ΛΣΔ Αλβανίας στο μαρξιστικό-λενινιστικό σοσιαλιστικό δρόμο και συνέχισε την ιδεολογικο-πολιτική πάλη ενάντια σ’ όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.

Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ Οργάνωση που καθοδηγείται απ’ τον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ, δηλ. το ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ και η ΜΟΝΗ που διεξάγει συστηματικά και διαρκώς κριτική-πολεμική (μ’ όποιες ελλείψεις) πρωτίστως στα ρεφορμιστικά Κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), επειδή αυτά έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στους εργαζόμενους, και ευκαιριακά στα άλλα ρεβιζιονιστικά δεξιά οπορτουνιστικά ρεύματα (Μαοϊσμό, Τροτσκισμό, κλπ.), επειδή αυτά έχουν μηδαμινή ή καθόλου επιρροή στους εργαζόμενους, γεγονός που μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί απ’ τον καθένα, έστω και από μια επιπόλαιη γρήγορη ματιά στην πληθώρα των σχετικών «κειμένων» της, χωρίς να είναι απαραίτητη η γνώση της ιστορικής της πορείας. ΚΟΙΝΗ βάση όλων αυτών των οπορτουνιστικών ρευμάτων, πέρα απ’ τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις-θέσεις στα βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού, αποτελεί ένας συγκαλυμμένος και σε ορισμένες περιπτώσεις ανοιχτός ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ-ΑΝΤΙΖΑΧΑΡΙΑΔΙΣΜΟΣ που παίρνει διάφορες μορφές.