Η ισχυρή ακτινοβολία των αγώνων των επαναστατών υποχρεώνουν ακόμα και τους πολιτικούς τους αντιπάλους, απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ως το σημερινό Πρωθυπουργό ρεφορμιστή Α.Τσίπρα να ΥΠΟΚΛΙΘΟΥΝ μπροστά τους. Μια απ’ τις πιο γνωστές περιπτώσεις είναι εκείνη του επαναστάτη κομμουνιστή συντρόφου και αγαπημένου φίλου, θρυλικού αρχιμπουρλοτιέρη, διοικητή του Τάγματος Ολύμπου του ΕΛΑΣ και διοικητή της Ταξιαρχίας σαμποτέρ του ΔΣΕ ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ, του «μεγαλύτερου μπουρλοτιέρη των Βαλκανίων», ο οποίος δεν ακολούθησε ΠΟΤΕ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και έμεινε σταθερά στον επαναστατικό δρόμο των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ολόκληρες δεκαετίες και ως το θάνατό του.
Το μεγάλο επαναστατικό κύρος και η ισχυρή επαναστατική ακτινοβολία των ταξικών ένοπλων αγώνων των παλιών κομμουνιστών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, Σταλινικών-Ζαχαριαδικών είναι τόσο τεράστια που δεν μπορεί να σβηστούν από την ιστορία.
Κι ακριβώς αυτό είναι που υποχρέωσε τον Πρωθυπουργό να δώσει πρόσφατα (6 Απρίλη 2017) το όνομα του ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ σε μία από τις Σήραγγες των Τεμπών.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, αφού και στην πολιτική κηδεία του ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ (27 Νοέμβρη 2008), εκτός της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55», συμμετείχαν αντιστασιακοί της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης απ’ όλους τους χώρους ως τα ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ. ενώ έστειλε στεφάνι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Κ.Παπούλιας).
Να πως εκτιμά την προσφορά στον τόπο και τη στάση του ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ στο κομμουνιστικό κίνημα ο συμπολεμιστής του στο ΔΣΕ αντάρτης Νίκος Κυριακίδης: «Έφυγε για πάντα από κοντά μας ένας μεγάλος πατριώτης, αγωνιστής, κομμουνιστής μαρξιστής-λενινιστής, ο μεγαλύτερος μπουρλοτιέρης των Βαλκανίων, ο φόβος και ο τρόμος των γερμανών καταχτητών. Ο άνθρωπος που έγινε ο μεγαλύτερος τρόμος των γερμανών στην κατοχή με τη δράση του.
Είχε ανατινάξει αμαξοστοιχίες, ατμομηχανές, σιδηροδρομικές γραμμές, τηλεφωνικές συνδέσεις, τρένα με πολεμικό υλικό που προορίζονταν για το Ανατολικό μέτωπο, σαμποτάζ πρωτάκουστο κατά των καταχτητών. Υπερασπίστηκε την Ελλάδα με τον πιο καλύτερο τρόπο, με ηρωικές πράξεις, ήταν ο σύγχρονος Κανάρης της νεότερης Ελλάδας. Και όμως έφυγε τόσο αθόρυβα και μόνος που δεν πήρε χαμπάρι η Ελλάδα.
Άλλοι που δεν κάναν το παραμικρό για την Ελλάδα, τους θάψανε μεγαλοπρεπώς με δημόσιες κηδείες και δαπάνες, και με πολύ θόρυβο. Αν άνηκε στο κατεστημένο ή στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό θα του κάναν αυτή τη χάρη.
Στάθηκε τίμιος και παλικάρι, τίμιος στις ιδέες του και πολέμιος του οπορτουνισμού-ρεβιζιονισμού μέχρι το τέλος της ζωής του».
Μετά το θάνατο του ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ οι σημερινοί χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ψευδόμενοι αισχρά ισχυρίστηκαν ότι το «Κ»ΚΕ «έδειξε» δήθεν «ενδιαφέρον» γι’ αυτόν ή ότι ακόμα «βρίσκονταν» κοντά σ’ αυτούς, ενώ είναι πασίγνωστο, ότι ήταν μαχητικός αντίπαλος και σφοδρός πολέμιός τους ως το τέλος της ζωής του.
Το μόνο ενδιαφέρον που έδειξαν οι χρουστσοφικοί ηγέτες ήταν να τον εξοντώσουν και φυσικά, εξ αιτίας της εκ μέρους του απόρριψης του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Στη Ρουμανία, σκηνοθέτησαν υπόθεση ανύπαρκτης κατασκοπίας, φυλακίζοντας τον πάνω από δυο χρόνια και υποχρεώνοντάς τον να δουλέψει στα ανθρακωρυχεία της Ρουμανίας όπου υποσκάφθηκε ανεπανόρθωτα η υγεία του. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα κράτησαν πάντα μια εχθρική και αισχρότατη στάση απέναντί του, κάνοντας μόνιμα προσπάθειες διάφοροι άκαπνοι οπορτουνιστές, να τον παραμερίσουν από ομιλητή στα Τέμπη, κάτι που δεν ήταν δυνατό να περάσουν, γιατί η αντίσταση στη κοιλάδα των Τεμπών και τη γύρω περιοχή ήταν αποκλειστικά ΔΙΚΟ του έργο ως διοικητή του τάγματος Ολύμπου του ΕΛΑΣ.
Τέλος ας θυμίσουμε στους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, μεταξύ πολλών άλλων, πως όταν συγκροτήθηκε, με πρωτοβουλία της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ1918-55», η «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΜΑΧΗΤΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΔΣΕ» τον Ιούνη του 1997 («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 18, σελ. 3, 1-15 Ιούλη 1997), το όνομα του ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ είναι πρώτο στον κατάλογο, τότε αυτοί παρακίνησαν κάποιο αγωνιστή (Γιώργος Παππάς, Καραϊσκάκη 4, Κορδελιό-Θεσσαλονίκη) απ’ τους ελάχιστους που βρίσκονταν στις γραμμές τους να γράψει μια συκοφαντική επιστολή στο «Ριζοσπάστη» (21/11/1997).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου