Κάθε χρόνο, μ’ αφορμή την επέτειο του θανάτου του αποστάτη Χ. Φλωράκη, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με τις εκδηλώσεις προς τιμήν του υποβάλλει τα μέλη και τους οπαδούς αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος σε μια χωρίς προηγούμενο πλύση εγκεφάλου, καλλιεργώντας τους μιά ολωσδιόλου απατηλή εντύπωση με το να φιλοτεχνεί και να προπαγανδίζει μια εντελώς ψευδή εικόνα της πορείας του, ότι δηλαδή ο Χ. Φλωράκης παρέμεινε τάχα ως το τέλος της ζωής του ένας επαναστάτης «ταγμένος στο σκοπό του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» - εικόνα που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την πραγματικότητα δηλ. με την πραγματική ιστορική πορεία του Φλωράκη στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Επιπλέον παρουσιάζει τι «Κ»ΚΕ ως κόμμα που δήθεν δεν έχει υπογράψει «δήλωση μετανοίας»
1. Σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ: δυο φορές κόμμα δηλωσίας. Η Παπαρήγα γνωρίζοντας ότι το κόμμα του οποίου ηγείται έχει υπογράψει δυο φορές δήλωση μετανοίας-υποταγής στην αστική τάξη προσπαθεί απεγνωσμένα να «περάσει» στα μέλη και τους οπαδούς του ότι το «ΚΚΕ δεν υπογράφει «δηλωση μετανοίας» στην αστική τάξη» («Ρ» 27/5/2008, σελ. 10).
Δυστυχώς όμως για τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι την πρώτη δήλωση υποταγής στην αστική τάξη η ηγεσία του «Κ»ΚΕ υπόγραψε κιόλας απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του απ’ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές ως κόμμα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, στη διαβόητη «6η Ολομέλεια» (Μάρτης 1956) με τη ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού δρόμου», κλπ. του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρη 1956), που ήταν-είναι γραμμή ταξικής συνεργασίας, υποταγής στην αστική τάξη και εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, και ακριβώς γι’ αυτό ο ΛΕΝΙΝ έλεγε ότι «οι παράγοντες του εργατικού κινήματος που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης απ’ ότι οι ίδιοι οι αστοί» (ΛΕΝΙΝ).
Τη δεύτερη δήλωση υποταγής στον ντόπιο κεφάλαιο υπέγραψε στη «μεταπολίτευση», δια χειρός Φλωράκη (δήλωση στον Άρειο Πάγο 2/10/1974) τον Οκτώβρη του 1974 (παραθέτουμε για άλλη μια φορά φωτοτυπία της) στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται «ότι «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος»
Πέρα απ’ αυτά η ηγεσία Παπαρήγα υπογράφει, με τη ρεφορμιστική της πολιτική μα ακόμα χειρότερα με τη στήριξη της αντιδραστικής αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, καθημερινά δηλώσεις υποταγής-«μετανοίας» στο ντόπιο κεφάλαιο.
2. Ο Χ. Φλωράκης: ένας ως το τέλος «ταγμένος στο σκοπό του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» επαναστάτης ή αποστάτης του κομμουνισμού; Ο ισχυρισμός της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, ότι ο Χ. Φλωράκης υπήρξε ως το θάνατό του «ταγμένος στο σκοπό του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» («Ρ» 27/5/2008 σελ. 10) δεν είναι μόνο πέρα για πέρα ψευδής αφού δεν έχει (όπως εύκολα διαπιστώνεται) καμία σχέση με την πραγματική ιδεολογικο-πολιτική του πορεία στο χώρο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά είναι και επικίνδυνα παραπλανητική αφού προπαγανδίζει το αστικό αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού ως ρεύμα «υπεράσπισης» του «σοσιαλισμού-κομμουνισμού», που υπήρξε ακριβώς το αντίθετο: ρεύμα κατεδάφισης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ. Σήμερα κανένας δεν αμφιβάλλει ότι η Ρωσία και οι άλλες ανατολικές χώρες είναι χώρες καπιταλιστικές: εκεί τις οδήγησε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, όπως το είχαν προβλέψει, μετά το 20ο συνέδριο, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές.
Ο Χ. Φλωράκης οργανώθηκε στο παλιό ΚΚΕ, όταν αυτό ήταν το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου, και απ’ τις γραμμές του πήρε μέρος στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού και παρά τα όποια «κουσούρια» του και προπαντός τα προκλητικά στραπάτσα κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα 1946-49 εκλέχθηκε αργότερα μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (δυο φορές «κατάφερε» να διαλύσει τη μεραρχία που διοικούσε: την πρώτη φορά έφτασε στο Γράμμο με «30 αντάρτες»: «ηρθε, λοιπόν, ο καπετάν-Γιώτης, ο «μεγάλος» στρατηγός της Θεσσαλίας, με μια, μόνο, διμοιρία», Β.Καραγιάννης: «Στα στενά μονοπάτια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», σελ. 196, Γιάννινα 1987. Κανονικά έπρεπε απ’ την πρώτη φορά να περάσει από ανταρτοδικείο).
Αργότερα όμως, κατά την περίοδο της μεγάλης ιστορικής διαμάχης, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αλλά και στο ΚΚΕ, ο Χ. Φλωράκης εγκατέλειψε το μαρξισμό: τάχθηκε, υπεράσπισε και προσχώρησε στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό δηλ. τις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ.,κλπ.), έγινε αποστάτης, προδίνοντας έτσι την υπόθεση της προλεταριακής επανάσταση και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ταυτόχρονα επικρότησε την επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και τη διάλυσή του και τη συγκρότηση απ’ αυτούς, κατά τη διάρκεια της παρασυναγωγής της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), του νέου αστικού εκτρώματος των χρουστσοφικών, του σημερινού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56).
Στη νέα, μετά το ΄56, αντεπαναστατική του πορεία ο Χ. Φλωράκης: πρώτο, προσχώρησε στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δεύτερο, αγωνίστηκε δραστήρια για την κατεδάφιση του σοσιαλισμού κομμουνισμού, στηρίζοντας όλες ανεξαιρέτως τις προσπάθειες και τη δράση των χρουστσοφικών ηγετών για την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, τρίτο, υπεράσπισε τη ρεφορμιστική γραμμή του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) το οποίο για πολλά χρόνια καθοδήγησε – και τα τρία μαζί σημαίνουν-συνιστούν εγκατάλειψη του μαρξισμού και προδοσία της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, και επομένως διαψεύδεται ο ισχυρισμός-μύθευμα της Παπαρήγα ότι ο Χ. Φλωράκης ήταν τάχα ως το τέλος «ταγμένος στο σκοπό του σοσιαλισμού-κομμουνισμου».
Γι’ αυτό η επαναπροβολή εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ κάποιας δήλωσης του Φλωράκη των τελευταίων χρόνων: «ήθελα να ζήσω μερικά χρόνια ακόμα για να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη νίκη της επανάστασης, τη νίκη του σοσιαλισμού σε κάποια χώρα» («Ρ» 27/5/2008, σελ. 15) δεν προκαλεί απλά θυμηδία και ειρωνικά μειδιάματα αλλά και τρανταχτά γέλια, αφού είναι πασίγνωστό ότι ο χρουτσοφικός σοσιαλδημοκράτης Φλωράκης και η «σοβιετική» ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκόρμπατσόφ αγωνίστηκαν με «νύχια και με δόντια» για την αποτροπή της προλεταριακής επανάστασης και την καταστροφή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες. Η δήλωση Φλωράκη μπορεί να εκληφθεί μόνο ως γεροντίστικο χρουστσοφικό κουτοπόνηρο αστείο και ως πρόκληση αδίστακτου προδότη των συμφερόντων και των σκοπών της εργατικής τάξης.
3. Και «εν μια νυκτί» γραμματέας του «Κ»ΚΕ και ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ και μάλιστα 4ος «καταϊδρωμένος». Ο ισχυρισμός της Παπαρήγα ότι «ο Χαρίλαος δεν έγινε γραμματέας εν μια νυκτί» («Ρ» 27/5/2008, σελ. 10) δεν είναι μόνο ψευδής αλλά ανήκει και στις γνωστές παροιμιώδεις κοτσάνες της, που κατά καιρούς ξεφουρνίζει αφού σήμερα είναι πασίγνωστό ότι ο Χ. Φλωράκης δεν «εκλέχθηκε πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ» αλλά ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ και μάλιστα «εν μια νυκτί» και επιπλέον υπήρξε 4ος και «καταϊδρωμένος» στη σειρά προτίμησης της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας του Μπρέζνιεφ μετά τους Μ. Γλέζο-Η. Ηλιού-Μ. Θεοδωράκη, που δεν δέχτηκαν τον προσβλητικό διορισμό.
Πέρα απ’ το ότι αυτό ήταν γνωστό στους κομμουνιστές, ο Μ. Γλέζος το έχει ευτυχώς δημόσια δηλώσει, σε συνέντευξή του στο Λευτέρη Μαυροειδή και δεν διαψεύστηκε τότε ούτε προσωπικά από τον Χ. Φλωράκη ούτε αργότερα από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: Μ. ΓΛΕΖΟΣ: «Τότε είναι που με κάλεσε ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ και μου πρότεινε να αναλάβω Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Του είπα: «Μα εδώ είμαστε σε αντίθεση με σάς για το θέμα της Τσεχοσλοβακίας». Λεει: αυτά είναι μια διαφορά απόψεων. Μη σε απασχολεί. Και μη στενοχωριέσαι, εμείς έχουμε εξασφαλίσει τον τρόπο να βγεις έξω. Θα πας νόμιμα έξω».
Δεν το δέχτηκα. «Έχω την άποψη – τους είπα – ότι είναι υπόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος ποιους θα εκλέγει και δεν είναι υπόθεση άλλων κομμάτων να διορίζουν τους ηγέτες του. Σ’ αυτό το θέμα δεν κάνω πίσω».
Ύστερα από λίγο με πληροφόρησε ο Ηλίας Ηλιού ότι τον καλέσανε κι’ εκείνον να πάει στη Μόσχα για να του κάνουν την ίδια πρόταση.
- Μετά από σένα;
- Μετά από μένα. Η πρώτη έγινε σε μένα. Και μετά έγινε στον Ηλία Ηλιού. Ο Ηλίας τους είπε ότι αυτά είναι υπόθεση των Ελλήνων κομμουνιστών κλπ., αλλά δέχτηκε να πάει στη Μόσχα για να δει την υγεία του. Του εξασφάλισαν και πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Και εκεί αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση που του είχαν κάνει.
Μετά έκαναν πρόταση στο Μίκη Θεοδωράκη. Αρνήθηκε και ο Θεοδωράκης. (Τα είχε γράψει αυτά ο Θεοδωράκης). Και τέλος έκαναν πρόταση στον Φλωράκη ο οποίος δέχτηκε. Πήγε από εδώ στη Μόσχα και έγινε γραμματέας του ΚΚΕ» (Λευτέρης Μαυροειδής: «ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, η ελληνική Αριστερά χθες, σήμερα, αύριο», σελ. 85-86, εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2002)!!! Δεν χρειάζονται σχόλια.
4. Χ. Φλωράκης: ούτε κομμουνιστής ούτε καν Έλληνας πατριώτης. Ο Χ. Φλωράκης με τη προσχώρησή του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό πρόδωσε το κομμουνισμό και επομένως δεν ήταν πλέον κομμουνιστής, όμως δεν μπορεί ούτε καν Έλληνας πατριώτης να θεωρηθεί, αφού δεν ζήτησε απ’ την φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ ως «αντάλλαγμα», για το διορισμό του ως Γραμματέα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, τουλάχιστον την απελευθέρωση του δεσμώτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, εκλεγμένου Γραμματέα του ΚΚΕ, απ’ τον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας.
5. Δολοφόνος, μαζί με τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ, του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ο Χ. Φλωράκης είναι ο η θ ι κ ό ς α υ τ ο υ ρ γ ό ς της δ ο λ ο φ ο ν ί α ς του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καθώς και ολόκληρη η τότε ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Είναι γνωστό ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τη ρεβιζιονιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ στις αρχές του Αυγούστου του 1973 όταν Γραμματέας του ΚΚΕ ήταν ο Χ. Φλωράκης, η οποία παρουσίασε δυο αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοδιαψευδόμενες εκδοχές του θανάτου του Ζαχαριάδη («καρδιά»-«αυτοκτονία») και επομένως ψευδείς. Η τρίτη εκδοχή είναι εκείνη των Ελλήνων κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών ανταρτών του ΔΣΕ ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε απ’ τη ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – και μάλιστα ούτε καν ένα χρόνο πριν την αντικατάσταση της χούντας με την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή – για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει, με το μεγάλο πολιτικό κύρος που είχε στους έλληνες κομμουνιστές, τα σχέδια των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, των οποίων τα κόμματα, σε περίπτωση επιστροφής του Ζαχαριάδη, θα γίνονταν, με μαθηματική ακρίβεια, «φύλλο-φτερό», και έτσι θα έχαναν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα αστικά στηρίγματά τους στη χώρα μας.
Και ο βετεράνος κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης στο βιβλίο του «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) γράφει ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές» και επιπλέον σημειώνει ότι «ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»(σελ.45), εκτίμηση που επαναλαμβάνει και αργότερα στη μπροσούρα του (σελ. 5-6) με τίτλο «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (εκδ. «Μαυρίδη», Αθήνα 2007), αφιερωμένη «Στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες».
6. Αρχιτέκτονας της συνεργασίας με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και της συμμετοχής σε δυο αστικές κυβερνήσεις. Ο Χ. Φλωράκης υπήρξε ο πρώτος στην ιστορία του ντόπιου αλλά και του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνεργάστηκε μ’ ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, τη ΝΔ, και συγκρότησε μαζί του κυβέρνηση το 1989 (κυβέρνηση Τζανετάκη). Συμμετείχε επίσης σε δυο αστικές κυβερνήσεις (Τζανετάκη-Ζολώτα). Εν συντομία ο Χ.Φλωράκης:
πρώτο, εγκαινίασε τη μόνιμη αντιδραστική συνεργασία μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ που διαρκεί-«ζει και βασιλεύει» ως τα σήμερα, αναδεικνύοντας τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα στη διασημότερη παλλακίδα του Κ. Καραμανλη,
δεύτερο, εγκαινίασε τη μόνιμη συνεργασία «Κ»ΚΕ-φεουδοαστικού Ιερατείου πρώτα με το φίλο του φασίστα ΕΔΕΣίτη και χουντικό Σεραφείμ Τίκα για να τη συνεχίσει με τον εθνικιστή-ρατσιστή και χουντικό Χριστόδουλο Παρασκευαϊδη,
τρίτο, διέπραξε το μεγάλο έγκλημα της καταστροφής των φακέλων, μ’ εντολή της αστικής τάξης, για να εξαφανιστούν όλα τα τεκμήρια της βάρβαρης φασιστικής καταπίεσης και των εγκλημάτων της σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού, με πρόσχημα τη δήθεν κατάργηση του φακελώματος, αντί να μεταφερθούν σε βιβλιοθήκες για ιστορική επιστημονική έρευνα, όπως εξάλλου σωστά ζήτησαν τότε σειρά ιστορικοί,
τέταρτο, αγωνίστηκε δραστήρια για την εξάλειψη των διαχωριστικών γραμμών με τις αντιδραστικές εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις του τόπου,
πέμπτο, «μπόλιασε» το «Κ»ΚΕ με τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό (ύψωσε μόνιμα στον Περισσό ως και την ελληνική σημαία και ζήτησε να σκεπαστεί μ’ αυτή το φέρετρό του),
έκτο, «μπόλιασε» το «Κ»ΚΕ με αντιδραστικές θρησκευτικές σκοταδιστικές απόψεις, (Κ. Μοσκώφ, νεοορθόδοξη εθνικίστρια ΛΚανέλλη, κλπ.),
έβδομο, ενίσχυσε τη ρεφορμιστική ηγετική ομάδα του «Κ»ΚΕ με εθνικιστές-θρησκόληπτους .
7. Τριπλή προδοσία του ΔΣΕ: α) με την προσχώρησή του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και την υιοθέτηση του «ειρηνικού δρόμου» πρόδωσε τον επαναστατικό δρόμο του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, β) δέχθηκε-υιοθέτησε το χαρακτηρισμό του αγώνα του ΔΣΕ ως «τυχοδιωκτικού» («Κ»ΚΕ: την «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-49», «Σαράντα χρόνια ΚΚΕ 1918-1958», σελ 657, εκδ. 1958), γ) συμφώνησε με τους Καραμανληδο-Μητσοτακο-Παπανδρέηδες να απαγορευτεί η επιστροφή στον τόπο τους των Σλαβομακεδόνων ανταρτών του ΔΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου