Όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και παραπέρα χειροτέρευση των σχέσεων Ρωσίας-ΗΠΑ
Εφημερίδα "Ανασύνταξη", αρ. φυλ. 281, 1-15 Σεπτέμβρη 2008
Η δήλωση της Άγκελα Μέρκελ κατά την άφιξή της στις Βριξέλλες για την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ (1/9/2008) των 27 με θέμα την κρίση στον Καύκασο, σύμφωνα με την οποία, «η γερμανική θέση είναι ότι δεν θα πρέπει να διακόψουμε το διάλογο με τη Ρωσία» ήταν αυτή που ουσιαστικά προκαθόρισε το περιεχόμενο του κειμένου της απόφασης των 27 ηγετών της ΕΕ.
Οι έντονες πιέσεις των ΗΠΑ στην ΕΕ, μεσω των φιλοαμερικάνικων δυνάμεων (Αγγλία) και των αμερικανόδουλων κυβερνήσεων στην ΕΕ (Πολωνία, Βαλτικές, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) για κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και «διακοπή του διαλόγου» μ’ αυτήν δεν «πέρασαν» στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Συνάντησαν την αποφασιστική αντίσταση των τριών μεγάλων χωρών-μελών της ΕΕ Γερμανίας-Γαλλίας-Ιταλίας.
Η συνέχιση του διαλόγου ΕΕ-Ρωσίας απλά αναβλήθηκε για αργότερα, χωρίς να γίνει δεκτή η πρόταση της Αγγλίας για διακοπή των συνομιλιών όπως ζήτησε ο Άγγλος πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν: «υπό το φως των ενεργειών της Ρωσίας, θα πρέπει να αναστείλουμε τις διαπραγματεύσεις για μια νέα συμφωνία σύμπραξης και συνεργασίας». Ο Σαρκοζί δήλωσε ότι «αναβάλλουμε όλες τις συνόδους για τη συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας», ενώ ο Μπαρόζο γνωστοποίησε ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να αναβάλλει τις προσεχείς συνόδους που προβλέπονται για τη διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας ενισχυμένης συνεργασίας με τη Ρωσία».
Η απόφαση της ΕΕ ήταν αναμενόμενο να καταδικάσει την ενέργεια της Ρωσίας αναγνώρισης των Νότιας Οσετίας-Αμπχαζίας, όμως η Ρωσία απ’ την πλευρά της, την ίδια μέρα, δια στόματος του προέδρου της Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωσε πως η αναγνώριση απ’ την πλευρά της Μόσχας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας είναι «οριστική και αμετάκλητη», κάτι που επανέλαβε και στη συνάντησή του με τους Μπαρόζο-Σαρκοζί-Σολάνα στη Μόσχα (8/9/2008) λέγοντας ότι η αναγνώριση αποτελεί «μια πραγματικότητα που οι εταίροι μας, συμπεριλαμβανομένων και των ευρωπαίων, πρέπει να πάρουν υπόψη τους»
Την παραπάνω αναμενόμενη απόφαση των 27 ηγετών της ΕΕ, επέβαλλαν σειρά αντικειμενικοί-υποκειμενικοί παράγοντες, μεταξύ των οποίων:
πρώτο, η γενικότερη διαρκής όξυνση των αντιθέσεων ΕΕ-ΗΠΑ με πρώτη ανοιχτή περίπτωση εκείνη του Ιράκ (2003) λόγω των αντίθετων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων,
δεύτερο, η εξάρτηση των χωρών-μελών της ΕΕ απ’ το ρώσικο πετρέλαιο και φυσικό αέριο,
τρίτο, η διείσδυση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη Ρωσία, η επέκτασή του σ’ αυτή και τις Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης σ’ ανταγωνισμό με το αμερικάνικο κεφάλαιο στην περιοχή,
τέταρτο, η παραπέρα διαρκής αμφισβήτηση της ηγεμονίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εκ μέρους των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ που αντικειμενικά συμπίπτει με την ανάλογη της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας,
πέμπτο, η αντίθεση στην εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ευρώπη που σημαίνει: α. στρατιωτικό έλεγχο της ΕΕ απ’ τις ΗΠΑ, β. μεταφορά του εξοπλιστικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη, γ. όξυνση των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας,
έκτο, η αντίθεση των ισχυρών της ΕΕ στη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας,
έβδομο, άρνηση συγκρότησης αντιρωσικού μετώπου,
όγδοο, πολιτική διαλόγου και όχι ρήξης με τη Ρωσία,
ένατο, η επιδίωξη «ενότητας» όλων των χωρών-μελών της ΕΕ απέναντι στην κρίση στον Καύκασο.
Οι πιέσεις των αμερικάνικων ιμπεριαλιστών στην ΕΕ σ’ όλα τα επίπεδα και με επιπλέον μοχλό τις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις ορισμένων χωρών-μελών της για πρακτικά μέτρα σε βάρος της Ρωσίας απέτυχαν παταγωδώς, αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές και έμειναν ουσιαστικά χωρίς πρακτική αξία.
Η απόφαση των ηγετών των κρατών-μελών της ΕΕ για τον πόλεμο στον Καύκασο πρέπει να εκτιμηθεί σαν μια επιπλέον ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μετά το ισχυρό στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε στην περιοχή του Καυκάσου με τη συντριβή του γεωργιανού στρατού.
Αποτυχημένο υπήρξε και το ταξίδι του πιο επικίνδυνου, ακραία πολεμοχαρούς και αιμοδιψούς, γερακιού των ΗΠΑ, Ντικ Τσένεϊ, σε Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Ουκρανία παρά τις θριαμβολογίες των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Πέρα απ’ τη συμπαράσταση στη μαριονέτα των ΗΠΑ, Σαακασβίλι, και την υπόσχεση για χορήγηση «βοήθειας» στη Γεωργία, η επίσκεψη στο Αζερμπαϊτζάν δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου (ο Αλίεφ απάντησε μάλλον αρνητικά στις νέες προτάσεις του αμερικανού αντιπροέδρου για την κατασκευή νέου αγωγού αερίου που θα παρακάμπτει το ρωσικό έδαφος). Ο Αλίεφ φαίνεται να έχει δεχθεί πρόταση της Ρωσίας για αγορά εκ μέρους της αζέρικου φυσικού αερίου, ενώ τον περασμένο χρόνο (12/5/2007) η Ρωσία συμφώνησε με Καζακστάν-Τουρκμενιστάν να κατασκευάσουν από κοινού νέο αγωγό φυσικού αερίου στην Κασπία.
Ούτε η επίσκεψη στην Ουκρανία μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής για την προώθηση των αμερικάνικών συμφερόντων στην περιοχή, γιατί το μοναδικό στήριγμά του εκεί είναι ο αμερικανόδουλος πρόεδρός της Β. Γιουτστένκο αφού πρώτο η πρωθυπουργός Γ. Τιμοσένκο αρνήθηκε να συμπαραταχθεί μαζί του στηρίζοντας το Σαακασβίλι της Γεωργίας, κρατώντας έτσι «φιλορώσικη» στάση και δεύτερο ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει ήδη διαλυθεί. Ο Τσένεϊ, δεν πέτυχε ούτε την «συμφιλίωση» Γιουτστένκο-Τιμοσένκο.
Επίσης με το ταξίδι του στάθηκε εντελώς αδύνατο να αναστηλώσει στα μάτια των υποτακτικών του το ανεπανόρθωτα κλονισμένο απ’ την ήττα στον Καύκασο γόητρο ισχύος των ΗΠΑ.
Στο μεταξύ η κατάσταση στη Μαύρη Θάλασσα είναι κρίσιμη και έχει πάρει όψη άμεσης πολεμικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ αφού ο χώρος της γέμισε με πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, τα οποία παρακολουθούνται στενά απ’ το ρώσικο πολεμικό στόλο που σταθμεύει στην περιοχή. Επιπλέον ρωσικό στόλος απέπλευσε για τη Συρία και σταθμεύει στα παράλιά της, ενώ η Βενεζουέλα υποδέχεται ρωσικά πολεμικά για κοινά στρατιωτικά γυμνάσια.
Απ’ την πλευρά της η Ρωσία αμφισβητεί ευθέως την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο ρώσος πρόεδρος Ντμιτρι Μεντβέντεφ δήλωσε την 1η Σεπτέμβρη: «ο κόσμος πρέπει να είναι πολυπολικός. Η μονοπολικότητα είναι απαράδεκτη. Η κυριαρχία ενός είναι ανεπίτρεπτη. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε μια παγκόσμια τάξη όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από μια χώρα, έστω τόσο σοβαρή και με τόσο κύρος όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες». Ο δε υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέϊ Λαβρόφ που ως γνωστόν χαρακτήρισε τη μαριονέτα των ΗΠΑ, Σαακασβίλι, «πολιτικό πτώμα», σε ομιλία του την ίδια μέρα στο κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας δήλωσε, μεταξύ άλλων, με νόημα: «η Ρωσία επέστρεψε στην παγκόσμια σκηνή, ως υπεύθυνο κράτος που μπορεί να υπερασπιστεί τους πολίτες του και αν κάποιος είχε αμφιβολίες γι’ αυτό, οι ενέργειές μας για τον εξαναγκασμό της Γεωργίας στην Ειρήνη και η επιβαλλόμενη από τις συνθήκες αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, θα πρέπει νάχουν διαλύσει αυτές τις αμφιβολίες».
Η Ρωσία σε οικονομικό επίπεδο έχει πετύχει συμφωνίες για το φυσικό αέριο με Ουζμπεκιστάν-Τουρκμενιστάν και πιθανόν με το Αζερμπαϊτζάν, ενώ σε διπλωματικό επίπεδο εξασφάλισε ουσιαστικά τη στήριξη, για την περίπτωση του Καυκάσου, της «Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης» (Κίνα-Ρωσία-Ουζμπεκιστάν-Καζακστάν-Τατζικιστάν-Κιργιστάν) αλλά και την πλήρη στήριξη της «Οργάνωσης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» (Ρωσία-Ουζμπεκιστάν-Καζακστάν-Τατζικιστάν-Κιργιστάν-Λευκορωσία-Αρμενία), οι οποίες σε ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα (5/9/2008) καταδικάζουν την επίθεση της Γεωργίας ενάντια στη Νότια Οσετία και υποστήριξαν τη στάση της Ρωσίας.
Τέλος οι συνομιλίες της Μόσχας (8/9/2008) των Μπαρόζο-Σαρκοζί-Σολάνα με το ρώσο πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατέληξαν σε συμφωνία αποδεκτή απ’ τις δυο πλευρές για την κρίση στον Καύκασο, στις οποίες, κατά τον Σαρκοζί, εκείνα που επετεύχθηκαν ήταν σημαντικά και πως «δεν μπορούν να λυθούν όλα σε 4 ώρες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου