Στα τέλη Ιούνη πραγματοποιήθηκε στον Αϊ Νικόλα της ΝΑΟΥΣΑΣ η χρονιάτικη συνάντηση των ανταρτών του ηρωικού ΔΣΕ, καθοδηγούμενου απ’ το ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη (αρχές Αυγούστου του ΄73 δολοφονήθηκε στη Σιβηρία απ’ τη σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ), που πολέμησαν 3 ½ ολόκληρα χρόνια τον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τους προστάτες του, αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Στη συνάντηση συμμετείχε, όπως και κάθε χρόνο, ομάδα συντρόφων της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55», που μοίρασε γύρω στα 800 φύλλα του «ΔΕΛΤΙΟΥ» προβολής του έργου των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, πούλησε αρκετές εφημερίδες και είχε ενδιαφέρουσες συζητήσεις με συντρόφους αντάρτες του ΔΣΕ (αλλά και άλλους) που πάντα με χαρά και ενθουσιασμό συναντούν τους συντρόφους της «Κίνησης», επειδή, όπως κι’ εκείνοι, κρατάει ψηλά την κόκκινη σημαία των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και υπερασπίζει το δρόμο της βίαιης προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού σ’ αντιπαράθεση με τον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Στο γύρο χώρο απ’ το τραπέζι της «Κίνησης» είχαν αναρτηθεί σε διάφορα σημεία πορτρέτα των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και φύλλα της εφημερίδας «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ».
Στη φετινή συνάντηση ήταν παρούσα και η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα που όμως βρέθηκε αντιμέτωπη με τη μαζική παγερή αδιαφορία και περιφρόνηση των ηρωικών ανταρτών του ΔΣΕ – περιφρόνηση και μαχητική επαναστατική στάση απέναντι στο ντόπιο κορυφαίο εκπρόσωπο του προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, τη γραμματέα του «Κ»ΚΕ. Υπήρξε δε τέτοιο το μέγεθος της απομόνωσης της, που όταν απηύθυνε έναν ανούσιο σοσιαλδημοκρατικό χαιρετισμό στο χώρο της ομιλίας της δεν είχαν προσέλθει παραπάνω από 70-80 άτομα σε ένα σύνολο περίπου 1800-2000 που ήταν διασκορπισμένα στο χώρο της συνάντησης, κι’ αυτό παρόλο που το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα είχε «σκηνοθετήσει»-«προσφέρει» ως «δόλωμα» συγκέντρωσης κόσμου τη βράβευση κάποιων μαχητριών του ΔΣΕ. Πολυπληθής ήταν μόνο η χρουστσοφική κομματική κουστωδία που τη συνόδευε.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, και απ’ την αναφορά του «Ριζοσπάστη» (1/7/2008, σελ. 12) στη συγκέντρωση των ανταρτών του ΔΣΕ στον Αϊ Νικόλα, ο οποίος επέλεξε να μην δημοσιεύσει φωτογραφία απ’ τη ισχνότατη παρουσία ατόμων στο χώρο ομιλίας της Παπαρήγα, επειδή ακριβώς δεν είχε κόσμο, αλλά μόνο φωτογραφία της Παπαρήγα που «βραβεύει» οψίμως κάποιες μαχήτριες όχι βέβαια για τον «τυχοδιωκτικό» τους αγώνα στο ΔΣΕ («Κ»ΚΕ: την «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-49», «Σαράντα χρόνια ΚΚΕ 1918-1958», σελ 657, εκδ. 1958) αλλά για τα πολυπόθητα «κουκιά» στις εκλογές, και αντ’ αυτού προτίμησε κουτοπόνηρα (ώστε να μην φανεί η γύμνια) να δημοσιεύσει φωτογραφία, στην ίδια ακριβώς σελίδα (στο πάνω μέρος της), από κομματική συγκέντρωση στην πλατείαΚαρατάσου της Νάουσας.
Η επαναστατική αυτή στάση-αντιπαράθεση των ανταρτών του ΔΣΕ – δικαιωμένων απ’ την πλέρια χρεοκοπία του αντισταλινικού-αντικομμουνιστικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που οδήγησε στην καταστροφική, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, πορεία τη Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα – απέναντι στο διεθνή χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό με κορυφαία εκπρόσωπό του στην Ελλάδα, τη γραμματέα του «Κ»ΚΕ, υπήρξε για τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα μια πρωτοφανής ψυχρολουσία – στάση-γεγονός που δείχνει ότι η μεγάλη κοσμοιστορικής σημασίας σύγκρουση-αντιπαράθεση που άρχισε στα μέσα του 20ου αιώνα με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ μεταξύ του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού παραμένει και σήμερα, μισό και πλέον αιώνα από τότε, ζωντανή και μαχητική στο πρόσωπο των επιζώντων επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών ηρωικών ανταρτών του ΔΣΕ, τόσο ζωντανή και εντυπωσιακά μαχητική όσο και όταν άρχισε το Σεπτέμβρη του ΄55 στη μακρινή φιλόξενη, μικρή και άγνωστη αλλά πρωτοπόρα (εγκαινίασε πρώτη χρονικά τη μεγάλη αντιπαράθεση όχι μόνο στο ΚΚΕ αλλά και σε διεθνές επίπεδο) ηρωική Τασκένδη, πρωτεύουσα τουΟυζμπεκιστάν – επαναστατική στάση που αποτελεί φωτεινό, μοναδικό, κορυφαίο και αξιοθαύμαστο, αξεπέραστο και άφταστο μα και άξιο μίμησης λαμπρό παράδειγμα για τους νεότερους κομμουνιστές να συνεχίσουν κι’ αυτοί, όπως κι’ εκείνοι, με την ίδια τόλμη και θάρρος, με ζήλο και ενθουσιασμό, μ’ αφοσίωση και πάθος, μ’ επιμονή και αδιαλλαξία, με την ίδια σταθερότητα και συνέπεια αλλά και με την ίδια αποφασιστικότητα και μαχητικότητα, σήμερα και στο μέλλον, την πάλη ενάντια στο προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου