Η κομμουνιστική ομάδα «Επανάσταση» (Revolusjon), μέλος της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) κυκλοφόρησε το 2013 το βιβλίο «Οι λαοί ενάντια στην κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό». Εκτός από την έκθεση του Δημητρώφ, περιλαμβάνει έναν πρόλογο και μια εισαγωγή που καταπιάνονται με τα προβλήματα του πώς η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου θα πρέπει να κατανοηθεί, να τεθεί και να ασκηθεί στις τρέχουσες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες στη Νορβηγία.
Η πολιτική του ενιαίου μετώπου είναι βασικό στοιχείο της τακτικής γραμμής των κομμουνιστών. Παρ' όλα αυτά, αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη αβεβαιότητα και σύγχυση.
Ο Γκεόργκι Δημητρώφ, ο Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1935 επεξεργάστηκε και εξήγησε την πολιτική γραμμή του Ενιαίου Μετώπου και του Λαϊκού Μετώπου και την αναγκαιότητα της συνεργασίας στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο, διότι τα θέματα της ημερήσιας διάταξης εκείνης της περιόδου, έχουν γίνει και πάλι κρίσιμα στις μέρες μας. Το παγκόσμια καπιταλιστικό σύστημα, ειδικά στην Ευρώπη, υφίσταται τη σοβαρότερη οικονομική κρίση και ύφεση μετά την παγκόσμια κρίση που ακολούθησε μετά το κραχ του 1929. Η ανεργία είναι τεράστια και αυξάνεται, το εργατικό κίνημα έχει σε κάποιο βαθμό παραλύσει από δεκαετίες εξαιτίας της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας, και σήμερα τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα δέχονται συνεχείς επιθέσεις από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Ο φασισμός είναι και πάλι μια πραγματική απειλή: Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Ελλάδα, είναι έτοιμος να κερδίσει μαζική υποστήριξη. Και όπως στη δεκαετία του 1930, ο κίνδυνος των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι προ των πυλών.
Στην κεντρική έκθεσή του προς το 7ο Συνέδριο, o Δημητρώφ λέει:
«Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος της κρίσης πάνω στους ώμους των εργαζομένων. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό».
«Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα των αγορών υποδουλώνοντας τους αδύνατους λαούς, αυξάνοντας την αποικιακή καταπίεση και ξαναμοιράζοντας τον κόσμο διά μέσου του πολέμου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό».
Το χρηματιστικό κεφάλαιο απαιτεί περικοπές σε μισθούς και την ευημερία, ενώ οι ίδιοι οι καπιταλιστές λεηλατούν δημόσιους πόρους από τους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες του ΝΑΤΟ, έχουν αποδυθεί σε μια όλο και πιο επιθετική πολιτική πόλεμου, όπου αγνοούν ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη - ένα παγκόσμιο οργανισμό που τέθηκε σε λειτουργία μετά την ήττα του φασισμού στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι λαοί και οι κυβερνήσεις δέχονται απειλές και επιθέσεις και ανατρέπονται με αιματηρούς πολέμους. Προς το παρόν (το καλοκαίρι του 2013 - σ.τ.μ.), η Συρία έχει μπει στο στόχαστρο ενός νέου επιθετικού ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Οι λαοί πληρώνουν με την ίδια τη ζωή τους και τους φυσικούς τους πόρους που λεηλατούνται, ενώ οι εργαζόμενοι στις ιμπεριαλιστικές χώρες πρέπει να πληρώσουν για τις πολύ μεγάλες και αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες. Για να δικαιολογήσουν την πολιτική του πολέμου, οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούν και το σοβινισμό και το ρατσισμό που ανοίγουν το δρόμο του φασισμού στις δικές τους χώρες.
Με τον τρόπο αυτό το χρηματιστικό κεφάλαιο μετακυλάει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τους λαούς. Δημιουργεί μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, δυστυχία και θάνατο - αλλά την ίδια στιγμή ανάβουν οι σπίθες της λαϊκής πάλης και αντίστασης. Η κρίση θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανάσταση, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει μια πολιτική δύναμη με μαζική επιρροή και τακτική ικανότητα να αναπτύξει τις κινήσεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την αστική τάξη και τις φιλο-ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, αν η δύναμη αυτή δεν είναι αρκετά ισχυρή, γνωρίζουμε ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει στο φασισμό.
Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ της περιόδου που οδήγησε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την σημερινή κατάσταση είναι ότι την εποχή εκείνη υπήρχε έναν ισχυρό σοσιαλιστικό κράτος των εργαζομένων, η Σοβιετική Ένωση, και ένα ισχυρό διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Σήμερα, η εργατική τάξη δεν έχει τέτοια φρούρια για να καταφύγει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις - με ορισμένες εξαιρέσεις - είναι μικρά και με ελάχιστη ή περιορισμένη επιρροή στο εσωτερικό της εργατικής τάξης στις αντίστοιχες χώρες τους. Η διαφορά με την περίοδο όπου ο Δημητρώφ παρουσίασε την περίφημη έκθεσή του στο Συνέδριο της Κομιντέρν είναι τεράστια.
Ο λόγος για αυτή την αρνητική κατάσταση για το παγκόσμιο προλεταριάτο είναι η καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Εδώ δεν θα αναλυθεί τι οδήγησε σε αυτή την αντεπανάσταση και τι ακολούθησε. Αυτό είναι ένα μεγάλο και σοβαρό ζήτημα που πρέπει να επεξεργαστεί σε άλλα πλαίσια.
Το ερώτημα που προβάλλει αυτή τη στιγμή είναι το εξής: Μήπως το γεγονός ότι η εργατική τάξη είναι σε χειρότερη θέση σήμερα από ό, τι ήταν το 1935, σημαίνει ότι το ζήτημα του Ενιαίου Μετώπου και το Λαϊκό Μέτωπο είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό σήμερα;
Η απάντησή μας είναι ότι η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου και το Λαϊκό Μέτωπο είναι ακόμα πιο σημαντικά σήμερα από ό, τι ήταν το 1935, ακριβώς λόγω της εξασθενημένης θέσης της εργατικής τάξης και των κομμουνιστών.
Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το έργο της οικοδόμησης ενός Λαϊκού Μετώπου ενάντια στην κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό. Αυτή είναι η πρακτική απάντηση των κομμουνιστών στην ιμπεριαλιστική πολιτική των αποφάσεων να πληρώνουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κρίση. Από την άποψη αυτή, τα διδάγματα και οι οδηγίες που δίνονται από τον Δημητρώφ είναι πολύ σημαντικά.
Ο Δημητρώφ δείχνει πώς να συνδυάσουμε τη σταθερότητα της αρχής με την ευελιξία. Μας θυμίζει ότι εμείς οι κομμουνιστές πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε τα θέματα ανεξάρτητα, ότι πρέπει να αφομοιώσουμε τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία ως οδηγό, ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το σεχταρισμό και την άκαμπτη προπαγάνδα που είναι περισσότερο ή λιγότερο ακατανόητη για τους εργαζόμενους. Επίσης, προειδοποιεί για τον κίνδυνο του δεξιού οπορτουνισμού, που θα προκύψει, εάν οι κομμουνιστές επιτρέψουν στον εαυτό τους να «διαλυθούν» στο μέτωπο και να ξεχάσουν τους επαναστατικούς τους στόχους και τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος.
Στο εισαγωγικό κεφάλαιο (που δεν περιλαμβάνονται σε αυτήν τη μετάφραση - σ.τ.μ), μελετάμε κάποιες πτυχές από τις ταχτικές του Ενιαίου Μετώπου και τα καθήκοντα και τις ειδικές προκλήσεις για την προώθηση μιας μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής στη σημερινή Νορβηγία.
Εκδοτικός Οίκος «Επανάσταση»
Όσλο, 2013
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ενότητα και Πάλη» τ. 28.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου