GEORGI DIMITROW: Κεντρικά ζητήματα του Ενιαίου Μετώπου στις διάφορες χώρες

GEORGI DIMITROW

Κεντρικά ζητήματα του Ενιαίου Μετώπου στις διάφορες χώρες

Σε κάθε χώρα υπάρχουν κεντρικά ζητήματα, που σ' ένα δοσμένο στάδιο απασχολούν τις πλατειές μάζες και γύρω από τα οποία πρέπει να αναπτυχτεί ο αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου. Πιάνοντας σωστά τα κεντρικά αυτά σημεία, τα κεντρικά αυτά ζητήματα, σημαίνει ότι εξασφαλίζεται και επιταχύνεται η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου.

α) Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια τόσο σπουδαία χώρα του καπιταλιστικού κόσμου, όπως είναι οι Ενωμένες Ποιλιτείες της Αμερικής. Η κρίση κινητοποίησε εκεί εκατομμύρια μάζες. Το πρόγραμμα της εξυγίανσης του καπιταλισμού κατέρρευσε. Τεράστιες μάζες αρχίζουν να γυρνάν την πλάτη στα αστικά κόμματα και αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε δίλημμα.

Ο αναπτυσσόμενος αμερικάνικος φασισμός προσπαθεί να κατευθύνει την απογοήτευση και δυσαρέσκεια των μαζών αυτών σε έναν αντιδραστικό φασιστικό δρόμο. Η ιδιομορφία της ανάπτυξης του αμερικάνικου φασισμού έγκειται στο γεγονός, ότι στο σημερινό στάδιο εμφανίζεται κυρίως με τη μορφή της αντιπολίτευσης ενάντια στο φασισμό σα μια “όχι αμερικάνικη” κίνηση, σα μια κίνηση, που εισάγεται από το εξωτερικό. Σε αντίθεση με το γερμανικό φασισμό, που εμφανίστηκε με αντισυνταγματικά συνθήματα, ο αμερικάνικος φασισμός προσπαθεί να ποζάρει σαν αγωνιστής υπέρ του συντάγματος και της “αμερικάνικης δημοκρατίας”. Δεν πρόκειται ακόμα για άμεσα απειλητικό κίνδυνο. Αλλά αν κατορθώσει να εισχωρήσει στις πλατειές και απογοητευμένες από τα παλιά αστικά κόμματα μάζες, μπορεί να αποτελέσει σοβαρό κίνδυνο σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Τι θα σήμαινε όμως μια νίκη του φασισμού στις Ενωμένες Πολιτείες; Για τις εργαζόμενες μάζες θα σήμαινε φυσικά τεράστια όξυνση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και τη συντριβή του εργατικού κινήματος. Και τι διεθνή σημασία θα είχε η νίκη αυτή του φασισμού; Οι Ενωμένες Πολιτείες δεν είναι φυσικά ούτε Ουγγαρία, ούτε Φιλανδία, ούτε Βουλγαρία, ούτε Λεττονία. Η νίκη του φασισμού στις Ενωμένες Πολιτείες θα άλλαζε ολόκληρη τη διεθνή κατάσταση.

Επιτρέπεται, λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες να μένει ικανοποιημένο το αμερικάνικο προλεταριάτο, οργανώνοντας μόνο την ταξικά συνειδητή πρωτοπορία του, που είναι έτοιμη να πάρει τον επαναστατικό δρόμο; Όχι.

Είναι ολοφάνερο, ότι τα συμφέροντα του αμερικάνικου προλεταριάτου απαιτούν, να ξεκόψει χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση όλες του τις δυνάμεις από τα καπιταλιστικά κόμματα. Πρέπει να βρεθούν δρόμοι και κατάλληλοι τρόποι, για να εμποδιστεί έγκαιρα ο εγκλωβισμός των δυσαρεστημένων πλατειών μαζών των εργαζομένων από το φασισμό. Και πάνω σ' αυτό οφείλουμε να πούμε: η δημιουργία ενός μαζικού Κόμματος των εργαζομένων, ενός “Εργατικού και Αγροτικού Κόμματος” θα μπορούσε να ήταν για τις αμερικάνικες συνθήκες ένας τέτοιος κατάλληλος τρόπος. Ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν μια ειδική μορφή Λαϊκού Μετώπου των μαζών στην Αμερική, που θα αντιπαραθέτονταν στα κόμματα των τραστ και των τραπεζών, καθώς και στον αναπτυσσόμενο φασισμό. Ένα τέτοιο κόμμα δε θα ήταν, φυσικά, σοσιαλιστικό ούτε κομμουνιστικό. Πρέπει όμως να είναι αντιφασιστικό και όχι αντικομμουνιστικό κόμμα. Το Πρόγραμμα του κόμματος αυτού θα πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ, τα μονοπώλια, ενάντια στους κύριους εχθρούς του λαού, που πλουτίζουν σε βάρος του. Ένα τέτοιο κόμμα τότε μόνο μπορεί να εκπληρώσει τον προορισμό του, όταν αγωνιστεί για τα αμεσότερα αιτήματα της εργατικής τάξης, για πραγματική κοινωνική νομοθεσία, για την ασφάλιση των ανέργων· όταν αγωνιστεί για να αποχτήσουν οι λευκοί και μαύροι ημιμισθωτές γη και να απελευθερωθούν από τα βάρη των χρεών· όταν αγωνιστεί για την κατάργηση των χρεών των αγροτών· όταν αγωνιστεί για την ισοτιμία των νέγρων, για την υπεράσπιση των αιτημάτων των βετεράνων του πολέμου, για τη διαφύλαξη των συμφερόντων των ελεύθερων επαγγελματιών, των μικροεμπόρων και βιοτεχνών. Και τα λοιπά.

Είναι αυτονόητο, ότι ένα τέτοιο κόμμα θα αγωνιστεί για την αποστολή εκπροσώπων του στα τοπικά διοικητικά σωματεία, στα αντιπροσωπευτικά όργανα των διάφορων πολιτειών, καθώς και στο Κογκρέσο και στη Γερουσία.

Οι σύντροφοι μας στις Ενωμένες Πολιτείες ενήργησαν σωστά, παίρνοντας την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος. Αλλά θα πρέπει να πάρουν ακόμα πιο δραστικά μέτρα, για να γίνει η δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος υπόθεση των ίδιων των μαζών. Το ζήτημα της δημιουργίας ενός “Εργατο – Αγροτικού Κόμματος” και το πρόγραμμά του πρέπει να αναλυθούν σε μαζικές οργανώσεις. Είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε ένα πολύ πλατύ κίνημα για τη δημιουργία του κόμματος αυτού και να τεθούμε επικεφαλής αυτού του κινήματος. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιτρέψουμε να περάσει η πρωτοβουλία της οργάνωσης του κόμματος στα χέρια εκείνων των στοιχείων, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη δυσαρέσκεια των απογοητευμένων από τα αστικά κόμματα – το δημοκρατικό και το ρεπουμπλικανικό – εκατομμυρίων μαζών, για να δημιουργήσουν στις Ενωμένες Πολιτείες ένα “τρίτο” κόμμα, ένα αντικομμουνιστικό κόμμα ενάντια στο επαναστατικό κίνημα.

β) Αγγλία

Στην Αγγλία, η φασιστική οργάνωση Μόσλεϋς πέρασε προσωρινά λόγω των μαζικών ενεργειών των άγγλων εργατών σε δεύτερη μοίρα. Αλλά δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια, όταν η λεγόμενη “Εθνική Κυβέρνηση” παίρνει διάφορα αντιδραστικά μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη, με τα οποία δημιουργούνται και στην Αγγλία συνθήκες, που σε περίπτωση ανάγκης, θα διευκολύνουν την αστική τάξη στο πέρασμα σε φασιστικό καθεστώς.

Να αγωνίζεσαι στο σημερινό στάδιο ενάντια στο φασιστικό κίνημα στην Αγγλία, σημαίνει πριν απ' όλα να αγωνίζεσαι ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, ενάντια στα αντιδραστικά της μέτρα, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, για την υπεράσπιση των αιτημάτων των ανέργων, ενάντια στην περικοπή των μισθών, για την κατάργηση όλων των νόμων, με τη βοήθεια των οποίων η αγγλική αστική τάξη ρίχνει το επίπεδο ζωής των μαζών.

Αλλά το αναπτυσσόμενο μίσος της εργατικής τάξης ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, συνενώνει όλο και πιο πλατειές μάζες κάτω από το σύνθημα: “Σχηματισμός μιας νέας κυβέρνησης των Εργατικών στην Αγγλία”. Μπορούν οι κομμουνιστές να μη πάρουν υπόψη τους τη διάθεση των πλατειών μαζών, που πιστεύουν ακόμη στην κυβέρνηση των εργατικών; Όχι, σύντροφοι! Πρέπει να βρούμε το δρόμο προς αυτές τις μάζες. Τους λέμε καθαρά, όπως αναφέρει το 13^ο Συνέδριο του Αγγλικού Κομμουνιστικού Κόμματος: “Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οπαδοί της σοβιετικής Εξουσίας, σα μοναδικής Εξουσίας που μπορεί να απελευθερώσει τους εργάτες από το ζυγό του καπιταλισμού. Εσείς όμως θέλετε κυβέρνηση των Εργατικών; Πάει καλά. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε χέρι με χέρι μαζί σας για τη συντριβή της “Εθνικής Κυβέρνησης”. Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τον αγώνα σας για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης των Εργατικών, παρόλο που οι δυο προηγούμενες κυβερνήσεις των Εργατικών δεν κράτησαν τις υποσχέσεις που έδωσε το Εργατικό Κόμμα στην εργατική τάξη. Δεν περιμένουμε να εφαρμόσει η κυβέρνηση αυτή σοσιαλιστικά μέτρα. Αλλά στο όνομα εκατομμυρίων εργατών, βάζουμε το αίτημα, να προασπίσει τα αμεσότερα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Θέλουμε να συζητήσουμε μαζί ένα κοινό Πρόγραμμα από τέτοια αιτήματα και να πραγματοποιήσουμε εκείνη την ενότητα δράσης, που χρειάζεται το προλεταριάτο, για να μπορέσει να προβάλει αντίσταση στις αντιδραστικές επιθέσεις της “Εθνικής κυβέρνησης”, στην επίθεση του κεφαλαίου και του φασισμού, στην προετοιμασία ενός νέου πολέμου. Οι Άγγλοι σύντροφοι είναι έτοιμοι να εμφανιστούν στις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές πάνω σ' αυτή τη βάση μαζί με τις οργανώσεις του Εργατικού Κόμματος ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, καθώς και ενάντια στο Λόυντ Τζωρτζ, που προσπαθεί με τον τρόπο του να παρασύρει τις μάζες για το συμφέρον της αγγλικής αστικής τάξης ενάντια στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

Η στάση αυτή των άγγλων κομμουνιστών είναι σωστή. Θα τους διευκολύνει στη δημιουργία του αγωνιστικού Ενιαίου Μετώπου μαζί με τα εκατομμύρια μαζών των αγγλικών συνδικάτων και το Εργατικό Κόμμα.

Μένοντας πάντα οι κομμουνιστές στις πρώτες γραμμές του αγωνιζόμενου προλεταριάτου, δείχνοντας στις μάζες το μόνο σωστό δρόμο – το δρόμο της πάλης για την επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης και για την οικοδόμηση της σοβιετικής εξουσίας – δεν πρέπει να παραλείψουν στον καθορισμό των επίκαιρων πολιτικών καθηκόντων τους εκείνα τα απαραίτητα στάδια του μαζικού κινήματος, που στην πορεία τους, οι εργατικές μάζες ξεπερνούν, με την ίδια τους την πείρα, τις αυταπάτες τους και περνάνε με το μέρος του κομμουνισμού.

γ) Γαλλία

Η Γαλλία είναι η χώρα, όπου, όπως είναι γνωστό, η εργατική τάξη δίνει σ' ολόκληρο το διεθνές προλεταριάτο το παράδειγμα, για το πώς διεξάγεται ο αγώνας ενάντια στο φασισμό. Το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δίνει σ' όλα τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς το παράδειγμα, για το πώς πρέπει να εφαρμόζεται η τακτική του Ενιαίου Μετώπου, οι σοσιαλιστές εργάτες δίνουν το παράδειγμα, για το τι πρέπει να κάνουν τώρα οι σοσιαλδημοκράτες των άλλων καπιταλιστικών χωρών στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.

Είναι τεράστια η σημασία της αντιφασιστικής διαδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιούλη τούτου του χρόνου στο Παρίσι, όπου πήραν μέρος μισό εκατομμύριο άτομα, καθώς επίσης και των πολυάριθμων διαδηλώσεων σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Εδώ δεν πρόκειται πια για απλό ενιαιομετωπικό κίνημα, πρόκειται ήδη για την αρχή ενός πλατιού, γενικού, Λαϊκού Μετώπου ενάντια στο φασισμό στη Γαλλία. Το κίνημα αυτό του Ενιαίου Μετώπου μεγαλώνει την πίστη της εργατικής τάξης στις δυνάμεις της, δυναμώνει τη συνείδηση για τον ηγετικό της ρόλο απέναντι στην αγροτιά, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και τους διανοούμενους. Διευρύνει την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος στις εργατικές μάζες και δυναμώνει, έτσι, το προλεταριάτο στον αγώνα του ενάντια στο φασισμό. Το κίνημα αυτό κινητοποιεί έγκαιρα την επαγρύπνηση των μαζών απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο. Θα αποτελέσει το φωτεινό παράδειγμα για την ανάπτυξη του αντιφασιστικού αγώνα στις άλλες καπιταλιστικές χώρες και θα επιδράσει ενθαρρυντικά πάνω στο καταπιεσμένο από τη φασιστική διχτατορία προλεταριάτο της Γερμανίας.

Πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη νίκη, που όμως δεν έχει κρίνει ακόμη την έκβαση του αντιφασιστικού αγώνα. Η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού είναι χωρίς αμφιβολία ενάντια στο φασισμό. Η αστική τάξη όμως ξέρει να στραγγαλίζει με τη βοήθεια της ένοπλης εξουσίας τη θέληση των λαών. Το φασιστικό κίνημα αναπτύσσεται παραπέρα εντελώς ελεύθερα χάρη στη δραστήρια υποστήριξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, της κρατικής μηχανής της αστικής τάξης, του Γενικού Επιτελείου του γαλλικού στρατού και τους αντιδραστικούς ηγέτες της καθολικής εκκλησίας – του προμαχώνα κάθε αντίδρασης. Η πιο ισχυρή φασιστική οργάνωση, η οργάνωση των “Σταυροφόρων του Πυρός”, διαθέτει σήμερα πάνω από 300.000 ένοπλα μέλη, που ο πυρήνας τους αποτελείται από 60.000 εφέδρους αξιωματικούς. Κατέχει θέσεις στην αστυνομία, στη χωροφυλακή, στο στρατό, στην αεροπορία, σ' ολόκληρη την κρατική μηχανή. Οι τελευταίες δημοτικές εκλογές δείχνουν, ότι στη Γαλλία δεν προοδεύουν μόνο οι οι επαναστατικές δυνάμεις, αλλά και οι δυνάμεις του φασισμού. Αν ο φασισμός κατορθώσει να εισχωρήσει στις πλατειές αγροτικές μάζες και εξασφαλίσει την υποστήριξη ενός τμήματος του στρατού, ουδετεροποιώντας το άλλο, τότε οι εργαζόμενες μάζες στη Γαλλία δεν θα μπορέσουν να εμποδίσουν τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία. Μην ξεχνάτε, σύντροφοι, την οργανωτική αδυναμία του γαλλικού εργατικού κινήματος, πράγμα που διευκολύνει την επιτυχία της φασιστικής επίθεσης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να μείνουν η εργατική τάξη και όλοι οι αντιφασίστες στη Γαλλία ικανοποιημένοι από τα μέχρι τώρα επιτυχή αποτελέσματα.

Μπροστά σε ποια καθήκοντα βρίσκεται η εργατική τάξη στη Γαλλία;

Πρώτο: δημιουργία Ενιαίου Μετώπου όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε οικονομικό πεδίο για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Σπάσιμο, ασκώντας πίεση, της αντίστασης της κορυφής της ρεφορμιστικής Ένωσης Συνδικάτων (C.G.T.) ενάντια στο Ενιαίο Μέτωπο.

Δεύτερο: αποκατάσταση της συνδικαλιστικής ενότητας στη Γαλλία: Ενιαία συνδικάτα πάνω στη βάση της ταξικής πάλης.

Τρίτο: προσεταιρισμός των πλατειών αγροτικών μαζών, των μαζών των μικροαστών στο αντιφασιστικό κίνημα, δίνοντας στα καθημερινά τους αιτήματα μιαν ιδιαίτερη θέση μέσα στο πρόγραμμα του αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου.

Τέταρτο: οργανωτική σταθεροποίηση του αντιφασιστικού κινήματος και διεύρυνση του Λαϊκού Μετώπου με τη δημιουργία μαζικών αιρετών υπερκομματικών οργάνων, που η επιρροή τους να αγκαλιάζει τις πιο πλατειές μάζες από ό,τι τα σημερινά Κόμματα στη Γαλλία και οι Οργανώσεις των εργαζομένων.

Πέμπτο: διάλυση και αφοπλισμό, με την άσκηση πίεσης, των φασιστικών οργανώσεων, των οργανώσεων των συνωμοτών ενάντια στη δημοκρατία και των πραχτόρων του Χίτλερ στη Γαλλία.

Έκτο: εκκαθάριση της κρατικής μηχανής, του στρατού και της αστυνομίας από τους συνωμότες, που προετοιμάζουν φασιστικό πραξικόπημα.

Έβδομο: ανάπτυξη αγώνα ενάντια στους ηγέτες των αντιδραστικών κλικών της καθολικής Εκκλησίας, που είναι ένας από τους σοβαρότερους προμαχώνες του γαλλικού φασισμού.

Όγδοο: σύνδεση του στρατού με το αντιφασιστικό κίνημα, με τη δημιουργία μέσα στο στρατό επιτροπών για την προάσπιση της δημοκρατίας και του συντάγματος, ενάντια σ' εκείνους που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το στρατό για να πραγματοποιήσουν πραξικόπημα, με σκοπό την κατάλυση του συντάγματος(χειροκροτήματα). Να μην επιτραπεί στις αντιδραστικές δυνάμεις στη Γαλλία, να διαλύσουν τη γαλλο-σοβιετική συμφωνία, που προασπίζει την υπόθεση της ειρήνης ενάντια στην επίθεση του γερμανικού φασισμού(χειροκροτήματα).

Και αν το αντιφασιστικό κίνημα στη Γαλλία οδηγήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης, που να διεξάγει πραγματικό αγώνα – όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα – ενάντια στο γαλλικό φασισμό και να εφαρμόζει το Πρόγραμμα των αιτημάτων του αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου, τότε οι κομμουνιστές, παρόλο που παραμένουν άσπονδοι εχθροί κάθε αστικής κυβέρνησης και οπαδοί της σοβιετικής Εξουσίας, μπροστά στον αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, είναι πρόθυμοι, παρόλα αυτά, να υποστηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση(χειροκροτήματα).

Το Ενιαίο Μέτωπο και οι φασιστικές μαζικές οργανώσεις

Σύντροφοι! Ο αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου στις χώρες, όπου οι φασίστες είναι στη εξουσία, είναι το πιο σπουδαίο πρόβλημα, που μπαίνει μπροστά μας. Εκεί, ο αγώνας αυτός διεξάγεται φυσικά κάτω από αφάνταστα πιο δύσκολες συνθήκες, από ό,τι στις χώρες με νόμιμο εργατικό κίνημα. Στις φασιστικές χώρες, ωστόσο, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός πραγματικού αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου, στον αγώνα ενάντια στη φασιστική διχτατορία, γιατί οι σοσιαλδημοκράτες, οι καθολικοί και οι άλλοι εργάτες στη Γερμανία για παράδειγμα, μπορούν να δουν άμεσα την αναγκαιότητα, να διεξάγουν ενιαίο αγώνα μαζί με τους κομμουνιστές ενάντια στη φασιστική διχτατορία. Ανάμεσα στα πλατειά στρώματα των μικροαστών και της αγροτιάς, που δοκίμασαν ήδη τους πικρούς καρπούς της φασιστικής διχτατορίας, αυξάνει όλο και περισσότερο η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση, πράγμα που διευκολύνει την προσάρτησή τους στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο.

Στις φασιστικές χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία και Ιταλία, όπου ο φασισμός κατόρθωσε να δημιουργήσει μια μαζική βάση και εγκλώβισε με τη βία τους εργάτες και τους άλλους εργαζομένους στις οργανώσεις του, το κύριο καθήκον είναι να συνδυάσουμε σωστά τον αγώνα ενάντια στη φασιστική διχτατορία από τα έξω με την υπονόμευσή του από τα μέσα, στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις και τα οργάνα. Πρέπει, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες των χωρών αυτών να εξετάσουμε, κατανοήσουμε και εφαρμόσουμε τις ιδιαίτερες μέθοδες και τρόπους, που βοηθάνε στην πιο γρήγορη διάλυση της μαζικής βάσης του φασισμού και στην προετοιμασία της ανατροπής της φασιστικής διχτατορίας. Αυτά πρέπει να τα εξεταστούν, να κατανοηθούν και να εφαρμοστούν, κι όχι μόνο με κραυγιές: “Κάτω ο Χίτλερ!” και “Κάτω ο Μουσολίνι!”. Ναι, να εξεταστούν, να κατανοηθούν και να εφαρμοστούν!

Πρόκειται για ένα δύσκολο και πολύπλοκο καθήκον. Και γίνεται ακόμη δυσκολότερο, γιατί η πείρα μας σ' ό,τι αφορά την επιτυχή καταπολέμηση της φασιστικής διχτατορίας είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Οι ιταλοί σύντροφοι για παράδειγμα, αγωνίζονται ήδη εδώ και δεκατρία χρόνια κάτω από τις συνθήκες της φασιστικής διχτατορίας. Ακόμη όμως δεν κατόρθωσαν να αναπτύξουν έναν πραγματικά μαζικό αγώνα ενάντια στο φασισμό. Γι' αυτό και δεν μπόρεσαν στο ζήτημα αυτό να βοηθήσουν αρκετά με θετική πείρα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα των φασιστικών χωρών.

Οι γερμανοί και ιταλοί κομμουνιστές και οι κομμουνιστές άλλων φασιστικών χωρών, καθώς και τα μέλη των κομμουνιστικών συνδέσμων νεολαίας έκαναν απίστευτους ηρωισμούς. Πρόσφεραν και προσφέρουν καθημερινά τεράστιες θυσίες. Μπροστά στον ηρωισμό αυτό, μπροστά σ' αυτές τις θυσίες, σκύβουμε όλοι το κεφάλι. Αλλά μόνο ο ηρωισμός δε φτάνει(χειροκροτήματα). Πρέπει να συνδυάσουμε τον ηρωισμό αυτό με μια τέτοια καθημερινή δουλειά μέσα στις μάζες, με έναν τέτοιο συγκεκριμένο αγώνα ενάντια στο φασισμό, που να έχουμε όσο το δυνατόν πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Στον αγώνα μας ενάντια στη φασιστική διχτατορία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, να παίρνουμε την επιθυμία για πραγματικότητα. Πρέπει να ξεκινάμε από τα γεγονότα, από την πραγματική συγκεκριμένη κατάσταση.

Πώς όμως έχει σήμερα, στη Γερμανία για παράδειγμα, η πραγματικότητα;

Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση των μαζών για την πολιτική της φασιστικής διχτατορίας αυξάνει και παίρνει μάλιστα τη μορφή μερικών απεργιών και άλλων ενεργειών. Παρόλες τις προσπάθειές του, ο φασισμός δεν κατόρθωσε να καταχτήσει πολιτικά τις κύριες μάζες της εργατιάς. Χάνει μάλιστα και τους πρώην οπαδούς του και θα τους χάσει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι οι εργάτες εκείνοι, που έχουν πειστεί για τη δυνατότητα της συντριβής της φασιστικής διχτατορίας και που σήμερα κιόλας είναι έτοιμοι να αγωνιστούν ενεργά για το σκοπό αυτό, είναι προς το παρόν ακόμη μειοψηφία. Είμαστε εμείς οι κομμουνιστές και το επαναστατικό τμήμα των σοσιαλδημοκρατών εργατών. Η πλειοψηφία των εργαζομένων, αντίθετα, δεν έχει κατανοήσει ακόμη προς το παρόν τις πραγματικές και συγκεκριμένες δυνατότητες και δρόμους για τη συντριβή της διχτατορίας αυτής και περιμένει προς το παρόν. Αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας στον καθορισμό των καθηκόντων μας στον αγώνα ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία, καθώς και όταν ψάχνουμε, μελετάμε και εφαρμόζουμε τις ιδιαίτερες μέθοδες για τον κλονισμό και την ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας στη Γερμανία.

Για να καταφέρουμε βαρύ χτύπημα στη φασιστική διχτατορία, πρέπει να γνωρίσουμε το πιο τρωτό της σημείο. Πού βρίσκεται η αχίλλειος φτέρνα της φασιστικής διχτατορίας; Στην κοινωνική της βάση, που είναι εξαιρετικά ανάμιχτη. Περιλαμβάνει διάφορες τάξεις και διάφορα στρώματα της κοινωνίας. Ο φασισμός αυτοανακηρύχνεται σαν ο μοναδικός εκπρόσωπος όλων των τάξεων και στρωμάτων του πληθυσμού: του βιομήχανου και του εργάτη, του εκατομμυριούχου και του ανέργου, του μεγαλογαιοχτήμονα και του φτωχού αγρότη, του μεγαλοκεφαλαιοκράτη και του χειροτέχνη. Κάνει σα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων αυτών των στρωμάτων, τα συμφέροντα του έθνους. Μιας όμως κι ο φασισμός είναι η διχτατορία της μεγαλοαστικής τάξης, έρχεται αναπόφευχτα σε σύγκρουση με την κοινωνική μαζική βάση του, πολύ περισσότερο, επειδή ακριβώς κάτω από τη φασιστική διχτατορία εμφανίζονται ακόμη πιο χτυπητά οι ταξικές αντιθέσεις ανάμεσα στην κλίκα των μεγιστάνων του κεφαλαίου και της συντριφτικής πλειοψηφίας του λαού.

Μόνο τότε μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις μάζες στον αποφασιστικό αγώνα για την αποτροπή της φασιστικής διχτατορίας, όταν τραβήξουμε τους εργάτες, που χώθηκαν με τη βία στις φασιστικές οργανώσεις ή έγιναν μέλη τους από έλλειψη ταξικής συνείδησης, μέσα στα πιο στοιχειώδη κινήματα για την υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών συμφερόντων τους. Ακριβώς γι' αυτό, οι κομμουνιστές πρέπει να δουλεύουν στις οργανώσεις αυτές σαν οι καλύτεροι υπερασπιστές των καθημερινών συμφερόντων της μάζας των μελών, έχοντας υπόψη μας, ότι οι εργάτες που βρίσκονται μέσα σ' αυτές τις οργανώσεις έρχονται αναπόφευχτα σε σύγκρουση με τη φασιστική διχτατορία, στο βαθμό που απαιτούν όλο και πιο συχνά δικαιώματα και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους.

Πάνω στη βάση της υπεράσπισης των πιο άμεσων, στην αρχή εντελώς στοιχειωδών συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών του χωριού και της πόλης, είναι σχετικά πιο εύκολο, να βρεθεί μια κοινή γλώσσα όχι μόνο με τους ξεκαθαρισμένους αντιφασίστες, αλλά και μ' εκείνους τους εργαζομένους, που είναι ακόμη οπαδοί του φασισμού, αλλά έχουν απογοητευτεί από την πολιτική του· είναι δυσαρεστημένοι, μουρμουρίζουν και ψάχνουν να βρουν ευκαιρία, για να δώσουν διέξοδο στη δυσαρέσκειά τους. Πρέπει γενικά να ξεκαθαρίσουμε ότι στις χώρες της φασιστικής διχτατορίας, ολόκληρη η ταχτική μας, πρέπει να έχει σα στόχο, να μη διώχνουμε μακριά τους απλούς οπαδούς του φασισμού, να μην τους ξαναρίχνουμε στην αγκαλιά του φασισμού, αλλά να βαθαίνουμε το χάσμα ανάμεσα στη φασιστική κορυφή και τη μάζα των απογοητευμένων απλών εργαζόμενων οπαδών του φασισμού. Δεν πρέπει να αποτελεί για μας εμπόδιο, σύντροφοι, το γεγονός ότι άνθρωποι, που κινητοποιούνται για τα καθημερινά αυτά συμφέροντα, πιστεύουν ότι είναι πολιτικά αδιαφοροποίητοι ή ακόμη και οπαδοί του φασισμού. Το σπουδαίο για μας είναι, να τους βάλουμε μέσα σε ένα κίνημα, που, κι αν ακόμη αρχικά ίσως να μην προχωρεί καθαρά κάτω από τα συνθήματα της πάλης ενάντια στο φασισμό, αντικειμενικά όμως είναι ήδη ένα αντιφασιστικό κίνημα, αφού αντιπαραθέτει τις μάζες αυτές στη φασιστική διχτατορία.

Η πείρα μας διδάσκει, πως η άποψη, ότι στις χώρες της φασιστικής διχτατορίας είναι πέρα για πέρα αδύνατο, να εμφανιζόμαστε νόμιμα ή ημινόμιμα, είναι βλαβερή και λανθασμένη. Το να επιμένουμε σε μια τέτοια θέση σημαίνει ότι πέφτουμε σε παθητικότητα, ότι παραιτούμαστε γενικά από την πραγματική μαζική δουλειά. Οπωσδήποτε, είναι δύσκολο και πολύπλοκο καθήκον, να βρίσκουμε κάτω από τις συνθήκες της φασιστικής διχτατορίας μορφές και μέθοδες για νόμιμη ή ημινόμιμη εμφάνιση. Αλλά όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, το δρόμο μας τον δείχνει και σ' αυτή την περίπτωση η ίδια η ζωή και η πρωτοβουλία των μαζών. Έχουν δώσει ήδη πολλά παραδείγματα, που τα διδάγματά τους πρέπει να τα γενικέψουμε και να τα εφαρμόσουμε οργανωμένα και ανάλογα με την περίσταση.Πρέπει να σταματήσουμε αποφασιστικά να υποτιμάμε τη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Τόσο στην Ιταλία, όσο και στη Γερμανία και σε μια σειρά άλλες φασιστικές χώρες, οι σύντροφοι προσπάθησαν να καλύψουν την παθητικότητά τους και συχνά μάλιστα και την άμεση άρνησή τους να δουλέψουν μέσα στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις αντιπαραθέτοντας στη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις τη δουλειά στα εργοστάσια. Στην πραγματικότητα, όμως, η σχηματική αυτή αντιπαράθεση οδήγησε ακριβώς, στο να πραγματοποιείται η δουλειά τόσο μέσα στις φασιστικές οργανώσεις όσο και στα εργοστάσια, εξαιρετικά χαλαρά ή καμιά φορά και καθόλου.

Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα σπουδαίο για τους κομμουνιστές στις φασιστικές χώρες να βρίσκονται παντού όπου είναι οι μάζες. Ο φασισμός πήρε από τους εργάτες τις δικές τους νόμιμες Οργανώσεις. Τους επέβαλε τις φασιστικές οργανώσεις, και εκεί βρίσκονται οι μάζες – με εξαναγκασμό ή κατά ένα μέρος και εθελοντικά. Οι μαζικές αυτές οργανώσεις του φασισμού μπορούν και πρέπει να αποτελούν το νόμιμο και ημινόμιμο πεδίο δράσης μας, όπου θα μπορούμε να ερχόμαστε σε επαφή με τις μάζες. Μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν για μας μια νόμιμη ή ημινόμιμη αφετηρία των καθημερινών συμφερόντων των μαζών. Για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών, οι κομμουνιστές πρέπει να καταχτούν στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις θέσεις, που αποχτιούνται με εκλογές, για να έρθουν σε επαφή με τις μάζες. Πρέπει να απελευθερωθούν μια και καλή από τις προκαταλήψεις, ότι τάχα μια τέτοια δραστηριότητα δεν ταιριάζει και είναι ανάξια για έναν επαναστάτη εργάτη.

Στη Γερμανία για παράδειγμα, υπάρχει το σύστημα των λεγόμενων “Συμβουλίων Εμπιστοσύνης”. Πού βρίσκεται όμως γραμμένο, ότι πρέπει στις οργανώσεις αυτές να αφήσουμε το μονοπώλιο στους φασίστες; Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να συνενώσουμε τους κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, καθολικούς και άλλους αντιφασίστες εργάτες στα εργοστάσια, ώστε κατά την ψηφοφορία να σβήνουν από τον κατάλογο των “Συμβουλίων Εμπιστοσύνης” τα ονόματα των ανοιχτών πραχτόρων του επιχειρηματία και να βάζουν άλλους υποψηφίους, που να έχουν την εμπιστοσύνη των εργατών; Η πράξη έχει ήδη δείξει, ότι αυτό είναι δυνατό.

Μήπως η πράξη δε μας διδάσκει ακόμη ότι, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και άλλους δυσαρεστημένους εργάτες, μπορούμε να απαιτήσουμε από τα “Συμβούλια Εμπιστοσύνης” να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατών;

Ας πάρουμε το “Μέτωπο Εργασίας” στη Γερμανία ή τα φασιστικά συνδικάτα στην Ιταλία. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να εκλέγονται και να μη διορίζονται τα στελέχη του “Μετώπου Εργασίας”; Δεν μπορούμε να επιμείνουμε να λογοδοτούν οι ανώτερες βαθμίδες των τοπικών ομάδων μπροστά στη συνέλευση των μελών της οργάνωσης; Δεν μπορούμε με απόφαση της ομάδας να απευθύνουμε τις απαιτήσεις αυτές στον επιχειρηματία, τον “εκπρόσωπο της εργασίας”, στις ανώτερες βαθμίδες του “Μετώπου Εργασίας”; Αυτά όλα είναι δυνατά με την προϋπόθεση, ότι οι επαναστάτες εργάτες δουλεύουν πραγματικά και καταχτούν θέσεις στο “Μέτωπο Εργασίας”.

Τέτοιες μέθοδες δουλειάς είναι δυνατές και αναγκαίες και σε άλλες φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Στη Χιτλερική Νεολαία, στις αθλητικές οργανώσεις, στην οργάνωση “Ισχύς με χαρά”, στο “Ντόπο Λαβόρο” στην Ιταλία, στους συνεταιρισμούς κλπ.

Σύντροφοι, θυμάστε τον παλιό μύθο για την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία προστατεύθηκε από τον επιτιθέμενο στρατό με απόρθητα τείχη. Και ο επιτιθέμενος στρατός, που δεν είχε υποστεί και λίγες απώλειες, δεν μπόρεσε να καταχτήσει τη νίκη, παρά μόνο όταν με τη βοήθεια του περίφημου δούρειου ίππου εισχώρησε μέσα στην πόλη, στην καρδιά του εχθρού.

Νομίζω, ότι εμείς οι επαναστάτες εργάτες δεν πρέπει να δειλιάζουμε να εφαρμόζουμε την ίδια ταχτική απέναντι στον εχθρό φασισμό, που προστατεύεται από την οργή του λαού με τα ζωντανά τείχη των τραμπούκων του(χειροκροτήματα).

Όποιος δεν κατανοεί την αναγκαιότητα να εφαρμόζουμε απέναντι στο φασισμό μια τέτοια ταχτική, όποιος θεωρεί μια τέτοια ταχτική “εξευτελιστική”, μπορεί να είναι ένας εξαίρετος σύντροφος, αλλά – αν μου επιτρέπετε – είναι φαφλατάς και όχι επαναστάτης, που δεν θα μάθει ποτέ να οδηγεί τις μάζες στην ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας(χειροκροτήματα).

Το μαζικό κίνημα του Ενιαίου Μετώπου, που αναπτύσσεται έξω και μέσα στις φασιστικές οργανώσεις της Γερμανίας, Ιταλίας και άλλων χωρών, όπου ο φασισμός έχει μαζική βάση, που ξεκινάει από την υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών αναγκών και με το άπλωμα και το δυνάμωμα του αγώνα αυτού αλλάζει τις μορφές και τα αγωνιστικά του συνθήματα, θα αποτελέσει την πολιορκητική μηχανή, που θα καταστρέψει το οχύρωμα της φασιστικής διχτατορίας, που σε πολλούς σήμερα φαίνεται απόρθητο.

(Από τον τελικό λόγο του Δημητρόφ στο 7ο παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 13 Αυγούστου 1935)