Εργάτες όλου του κόσμου,
Μετά από τρία χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης, αναπόφευκτης συνέπειας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά μέσα σ’ ένα πλαίσιο αυξανόμενης ανεργίας, αυξανόμενης εκμετάλλευσης, μείωσης των μισθών, επέκτασης της δυστυχίας και της πείνας.
Η αντιδραστική επίθεση του Κεφαλαίου εντείνεται. Μαζικές απολύσεις και αντικοινωνικές «μεταρρυθμίσεις» προωθούνται με σκοπό να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και να αναγκαστούν οι εργάτες να πληρώσουν την κρίση. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις αμφισβητούνται από τα μεγάλα αφεντικά, η καταπίεση των εργατών αυξάνεται με σκοπό να μειωθεί στο ελάχιστο η τιμή της εργατικής δύναμης και να αυξηθεί η δύναμη των αφεντικών.
Η μπουρζουαζία βρίσκεται σε επίθεση με στόχο την κατάργηση των οικονομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, που η εργατική τάξη κατέκτησε με αγώνες δεκαετιών. Έχοντας ήδη στηρίξει τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις με τεράστια ποσά δημοσίου χρήματος, τώρα τα χρέη των κρατών πληρώνονται μειώνοντας τις συντάξεις, καταργώντας τις δημόσιες υπηρεσίες, αυξάνοντας τους φόρους που πληρώνουν οι λαοί. Έτσι, οι κοινωνικές συνθήκες της πλειοψηφίας των εργατών χειροτερεύουν, ενώ τα προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας συνεχίζουν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια και τον παρασιτισμό. Όταν οι αστικές φυλλάδες μιλάνε για ανάκαμψη, μιλάνε στην πραγματικότητα για την ανάκαμψη των μεγαλομετόχων που μοιράζουν μεταξύ τους μεγάλα κέρδη.
Καθώς οι αντιφάσεις και η οικονομική ανισορροπία, βασικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας, βαθαίνουν, παρατηρούνται οξυνόμενες αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κράτη για να ελέγξουν τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής, για να ελέγξουν τις πρώτες ύλες και να υπερφαλαγγίσουν τους ανταγωνιστές τους.
Παρακολουθούμε την αυξανόμενη επιθετικότητα της παρακμασμένης υπερδύναμης, των ΗΠΑ, την ένταση του αρπακτικού πολέμου στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, τις αυξανόμενες απειλές απέναντι στην Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, τη Βενεζουέλα, τα πραξικοπήματα στην Ονδούρα και την Αφρική, την υποστήριξη της εγκληματικής Σιωνιστικής πολιτικής του Ισραήλ, τη στρατιωτική κατοχή της Αϊτής, την προετοιμασία της επίθεσης στο Ιράν, την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στην Κολομβία, τις απειλές εναντίον των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων σε όλες τις ηπείρους.
Ταυτόχρονα οξύνονται οι αντιθέσεις των ΗΠΑ με τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, ειδικά με την Κίνα και τη Ρωσία, και δυναμώνουν οι σύμφυτες στον ιμπεριαλισμό τάσεις που θα οδηγήσουν σε νέους πολέμους. Πίσω από τα χαμόγελα και το προσωπείο του «πασιφισμού», παρατηρούμε μια νέα στρατιωτική επιθετικότητα, όπως η εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας που θέλει να επιβάλλει η Αμερική στην Ευρώπη, το κόστος της οποίας θα πληρώσουν, ως συνήθως, οι εργάτες και οι λαοί.
Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες της αστικής τάξης να ξεπεράσει τεχνητά την οικονομική κρίση, να εξαλείψει τις κοινωνικές, περιβαλλοντικές και ηθικές πληγές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία θα ενταθεί. Το προλεταριάτο, βιώνοντας μία άγρια επίθεση, δεν θέλει να κάνει πίσω και δεν θα παραμείνει στην αδράνεια. Τα ταξικά του συμφέροντα το σπρώχνουν να αγωνιστεί οργανωμένα ενάντια στην κυρίαρχη τάξη.
Στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερικάνικη ήπειρο, ο αγώνας της εργατικής τάξης δυναμώνει: η εργατική τάξη αρνείται να πληρώσει την κρίση του κεφαλαίου και επανακτά την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί η ανάπτυξη των αγώνων των νέων εργατών, οι οποίοι υποφέρουν κάτω από επισφαλείς συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, των χωρίς δικαιώματα μεταναστών εργατών, των ανέργων χωρίς κανενός είδους αποζημίωση, των εκατομμυρίων εκμεταλλευόμενων που με πολύ δυσκολία μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Μαζί τους κινητοποιούνται και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα που καταπιέζονται από την πολιτική των μονοπωλίων.
Οι λαοί και οι καταπιεσμένες χώρες ολοένα και πιο ανοιχτά παίρνουν μέρος στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, προβάλλοντας τα δίκαια αιτήματά τους, και ενώνονται με το επαναστατικό κίνημα ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.
Το πνεύμα της εξέγερσης αναπτύσσεται και συσσωρεύονται τα στοιχεία που θα καταλήξουν σε επαναστατικές εκρήξεις στους αδύναμους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.
Απέναντι στο δυνάμωμα του αγώνα του προλεταριάτου και των λαών, η μπουρζουαζία αναζητά διεξόδους στην εφαρμογή αντιδραστικών πολιτικών και την πιο κτηνώδη καταπίεση. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν να αποδυναμώσουν και να επιτεθούν στις μαζικές οργανώσεις, στις οποίες ενώνονται και παλεύουν οι εργάτες. Χύνουν ευρέως το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας για να δυναμώσουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες. Κινητοποιούν σε μία αντιδραστική βάση τους μικροαστούς συμμάχους τους, χρησιμοποιούν τη φασιστική τρομοκρατία ως ένα όπλο ενάντια στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και διώκουν τους ηγέτες των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Μέσα σε αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο, πρέπει να προστεθούν οι προσπάθειες να τεθούν εκτός νόμου οι κομμουνιστικές δυνάμεις και τα σύμβολα της απελευθέρωσης των εργατών.
Αυτή η κατάσταση επιβάλλει στους εργάτες όλων των χωρών να οργανώσουν ένα πλατύ ενιαίο μέτωπο πάλης ενάντια στην επίθεση του καπιταλισμού, την πολιτική αντίδραση και τον κίνδυνο του πολέμου, έτσι ώστε να επιταχύνουν το αναπόφευκτο τέλος του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.
Είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί σε κάθε χώρα μία πολιτική ενότητας ενάντια στο κεφάλαιο, με σκοπό την αντίσταση στις απολύσεις, τη μάχη ενάντια στις ελαστικές και επισφαλείς συνθήκες εργασίας, την καταγγελία της επίθεσης κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για το σεβασμό και την ανάπτυξη των συλλογικών διεκδικήσεων, για να πούμε «όχι, δεν θα πληρώσουμε το εξωτερικό χρέος» και «όχι στις ιδιωτικοποιήσεις», για να παλέψουμε να μειωθούν οι ώρες εργασίας, με δύο ημέρες ανάπαυσης την εβδομάδα, χωρίς να μειωθούν οι μισθοί, για έναν βασικό μισθό και κοινωνική στήριξη των βασικών αναγκών των ανέργων, ενάντια στους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, για δημόσια υγεία, δωρεάν εκπαίδευση για το λαό, νομιμοποίηση των «χωρίς χαρτιά» εργαζόμενων, για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από τις κατεχόμενες χώρες.
Μέσα από την ενότητα και τη συμμετοχή της στον αγώνα, η εργατική τάξη μπορεί να συντρίψει το καπιταλιστικό μπλοκ, να αποκρούσει τις επιθέσεις της αστικής τάξης, και να αναγκάσει τους καπιταλιστές, τους πλουσίους να πληρώσουν για τις συνέπειες τις κρίσης, ανοίγοντας το δρόμο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Το κύριο εμπόδιο για την οικοδόμηση του ενιαίου μετώπου είναι η πολιτική της ταξικής συνεργασίας των σοσιαλδημοκρατικών και ρεφορμιστικών κομμάτων.
Η πολιτική που προδίδει τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων, καθοδηγούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές ηγέτες και τους συνεργαζόμενους συνδικαλιστές ηγέτες, εμφανίζεται ολοένα και πιο ανοιχτά. Αυτή η πολιτική που εκφράζεται μέσω του «κοινωνικού διαλόγου» αφοπλίζει και διασπά τους εργάτες και τους ωθεί στην συνθηκολόγηση.
Αλλά αυτές οι δυνάμεις που έχουν εγκατασταθεί για χρόνια στους αστικούς θεσμούς έχασαν την αξιοπιστία τους απέναντι στους εργάτες, οι οποίοι κριτικάρουν ολοένα και πιο σθεναρά την έλλειψη συνοχής και την αδυναμία τους, το ρόλο τους ως καταστολείς των αγώνων και τη στήριξη τους στις αντιδραστικές δυνάμεις.
Στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους αστούς, δεν είναι δυνατό να γίνουν βήματα μπροστά χωρίς τη συντριβή του τυχοδιωκτισμού, χωρίς τη συντριβή της παθητικότητας και της διασπαστικής πολιτικής που προωθείται από τη σοσιαλδημοκρατία, τις οπορτουνιστικές και άλλες σοβινιστικές δυνάμεις.
Μέσα στην ανάπτυξη της πάλης των κοινωνικών τάξεων, όλο και πιο ευρέα στρώματα εργατών και εκμεταλλευόμενων κατανοούν την πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού, εγκαταλείπουν τις ρεφορμιστικές τους αυταπάτες, και πείθονται για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου ώστε να οικοδομηθεί ένα νέο και ανώτερο κοινωνικό σύστημα.
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, είναι ένα παρασιτικό και ετοιμοθάνατο σύστημα, που δεν έχει άλλο σκοπό παρά μόνο το μέγιστο κέρδος για μία μειοψηφία εκμεταλλευτών, και άρα είναι αδύνατο να μεταρρυθμιστεί. Η αστική τάξη έχει αποδείξει την αδυναμία της να είναι η ηγετική τάξη της κοινωνίας και γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η αστική τάξη είναι ασυμβίβαστη με την κοινωνία και τη φύση.
Ο μόνος τρόπος για να δοθεί ένα τέλος στις καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, των άδικων πολέμων, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της επέκτασης της διαφθοράς, των ενδημικών πληγών του καπιταλισμού είναι να αναπτυχθεί η επαναστατική δράση για να κατακτήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της την πολιτική εξουσία, για την κατάργηση των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Καλούμε τα καλύτερα στοιχεία του προλεταριάτου, τους νέους επαναστάτες, να συμμετέχουν σε κάθε χώρα στην οικοδόμηση αληθινών κομμάτων της εργατικής τάξης, να ενισχύσουν αυτά που ήδη υπάρχουν, επειδή το κομμουνιστικό κόμμα βασισμένο στο Μαρξισμό-Λενινισμό είναι η εγγύηση για να οδηγηθούν οι αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη νίκη.
Να γίνει η Πρωτομαγιά μέρα ταξικής πάλης, εκφράζοντάς την μέσα από πορείες, μαζικές απεργίες μ’ ένα ανώτερο επαναστατικό πνεύμα.
Να δυναμώσει η ενιαία πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, να δημιουργηθούν και σταθεροποιηθούν οι εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, πρώτα απ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις!
Να πληρώσουν τα καπιταλιστικά μονοπώλια, οι πλούσιοι και τα παράσιτα της μπουρζουαζίας την κρίση που προκάλεσαν.
Να διατρανωθεί ότι τα εκατομμύρια των εργατών θεωρούν την επανάσταση και το σοσιαλισμό δικιά τους υπόθεση.
Να αναπτυχθεί η διεθνής αλληλεγγύη μέσα στους εργάτες και τους λαούς.
1η Μάη 2010
Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου