Ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ γεννήθηκε στις 7/9/1926 στο χωριό Καλή του Ν. Πέλλας από πρόσφυγες γονείς που είχαν έρθει εκεί από την Ανατολική Θράκη. Από τα εφηβικά του χρόνια επηρεάζεται από τις προοδευτικές και κομμουνιστικές ιδέες και με παρότρυνση του δασκάλου του οργανώνεται πρώτα στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ακολουθώντας την επαναστατική γραμμή του ιστορικού γράμματος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και πολέμησε τους ξένους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους προδότες συνεργάτες τους, παίρνοντας μέρος σε πολλές μάχες στο Πάϊκο και στο Βέρμιο.
Όμως η απελευθέρωση της χώρας απ’ τον ΕΛΑΣ κράτησε μόνο ελάχιστα, αφού η στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών το Δεκέμβρη του 1944 και η προδοσία απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής του πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ.Σιάντο (ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ Συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ) με την παράδοση των όπλων οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε νέα μεγάλη περιπέτεια με την ένταση της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας και το πρωτοφανές δολοφονικό όργιο των παρακρατικών φασιστικών συμμοριών συνεργατών των κατακτητών.
Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, αμέσως μετά την επιστροφή του από το ΝΤΑΧΑΟΥ, τέλη Μάη του 1945, επανέφερε το Κόμμα στον επαναστατικό δρόμο των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και στις 12 Φλεβάρη 1946 η 2η Ολομέλεια του ΚΚΕ – ένα ακριβώς χρόνο μετά την ΠΡΟΔΟΔΙΑ της Βάρκιζας – αποφάσισε την έναρξη και οργάνωση του δεύτερου ένοπλου αντάρτικου (χωρίς να ανακοινωθεί προς τα έξω) σε μια στιγμή που χιλιάδες καταδιωκόμενοι, αντιφασίστες και κομμουνιστές, είχαν βγει στο βουνό για να σωθούν και να αποφύγουν την εξόντωση απ’ το μοναρχοφασιστικό κράτος και τις δολοφονικές του συμμορίες.
Μπροστά σε αυτό το όργιο δολοφονικής τρομοκρατίας ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ με προτροπή του πατέρα του ξαναβγαίνει στο βουνό και κατατάσσεται στο ΔΣΕ, καθοδηγούμενο απ’ το ΚΚΕ, απ’ τις γραμμές του οποίου πολέμησε γενναία τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, παίρνοντας μέρος σε πολλές σκληρές μάχες, στις οποίες επέδειξε παλικαριά και ηρωϊσμό.
Μετά την υποχώρηση του ένδοξου και ηρωϊκού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), μαζί με χιλιάδες άλλους αντάρτες βρέθηκε στην Αλβανία, οι οποίοι από εκεί μεταφέρθηκαν με καράβια στη Σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ, στην πρωτεύουσα της φιλόξενης γης του Ουζμπεκιστάν, Τασκένδη, όπου έζησε υποχρεωτικά σχεδόν τρεις ολόκληρες δεκαετίες.
Στην Τασκένδη, μετά τον πρώτο καιρό της προσαρμογής στις νέες συνθήκες, δούλεψε στην παραγωγή, ενώ εκπαιδεύτηκε και σε Στρατιωτική Ακαδημία. Εκεί παντρεύτηκε την συναγωνίστριά του Πηνελόπη Γεωργιάδη, αποκτώντας δυο παιδιά.
Παράλληλα με τη δουλειά, τις κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις έπαιρνε δραστήρια μέρος στην κομματική ζωή και τις δραστηριότητες της Οργάνωσης Τασκένδης (ΚΟΤ) του ΚΚΕ, ακολουθώντας και υποστηρίζοντας αταλάντευτα και με συνέπεια την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και εκείνη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με καθοδηγητή το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ.
Όμως η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (= ανατροπή-κατάργηση του σοσιαλισμού, γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός) απ’ την αντεπαναστατική προδοτική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. – μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ – και την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) άλλαξε ριζικά η κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση: καταργήθηκε πλέον ο σοσιαλισμός και ανοίχτηκε ο δρόμος στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά και ο δρόμος βάρβαρων επανωτών επεμβάσεων στα κομμουνιστικά κόμματα, ανάμεσα στα οποία και το ΚΚΕ, επεμβάσεις που κορυφώθηκαν και πήραν ανοιχτή μορφή στο τέλος του πρώτου δεκαήμερου του Σεπτέμβρη του 1955, για να ολοκληρωθούν, μετά το 20ο αντεπαναστατικό Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ, στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που διέλυσε το επαναστατικό ηρωϊκό ΚΚΕ και το αντικατέστησε με ένα νέο αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα, το «Κ»ΚΕ (1956), με διορισμένη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία, την προδοτική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ.
Η ανοιχτή σύγκρουση το Σεπτέμβρη (9-10) του 1955 και η μαζική (πάνω από 95% μελών και οπαδών) επαναστατική εξέγερση των μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ Ελλήνων Κομμουνιστών της Τασκένδης κατά της αντεπαναστατικής επέμβασης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αποτέλεσε την πρωτοπορία υπεράσπισης της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού όχι μόνο στο ελληνικό μα και στο διεθνής κομμουνιστικό κίνημα.
Στις γραμμές αυτής της επαναστατικής πρωτοπορίας, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, βρέθηκε και ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ και η συντρόφισσά του της ζωής και της πάλης Πηνελόπη Γεωργιάδη, υπερασπίζοντας απ’ την αρχή σταθερά και αταλάντευτα, την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καταπολεμώντας ταυτόχρονα την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του κακόφημου 20ου Συνεδρίου και εκείνη της χρουστσοφικής παρασυναγωγής που ονομάστηκε «6η πλατιά Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ., κλπ.) – γραμμή προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και καταστροφής του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, κλπ.
Στις νέες πια δύσκολες συνθήκες της άγριας χρουστσοφικής φασιστικής τρομοκρατίας και βαθιάς παρανομίας (διώξεις, συλλήψεις, φασιστικές δίκες, εξορίες, διωξίματα από σχολεία, δουλειές κλπ.) με «θαμμένους» στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας το ΝΙΚΟ ΖΑΧΖΡΙΑΔΗ και πολλές δεκάδες κομμουνιστές , ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ, όπως και οι χιλιάδες επαναστάτες, συνέχισε την πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, υπερασπίζοντας αταλάντευτα, σταθερά, αποφασιστικά, μαχητικά και με συνέπεια την επαναστατική γραμμή και τις επαναστατικές παραδόσεις του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ως το 1976 που επέστρεψε στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη) με την οικογένειά του. Και στην Ελλάδα συνέχισε την πάλη κατά του προδοτικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (διεθνούς και ντόπιου) και των άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων. Οι νεότεροι κομμουνιστές θα αναπολούν πάντα την ευγενική του μορφή μα και ταυτόχρονα θα διδάσκονται απ’ τη συνέπεια, τη σταθερότητα, τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα με τις οποίες υπεράσπισε τις Αρχές του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου