Ο φιλόσοφος ERNST BLOCH για τις Επαναστατικές Δίκες της Μόσχας

Ο Γερμανός φιλόσοφος ERNST BLOCH (1885-1977) έγραψε για το θέμα των Επαναστατικών Δικών τέσσερα άρθρα (μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου του L Feuchtwanger): “Kritikeiner Prozesskritik” (Μάρτης 1937), “Jubiläumder Renegaten” (1937), “Feuchtwangers“ Moskau 1937” (Ιούλης 1937), “Bucharin Schlusswort” (Μάης 1938).

Αναφερόμενος το 1937 στις Επαναστατικές Δίκες της Μόσχας σημειώνει, κατά τη διάρκεια των Δικών, σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των Τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το ΧΙΤΛΕΡ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΝΑΜΗ δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και καταλήγει: «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ΕΝΑΝΤΙΑ στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (Ernst Bloch: “Kritik einer Prozesskritik, Hypnose, Meskalin und die Wirklichkeit”, 4.3.1937, in: “Die neue Weltbühne”, Nr 10, σελ. 294-299, και στο: «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsätze aus den Jahren 1934-1939, σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972).

Μεταξύ των διαφόρων αντιδραστικών και αντισταλινικών που επικρίνουν τον Bloch για αυτή τη στάση του συγκαταλέγονται τελευταία και οι τροτσκίζοντες ρεβιζιονιστές Michael Loewy και Robert Sayre που οψίμως κλαψουρίζουν γράφοντας πως ο Ernst Bloch «απ’ όλους τους συμβιβασμούς που έκανε με τη σταλινική παραλλαγή του κομμουνισμού, χειρότερος ήταν, χωρίς αμφιβολία, η στάση του απέναντι στις δίκες της Μόσχας» και ότι διακήρυξε την «πίστη του στην ΕΣΣΔ και τα “επαναστατικά της δικαστήρια”», ενώ ισχυρίζονται ακόμα ότι το άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των εξωμοτών» θα «αποτελέσει μια μαύρη κηλίδα στην πολιτική του διαδρομή» (Michael Loewy και Robert Sayre: «Εξέγερση και Μελαγχολία», σελ. 393-394, «Εναλλακτικές Εκδόσεις», Αθήνα 1999). Φαίνεται πως για να εξαλείψει τη δήθεν «μαύρη κηλίδα του» ο BLOCH έπρεπε μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο να συνεργαστεί με το Χίτλερ όπως έπραξε ο αντεπαναστάτης μα και προδότης της πατρίδας του Λέων Τρότσκι!!! (Χαρακτηριστικός για τις αντιμαρξιστικές απόψεις αυτού του βιβλίου των Loewy-Sayre είναι ο προκλητικός εξωραϊσμός των φεουδαρχικών απόψεων του υπεραντιδραστικού ρεύματος του γερμανικού ρομαντισμού).