70 χρόνια απ’ τη συγκρότηση του ένδοξου ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ)

Οι τωρινές υποκριτικές δημαγωγικές αναφορές των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ στο ΔΣΕ για ΨΗΦΟΥΣ και οι άγριες εξοντωτικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ διώξεις ολόκληρων δεκαετιών σε βάρος των δεκάδων χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ στις ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού

Εμείς οι λίγοι εν ζωή σταλινικοί-ζαχαριαδικοί αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και ο ελληνικός λαός γίναμε μάρτυρες των τωρινών υποκριτικών δημαγωγικών αναφορών στο ΔΣΕ των ηγεσιών των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), μέσα απ’ τις στήλες των ρεφορμιστικών εφημερίδων «Ριζοσπάστη», «Αυγής», κλπ., μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από τη συγκρότηση του ΔΣΕ στη βάση της Απόφασης του επαναστατικού ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, στη 2^η Ολομέλεια (12 Φλεβάρη 1946). Έναν ΔΣΕ με τον οποίο η προδοτική χρουστσοφική ρεβιζιονιστική τους κατεύθυνση ΔΕΝ έχει καμία απολύτως σχέση, επειδή ευθύς εξαρχής απ’ τη συγκρότησή τους στη διαβόητη παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) αρχικά ως νέο ενιαίο «Κ»ΚΕ(1956) δηλ. ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα («ειρηνικός δρόμος», κλπ.), και μετά τη διάσπαση το 1968 σε «Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕεσ. βρέθηκαν και τα δυο σε ανοιχτή και πλήρη ΡΗΞΗ με τις επαναστατικές παραδόσεις του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ. Ακόμα δεν έχουν καμία σχέση με το ΔΣΕ, επειδή η δεξιά οπορτουνιστική κατεύθυνσή τους – συνέχεια της δεξιάς οπορτουνιστικής γραμμής του ΣΙΑΝΤΟΥ – ήταν αντίθετη και κατά της διεξαγωγής αντάρτικου μετά την προδοσία της ΒΑΡΚΙΖΑΣ και προφανώς της έναρξης του Β’ αντάρτικού (1946-1949), συνεπώς κατά της συγκρότησης του ΔΣΕ, μα κυρίως και πρώτα απ’ όλα επειδή καταπολέμησαν με «φωτιά και σίδερο» – μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ(δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – ολόκληρες δεκαετίες τους δεκάδες χιλιάδες αντάρτες του ΔΣΕ στις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού, με ΠΡΩΤΟ τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ΔΣΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Έτσι εμείς οι αντάρτες του ΔΣΕ υποχρεωνόμαστε να δηλώσουμε ανοιχτά, καταγγέλλοντας τους ρεφορμιστές ηγέτες και των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων πως: ΑΝΤΙ να υποκρίνονται τους «φίλους» του ΔΣΕ και να επιδίδονται σε δημαγωγικές αναφορές για ΨΗΦΟΥΣ πρέπει να ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ-ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τον ελληνικό λαό για τις μαζικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ εξοντωτικές διώξεις σε βάρος δεκάδων χιλιάδων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και του ΗΓΕΤΗ μας στη Σοβιετική Ένωση των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, γιατί ο ΔΣΕ ΔΕΝ ήταν τα «τσουγγάρια» των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας, αλλά οι γενναίοι ηρωικοί αντάρτες του ΔΣΕ (μαχήτριες-μαχητές) που υπεράσπισαν και δόξασαν τις θρυλικές κορυφές των διαφόρων βουνών της χώρας απ’ την Κρήτη ως τη Θράκη, ενώ χιλιάδες ήρωές του, αδέλφια μας συμμαχητές, έμειναν για πάντα σ’ αυτές τις περήφανες βουνοκορφές που εμείς υπερασπίσαμε και ποτίσαμε με το αίμα μας.

Πριν γίνει μια εντελώς σύντομη αναφορά στις πολύχρονες, ολόκληρων δεκαετιών, μαζικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ εξοντωτικές διώξεις των χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ, επιβάλλεται να υπενθυμιστεί ότι τα ηγετικά στελέχη της δικιάς τους δεξιάς οπορτουνιστικής κατεύθυνσης, δέχτηκαν υποχρεωτικά την πρόταση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη 2^η Ολομέλεια του ΚΚΕ (12 Φλεβάρη 1946) για έναρξη και οργάνωση της ένοπλης πάλης με την οποία όπως αποδείχτηκε δεν συμφωνούσαν, αφού στην πράξη δεν εφάρμοσαν την επαναστατική γραμμή του κόμματος για μαζική ανάπτυξη του ΔΣΕ (Βαφειάδης κλπ. αλλά και οι οπορτουνιστικές καθοδηγήσεις Αθήνας-Θεσσαλονίκης κλπ.), επομένως ήταν και κατά της συγκρότησης του ΔΣΕ, στον οποίο υποκριτικά αναφέροντα τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ.

Το σαμποτάζ ανάπτυξης του ΔΣΕ είχε ως αποτέλεσμα να μην συγκεντρωθούν οι απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις. Ακριβώς αυτό το σαμποτάζ ανάπτυξης του ΔΣΕ του Βαφειάδη αλλά και το δικό τους σαμποτάζ η δεξιά διορισμένη οπορτουνιστική ηγεσία ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ «βάφτισε», τον Απρίλη του 1956, «15μηνη καθυστέρηση» του αντάρτικου, επαναπροβάλλοντας εκ νέου το γνωστό ΜΥΘΟ του προδότη ΒΑΦΕΙΑΔΗ, τον οποίο ο ίδιος ο αποστάτης ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗΣ είχε καταδικάσει στην 3^η Συνδιάσκεψη («3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950», σελ. 166-167, εκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1988). Σήμερα η υπηρέτρια του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα ΠΑΠΑΡΗΓΑ επαναλαμβάνει, διαστρεβλώνοντας επαίσχυντα τα ιστορικά γεγονότα για να συκοφαντήσει το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τον ίδιο μύθο του καθοδηγητή της ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ περί «καθυστέρησης έναρξης της δράσης του ΔΣΕ», φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί ότι τάχα «στη 2^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ 12-15 Φλεβάρη 1946» ΔΕΝ αποφασίστηκε η έναρξη της ένοπλης πάλης, με πρώτη επαναστατική πράξη την ένοπλη επίθεση στο Αστυνομικό τμήμα Λιτοχώρου, αλλά πως δήθεν «περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα»(!) («Ριζοσπάστης» 29-30.10.2016, σελ. 20-21).

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, το κόμμα τους, το χρουστσοφικό σοσιαλδημοκρατικό αστικό «Κ»ΚΕ (1956), απ’ το οποίο προέρχονται τα σημερινά ρεφορμιστικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), κατάγγειλε ανοιχτά το 1957 τον επαναστατικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ ως «τυχοδιωκτικό»(!) («7^η Ολομέλεια» 1957): «Αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949»), ενώ ήδη απ’ το Σεπτέμβρη του 1955 είχαν εγκαινιαστεί οι μαζικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ εξοντωτικές διώξεις των δεκάδων χιλιάδων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (πάνω από 95% στην Τασκένδη και στις άλλες χώρες 85-90%) απ’ τους «σοβιετικούς» χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές όλων των Ανατολικών χωρών, σε στενή συνεργασία και τις υποδείξεις-απαιτήσεις των ελάχιστων ελλήνων ρεβιζιονιστών, μ’ απαρχή την ΤΑΣΚΕΝΔΗ (περιοριζόμαστε μόνο στην ηρωϊκή πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν):

– επίθεση, στις 9 προς 10 Σεπτέμβρη 1955, των ελάχιστων «μαύρων» ελλήνων χρουστσοφικών (περίπου 250)στα γραφεία της ΚΟΤ Τασκένδης στην 7^η Πολιτεία με την καθοδήγηση της KGB (Σαάκοφ),

– πολλές εκατοντάδες συλλήψεις ανταρτών του ΔΣΕ απ’ την Αστυνομία, ρίχνοντάς τους στα ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ μπουντρούμια των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ της Τασκένδης,

– παραπομπή σε στημένες τρομοκρατικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ Χρουστσοφικές δίκες – «δίκες σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφυλιοπολεμικής περιόδου» (Δ.ΒΥΣΣΙΟΣ) – και καταδίκες (Φλεβάρης 1956) με νόμους για χούλιγκανς-αλήτες, με προειλημμένες Αποφάσεις, ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, μεταξύ των οποίων και σειρά συντρόφων μας αξιωματικών του ΔΣΕ (διοικητών μεραρχιών, ταξιαρχιών, ταγμάτων, λόχων, κλπ.) όπως και του επιφανούς στρατηγού του ΔΣΕ που τσάκισε δυο φορές στη Μουργκάνα τα μοναρχοφασιστικό στρατό, υποστράτηγου ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΛΙΑΝΕΣΗ, που όταν ο «σοβιετικός» υποστράτηγος Σλανέβσκυ του ζήτησε να υπογράψει δήλωση υποταγής στο χρουστσοφισμό, ο περήφανος σύντροφός μας, του πέταξε οργισμένος τα χαρτιά μπροστά στα «μούτρα» του, λέγοντάς του σε έντονο ύφος: «αρνούμαι να το υπογράψω. Το ΚΚΕ, δεν μ’ έμαθε να υπογράφω Δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του Κομμουνισμού» – στημένες δίκες στις οποίες παρέλασαν «στρατιές» ψευδομαρτύρων σοβιετικών χρουστσοφικών και των ελάχιστων «μαύρων» ελλήνων χρουστσοφικών της Τασκένδης. Ο σύντροφος ΒΥΣΣΙΟΣ, πολιτικός επίτροπος της 103 ταξιαρχίας του ΔΣΕ, που καταδικάστηκε σ’ αυτές τις στημένες δίκες και εξορίστηκε στη Σιβηρία, δίνει σε μια μόνο σειρά τη φασιστική χρουστσοφική τρομοκρατία εκείνης της περιόδου: «οι πρώτες ανακρίσεις στη διοίκηση της Αστυνομίας θύμιζαν κατοχική περίοδο στην Ελλάδα» (Δ.ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν.Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ», Ιανουάριος 1991). Ανάλογες μαζικές εξοντωτικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ διώξεις έγιναν και στις άλλες καπιταλιστικές πλέον χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

– οι καταδικασμένοι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί σύντροφοί μας εξορίστηκαν στη συνέχεια στη Σιβηρία και άλλοι έμειναν στα μπουντρούμια των χρουστσοφικών φυλακών Τασκένδης (Καλιανέσης, Βύσσιος, Φράγκος, Μακρής, κλπ.),

– 1956 απομόνωση-σύλληψη του εκλεγμένου Γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γκανγκστερική απαγωγή και εκτόπισή του στο Μπόροβιτς και μετά το 1962 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ΔΣΕ (στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δε στέρησαν μόνο την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα αλλά και το όνομά του, επιβάλλοντάς του βίαια το ψευδώνυμο «Νικολάι Νικολάεβιτς Νικολάε» και στα έγγραφά τους τον αποκαλούσαν «Αντικείμενο»),

– Εξαπόλυση μαζικού ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ πογκρόμ διώξεων δεκάδων χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ, που κράτησε ολόκληρες δεκαετίες,

– εκδίωξη πολλών εκατοντάδων συντρόφων απ’ τα σχολεία, ζητώντας τους πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων υποταγής στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (20^ο Συνέδριο- «6^η Ολομέλεια») και αποκήρυξης των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ,

– μόνιμη καθιέρωση του επαίσχυντου ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων για τα παιδιά και εγγόνια των σταλινικών-ζαχαριαδικών για να σπουδάσουν στα ανώτερα και ανώτατα Ιδρύματα,

– εκδίωξη-απόλυση απ’ τη δουλειά των σταλινικών- ζαχαριαδικών,

– πρωτοφανής χαφιεδισμός και μόνιμη παρακολούθηση των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και διαρκείς προσκλήσεις στην Ασφάλεια,

– νέες συλλήψεις, το Σεπτέμβρη του 1962, πολλών δεκάδων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και εξορία για πολλά χρόνια στη Σιβηρία, κρατώντας τους σε εξοντωτικές συνθήκες, (οι συλλήψεις και καταδίκες συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια και οι σύντροφοί μας εξορίστηκαν στη Σιβηρία). Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ μας πληροφορεί ακόμα για σχέδιο μαζικής εξόντωσης χιλιάδων ζαχαριαδικών μεταφέροντάς τους στη Σιβηρία (έτρεξε ο ίδιος στο Ναζίμ Χικμέτ για βοήθεια που του κανόνισε ραντεβού με τον Πολεβόϊ), μεταφορά που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε: «έφτασε στ’ αυτιά μου η ζοφερή πληροφορία ότι εκεί στην Τασκέντη η Διεύθυνση Σιδηροδρόμων, με εντολή «άνωθεν», είχε καταστρώσει σχέδιο μαζικής αστραπιαίας μεταφοράς των «ζαχαριαδικών» με τους οικογένειές τους (ήταν πάνω από 7.000 ψυχές) στις απόκοσμες περιοχές της Σιβηρίας» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: «ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ», σελ. 194, εκδ. «Καστανιώτη», Αθήνα 2011).

– οι εξοντωτικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ διώξεις οδήγησαν πολλούς συντρόφους μας σε πρόωρο θάνατο (Κώστας Ράφτης-Νεμέρτσικας, Γιώργος Μακρής, Παύλος Τομπουλίδης, κλπ.κλπ.),

– ο Κώστας Κυργιάννης-Λακαρέας, αντισυνταγματάρχης πολιτικός επίτροπος της 159 επίλεκτης ταξιαρχίας του Σουλίου, κλείστηκε, πέρα απ’ την πολύχρονη εξορία στη Σιβηρία, για χρόνια στο Ψυχιατρείο, απαιτώντας απ’ αυτόν να αποκηρύξει τους ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, φασιστική μέθοδος-πρακτική που δεν είχε επινοήσει ούτε ο Χιτλερικός Ναζι-φασισμός,

– αφαίρεση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα σε πολλούς συντρόφους μας αντάρτες του ΔΣΕ,

– παραχώρηση ειδικών ταυτοτήτων, ώστε να μην μπορούν να απομακρυνθούν απ’ την πόλη της Τασκένδης,

– Ξυλοδαρμοί και βασανιστήρια,

– πολλοί σύντροφοι μας εξοντώθηκαν απ’ τις Φασιστικές χρουστσοφικές διώξεις («σοβιετικών» και ελλήνων), με κορυφαία περίπτωση τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, τον Αύγουστο του 1973, του αγαπημένου μας καθοδηγητή και ήρωα του λαού μας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ τη σοσιαλ-φασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, μετά 17 χρόνια εξορίας, στο Σουργκούτ Σιβηρίας.

Έτσι την ίδια ιστορική περίοδο ζήσαμε και βρεθήκαμε μπροστά σ’ ένα υπαρκτό «παράδοξο», από πρώτη ματιά, αλλά εξηγήσιμο φαινόμενο: στην Ελλάδα οι αντιφασίστες και κομμουνιστές βασανίζονταν και κρατούνταν στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μοναρχοφασισμού, στην καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και στις άλλες καπιταλιστικές Ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες, χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ζούσαν σε καθεστώς μόνιμης ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας, ενώ πολλές δεκάδες βρίσκονταν εξόριστοι στη Σιβηρία και στους τόπους εξορίας των άλλων χωρών – φαινόμενο που αναπόφευκτα συνόδευε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η απάντηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – τον καιρό της φασιστικής Χούντας στην Ελλάδα (πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη 1967) – στις απειλές του θρασύδειλου αρχιτραμπούκου της Τασκένδης Κ.ΤΣΟΛΑΚΗ («Κ»ΚΕ) όταν τον επισκέφτηκε στο Σουργκούτ: «δηλαδή έχουμε Παττακό στην Ελλάδα και Παττακό στην Τασκένδη;» (Κ.ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 152, εκδ. «Νικολαϊδη», Αθήνα 1986).

