Παρά την δικαιολογημένα μεγάλη οργή και τις πρωτοφανείς σε έκταση διαμαρτυρίες που έχει ξεσηκώσει η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή στα εκατομμύρια των εργαζομένων σ’ όλη τη χώρα με το έκτρωμα που παρουσίασε για το Ασφαλιστικό, προχώρησε στην κατ’ άρθρο συζήτηση του νομοσχεδίου και ψήφισή τους μόνο απ΄ τους βουλευτές της, ενώ εκκρεμεί-αναβλήθηκε η ψήφιση στο σύνολό του.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή του με στόχο όχι βέβαια τη «λύση» του Ασφαλιστικού αλλά αντίθετα με δυο άλλους στόχους: α) την πλήρη κατεδάφιση του συνόλου των κατακτήσεων όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων και β) την ολοκληρωτική καταλήστευση εκείνων των Ταμείων που έχουν πλεόνασμα.
Οι εργαζόμενοι απ’ την πλευρά τους συνεχίζουν με διάφορους τρόπους τις διαμαρτυρίες τους (απεργίες, συγκεντρώσεις, συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα, κλπ.).
Όμως ένα καίριο και βασικό ερώτημα πλανάται στις γραμμές τους που χρειάζεται απάντηση: γιατί δεν κατέστη δυνατό παρά τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις να πετύχουν την απόσυρση αυτού του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος και ποιος φέρει την ευθύνη;
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι-αιτίες που δεν μπόρεσαν οι εργαζόμενοι να αποκρούσουν την κυβερνητική επίθεση:
Α. Ο πρώτος λόγος ήταν η στάση των ρεφορμιστών συνδικαλιστών ηγετών. Την πρώτη και κύρια ευθύνη – πέρα απ’ τη χλιαρή αντίδραση και το ρόλο των κομμάτων της αντιπολίτευσης – που δεν έγινε δυνατό να αποκρουστεί η πιο βίαιη επίθεση που δέχθηκαν ποτέ ως τώρα οι εργαζόμενοι τη φέρουν ακέραιη οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εκείνοι των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (στους αντιδραστικούς της ΔΑΠ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε γιατί είναι πασίγνωστος ο ρόλος τους).
Οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ξεχωριστά των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ γνώριζαν και καταλάβαιναν πολύ καλά ότι το σύνολο των εκατομμυρίων εργαζομένων είναι αντίθετο με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό αφού τους θίγει όλους άμεσα επειδή κατεδαφίζει τα πάντα: αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, χτυπάει ιδιαίτερα τις γυναίκες, μειώνει δραστικά τις συντάξεις από 200 – 500 Ευρώ, κλπ, κλπ.
Επομένως το έδαφος για την ανάπτυξη και κλιμάκωση μαζικών μαχητικών κινητοποιήσεων ήταν όχι απλά κατάλληλο αλλά καταλληλότατο.
Επίσης γνώριζαν ότι χωρίς την κλιμάκωση των αγώνων με συντονισμένες και περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις δεν ήταν δυνατή η απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και επομένως η απόσυρση του νομοσχεδίου- έκτρωμα.
Οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εκείνοι των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν έπραξαν, ως όφειλαν, το αυτονόητο: να πολλαπλασιάσουν και να κλιμακώσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων πριν και κατά τη διάρκεια της κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή αλλά και μετά. Έτσι πρόδωσαν τον αγώνα εκατομμυρίων εργαζομένων.
Είναι φανερό πως μια κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων πριν την κατάθεση και κατά τη διάρκεια της κατ’ άρθρο συζήτησής του, με τη μεγάλη και πρωτοφανή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ που είχαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν, θα τσάκιζε τους ψευτοπαλλικαρισμούς της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή και μάλιστα σε μια στιγμή που αυτή αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει καθόλου τη στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας γενικότερα μα ούτε καν και εκείνης των δικών της ψηφοφόρων.
Β. Ένας δεύτερος σοβαρός λόγο υπήρξε η υπονόμευση και ματαίωση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των απεργιακών κινητοποιήσεων και κατ’ επέκταση της ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ τους, - προϋποθέσεις εντελώς απαραίτητες για την αποτελεσματικότητα των αγώνων και τη νίκη.
Προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση Καραμανλή επιστράτευσε και τώρα, όπως και καθόλη τη διάρκεια της προηγούμενης 4ετίας, τους ρεφορμιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ με τις ξεχωριστές, απεργοσπαστικού χαρακτήρα, συγκεντρώσεις. Μ’ αυτή την απεργοσπαστική τακτική τους οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ κινούνται δεξιότερα – στα πλαίσια του ρεφορμισμού –απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Τρεις παρατηρήσεις:
Πρώτο, είναι απεργοσπαστικού χαρακτήρα οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, αφού δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε συγκέντρωση οργανωμένη απ’ τους ηγέτες του αλλά για πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση που επιπλέον δεν έχει κηρύξει το ΠΑΜΕ αλλά οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Δεύτερο, οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ έχουν πάντα ως στόχο τη διάσπαση της ενότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων και τη ματαίωση της μαζικότητάς τους για να τις καταστήσουν αναποτελεσματικές.
Τρίτο, η διάσπαση της ενότητας και η ματαίωση της μαζικότητας των κινητοποιήσεων βρίσκονται προφανώς στην υπηρεσία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης, τη διευκολύνουν να περάσει τη αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική της. Τη μαζικότητα φοβάται και τρέμει η κυβέρνηση, γι’ αυτό και οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ φροντίζουν επιπλέον – πέρα απ’ τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις – να μην ενώνονται οι δυο πορείες, ξεκινώντας τη δική τους πορεία χρονικά πολύ νωρίτερα ώστε να μη φανεί ένας μεγαλύτερος όγκος διαδηλωτών – κάνουν ακριβώς αυτό που θέλει η κυβέρνηση Καραμανλή και έχει συμφωνηθεί μαζί τους, εκπληρώνοντας και ακολουθώντας κατά γράμμα τη συμφωνία συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ.
Γ. Ο τρίτος λόγος-αιτία ήταν η λειτουργία του απεργοσπαστικού μηχανισμού της κυβέρνησης. Προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τους αντιδραστικούς της ΔΑΚΕ (ΠΟΠ-ΟΤΑ,ΔΕΗ,κλπ.) αλλά και τη Δικαιοσύνη για να βγάλει τις απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές».
Όμως η δυσκολία της κυβέρνησης ήταν τόσο μεγάλη που κι’ αυτά τα μέσα φάνηκαν να μην επαρκούν για να πετύχει το σκοπό της δηλ. να προωθήσει το νομοσχέδιο-έκτρωμα. Γι’ αυτό απ τον χώρο των πολιτικών κομμάτων ο Καραμανλής κάλεσε και πάλι στις επάλξεις την πιστή σύμμαχο-στήριγμά του σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, την ανέβασε στο ΝΔημοκρατικό καραούλι, την τοποθέτησε σε απυρόβλητη σκοπιά και της έδωσε εντολή ν’ ανοίξει πυρ όχι μόνο με Καραμανλικές σφαίρες δηλ. με τις περί «Ρετιρέ» συκοφαντίες ενάντια στους απεργούς της ΔΕΗ αλλά και να προαναγγείλει με στεντόρεια φωνή σε συνέντευξή της στο «Ριζοσπάστη» (14/3/2008, σελ.7-10) αυτό που της υπαγόρευσε η κυβέρνηση Καραμανλή: «αυτό το κίνημα δεν θα έχει κατακτήσεις, καθαρά πράγματα» και πως το νομοσχέδιο αυτό «η κυβέρνηση θα το περάσει», για να φτάσει λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Μάρτη στο πλέον απροχώρητο και επαίσχυντο σημείο: να επιτιθεται με πρωτοσέλιδο ο «Ριζοσπάστης» και να στρέφει τα πύρα της η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι στην κυβέρνηση Καραμανλή που περνάει αυτή την ώρα το ασφαλιστικό έκτρωμα αλλά σε ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με πηχυαίο τίτλο: «ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ» («Ρ» 27/3/2008, σελ 1). Δύσκολα θα μπορούσαν να βρεθούν στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα πιστότεροι και πιο ξετσίπωτοι λακέδες του κεφαλαίου απ’ τους ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές με επικεφαλής την Παπαρήγα και τόσο διάσημες παλλακίδες της νέο-Καραμανλικής φασιστικής Δεξιάς απ’ τα μέλη της ΚΕ του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου