«Έφυγε» ξαφνικά ο σύντροφος Πάνος Λαμπράκης–Λαδιάς, μαχητής-αξιωματικός του ΕΛΑΣ και ταγματάρχης του ΔΣΕ

Στις 16 Απρίλη έπαψε να χτυπά η γενναία καρδιά του επαναστάτη κομμουνιστή συντρόφου Πάνου Λαμπράκη-Λαδιά, ταγματάρχη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Ο Πάνος Λαμπράκης-Λαδιάς γεννήθηκε το 1923 στη Σκουληκαριά της Άρτας. Μαθητής Γυμνασίου ακόμα δέχθηκε την επίδραση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών και όταν ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω απ’ τη μπότα των ιταλο-γερμανών φασιστών κατακτητών βρέθηκε φυσιολογικά στις γραμμές τοων ανταρτών του ΕΛΑΣ, καθοδηγούμενου απ’ το ΚΚΕ , πολεμώντας τους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους εθνοπροδότες συνεργάτες τους. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στις οποίες διακρίθηκε για την παλικαριά του.

Μετά τις γνωστές προδοτικές συμφωνίες, μ΄ αποκορύφωμα εκείνη την Βάρκιζας και το όργιο της δολοφονικής μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας ανταποκρίθηκε απ’ τους πρώτους στο κάλεσμα του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, για την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου. Πολέμησε σε πολλές μάχες τον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και επέζησε της μεγάλης καταστροφής του Αρχηγείου των Τζουμέρκων (1947) του ΔΣΕ.

Κατά τη διάρκεια της τρίχρονης ένοπλη πάλης διακρίθηκε για την ανδρεία και παλικαριά του σε πολλές μάχες κατά του μοναρχοφασιστικού στρατού – δράση που τον ανέδειξε σε ταγματάρχη του ΔΣΕ - αλλά και για τις ιδιαίτερα σπουδαίες στρατιωτικές του ικανότητες ως διοικητής τάγματος. Υπήρξε λαϊκός και αγαπητός στους αντάρτες του ως διοικητής.

Ύστερα απ’ την υποχώρηση του ένδοξου ΔΣΕ, τον Αύγουστο του ’49, βρέθηκε στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, μαζί με χιλιάδες άλλους μαχητές και μαχήτριες, ακολουθώντας πάντα πιστά την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ.

Κατά τη διάρκεια της ανάμιξης των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ αντέδρασε και αντιστάθηκε, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία (πάνω από 95%) των κομμουνιστών της Τασκένδης, υπερασπίζοντας μαχητικά την επαναστατική γραμμή του ηρωικού μας Κόμματος, με επικεφαλής το μεγάλο και αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που η προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ δολοφόνησε στη Σιβηρία, τον Αύγουστο του ΄73, μετά 17 χρόνια εξορίας, αλλά και τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ απ’ τις συκοφαντίες-ψεύδη της λασπολογικής εκστρατείας των χρουστσοφικών («σοβιετικών» και ελλήνων).

Ο επαναστάτης κομμουνιστής Πάνος Λαμπράκης, ο «ταγματάρχης Λαδιάς», του ΔΣΕ υπήρξε απ’ τους πρώτους που αντιστάθηκε και απέρριψε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, βρέθηκε πάντα θαρραλέα και μαχητικά την πρώτη γραμμή της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό αυτό ρεύμα που πρόδωσε και κατέστρεψε το σοσιαλισμό, το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Σ’ αυτή την κορυφαία – μεγάλης σπουδαιότητας και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα – επαναστατική πάλη του ΚΚΕ κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ο «ταγματάρχης Λαδιάς», ποτέ δεν ταλαντεύτηκε, δεν υποχώρησε μα ούτε και λογάριασε τις παντοειδείς συνεχείς φασιστικές διώξεις των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών («σοβιετικών» και ελλήνων). Υπήρξε σ’ αυτή την πάλη πάντα συνεπής, μαχητικός, αδιάλλακτος και πρωτοπόρος. Έμεινε ως το τέλος ακατάβλητος και ανυπότακτος, έμεινε ο γνωστός «αντάρτης ταγματάρχης Λαδιάς» του ΔΣΕ παρά τις διώξεις και την 3ετή φυλάκισή του (1966-1969) στη Μαρντόβια (ας σημειωθεί πως την ίδια περίοδο που οι χουντικοί φασίστες είχαν γεμίσει τα νησιά με χιλιάδες αντιφασίστες, οι «σοβιετικοί» σοσιαλφασίστες κρατούσαν δεκάδες κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στις φυλακές και τις εξορίες της Σιβηρίας).

Σαν επαναστάτης κομμουνιστής ο Πάνος Λαμπράκης-Λαδιάς υπήρξε αδιάλλακτος και συνεπής υπερασπιστής των Αρχών του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, μαχητικός πολέμιος για μισό και πλέον αιώνα του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Υπήρξε απεριόριστα αφοσιωμένος στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ως το τέλος της ζωής του.

Η κηδεία του έγινε στις 18 Απρίλη στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Τον αποχαιρέτισε ο συμπολεμιστής και στενός φίλος του Μήδης Φλώρος, ταγματάρχης του ΔΣΕ: 

Δεν ξέρω να βγάζω τέτοιου είδους λόγους ΠΑΝΟ!

Έλαχε σε μένα όμως, και αφού σε έκλαψα δυο μέρες γιατί όπως λέγαμε, θυμάσαι, ότι και οι άνδρες πρέπει κάποτε να κλαίνε γιατί τα δάκρυα καθαρίζουν τα μάτια και βλέπεις καλύτερα γύρω σου, να σουμπολιάσω λίγα απ’ την πλούσια και μεγάλη βιογραφία σου για να σε αποχαιρετήσω, για σένα τον λίγο γνωστό σαν Λαμπράκης Παναγιώτης αλλά γνωστό σε χιλιάδες αγωνιστές στο πανελλήνιο με το ψευδώνυμο Λαδιάς ο ταγματάρχης, ο καθαρός, αγνός, πιστός αγωνιστής της ιδεολογίας που ασπάστηκες στα πρώτα χρόνια της νιότης σου.

Παπαδοπαίδι απ’ τη Σκουληκαριά της Άρτας, τελείωσε το πραχτικό Γυμνάσιο Άρτας, και τότε την εποχή εκείνη το 1942-43 τον αγκάλιασε η ιδέα της πατριωτικής ανάγκης για συμμετοχή στον αγώνα του ελληνικού λαού κατά το γερμανο-ιταλών καταχτητών, και έτσι βρέθηκε στις γραμμές των ανταρτών.

Μαχητής αντάρτη του ΕΛΑΣ παίρνει μέρος σε μάχες κατά των καταχτητών στο Κομπότι, Πέτα, Καλεντίνη, Τσίμποβο, Μακρυνόρος, και ξεχωρίζει για την μόρφωσή του και την παλικαριά του.

Τον Ιούνιο του 1944 αποφοιτά απ’ την Σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού.

Θυμάσαι Πάνο ήταν Γενάρης του 1945 όταν ανταμώσαμε στη μεγάλη καμάρα του γεφυριού της Άρτας, και από τότε επί 65 χρόνια με πολύ μικρές διακοπές βρεθήκαμε δεμένοι σ’ όλες τις δυσκολίες, στο ίδιο χαράκωμα, με συναγωνιστική φιλία, υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά μας.

Θυμάσαι Πάνο που μου είπες τότε, εδώ τώρα Μήδη είμαστε ζωντοορφανά και χρειαζόμαστε ο ένας την πλάτη του άλλου για στήριγμα.

Πολλοί συναγωνιστές σου και φίλοι βρίσκονται σήμερα εδώ για να σε θυμηθούνε όπως σε γνώρισαν λεβέντη και να σε αποχαιρετήσουν σ’ αυτό το χωρίς επιστροφή σου μακρινό ταξίδι, αλλά και για να συμπαρασταθούν στη συντρόφισσά σου Βασιλική, στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου στο μεγάλο και βαρύ αυτό πένθος.

Υπήρξες αφοσιωμένος αγωνιστής στην υπηρεσία των ιδανικών καθαρής ιδεολογίας που πίστεψες και την υπερασπίστηκες με σθένος, ζωντανά, με πάθος, άφοβα παρ’ όλους τους κινδύνους του χώρου εκείνου. Και μετά πλήρωσες. Ήσουν όμως πάντα ο αντάρτης Λαδιάς.

Η ηρωική συμμετοχή σου στον αγώνα του λαού κατά των καταχτητών αλλά και αργότερα στον αδερφοκτόνο εμφύλιο στις σκληρές και αιματηρές μάχες στο Γράμμο-Βίτσι χαρακτηρίζεται από μια αφάνταστη αυταπάρνηση, παλικαριά και διοικητική ικανότητα των τμημάτων που σου είχαν εμπιστευθεί.

Επτά ολόκληρα χρόνια Πάνο, έπαιζες κορώνα γράμματα τη ζωή σου, σε αναρίθμητες περιπτώσεις σκληρής πολεμικής αναμετρήσης, μη λογαριάζοντας ούτε μια στιγμή τους κινδύνους και τον θάνατο.

Τέτοιους ήθελαν τότε. Τέτοιος ήσουν εσύ. Παιδί της Σκουληκαριάς που πάντα έβγαζε έλληνες πατριώτες αγωνιστές.

Λίγοι μπορούν να καυχηθούν για την πίστη τους σε εκείνα τα ιδανικά, όπως εσύ.

Πέντε μήνες εσύ ο μοναδικός, μοναχικός διασωθείς αντάρτης απ’ την ολοκληρωτική καταστροφή το 1947 του Αρχηγείου Τζουμέρικων, γυρόφερνες στις πλάγιες του Γάβροβου, έχοντας συντροφιά και φύλαγμα τις μπάτσες (= μεγάλα κλωνάρια, «Α») των ελατιών, περίμενες, γιατί ήξερες πως θάρθουν. Και ήρθαν και τότε ανάσαινες.

Ήταν πάντα αμέριστη η βοήθειά σου και στοργική η συμπεριφορά σου απέναντι στους μαχητές των τμημάτων που διοίκησες, με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να αποκτάς την εμπιστοσύνη τους και να εμψυχώνονται απ’ τη δική σου παλικαριά και να αψηφούν τον κίνδυνο.

Ήσουν ένας απ’ τους περιζήτητους νεαρούς ταγματάρχες του ΔΣΕ.

Χρόνια πολλά προσφυγιάς. Μπεράτι, Επισκοπή, Ρουμπίκ, Μπούλκες, και μετά την ήττα του ΔΣΕ Τασκένδη, και ήσουν πάντα παράδειγμα απαράμιλλης σεμνότητας και υπόδειγμα συζύγου και οικογενειάρχη.

Ξέρω πως πληγώθηκες εκεί από φαύλους.

Αρνήθηκες επιδεικτικά όλες τις αποφάσεις από κάποιες συγγενικές, φιλικές προσπάθειες, κάποιων αλλοδαπών, μεταλλαγμένων για τη δήθεν βοήθεια, και τούτο γιατί ξεχώρισες σωστά αμέσως τους απώτερους μασκαρεμένους σκοπούς τους που ήταν η ηγεσία του λαϊκού κινήματος τότε.

Και εσύ βρέθηκες έξω απ’ το μαντρί.

Εσύ όμως παρέμεινες όρθιος. Σε πείσμα αυτών που θεωρούσαν τον εαυτό τους ηγέτες.

Εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια Πάνο στην οικογένεια σου, η οποία δικαιούται να υπερηφανεύεται για σένα όπως όλοι μας.

Αντίο συναγωνιστή και φίλε Πάνο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Γεια σου Πάνο.