Ε. Χότζα: Το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κίνημα και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού –μέρος Α’

μέρος Α' | μέρος Β’ | μέρος Γ’

Το άρθρο αυτό του σ. Ενβέρ Χότζα, που δημοσιεύεται σε συνέχειες, γράφτηκε τον Αύγουστο του 1979. Εκδόθηκε στα αλβανικά από το Ινστιτούτο Μαρξιστικών-Λενινιστικών Μελετών της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας. Στα ελληνικά δημοσιεύεται για πρώτη φορά.

Η διεθνής κατάσταση γίνεται όλο και περισσότερο περίπλοκη. Λέγοντας αυτό, έχω υπόψη ότι η κατάσταση δεν είναι ήρεμη ούτε για τον καπιταλισμό ούτε για τους επαναστάτες. Ο καπιταλισμός πάσχει από υψηλό πυρετό, βρίσκεται σε κρίση.

Κατά την γνώμη μου, εμείς οι Μαρξιστές-Λενινιστές, η εργατική τάξη, οι επαναστάτες και οι προοδευτικοί άνθρωποι όλου του κόσμου πρέπει να καταβάλλουμε περισσότερη προσπάθεια ώστε να ενισχύσουμε την υπεροχή των δυνάμεων της επανάστασης. Γιατί; Διότι ο καπιταλισμός, ο οποίος διέρχεται προς το παρόν μεγάλη αναταραχή, διαθέτει ισχυρά μέσα και ποικίλους τρόπους διακυβέρνησης, δράσης δολιοφθορών και αναταραχών που εμποδίζουν την πρόοδο της επανάστασης.

Νομίζω ότι τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και τα προοδευτικά στοιχεία πρέπει να δουν αυτήν την κατάσταση ρεαλιστικά και, βασιζόμενα στη θεωρία των Μάρξ και Λένιν, να βρουν τέτοια μέσα και μορφές πάλης που να επηρεάσουν την κατάσταση προς όφελος της επανάστασης. Τούτο απαιτεί την δημιουργία νέων Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και, φυσικά, την ισχυροποίηση αυτών που ήδη υπάρχουν με ακλόνητη προσήλωση στην διδασκαλία των Μάρξ και Λένιν. Μόνο αυτά είναι σε θέση να προχωρήσουν σε λεπτομερή ανάλυση της κατάστασης σε κάθε χώρα, του συσχετισμού των τάξεων, της δύναμης της εργατικής τάξης, των δυνατών και των αδύνατων σημείων της, όπως επίσης και των μεθόδων που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να υποτάξει τους εργάτες και το λαό. Μια τέτοια ανάλυση θα συμβάλλει στην πάλη και δράση κάθε κόμματος, στις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες δρα, και όχι σε άγονες συζητήσεις που δεν πρόκειται να φέρουν την απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή της χώρας αλλά, αντίθετα, τη διάλυση και την υποταγή.

Ας μην ξεχνάμε ότι, ενώ ο καπιταλισμός και τα διάφορα κόμματα του περνούν βαθιά κρίση, προσπαθούν επίμονα να βρουν τρόπους για να σπείρουν σύγχυση στους Μαρξιστές-Λενινιστές που βρίσκονται επικεφαλείς της εργατικής τάξης, ώστε να μην κατορθώσουν να την κάνουν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να καταφύγει σε δράση και έτσι ο καπιταλισμός και τα κόμματα του να την κρατούν υπό την εξουσία τους διασπασμένη. Οι ξεκάθαρες μαρξιστικές-λενινιστικές ιδέες πρέπει οπωσδήποτε να συνδυαστούν με πράξεις. Είναι ανεπίτρεπτο να πάρουμε ως αφετηρία την ιδέα ότι η δράση πρέπει να αναλαμβάνεται μόνο όταν η δύναμη του κόμματος είναι μεγάλη ή ικανή να αντιταχθεί στην στρατιωτική μηχανή του ιμπεριαλισμού. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι οι κομμουνιστές πρέπει να ριχτούν σε τυχοδιωκτικές ενέργειες. Η αποφυγή τυχοδιωκτισμών δεν πρέπει να εμποδίσει τους κομμουνιστές να δράσουν με μαρξιστικό-λενινιστικό τρόπο.

Εννοείται ότι οι ενέργειές μας πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένες. Πρέπει να είμαστε σε θέση να προβλέπουμε τους κινδύνους που μας απειλούν όπως και τις πιθανότητες νίκης και πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι η επανάσταση θάχει τις καμπές της. Αυτό που πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους είναι ότι η υψηλή φήμη του κομμουνιστή και του αληθινού Μαρξιστικού-Λενινιστικού κόμματος δεν είναι δυνατό να κερδηθεί αν προσκολληθούμε στην ουρά των γεγονότων, αν παραμείνουμε στο στάδιο ατέρμονων συζητήσεων, και δεν γίνουμε ζωντανό παράδειγμα για την εργατική τάξη και τους υπόλοιπους επαναστάτες που θέλουν να παλέψουν εναντίον του κεφαλαίου.

Η θέση των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων, τόσο στις ιδέες όσο και στις πράξεις, βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία. Και αν οι ιδέες πρόκειται να συνδυαστούν με πράξεις, τότε πρέπει να πάμε στην μάχη, όχι μοναχοί μας, αλλά επικεφαλής της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Για να πάμε στην μάχη μαζί τους, είναι ανάγκη να διεισδύσουμε στις γραμμές τους και να γίνουμε ένα με αυτούς. Πρέπει να πούμε, ωστόσο, ότι προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει ακόμη σύγχυση, δισταγμοί και έλλειψη προοπτικής.

Επομένως, το καθήκον που τίθεται σε μας, τους Μαρξιστές-Λενινιστές, είναι να διορθώσουμε αυτά τα ελαττώματα. Προκειμένου να το επιτύχουμε αυτό, πρέπει να έχουμε καταλάβει πλήρως την κατάσταση και να γνωρίζουμε τις μορφές, τους τρόπους και τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν στην εποχή μας ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός για να παραμείνουν εν ζωή. Δεν καταθέτουν εύκολα τα όπλα με τα οποία τρομοκρατούν και καταπιέζουν τους λαούς. Εκτός απ΄ την ωμή βία, χρησιμοποιούν επίσης την πολιτική, τη διπλωματία και τη δημαγωγία. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα όπλα του εχθρού χωρίς να τα υποτιμούμε αλλά χωρίς, την ίδια στιγμή, να τα υπερτιμούμε. Εάν μπορούμε να βρούμε αδύνατα σημεία στην ισχύ, στις ιδέες και τις ενέργειες του εχθρού, τότε θα είμαστε ικανοί να βρούμε ευκολότερα όχι μόνο την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε στην πάλη μας αλλά και τις πιο κατάλληλες μορφές και μεθόδους γι’ αυτήν την πάλη.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός έχουν υιοθετήσει νέες μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης οι οποίες ουσιαστικά δεν διαφέρουν απ’ τις μεθόδους της παλιάς αποικιοκρατίας. Οι μητροπόλεις εφαρμόζουν, σήμερα, αυτές τις μορφές, που εμείς ονομάζουμε νεοαποικιακές, σε όλες εκείνες τις χώρες που ήταν αποικίες στο παρελθόν, δηλαδή, στις χώρες της Αφρικής, Ασίας, Λατινικής Αμερικής και σ’ άλλες που βρέθηκαν στη στρατιωτική κατοχή τους συνεχίζοντας να εκμεταλλεύονται, μέχρι σήμερα, τον ιδρώτα και το αίμα των λαών.

Η στρατιωτική κατοχή είχε τη δομή και το εποικοδόμημα του μονοπωλιακού καπιταλισμού των μητροπόλεων και την ίδια μέθοδο εκμετάλλευσης που χρησιμοποιούνταν εις βάρος του λαού της μητρόπολης αλλά σε περισσότερη βάρβαρη μορφή. Οι αποικίες αποτελούσαν το θήραμα του καπιταλισμού που καταπίεζε ανεμπόδιστα τους λαούς με τον πιο αδίστακτο τρόπο.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αποικιοκρατία έλαβε νέες μορφές. Πολλές χώρες, με εξαίρεση τις λίγες που παραμένουν ακόμη αποικίες, αποκαλούνται «ελεύθερες», «κυρίαρχες», «δημοκρατικές» ή ό,τι άλλο θέλετε. Φυσικά, «ανεξάρτητο» καπιταλιστικό σύστημα έχει εγκαθιδρυθεί σ’ αυτές τις χώρες οι οποίες, όμως, είναι πάντα εξαρτημένες απ’ τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες.

Το Κόμμα μας και οι Μαρξιστές-Λενινιστές παντού στον κόσμο πρέπει να καταστήσουν σαφές στην εργατική τάξη και τους λαούς των χωρών τους ότι η παρούσα επαναστατική κατάσταση πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο, όχι μόνο καταφεύγοντας σε ιδεολογική και πολιτική δράση, αλλά καταφέρνοντας ισχυρά χτυπήματα όταν οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και η καταπίεση έχει γίνει ανυπόφορη, όπως ο ίδιος ο λαός λέει: «Ο καθένας πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του!» Πρέπει ξεκάθαρα να εξηγήσουμε στο λαό να καταλάβει ότι οι μορφές κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης της νεοαποικιοκρατίας, χρησιμοποιούνται σήμερα όχι μόνο στις χώρες τις οποίες εξουσίαζε προηγουμένως η αποικιοκρατία και τα καπιταλιστικά μονοπώλια, δηλαδή τις αποικίες, αλλά επίσης και στις ίδιες τις μητροπόλεις.

Στις αποικίες, η εργατική τάξη, οι φοιτητές και ο εργαζόμενος λαός υφίσταται διπλή καταπίεση: από τη μια μεριά, αυτή από το εγχώριο κεφάλαιο, και από την άλλη, εκείνη από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Βρίσκονται κάτω από την αβάσταχτη πίεση των ξένων μονοπωλίων και των πολυεθνικών εταιριών. Τούτο είναι το νέο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κοινωνίας στο ανώτατο στάδιο του ιμπεριαλισμού ο οποίος δεν κάνει διακρίσεις όσον αφορά την καταπίεση των λαών και την εξαγωγή τεράστιων κερδών εκμεταλλευόμενος το αίμα και τον ιδρώτα τους τόσο μέσα στις μητροπόλεις όσο και έξω απ’ αυτές. Το κεφάλαιο έχει γίνει διεθνές, χωρίς πατρίδα.

Έτσι, οι διεθνείς μονοπωλιστές δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ λαών και κρατών με την προϋπόθεση ότι τα κέρδη είναι μεγάλα. Τα μονοπώλια δεν αναγνωρίζουν ούτε την ελευθερία, ούτε την ανεξαρτησία, ούτε την κυριαρχία των λαών παρά μόνο τυπικά. Σ΄ αυτήν την πυρετώδη προσπάθεια, έχουν συμπήξει κοινό μέτωπο με σκοπό το μοίρασμα των κερδών. Αλλά στον καπιταλισμό ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί σε κάθε κατεύθυνση: το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Ο ίδιος νόμος κυριαρχεί επίσης και στο μοίρασμα των κερδών.

Τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και οι επαναστάτες ξέρουν πολύ καλά ότι οι λαοί των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών βρίσκονται σε περισσότερο ευνοϊκή θέση σε σύγκριση με αυτούς των πρώην αποικιακών ή των νεοαποικιακών χωρών. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι λαοί στις νεοαποικιακές χώρες υφίστανται εκμετάλλευση σε μεγαλύτερο βαθμό όπου οι πολυεθνικές εταιρίες επενδύουν τα κεφάλαιά τους. Η επίδραση του κεφαλαίου στους εργάτες των μητροπόλεων είναι κάπως λιγότερο επώδυνη αλλά ο σκοπός είναι ο ίδιος.

Φυσικά, στις διάφορες χώρες του λεγόμενου τρίτου, ή αδέσμευτου, κόσμου, υπάρχουν αδύνατα σημεία για το μεγάλο και ντόπιο κεφάλαιο, αλλά υπάρχουν αδύνατα σημεία επίσης για την εργατική τάξη και τα επαναστατικά στοιχεία λόγω πολιτικής, ιδεολογικής και πολιτικής οπισθοδρόμησης. Επομένως, για να διασφαλίσει το οικονομικό και στρατιωτικό του δυναμικό, το μεγάλο κεφάλαιο ισχυροποιεί, μέρα με τη μέρα, τις ντόπιες αστικές κλίκες με σκοπό να κρατούν τους λαούς υποταγμένους, μέσα στο σκοτάδι και την άγνοια, και να πνίξουν στο αίμα κάθε προσπάθεια του λαού να εξεγερθεί ή ανάμειξη του αντίπαλου κεφαλαίου σ’ αυτές τις χώρες.

Σε αυτήν την εποχή, ένα από τα κύρια εμπόδια της επανάστασης στις ανεπτυγμένες χώρες αποτελούν τα συνδικάτα τα οποία έχουν μετατραπεί σε όργανα της αστικής τάξης στην προσπάθειά της να συγκρατεί τα κινήματα της εργατικής τάξης. Η τάξη των ιδιοκτητών και οι εκπρόσωποί της, συμπεριλαμβανομένου και της εργατικής αριστοκρατίας που βρίσκεται προσδεμένη στα διάφορα κόμματα της σοσιαλδημοκρτίας και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, έχουν το απάνω χέρι στα συνδικάτα.

Τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι ρεφορμιστικά κόμματα, αντίθετα προς την επανάσταση και τάσσονται υπέρ μεταρρυθμίσεων της βάσης του καπιταλισμού και για μια διεφθαρμένη αντι-προλεταριακή υπερδομή με απώτερο σκοπό να υπονομεύσουν κάθε επαναστατικό αίσθημα και δράση. Όπως ακριβώς τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, που ξεσκεπάστηκαν πριν από πολύ καιρό από τον Μάρξ και Ένγκελς ως υπηρέτες της αστικής τάξης, οι σημερινοί ρεβιζιονιστές αποτελούν ακριβώς τέτοια στοιχεία τα οποία παρέχουν άμεση βοήθεια στην σοσιαλδημοκρατία προκειμένου να πνίξουν την εξέγερση της εργατικής τάξης και των λαών, ενάντια στη σοσιαλιστική κοινωνία και την επανάσταση.

Επομένως, είναι αναγκαίο να θεωρηθούν τα συνδικάτα στις καπιταλιστικές χώρες ως όργανα των κομμάτων του κεφαλαίου και να καταπολεμηθούν ως τέτοια, χωρίς όμως να μπαίνει σε κίνδυνο η ενότητα της εργατικής τάξης. Κατά την γνώμη μου, τα συνδικάτα στις καπιταλιστικές χώρες θα διαδραματίσουν ένα σημαντικό ρόλο μόνο όταν σπάσουν την εξάρτησή τους από τα κόμματα της αστικής τάξης, είτε αυτά είναι σοσιαλδημοκρατικά είτε ρεβιζιονιστικά, και μόνο όταν εξαλειφθεί τελείως η επιρροή της εργατικής αριστοκρατίας σε αυτά. Με άλλα λόγια, τα συνδικάτα θα τεθούν στην υπηρεσία της εργατικής τάξης μόνο όταν αληθινοί εκπρόσωποι αυτής της τάξης, διεπαδαγωγημένοι με την Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία, μπούν επικεφαλείς σε αυτά, τα κινητοποιήσουν και τα ρίξουν στην πάλη εναντίον της κρατικής εξουσίας του κεφαλαίου. Κατα συνέπεια, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή η εξουσία δεν έχει τίποτα το δημοκρατικό όπως προσπαθούν να δείξουν όσοι την υπηρετούν. Πρόκειται για τους ίδιους μηχανισμούς του παλιού καπιταλιστικού κράτους περιεντυμένων, όμως, με νέα στοιχεία που ανταποκρίνοται στις νέες καταστάσεις.

Είναι φυσικό ότι, η ανάπτυξη της οικονομίας και η τεχνική πρόοδος στις καπιταλιστικές χώρες έχουν δημιουργήσει υπερπαραγωγή που ευθύνεται για την παρούσα μεγάλη κρίση, μια γάγγρενα για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Οι πλατιές εργατικές μάζες εξαθλιώνονται και η ζωή τους γίνεται ακόμα δυσκολότερη ενώ τα κέρδη των καπιταλιστών αυξάνονται. Την ίδια στιγμή οι καπιταλιστές διαισθάνονται τον κίνδυνο και προσπαθούν συνεχώς, μέρα με τη μέρα, να δημιουργήσουν οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές μορφές και δομές που θα συγκρατήσουν κάθε πιθανή αντίθεση ή εξέγερση από την πλευρά των καταπιεσμένων.

Έτσι, η εργατική τάξη με επικεφαλής το Μαρξιστικό-Λενινιστικό της κόμμα πρέπει να είναι σε θέση να καταλάβει πότε θα έλθει, σε εθνικό επίπεδο, η κατάλληλη στιγμή και να προχωρήσει στην εξέγερση. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, οι Μαρξιστές-Λενινιστές πρέπει να είναι οι πιο ικανοί, συνειδητοποιημένοι και καλύτεροι οργανωτές ώστε να γίνουν ο υποκειμενικός παράγοντας της επανάστασης. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ξεκινάμε από την ιδέα ότι οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες για την επανάσταση ή ότι η επανάσταση δεν είναι δυνατόν να εκδηλωθεί στις αναπτυγμένες χώρες και, επομένως, πρέπει να περιμένουμε μέχρις ότου να ωριμάσουν σε εκείνες όπου οι μορφές και οι μέθοδοι εκμετάλλευσης υποτίθεται ότι διαφέρουν από τις αντίστοιχες στις μητροπόλεις. Η εργατική τάξη και τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα στις μητροπόλεις πρέπει να βοηθήσουν πολύ τους λαούς των διάφορων χωρών στα επαναστατικά κινήματά τους. Η μεγαλύτερη υποστήριξη και βοήθεια είναι να κάνει το βίο αβίωτο για το μονοπωλιακό καπιταλισμό και το ξένο κεφάλαιο που συνεργάζεται με το ντόπιο στην καταπίεση των λαών στις αποικιακές και νεοαποικιακές χώρες.

Η κατάσταση σε πολλές χώρες σήμερα στον κόσμο είναι παρόμοιες με εκείνες που επικρατούσαν στην Αλβανία επί Αχμέτ Ζόγου ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα βασίλειο, κωμικής όπερας, με μπέηδες, φεουδάρχες αντιδραστικούς με σκοπό την καταπίεση και την εκμετάλλευση του Αλβανικού λαού μέχρι το κόκαλο. Ο ίδιος ο Ζόγου, φυσικά, ήταν απένταρος. Απόκτησε χρήματα από την πώληση εθνικής περιουσίας στους ξένους και παραχωρήσεις σε αυτούς. Οι Σέρβοι και οι λευκοφρουροί του Βράνγκελ βοήθησαν τον Αχμέτ Ζόγου να επιστρέψει στην Αλβανία. Στη συνέχεια, έγινε υπηρέτης των Ιταλών ιμπεριαλιστών οι οποίοι, ήδη πριν την στρατιωτική κατοχή της Αλβανίας, είχαν ουσιαστικά μετατρέψει τη χώρα σε αποικία, ή για να χρησιμοποιήσουμε ένα σύγχρονο όρο, σε νεοαποικία τους. Μολονότι η φασιστική Ιταλία επένδυσε μικρά κεφάλαια στην Αλβανία, άρπαξε όλες τις θέσεις κλειδιά της οικονομίας και τα στρτηγικά σημεία της χώρας προετοιμάζοντας την κατοχή της.

Επομένως, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες θα πρέπει να παλέψουν ακούραστα για να αποδυναμώσουν το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, τις πολυεθνικές εταιρίες που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς, και να τους κάνουν την ζωή δύσκολη έτσι ώστε οπουδήποτε οι κρίκοι της καπιταλιστικής αλυσίδας είναι οι πιο αδύνατοι οι λαοί να περάσουν στην επίθεση, δηλαδή να ξεσηκωθούν, να καταλάβουν την εξουσία, να προχωρήσουν σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και μετά να εγκαθιδρύσουν την δικτατορία του προλεταριάτου, σοσιαλιστική βάση και υπερδομή.

Σήμερα, σε διάφορες, λιγότερο ανεπτυγμένες, καπιταλιστικές χώρες οι λαοί εξεγείρονται και επαναστατούν. Το βλέπουμε αυτό στο Ιράν, στην Νικαράγουα, στην Κεντρική Αμερική, στη πάλη του Παλαιστιανιακού λαού εναντίον των Αμερικανών και Ισραηλινών και, ως ένα βαθμό, το βλεπουμε στην, ακόμη, ανοργάνωτη αντίσταση των αραβικών χωρών εναντίον των υπερδυνάμεων οι οποίες χειραγωγούν αυτήν την αντίσταση προς όφελος των δικών τους συμφερόντων. Ακόμη και στην Αφρική βλέπουμε λαϊκά κινήματα και εξεγέρσεις. Μολονότι, όμως, οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες επαναστατούν, πολεμούν και υφίστανται θυσίες, τα αστικά στοιχεία, ενωμμένα με το μεγάλο κεφάλαιο, κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιούν αναρίθμητα τεχνάσμα και δολοπλοκίες προκειμένου να πνίξουν την εξέγερση ή να την μετατρέψουν σ’ ένα κίνημα που θα υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και σ’ αυτήν την περίπτωση, το μόνο που μπορεί να επιτύχει ένα τέτοιο κίνημα είναι η εξάλειψη αυτής ή της άλλης κλίκας απ΄την πολιτική σκηνή και η άνοδος στην εξουσία μιας άλλης, περισσότερο μετριοπαθούς, μα καπιταλιστικής κλίκας που θα ενεργεί σε συμφωνία με το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό γίνεται εξαιτίας της πολιτικής σύγχυσης και έλλειψης οργάνωσης της εργατικής τάξης. Έτσι, ο θυμός και το μίσος αυτής της τάξης, η πολιτικο-οικονομική καταπίεση της ίδιας και της φτωχής αγροτιάς αξιοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο προς όφελος της αστικής τάξης.

Απ΄ όλα αυτά προκύπτει ότι εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να αναλύουμε την κατασταση γενικά και ειδικά έτσι ώστε να την κατανοούμε και, μετά, περνάμε στην δράση. Δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε το φόβο του πολέμου που έχει καλλιεργήσει το μεγάλο κεφάλαιο. Αποτελεί γεγονός ότι όταν η κρίση κορυφωθεί είναι δυνατό να ξεσπάσουν, πόλεμοι μικρής κλίμακας ή, ίσως ακόμα, και παγκόσμιος πόλεμος. Μόνο η επανάσταση σε μαρξιστικό-λενινιστικό δρόμο μπορεί να αποτρέψει ή, ακόμα και να σταματήσει ένα παγκόσμιο πόλεμο. Αλλιώτικα, οι κύριες αντιθέσεις μεταξύ των υπερδυνάμεων και των πολυεθνικών μπορεί να τον πυροδοτήσουν.

Επομένως, εφόσον κατανοήσουμε αυτό το σημαντικό ζήτημα κατά αυτό τον τρόπο, πρέπει να κάνουμε κάθε προσπάθεια για να ανατρέψουμε τα σχέδια και τις ενέργειες της μπουρζουαζίας και των λακέδων της που κάνουν προετοιμασίες για έναν αιματηρό γενικευμένο πόλεμο. Αυτή μπορεί να είναι μια επανάσταση η οποία καθοδηγείται από την εργατική τάξη η οποία έχει ως οδηγό της τις μαρξιστικές-λενινιστικές Αρχές.

Ο αποστάτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, Καρίγιο, κηρύσσει τη μετάβαση στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων. Κηρύσσει ότι δεν πρέπει να επιτεθούμε στον αστικό στρατό, δε θα πρέπει ούτε καν να αλλάξουμε την ιδεολογία του, αλλά θα πρέπει να εισάγουμε συντρόφους και στοιχεία της εργατικής τάξης στις γραμμές του και να τον κάνουμε υπερασπιστή του συστήματος της! Και σύμφωνα με τον Καρίγιο, αυτό το σύστημα στο οποίο η αστική τάξη, οι παπάδες, η αστυνομία, και ούτω καθ’ εξής, θα είναι στην εξουσία, θα είναι τάχα σοσιαλιστικό(!).

Γι’ αυτό το λόγο, αν σκεφτούμε όπως αυτός ο προδότης, τότε δε θα καταφέρουμε να συντρίψουμε τη δύναμη κρούσης της καπιταλιστικής μπουρζουαζίας. Έτσι, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όπως κηρύσσει ο Καρίγιο, αλλά προκειμένου να πολεμήσουμε τον στρατό των καπιταλιστών πρέπει να οργανώσουμε τις λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις και να τις καταστήσουμε πολιτικά συνειδητές για το μεγάλο ρόλο τους, να τους ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι αυτοί που είναι κατά της επίθεσης στο κράτος και κατά της επίτευξης της νίκης. Κάτι τέτοιο είναι κάτι περισσότερο από δυνατό.

Είδαμε ότι ο επαναστατημένος λαός στο Ιράν αντιμετώπισε τις βαριά οπλισμένες δυνάμεις του Σάχη και την τρομερή δύναμη της ασφάλειας του, την SAVAK (σ.τ.μ. εθνική οργάνωση πληροφοριών και ασφάλειας του Ιράν). Μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινόταν αδιανόητο ότι η εξέγερση του λαού του Ιράν θα ήταν ικανή να αντιμετωπίσει επιτυχώς ένα στρατό εξοπλισμένο με την πιο εξελιγμένα όπλα και εκπαιδευμένο από τη CIA και Αμερικανούς αξιωματικούς. Αλλά συνέβη! Συνεπώς, όλη η φλυαρία του Καρίγιο, ότι πρέπει να παρεισφρήσουμε στις τάξεις του αστικού στρατού και να πείσουμε την κάστα των αξιωματικών και τους υπερασπιστές του κεφαλαίου προκειμένου να τους φέρουμε κοντά στο σοσιαλισμό, είναι μια αδίστακτη απάτη.

συνεχίζεται