Μετά τις ομιλίες των τριών παρουσιαστών (αίθουσα ΕΣΗΕΑ, 10/3/2010), με συντονιστή τον πανεπιστημιακό Ηλία Νικολακόπουλο, και δυο παρεμβάσεις από το ακροατήριο, ακολούθησε η παρέμβαση του συντρόφου μας:
Δεν θ’ ασχοληθώ με το περιεχόμενο της παρουσίασης του συγγραφέα Μ.Σταφυλά, με το οποίο διαφωνώ ριζικά. Αντιπαρέρχομαι επίσης και το εμπαθές αντιζαχαριαδικό παραλήρημα λασπολογίας του δημοσιογράφου Α.Χρυσοστομίδη.
Θα ξεκινήσω από την παρατήρηση του πρώτου ομιλητή Φώτη Κουβέλη ότι το βιβλίο του Σταύρου Αβδούλου είναι ένα βιβλίο με «τεκμηριωμένες θέσεις», άποψη που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και δικαιολογείται μόνο αν ο Φ.Κουβέλης δεν πρόφτασε να διαβάσει το βιβλίο, και θα αναφερθώ μόνο, λόγω έλλειψης χρόνου, στην περίπτωση της κράτησης του Νίκου Ζαχαριάδη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Ενώ αυτό το ζήτημα έχει οριστικά ξεκαθαριστεί – από την ιστορική έρευνα και τις μαρτυρίες κρατούμενων αντιφασιστών και κομμουνιστών των διαφόρων χωρών στο Νταχάου – ο Σταύρος Αβδούλος, παροιμιώδης επαγγελματίας λασπολόγος, επαναφέρει και αναμασά τα γνωστά ψεύδη και τις λασπολογίες των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και της ντόπιας μοναρχοφασιστικής αντίδρασης, απ’ το ΄56 και ύστερα, με αποκορύφωμα φράσεις όπως: « ο Αρχηγός μας όταν γύρισε από το Νταχάου μετά από μια τετράχρονη κράτηση σ’ αυτό το άντρο των SS ήταν υγιέστατος και καλοθρεμμένος λες και επέστρεψε από την εξοχή. Κανένα σημάδι ταλαιπωρίας» (σελ.292)., «εύλογα δημιουργεί πολλές υποψίες για φιλικές σχέσεις του κρατουμένου με τους δεσμοφύλακές και για πολλά άλλα… αυτή η ανοχή τους γεννά πολλά ερωτηματικά» (σελ.290), κλπ., κλπ.
Ας σημειωθεί καταρχήν ότι στην περίπτωση του αθλήματος των άθλιων λασπολογιών ο Σταύρος Αβδούλος αναδεικνύεται «Ολυμπιονίκης». Όμως αλλού βρίσκεται το σπουδαιότερο: ότι αυτές οι λασπολογίες, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, είναι εντελώς ατεκμηρίωτες, καθιστώντας το «πόνημά» του εξολοκλήρου ένα εντελώς αναξιόπιστο και εμπαθέστατο λιβελογράφημα – και το υπογραμμίζω αυτό – γιατί:
Πρώτο, ο προσεκτικός αναγνώστης ξεφυλλίζοντας τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και συγκεκριμένα τις 327-329 όπου παρατίθεται βιβλιογραφία 2½ περίπου σελίδων διαπιστώνει εύκολα ότι ο Αβδούλος δεν παραθέτει σκόπιμα καθόλου βιβλιογραφία για την κράτηση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, μα ούτε και τις υπάρχουσες μαρτυρίες, για να μπορεί έτσι να λασπολογεί εκ του ασφαλούς, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των αναγνωστών. Προσφεύγει σε μια επαρχιώτικης κουτοπονηριάς επιλεκτική παράθεση βιβλιογραφίας, γιατί αν θα παρέθετε έστω και έναν τίτλο της σχετικής με το Νταχάου βιβλιογραφίας δεν θα μπορούσε να λασπολογήσει και να ψεύδεται ασυστόλως, επειδή αυτό θα διέψευδε τις συκοφαντικές του επινοήσεις και την αθλιότητα της λασπολογίας. Ας αναφερθούν όμως από εμάς ορισμένοι σχετικοί με το θέμα τίτλοι βιβλίων για πληροφόρηση των παρεβρισκόμενων: 1) Βαγγέλης Παπανίκος: «Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου, μαρτυρία μιας εποχής», εκδ. «φιλίστωρ», Αθήνα 1999 και δισέλιδη παρουσίαση στην Κυριακάτικη «Αυγή» 4 Ιουλίου 1999 σελ. 30-31 και «Αυγή» 12 Σεπτεμβρίου 1999, σελ.36, 2) Christoph U.Schminck-Gustavus: «ΝΤΑΧΑΟΥ, Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, Μαρτυρίες και τεκμηρίωση», εκδ. «φιλίστωρ», Αθήνα 2004 και Christoph U.Schminck-Gustavus: “von Jannina nach Dachau” 1995, 3) Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης: «Έλληνες κρατούμενοι στο Νταχάου, Μαρτυρία Δημήτρη Σωτηριάδη», εκδ. «φιλίστωρ», Αθήνα 2002.
Δεύτερο, η «Επιτροπή» που είχαν σκαρώσει το 1957 οι έλληνες χρουστσοφικοί της ηγεσίας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. για να ερευνήσει τα «γεννοφάσκια» του Ζαχαριάδη έχει συγκεντρώσει αρκετές καταθέσεις αντιφασιστών και κομμουνιστών κρατουμένων στο Νταχάου από διάφορε χώρες (Σοβ. Ένωση, Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Γαλλία, κλπ.) μια απ’ τις οποίες είναι και εκείνη του γερμανού κομμουνιστή Oskar Hinkel, (καταγωγή από το Freiburg, δυο φορές κρατούμενου στο Νταχάου, ο οποίος μετά το τέλος του πολέμου έζησε και πέθανε στη DDR) που έφτασε στα χέρια μας απ’ τα Αρχεία του ΑΣΚΙ, στην οποία, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει για τον Ζαχαριάδη: «τον θεωρούσαμε αυθεντία. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν ο πιο ικανός. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαριστούν οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού… Τον γνώρισα προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον σεβόμουνα πολύ. Γι’ αυτό έδωσα και το όνομά του στο γυιό μου».
Η κατάθεση αυτή που έχει δοθεί στις 9 Μάη 1967 στο Ζήση Ζωγράφο και Ν.Κ. (ίσως είναι ο Νίκος Κέδρος) δείχνει το μεγάλο θάρρος του γερμανού κομμουνιστή Oskar Hinkel να πει την αλήθεια για την περίπτωση Ζαχαριάδη, καθόλου εύκολο για εκείνη την περίοδο, αφού ζούσε στην Ανατολική Γερμανία δηλ. βρίσκονταν στο στόμα των αδίστακτων χρουστσοφικών λύκων και σε μια μάλιστα περίοδο που οι φασιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ και οι έλληνες χρουστσοφικοί έκαναν το παν να ενοχοποιήσουν το Νίκο Ζαχαριάδη τον οποίο κρατούσαν θαμμένο στις παγερές στέπες του Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Αυτός ήταν ο πραγματικός Ζαχαριάδης του Νταχάου που περιγράφει ο γερμανός κομμουνιστής Oskar Hinkel και όχι αυτός που ανεπιτυχώς προσπαθεί να κατασκευάσει ο εμπαθής και ασυγκράτητος αντιζαχαριαδικός λασπολόγος Αβδούλος με ψεύδη, συκοφαντίες και λάσπες στο άθλιο λιβελογράφημά του.
Το ερώτημα που υπάρχει για τον Αβδούλο και τους ομοϊδεάτες του, τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ΣΥΝ-«Κ»ΚΕ, που έχουν αρπάξει τα κομματικά αρχεία, είναι: γιατί, αλήθεια, δεν δίνουν στη δημοσιότητα αυτές τις καταθέσεις των ξένων αντιφασιστών-κομμουνιστών και εξακολουθούν να κρατούν ακόμα και σήμερα το Νίκο Ζαχαριάδη σε πολιτική ομηρία, να τον κρατούν και πεθαμένο, και για ολόκληρες δεκαετίες, σε πολιτική ομηρία;
Τρίτο, ούτε στο «πόρισμα» της διαβόητης «Επιτροπής» αναφέρεται ο Αβδούλος, γιατί προφανώς γνωρίζει ότι δε βρέθηκε τίποτε σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, «πόρισμα» που δεν συντάχτηκε ποτέ «επίσημα», εκτός από κάποιες δειλές φρασούλες ότι δε βρέθηκε τίποτε.
Το βιβλίο του Σταύρου Αβδούλου προσεγγίζει όλα τα ιστορικά ζητήματα της δράσης του ΚΚΕ από αντιμαρξιστική και ιδεαλιστική σκοπιά: τη σκοπιά της διαβόητης «προσωπολατρίας» – η οποία πρώτο, είναι μια αντιμαρξιστική έννοια που δεν μπορεί απολύτως τίποτε να εξηγήσει, και δεύτερο, συνιστά ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας – και επιπλέον το βιβλίο του χαρακτηρίζεται από μια ψυχολογίζουσα προσέγγιση («εμπάθεια», «εγωισμός», «ιδιοσυγκρασία», «εγωπάθεια», «μοχθηρία», «διανοητική διαταραχή», κλπ., κλπ.), που κι’ αυτή είναι αντιμαρξιστική και δεν ερμηνεύει τίποτε, ενώ ξεπέφτει σ’ ένα παιδαριώδες σοβαροφανές επίπεδο.
Τέλος, δυο λόγια, εν συντομία, για τη μεγάλη προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη στο ελληνικό αλλά και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που συνίσταται στα εξής:
1. Με την ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ απ’ το Νίκο Ζαχαριάδη, το κόμμα μετατράπηκε σε μαζικό επαναστατικό κόμμα, σε ένα μπολσεβίκικο κόμμα που επηρέασε αποφασιστικά και βαθιά την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση αλλά και την πολιτιστική ζωή της χώρας σ’ όλα τα επίπεδα (θετικά για την εργατική τάξη και το λαό μας, αρνητικά κατά τους οπορτουνιστές και την αντιδραστική αστική τάξη).
2. Με το ιστορικό γράμμα του ΄40 καθορίστηκε η επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ σε εκείνη την περίοδο που οδήγησε στην εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, ανεξάρτητα απ’ την προδοσία της ηγεσίας Σιάντου. Ο Ζαχαριάδης υπήρξε ο αρχιτέκτονας αυτής της μεγάλης εποποιίας. Κι’ αυτού του ιστορικού γράμματος τη μεγάλη σημασία επιχειρεί αδίστακτα να υποβαθμίσει ο Αβδούλος όταν από αντιφασίστες και μαρξιστές ιστορικούς θεωρείται ως το πρώτο ιστορικό ντοκουμέντο που διαψεύδει τους ισχυρισμούς της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης πως δήθεν τα κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν τον αγώνα κατά του χιτλερικού φασισμού μετά την επίθεση της Γερμανίας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνη (22) του 1941.
3. Με την ίδρυση της ΕΔΑ, ούτε καν δυο χρόνια μετά τον τερματισμό του δεύτερου αντάρτικου, που ήταν πρωτοβουλία του ΚΚΕ και ευφυής πολιτική σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη, δημιουργήθηκε ένα κόμμα που ανέπτυξε πολύ πλούσια και μεγάλης ιστορικής σημασίας αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στο βάρβαρο ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αμερικανο-ΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλισμό, σωτήριας για την εργατική τάξη, τον λαό και τον τόπο δράση σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής της χώρας.
4. Η τελευταία μεγάλη συμβολή του Νίκου Ζαχαριάδη στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ήταν ότι πρώτος αυτός διείδε την αντεπαναστατική φύση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (1954-55) και πρώτος όρθωσε το ανάστημά του σ’ αυτό το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα που κατέστρεψε το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
***
Απαντώντας στα παραπάνω ο Σ. Αβδούλος, συγχυσμένος και ψευδόμενος, ισχυρίστηκε ότι δεν παρέθεσε βιβλιογραφία επειδή δεν ασχολήθηκε με το Νταχάου, συνέχισε όμως τη σχετική με το Νταχάου λασπολογία σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, υποχρεώνοντας τον σύντροφό μας να τον διακόψει και να του παρατηρήσει, ότι αυτός ο ισχυρισμός του διαψεύδεται και αυτή τη στιγμή με τη συνέχιση της λασπολογίας εκ μέρους του και το μόνο που πετυχαίνει είναι να αυτοδιασύρεται. Ακάθεκτος όμως ο Αβδούλος και εκνευρισμένος συνεχίζει το αντιζαχαριαδικό παραλήρημα της λασπολογίας του, οπότε αναγκάζει το σύντροφό μας να τον διακόψει για δεύτερη φορά και να του παρατηρήσει:καλά θα κάνετε να συνεχίσετε την αυτογελοιοποίησή σας ως το τέλος της εκδήλωσης.
2 σχόλια:
Διάßασα στο διαδίκτυο ένα µακροσκελέστατο σε ßάρος µου δηµοσίευµα, απο έναν ανώνυµο λιßελογράφο, ο οποίος ισχυρίζεται – ψευδόµενος– ότι είναι ένα κείµενο που δήθεν διάßασε κατά την παρουσίαση του ßιßλίου µου “Νίκος Ζαχαριάδης µύθος και πραγµατικότητα” που έγινε 10 του Μάρτη στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Στο λιßελογράφηµά του ο σεµνός αυτός κύριος εκτός των άλλων µικροπρεπών χαρακτηρισµών του µε στολίζει και µε τα κοσµητικά επίθετα όπως ο “Σταύρος Αßδούλος παροιµιώδης επαγγελµατίας λασπολόγος” και “ολυµπιονίκης του αθλήµατος των αθλίων λασπολογιών”. Ένα κείµενο που φανερώνει το ηθικό επίπεδο του υßριστή µου, χωρίς ο ανεκδιήγητος και ανώνυµος αυτός λασπολόγος να έχει την στοιχειώδη εντιµότητα να αναφέρει ßάσει ποιών συγκεκριµένων στοιχείων µου αποδίδει αυτούς τους ανοικείους χαρακτηρισµούς. Όµως έχω µάθει να κάνω διάλογο όχι µονάχα µε ανθρώπους που µε εκτιµούν αλλά και µε εκείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια και για να καλύψουν την γύµνια τους, από έλλειψη επιχειρηµάτων, χρησιµοποιούν τη συκοφαντία και τη λασπολογία, στοιχεία που φανερώνουν τη χαµηλή ηθική υπόστασή τους. Θα κάνω διάλογο και µε τον υßριστή που, προφανώς, ανήκει σ’αυτή την κατηγορία.
Ο εν λόγω κύριος ζήτησε να µιλήσει κατά την παρουσίαση του ßιßλίου µου και πράγµατι του εδόθη ο λόγος. Ξεκίνησε έντονα εριστικός χρησιµοποιώντας απρεπή φρασεολογία για όλους τους οµιλητές προκαλώντας την δυσφορία του πλήθους των αγωνιστών που µε τιµούσαν µε την παρουσία τους στην κατάµεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Εξεδήλωσε την διάθεση να συνεχίσει και πέραν του πεντάλεπτου αλλά υποχρεώθει να αφήσει το ßήµα λόγω της γενικής αποδοκιµασίας.
Δεν µε εντυπωσίασαν τα όσα γράφει στο µακροσκελέστατο δηµοσίευµά του για τις ικανότητες του Ζαχαριάδη και τη δήθεν µεγάλη πρόσφορα του στο λαϊκό κίνηµα. Δεν είναι ο µόνος. Είναι και πολλοί άλλοι που πιστεύουν σ’αυτές. Είναι δικαίωµά τους. Εκείνο που µου έκανε θλιßερή εντύπωση είναι η απρέπεια του και οι ανοίκειοι χαρακτηρισµοί του, που διατυπώνει σ’αυτό το λιßελογράφηµα.
Ο υßριστής µου έχει στη διάθεση του το ßιογραφικό µου που είναι και ο καθρέφτης της µακροχρόνιας ανιδιοτελούς αγωνιστικής προσφοράς µου. Και ας µου συγχωρήσει ο σεµνός αυτός κύριος τη φράση οτι νιώθω υπερήφανος γι αυτή την ανιδιοτελή προσφορά µου. Το δικό του ßιογραφικό δεν το γνωρίζω, όµως µε αυτό το γραπτό του κείµενο εντυπωσιάστηκα για το ήθος του. Γι αυτό δεν µου χρειάζεται να το µάθω, όπως δεν γνωρίζω καν το όνοµα του. Πάντως αποκλείω να είναι αγωνιστής. Και τούτο γιατί οι πραγµατικοί αγωνιστές διακρίνονται για το ήθος τους και την εντιµότητά τους και αυτά λείπουν από τον υßριστή µου.
Τον πληροφορώ, καθώς επίσης και αυτούς που κρύßονται πίσω του, που ασφαλώς και θα συµπορεύονται στο ήθος, γι αυτό άλλωστε και δεν έχουν την εντιµότητα να φανερωθούν, οτι παρά την προχωρηµένη ηλικία µου θα συνεχίζω να αγωνίζοµαι µε τα γραπτά µου κείµενα για τη δικαίωση της κατασυκοφαντηµένης Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης και των αγωνιστών της που δηµιούργησαν το αντιστασιακό έπος. Και να κατηγορώ και να παραδίδω στην περιφρόνηση των αγωνιστών εκείνους που αποδεδειγµένα ευθύνονται για τη συντριßή του.
Και έρχοµαι τώρα στο ßιßλίο που το περιεχόµενο ενόχλησε το µεγάλο επαναστάτη. Όπως και µε τα άλλα ßιßλία µου έτσι και σ’αυτό τήρησα την ιδία έντιµη αρχή. Πηγές από τις οποίες άντλησα τα στοιχειά είναι κατά κύριο λόγο τα επίσηµα κείµενα του ΚΚΕ, Αποφάσεις του Π.Γ, Ολοµελειών, Συνδιασκέψεων και Συνεδρίων. Επιπρόσθετα σ’αυτό το ßιßλίο τα τρία γράµµατα του Ζαχαριάδη τα όποια δηµοσιεύω ολόκληρα για να έχουν τη δυνατότητα να τα αξιολογήσουν οι αναγνώστες του ßιßλίου και όχι επιλεκτικά όπως κάνει ο ανώνυµος κύριος για να συσκοτίσει τα πράγµατα. Και το πιο αξιόλογο πνευµατικό έργο του Ζαχαριάδη, το ßιßλίο του “Τα προßλήµατα καθοδήγησης του ΚΚΕ” που αµφιßάλλω αν το έχει διαßάσει ο επικριτής µου.
