ΕΚΛΟΓΕΣ 20 Σεπτέμβρη 2015: «δεύτερη»-3η βαριά ήττα της μοναρχοφασιστικής ΝΔ – νίκη του βαριά τραυματισμένου ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ

Σημαντική αύξηση της ΑΠΟΧΗΣ και καταποντισμός για όλα σχεδόν τα κόμματα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Στις 20 Σεπτέμβρη διεξήχθησαν οι αστικές εκλογές για την ανάδειξη νέου κοινοβουλίου ύστερα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τη ρεφορμιστική ομάδα Π.Λαφαζάνη και την παραίτηση της προηγούμενης ρεφορμιστικής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εκλογές που διεξήχθησαν και πάλι με το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και το όριο του 3%. Εκλογές που η διεξαγωγή τους είχε κύριο στόχο τη νομιμοποίηση, από την πλευρά του λαού, της νέας καταστροφικής συμφωνίας, του λεγόμενου 3^ου «μνημονίου», και της βαθύτερης υποτέλειας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ώστε στο επόμενο διάστημα να προωθήσει το Μεσοπρόθεσμο και τους αντιλαϊκούς τους εφαρμοστικούς νόμους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ το μεγαλειώδες λαϊκό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη (62%).

Η πρωτοφανής αύξηση της αποχής (600.000 περισσότεροι απείχαν σε σχέση με τις εκλογές του Ιανουαρίου) και η αποδέσμευση μιας μεγάλης μάζας εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων από τα αστικά κόμματα είναι το κυρίαρχο στοιχείο αυτών των εκλογών, που δείχνει ότι η διαδικασία της ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών στη χώρα προχωρά. Επιπλέον, πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ο αριθμός των άκυρων ψηφοδελτίων (70.000) σε μία διαδικασία που δεν προέβλεπε σταυροδοσία, κάτι που τονίζει ακόμα περισσότερο τη συνειδητότητα αυτής της επιλογής.

Πρώτο κόμμα - με απώλειες 300.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη -  αναδείχτηκε ο ρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα ενσωμάτωσε στο πρόγραμμα του τη νέα συμφωνία - υποτέλειας με τους ιμπεριαλιστές με μια αντικαταστατική συνδιάσκεψη - παρωδία αποτελούμενη μόνο από τους εκλεκτούς της ηγεσίας Τσίπρα και ενώ η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαλύθηκε και ένα μεγάλο ποσοστό της Κεντρικής του Επιτροπής παραιτήθηκε ή αποχώρησε από το κόμμα. Δεύτερη η ΝΔ - κι αυτή με απώλειες 200.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη – με πρόεδρο τον Ε. Μεϊμαράκη που προσπαθούσε να αποκρύψει το παρελθόν του στους «κενταύρους»-«ρεϊντζερς», να δικαιολογήσει τις κυβερνήσεις Σαμαρά για τα μέτρα λιτότητας των προηγούμενων χρόνων καθώς και τη στήριξη στο νέο εκβιασμό των ιμπεριαλιστών. Στην πραγματικότητα η μοναρχοφασιστική ΝΔ υπέστη τρεις κατά σειρά βαριές ήττες: δυο στις εκλογές και μια στο δημοψήφισμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώνοντας το μπόνους των 50 εδρών κατάφερε να διαμορφώσει και πάλι τις προϋποθέσεις για μία νέα συγκυβέρνηση με τους ακραίους εθνικιστές-ρατσιστές των ΑΝΕΛ (που είχαν απώλειες 90.000 ψήφους σε σχέση με το Γενάρη), αδύναμη όμως κυβερνητική πλειοψηφία 155 βουλευτών που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την απόκρουση και την ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας, της φτώχιας και της υποτέλειας. Ακόμα, το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ πλήρωσε τη στάση του όλη την προηγούμενη περίοδο (βλ. δημοψήφισμα: συμπαράταξη με ΕΕ-ντόπιο κεφάλαιο, ηγεσία της ιμπεριαλιστικής ΕΕ μόνιμα στο απυρόβλητο, νομοσχέδιο για «ιθαγένεια»: συμπαράταξη με ρατσιστές ΝΔ-ΑΝΕΛ- «Χ.Α», κλπ.) απώλειες 30.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη. Το «Κ»ΚΕ είχε απώλειες ακόμα και σε συνθήκες αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και δεν καρπώνεται τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση. Εντωμεταξύ, με τις εκλογές αυτές παγιώθηκε η εκλογική δύναμη της Ναζι-φασιστικής «Χ.Α.» που αν και με πτώση 10.000 ψήφων σε σχέση με το Γενάρη, σε γενικές γραμμές διατήρησε τις δυνάμεις της. Το «Ποτάμι» έχασε περίπου το 1/3 της δύναμής του (ήτοι 100.000 ψήφους) πληρώνοντας κι αυτό, τη ανοιχτή στήριξή του στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και στα μέτρα λιτότητας που αυτοί επιβάλουν.

Η βαθμιαία, αλλά διαρκώς αυξανόμενη, απελευθέρωση λαϊκών μαζών από τα αστικά κόμματα δημιουργεί ευθύνες στις οργανώσεις που αναγνωρίζουν και αναδεικνύουν το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και παλεύουν το αίτημα για ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ από την ΕΕ, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη δημιουργία και την ανάπτυξη ενός μαζικού πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού μετώπου ενάντια στην ΕΕ, ενώ οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές επιβάλλεται ταυτόχρονα να αγωνίζονται για την προώθηση της ανασύνταξης του Κομμουνιστικού κινήματος και τη συγκρότηση επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης, συνεχιστή των επαναστατικών παραδόσεων του παλιού ηρωικού σταλινικου-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-1955.