Απάντηση επαναστατών κομμουνιστών, ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, στο Μίκη Θεοδωράκη

Επικίνδυνο  και πολύ επιζήμιο για την εργατική τάξη, το λαό και τον τόπο το εθνικιστικό  ολίσθημα του Μίκη Θεοδωράκη πολιτικής  στήριξης στο φασιστοειδές, έξαλλο εθνικιστή τυχοδιώκτη, άξιο απόγονο  και  φανατικό θαυμαστή-υμνητή των  εθνοπροδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας Α. Σαμαρά 

Απάντηση  επαναστατών κομμουνιστών, ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, στο Μίκη Θεοδωράκη

Στα χρόνια της κατοχής με το Μίκη Θεοδωράκη  πολεμήσαμε μαζί, μέσα απ’ τις γραμμές  της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, τους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους εθνικιστές συνεργάτες τους (Ράλληδες, Ταγματασφαλίτες, Χίτες, ΕΔΕΣίτες, ΠΑΟτζήδες, κλπ.) αλλά και τους άγγλους ιμπεριαλιστές το Δεκέμβρη του 1944.

Στο δεύτερο  αντάρτικο 1946-1949 εμείς βρεθήκαμε  στο βουνό πολεμώντας για 3 ½  χρόνια τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο Μίκης βρέθηκε στο κολαστήρι του Μακρονησιού, υποβαλλόμενος σε πρωτάκουστα βασανιστήρια απ’ τη μοναρχοφασιστική Δεξιά, όπως και πολλές δεκάδες χιλιάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές που πολέμησαν τους Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους φασίστες κατακτητές.

Μετά  την υποχώρηση του ΔΣΕ οι πιο  πολλοί από μας τους αντάρτες βρεθήκαμε  πολιτικοί πρόσφυγες στην τότε σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.

Αργότερα, το ΄55-΄56, με την ωμή επέμβαση των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ – που διέλυσαν το ηρωικό επαναστατικό μας Κόμμα και στη θέση του συγκρότησαν ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, το «Κ»ΚΕ (’56) – βρεθήκαμε με το Μίκη Θεοδωράκη σε εντελώς διαφορετικά ιδεολογικο-πολιτικά στρατόπεδα: εμείς, κρατώντας ψηλά την κόκκινη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του προλεταριακού διεθνισμού, παραμείναμε μαχητικά ακλόνητοι στο στρατόπεδο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αυτός πέρασε στο στρατόπεδο της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, που είχε ήδη, αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν, ανατρέψει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και τη Λαϊκή Εξουσία στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες, εξαλείφοντας, μετά το ΄53, το σοσιαλισμό και παλινορθώνοντας σταδιακά τον καπιταλισμό σ’ αυτές αλλά και διαλύοντας ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αρχές της δεκαετίας του ΄60.

Η συντριπτική  πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών, ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (95% στην Τασκέντη, 80-85% στις Λαϊκές Δημοκρατίες), αντιταχθήκαμε στην ωμή επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ της σοσιαλδημοκρατικής φασιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ και χιλιάδες σύντροφοι μας διώχθηκαν απ’ τους ομοϊδεάτες του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το Φλεβάρη του ΄56, διαρκούντος του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ άρχισαν οι φασιστικές χρουστσοφικές δίκες, με σκηνοθετημένες κατηγορίες, σε βάρος ελλήνων κομμουνιστών στην Τασκέντη στις οποίες πολλοί απ’ τους συντρόφους μας καταδικάστηκαν με νόμους για αλήτες-χούλιγκανς και εξορίστηκαν στη Σιβηρία – διώξεις που κράτησαν ολόκληρες δεκαετίες, κορυφώθηκαν με τις εξορίες πολλών δεκάδων ηγετικών στελεχών του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και την εξόντωση μερικών, ανάμεσά τους και του Νίκου Ζαχαριάδη, του μεγαλύτερου έλληνα επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη και μια απ’ τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που δολοφονήθηκε στις αρχές Αυγούστου του ΄73 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας, απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, χωρίς ο Μίκης Θεοδωράκης να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας ούτε για την εξορία και δολοφονία του Ζαχαριάδη ούτε για τις εξορίες των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στη Σιβηρία, ενώ την ίδια  περίοδο ορθά ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για τις εξορίες αντιφασιστών και κομμουνιστών στα νησιά του Αιγαίου απ’ τους εγκληματίες συνταγματάρχες της φασιστικής Χούντας (ο παλιός κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης που έφυγε πέρυσι απ’ τη ζωή γράφει σχετικά με τη δολοφονία του Ζαχαριάδη ότι «την 1^η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ.Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα εγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές … ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ.Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν.Ζαχαριάδη», Ν.Κεπέση: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, Αθήνα 2006, και: «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός» σελ. 5-6, Αθήνα, Μάης 2007). 

Παρόλο  που ανήκαμε σε διαμετρικά αντίθετα ιδεολογικο-πολιτικά στρατόπεδα, παρακολουθούσαμε μακριά απ’ την προσφυγιά την  αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική πολιτική δράση του Μίκη Θεοδωράκη μέσα απ’ τις γραμμές της ΕΔΑ  και της νεολαίας Λαμπράκη κατά της ντόπιας μοναρχοφασιστικής Δεξιάς και του αμερικανο-ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού τις δεκαετίες ΄50-΄60 αλλά και κατά την περίοδο της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, τις μαζικές κινητοποιήσεις των ευρωπαϊκών λαών κατά της Χούντας που θα ήταν αδύνατες χωρίς τη συμμετοχή αντιφασιστών καλλιτεχνών όπως των Μ.Θεοδωράκη-Μ.Μερκούρη, κλπ.

Παρακολουθώντας την πολιτική δράση του Μίκη Θεοδωράκη  κατά τη «μεταπολιτευτική» περίοδο  με λύπη διαπιστώναμε μια σαφή τάση εξωραϊσμού της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς σε σειρά περιπτώσεις, αρχίζοντας μ’ εκείνο το «Καραμανλής ή τανκς», κλπ. για να καταλήξει στη συμμετοχή του στην αντιδραστική κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη, περίοδο κατά την οποία, δυστυχώς γι’ αυτόν, σημειώθηκε και η στυγερή δολοφονία με σιδηρολοστό του αντιφασίστα αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα απ’ τα φασιστικά εγκληματικά αποβράσματα της ΟΝΝΕΔ, φασιστικής νεολαίας της ΝΔ, (ο δολοφόνος Καλαμπόκας ήταν και γραμματέας της ΟΝΝΕΔ Πάτρας). Αν στην περίπτωση της δολοφονίας του ήρωα Γρηγόρη Λαμπράκη απ’ τα τρίκυκλα της φασιστικής Καραμανλικής ΕΡΕ ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε στο αντιφασιστικό στρατόπεδο της Αριστεράς, στην περίπτωση του ήρωα Νίκου Τεμπονέρα βρέθηκε δυστυχώς στο αντιδραστικό στρατόπεδο των δολοφόνων του ίδιου κόμματος που τώρα λέγεται, κατ’ ευφημισμόν, «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», στάση, που τότε καταδικάσαμε και επικρίναμε δημόσια με την αρμόζουσα κομμουνιστική πολιτική αυστηρότητα, όπως επικρίναμε και τις επανειλημμένες δηλώσεις εξωραϊσμού εκ μέρους του και του φίλου του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Χ.Φλωράκη της μοναρχοφασιστικής ΝΔ επί Κ.Καραμανλή του νεότερου, εκτιμώντάς τες ως εγκατάλειψη των αντιφασιστικών του θέσεων.

Όμως, εμείς  οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σταθεροί και συνεπείς υπερασπιστές της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και του προλεταριακού διεθνισμού μα και συνάμα αποφασιστικοί μαχητικοί αντίπαλοι του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού-ρατσισμού-φασισμού και του κοσμοπολιτισμού, απαλλαγμένοι απ’ οποιεσδήποτε προκαταλήψεις, δε διστάσαμε, παρά την ιδεολογικο-πολιτική αντιπαλότητα, να επικροτήσουμε και να χαιρετήσουμε δημόσια αντιεθνικιστικές δηλώσεις-στάσεις του, όπως π.χ. κατά του εθνικιστικού «Δικτύου 21», κλπ., την ορθή στάση του στην περίπτωση Οτσαλαν,  τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις στη Μακρόνησο, κλπ. αλλά τον υπερασπίσαμε και απ’ τις συκοφαντικές επιθέσεις των φασιστών σιωνιστών του Ισραήλ.

Ταυτόχρονα, βέβαια, υποχρεωθήκαμε αργότερα να ασκήσουμε κριτική σε απαράδεκτες  δηλώσεις στήριξης του Μίκη Θεοδωράκη  στο Χουντοφασίστα, έξαλλο και αμετανόητο εθνικιστή-ρατσιστή, Χριστόδουλο Παρασκευαϊδη, αρχιεπίσκοπο ως το θάνατό του (δήλωση Μ.Θ: «όταν μιλάς για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον αρχηγό της εκκλησίας πρέπει να πλένεις το στόμα σου», Απρίλης 2007), ο οποίος μετά από λίγο έτρεξε στην Κύπρο και απέδωσε τιμές στο δολοφόνο του λαού μας, συνεργάτη των Γερμανών κατακτητών, Χίτη Γρίβα, επίδοξο δολοφόνο του Μακαρίου, δολοφόνο κυπρίων αγωνιστών και προδότη της Κύπρου, διαψεύδοντας το Μίκη Θεοδωράκη που υποχρεώθηκε τότε να βγάλει σχετική ανακοίνωση («Ελευθεροτυπία» 4/5/2007, σελ. 19), στην οποία αποκαλύπτει τον εθνοπροδοτικό ρόλο του φασίστα Χίτη Γρίβα, αλλά που δυστυχώς στο τέλος κάνει λόγο για συσπείρωση όλων των δυνάμεων «που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση και στον αφελληνισμό του Λαού μας. Ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές εξακολουθώ να συγκαταλέγω και εσάς προσωπικά» («Ελευθεροτυπία» 4/5/2007, σελ. 19), δηλ. το φασίστα αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (!!!). Αλλά αμετανόητος ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης, κουβαλώντας τη Χίτικη σημαία του Γρίβα απ’ την Κύπρο πήγε τον ίδιο μήνα (25 Μάη 2007) και την «τοποθέτησε» στον τάφο του φασίστα μητροπολίτη Λεωνίδα Παρασκευόπουλου στη Θεσσαλονίκη, αποκαλώντας «μπουρλοτιέρη των πιστών σε δύσκολες εποχές» έναν φανατικό και προκλητικό υμνητή-υπερασπιστή της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας που είχε φτάσει ακόμα στο σημείο να αναγορεύσει τη δεύτερη σύζυγο του αρχιεγκληματία Γ.Παπαδόπουλου σε «Παναγία»: «δυο Δέσποινες υπάρχουν, μια είναι η Παναγιά και η άλλη η Δέσποινα Παπαδοπούλου» ή αλλιώς: «δυο Δέσποινας έχομεν, μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην ει την γην, την κυρίαν Προέδρου», για να διαψεύσει εκ νέου το Μίκη Θεοδωράκη.

Ο Μίκης  Θεοδωράκης φαίνεται να μη διδάχθηκε  τίποτε ούτε απ΄ το πάθημά του με την περίπτωση του Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη μα ούτε, ακόμα χειρότερα, απ’ τους αγώνες του λαού μας την περίοδο της κατοχής και τον εθνοπροδοτικό ρόλο των ντόπιων εθνικιστών συνεργατών των κατακτητών (Ράλληδες, Ταγματασφαλίτες, Χίτες, ΕΔΕΣίτες, ΠΑΟτζήδες, κλπ.),   αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί  η απόφασή του πολιτικής στήριξης του φασιστοειδούς Α.Σαμαρά – ενός έξαλλου και άκρως επικίνδυνου εθνικιστή τυχοδιώκτη και ρατσιστή, φανατικού θαυμαστή-υμνητή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας, γεγονός που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση και μεγάλη απογοήτευση όχι μόνο στους κομμουνιστές αλλά και σ’ ολόκληρο τον αντιφασιστικό κόσμο της χώρας.

Έτσι, μ’ αφορμή την εκλογή του ως αρχηγού  του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, του έστειλε συγχαρητήρια επιστολή: «αγαπητέ μου Αντώνη, πανηγυρίζω κι’ εγώ μαζί σου τη θριαμβευτική σου νίκη που διανοίγει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα μας! Με αγάπη δικός σου, Μίκης» για να ακολουθήσει και μία νέα, δεύτερη ανοιχτή δήλωσή του στήριξης του Α.Σαμαρά («Νέα» 4/12/2009, σελ.7).

Σ’  αυτή για να δικαιολογήσει την  πολιτική του στήριξη στο Σαμαρά επικαλείται τα γνωστά αστικά και εθνικιστικά περί «παγκοσμιοποίησης» (αντί να μιλήσει για ιμπεριαλισμό) μυθεύματα, περί «ελληνικότητας», «αφελληνισμού», αλλά και «καλλιέργειας του πατριωτισμού» δηλ. καλλιέργεια του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού. Επιπλέον αναφέρεται στο «Κυπριακό», αποσιωπώντας ότι αυτό το δημιούργησε το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΕΡΕ με τις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης των Καραμανλή-Αβέρωφ αλλά και οι φασίστες συνταγματάρχες που βγήκαν μέσα απ’ τα σπλάχνα του ίδιου αντιδραστικού κόμματος, ενώ στην περίπτωση του «Μακεδονικό» αποσιωπά ότι δημιουργός του είναι ο ίδιος ο έξαλλος εθνικιστής Α. Σαμαράς που ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη δέχθηκε-υπέγραψε τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας – ή μήπως το τότε χαζοχαρούμενο νήπιο του Μητσοτάκη δεν ήξερε τι έκανε; - που γέννησε αναπόφευχτα το «Μακεδονικό» και τώρα παριστάνει τον ακραιφνή «υπερπατριώτη» και «γενναίο» δηλ. θρασύδειλο «Μακεδονομάχο».

Ο Μίκης  Θεοδωράκης έπρεπε να γνωρίζει – το γνωρίζει υποθέτουμε αλλά το αποκρύβει από τη νεολαία και εμείς οι παλιοί κομμουνιστές, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, έχουμε καθήκον να της κάνουμε γνωστό – ότι ο Α. Σαμαράς δεν είναι μόνο απλά ένα φασιστοειδές, ένας έξαλλος και άκρως επικίνδυνος τυχοδιώκτης εθνικιστής-ρατσιστής αλλά και ένας φανατικός θαυμαστής-υμνητής των εθνοπροδοτικών εγκληματικών ταγμάτων Ασφαλείας. 

Ας παραθέσουμε  ένα σχετικό απόσπασμα από  την εφημερίδα μας που γράφτηκε με την ευκαιρία της εκλογής του  ως αρχηγού του μοναρχοφασιστικού  κόμματος της ΝΔ:  οι οπαδοί της Δεξιάς «στο υπεραντιδραστικό πρόσωπο του είδαν τον αυθεντικό-γνήσιο εκφραστή της παράταξής τους, αναγνώρισαν τη «χαμένη» πολιτική τους ταυτότητα, ξαναβρήκαν το «χαμένο» τους εαυτό και το κόμμα τους – συμπληρωμένα με το «δάκρυ» του «εθνάρχη» για το «μακεδονικό» και τη διαρκή προτροπή να «έχουν τις ιδέες τους ως σημαία» – γι΄ αυτό και συσπειρώθηκαν γύρω του και εξέλεξαν ως νέο τους αρχηγό τον «κανακάρη» του Αβέρωφ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών αλλά και «παραδόξως» ένα πολλαπλά αποτυχημένο στέλεχος της μοναροφασιστικής Δεξιάς που είχε προκαλέσει σοβαρή ζημιά στο κόμμα του.

Πράγματι  ο Αντ. Σαμαράς έχει πλούσια αντιδραστική πολιτική δράση στο ενεργητικό του: άνηκε στο σκληρό πυρήνα της Αβερωφικής φασιστικής ΟΝΝΕΔ και τους ροπαλο-λοστοφόρους των «Κενταυρο»-«Ρέιντζερς», υμνούσε και θαύμαζε-θαυμάζει τα εθνοπροδοτικά  εγκληματικά τάγματα Ασφαλείας τρέχοντας στην «πηγάδα του Μελιγαλά», στου «Μακρυγιάννη» και στις μοναρχοφασιστικές φιέστες κατά των «κομμουνιστοσυμμοριτών» , υπεράσπιζε και υπερασπίζει με φανατισμό όλες τις αντιδραστικές φασιστικές παραδόσεις της ξενόδουλης Δεξιάς: «ο Σαμαράς έδινε σταθερά το «παρών» σε διχαστικές εκδηλώσεις, όπως εκείνες στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ενώ ακολουθούσε μια ρητορική (για «πρασινοφρουρούς» κ. α.) που ξεσήκωνε τους ροπαλοφόρους «Κένταυρους» και «Ρέιντζερς» της γαλάζιας γενιάς» («Νέα», 5-6/12/2009, σελ.12).

Όταν  την πρώτη μέρα (17/8/1982) της συζήτησης  για την αναγνώριση της εθνικής  Αντίστασης ο μεγάλος προστάτης  του Ε.Αβέρωφ (που ας σημειωθεί  μαζί με τον «εθνάρχη» πρόδωσαν την  Κύπρο) αποχώρησε επικεφαλής της αντιπολίτευσης απ’ τη Βουλή με φασιστικούς κρωγμούς του είδους: «θέλετε, κυρίως, να αποκτήσει το ΚΚΕ συγχωροχάρτι και βραβείο για την αντεθνική του δράση επί κατοχής» (Κ.Παπαγεωργίου: «Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, χρονικό απ’ τα πρακτικά της Βουλής», σελ. 69, Αθήνα 1984) και απειλώντας: «όταν έλθουμε στην εξουσία, ένα απ’ τα πρώτα νομοσχέδια τα οποία θα καταθέσουμε, θα είναι εκείνο το οποίο θα καταργεί τον παρόντα νόμο» (στο ίδιο, σελ. 65), το τότε χαζοχαρούμενο νήπιο, ο Αντ.Σαμαράς, έτρεχε βιαστικά στην «Πηγάδα του Μελιγαλά» για να τιμήσει την «εθνική δράση» (!) των «ένδοξων προγόνων» του δηλ. των εθνοπροδοτικών εγκληματικών ταγμάτων Ασφαλείας που στο πλευρό των χιτλερικών κατοχικών στρατευμάτων πολέμησαν το λαό: «από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82).»(«Ελευθεροτυπία», ΙΟΣ, 11/9/2005)» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 311, 1-15 Δεκ. 2009, σελ.2). 

Και ακριβώς  αυτόν τον άξιο απόγονο και  φανατικό θαυμαστή-υμνητή των ταγμάτων Ασφαλείας έρχεται να στηρίξει πολιτικά ο Μίκης Θεοδωράκης σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, ισχυριζόμενος ότι μαζί του θα συμβάλλει στη «λύση» των όποιων εθνικών θεμάτων, τη στιγμή που είναι γνωστό σε μας τους επιζώντες παλιούς κομμουνιστές, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ότι τα τάγματα Ασφαλείας και όλες οι άλλες εθνικιστικές οργανώσεις «έλυσαν» τα προβλήματα της χώρας μαζί με τους φασίστες κατακτητές δηλ. παρέδωσαν τη χώρα στους Γερμανούς και πολέμησαν στο πλευρό και μαζί τους τον ανυπότακτο και γενναίο αντιφασίστα λαό μας, ορκιζόμενες στον Χίτλερ, μεταξύ των οποίων και ο διοικητής των ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου, Δ.Παπαδόγγονας, που έστειλε το γνωστό επαίσχυντο τηλεγράφημα στο Χίτλερ για τη διάσωσή του που κατέληγε: «από της Ιεράς γης της αρχαίας Σπάρτης…  υψούται η προσευχή μας. Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ» (!!!). 

Ο δρόμος στήριξης-συνεργασίας με τους απογόνους  και θαυμαστές-υμνητές των ταγμάτων Ασφαλείας, συνεργασίας με τους επικίνδυνους τυχοδιώκτες εθνικιστές-ρατσιστές-σωβινιστές-φασίστες τύπου Σαμαρά που προτείνει ο Μίκης Θεοδωράκης στις νεότερες γενιές και στη νεολαία δεν είναι δρόμος αντίστασης και πάλης στους οποιουσδήποτε ιμπεριαλιστές, αλλά δρόμος υποταγής και παράδοσης της χώρας σ’ αυτούς: είναι ο δρόμος των εθνοπροδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας που προτείνουν τα ηγετικά στελέχη της ΝΔ και μάλιστα ακόμα και ένας απ’ τους πιο «ήπιους», ο πρώην αρχηγός της Γ.Ράλλης που δικαιολογεί το δοσίλογο εθνοπροδότη πατέρα του Ιωάννη Ράλλη εν έτει 2004 δηλ. τον 21^ο αιώνα: «κοιτάζοντας προς τα πίσω, πιστεύω πως χάρη στη στάση του πατέρα μου δεν καταλήξαμε σαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο ή την Αλβανία του Χότζα. Τότε όμως, δυο και τρεις φορές τη νύχτα, φώναζαν έξω απ’ το σπίτι μας «Ράλλη-προδότη-θάνατος!». Σαν να τ’ ακούω ακόμα…» (Έκδοση «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, Νο 139 (11/7/2004), σελ. 25).  

Σ’  αντίθεση με τις επιζήμιες και άκρως επικίνδυνες για την εργατική τάξη, το λαό και τον τόπο προτροπές του Μίκη Θεοδωράκη δηλ. γραμμή του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού, που όλοι οι λαοί αλλά και ο λαός μας έχουν πληρώσει με ποτάμια αίμα, εμείς οι παλιοί κομμουνιστές επαναστάτες, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, καλούμε τις νεότερες γενιές και τη νεολαία να ακολουθήσει όχι μόνο το δρόμο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και του προλεταριακού διεθνισμού, το δρόμο της πάλης κατά του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού-ρατσισμού-σωβινισμού-φασισμού, που δηλητηριάζουν την ταξική συνείδηση των εργαζομένων, υποκινούν το μίσος και την εχθρότητα μεταξύ των λαών και υποθάλπουν αντιδραστικούς πολέμους, το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού που ακολούθησε το επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, γιατί οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ακολουθούν τον εθνικιστικό δρόμο της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, με πιο ακραίο παράδειγμα τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»Κιράκ (σύντροφων του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ) που όχι μόνο κάλεσαν τους αγγλο-αμερικάνους να επέμβουν στη χώρα τους, αλλά δέχθηκαν να τους διορίσουν τα στρατεύματα κατοχής στην κυβέρνηση δοσιλόγων που αυτά συγκρότησαν: έγιναν οι Τσολάκογλου, Ράλληδες και ταγματασφαλίτες συνεργάτες των αγγλο-αμερικάνικων κατακτητικών στρατευμάτων στη χώρα τους.