Επίσης επικαλούµαι τις εκτιµήσεις που κάνουν για το Ζαχαριάδη Έλληνες συγγραφείς που ασχολήθηκαν µε τον ηγέτη του ΚΚΕ. Τιµητική θέση έχουν στο ßιßλίο µου όσα γραφεί ο πράγµατι αξιόλογος συγγραφέας Αλέξης Πάρνης, αφοσιωµένος οπαδός του Ζαχαριάδη. Δηµοσιεύω αυτούσια την περιγραφή του για τη συνάντηση του Ζαχαριάδη µε τον Στάλιν το Σεπτέµßρη του 1949 στο θέρετρο του στη Λίµνη Ράτσα στο Καύκασο. Τη λογοδοσία του Έλληνα πατριώτη Ζαχαριάδη προς τον µεγάλο Στάλιν για τον Ελληνικό Εµφύλιο Πόλεµο και την έγκριση του Στάλιν ότι όλα πήγαν καλά. Μάλιστα ήταν γραπτή η έγκριση µε υστερόλογο τη λέξη PRAVIGNO που σηµαίνει ελληνικά: Σωστά – Αυτό σηµαίνει ότι δίνει αναφορά στον εντολέα του και εκείνος αποφαίνεται ότι έπραξε σωστά. Τρανή απόδειξη ότι αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία της πατρίδας του… Σου λέει τίποτα αυτό αγαπητέ µου για το ίνδαλµα σου; Δεν νοµίζω να κατάλαßες τίποτε. Τώρα για το ΝΤΑΧΑΟΥ. Εγώ έχω συνηθίσει να χρησιµοποιώ έγκυρες πηγές. Για τη ζωή του στο Νταχάου επικαλούµαι τις συζητήσεις που έγιναν στην εßδόµη Ολοµέλεια του ΚΚΕ, τις σηµειώσεις του ιδίου του Ζαχαριάδη που έγραψε στο Σεργούτ και το κυριότερο, την αλληλογραφία του Δηµητρόφ µε το µέλος της ΚΔ τον συµπατριώτη του Μολότοφ και τον Ανδρέα Τζιµα–Σαµαρινιώτη που του ζήτησαν να ερευνήσει αν είναι αληθής η πληροφορία ότι οι Γερµανοί δολοφόνησαν τον Ζαχαριάδη. Τον Ιούλη του 1944 επικοινώνησε µε την µανά του Ζαχαριάδη, η όποια τον πληροφόρησε ότι ο Νίκος είναι καλά στο Νταχάου, ότι έχει αλληλογραφία µαζί του και του στέλνει δέµατα. Έδωσε στο Τζίµα και τη διεύθυνση του στο Νταχάου Νικολάι Ζαχαριάδης Ν.28777-13, ΝΤΑΧΑΟΥ ΜΟΝΑΧΟ. Και ο Μοσέτοφ ενημέρωσε τον Δημητρόφ . Η µάνα του Ζαχαριάδη τα έστελνε από την Αθήνα στο γιο της και είναι γνωστό ότι και χωρίς την έγκριση των SS και της Γκεστάπο τίποτα δεν θα µπορούσε να µεταφερθεί εκεί στο Γενικό Γραµµατέα του ΚΚΕ. Το γεγονός ότι τα φοßερά SS και η Γκεστάπο επέτρεπαν όλα αυτά σου λέει τίποτα; Μήπως κατάλαßες τίποτα απ’ όλα αυτά; Αν θέλεις την επαλήθευση των αδιάßλητων αυτών στοιχείων, άνοιξε το ßιßλίο του Γρήγορη Φαράκου “Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς κοµµουνιστικού Κέντρου” στις σελίδες 336,337 και θα ενηµερωθείς. Και αυτά τα στοιχειά προέρχονται από τα επίσηµα αρχεία του ΚΚΕ που ερεύνησε ο Φαράκος στο ΑΣΚΙ– και ο καηµένος ο συκοφαντηµένος αρχηγός σου επέστρεψε ροδοκόκκινος και υγιέστατος από το ΝΤΑΧΑΟΥ, και αυτό σηµαίνει πολλά, ενώ είναι πασίγνωστο ότι οι επιζήσαντες από τα Γερµανικά στρατόπεδα ήταν ζωντανοί σκελετοί από τον µακροχρόνιο υποσιτισµό.
Δημοσίευση σχολίου