Αυτά είναι ελάχιστα απ’ τα μεγάλα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που διέπραξαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές,( «σοβιετικοί» και έλληνες), με ΠΡΩΤΟ και χειρότερο την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (πρωτοστατούντος του ρεβιζιονιστικού-σοσιαλδημοκρατικού πλέον χρουστσο-μπρεζνιεφικού ΚΚΣΕ) και τις άλλες Ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες, για τα οποία πρέπει να ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ-ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ στην εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό οι σημερινοί ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι διορισμένοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες στο νέο αστικό «Κ»ΚΕ (1956) και μετά το 1968 σε δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕεσ.) υπεράσπισαν επίσης μαχητικά χωρίς επιφυλάξεις και στήριξαν άμεσα δραστήρια την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση της περιόδου των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και τώρα οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στην ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του Σοσιαλισμού-κομμουνισμού των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, «θέλουν»(!) τάχα και πάλι «σοσιαλισμό»(!), εξαπατώντας τους κομμουνιστές, την εργατική τάξη, τη νεολαία και τον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό εμείς οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ καλούμε τους σημερινούς ρεφορμιστές ηγέτες και των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) να ανοίξουν τους «ΦΑΚΕΛΟΥΣ», που υπάρχουν στα Αρχεία τους, των ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ διώξεων των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών στην καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού, και πρώτα απ’ όλα το «ΦΑΚΕΛΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ».

***

Ο Δ. Γόντικας στο βήμα της εκδήλωσης («Ρ», 1/11/2016, σελ. 12)

Το ακραία δημαγωγικό, ψηφοθηρικού χαρακτήρα, σύνθημα «ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ», πίσω και πάνω απ' το κεφάλι του σοσιαλδημοκράτη Γόντικα - προερχόμενο ακριβώς απ' τους αδίστακτους διώκτες των ανταρτών του ΔΣΕ - ξεπερνάει κάθε όριο προκλητικότητας. Εδώ η υποκρισία, ο κυνισμός και ο πρωτοφανής πολιτικός αμοραλισμός δεν γνωρίζουν όρια - δείγματα του πιο ακραίου αστικού εκφυλισμού των ντόπιων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών, λακέδων του κεφαλαίου. «Ξέχασαν» πολύ γρήγορα ότι οι ίδιοι υπήρξαν οι εμπνευστές και καθοδηγητές των διώξεων (δηλ. οι Κολιγιαννο-Παρτσαλο-Φλωρακο-Τσολάκηδες, μαζί με τα αφεντικά τους της κλίκας των Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ). Αυτοί πρωτοστάτησαν στις φασιστικές διώξεις των δεκάδων χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ, που οδήγησαν πολλούς επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικούς - ζαχαριαδικούς σε φυσική εξόντωση, με πρώτη και κορυφαία περίπτωση τη δολοφονία του Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

***

ΝΑ ΠΩΣ «ΤΙΜΗΣΑΝ» ΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ

Ας αναφερθούν εδώ μόνο δύο απ' τις πάμπολλες περιπτώσεις εξοντωτικών διώξεων που δεν προέρχονται από μαρτυρίες της φιλοζαχαριαδικής πλευράς, αλλά αντίθετα από την αντίπαλη αντιζαχαριαδική όχθη οι οποίες αφορούν την εξόντωση δύο αλύγιστων επαναστατών κομμουνιστών και μαχητικών αντιπάλων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Η μία περίπτωση είναι εκείνη του συντρόφου ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΥΡΑ, ο οποίος, όπως μας πληροφορεί ο Δ. Βλαντάς, «σε μία συνέλευση μελών του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι, για την ανάλυση των αποφάσεων της περιβόητης "ολομέλειας" της ΚΕ του ΚΚΕ του Μάρτη 1956. Ο Γιώργος Λύρας είπε στον Παρτσαλίδη. "Εσύ μας πρόδωσες και τώρα πάλι θέλεις να είσαι ηγέτης μας. Υπήρξαν αστοί πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, που μετά την αποτυχία τους αυτοχτόνησαν. Εσύ δεν έχεις τον ανδρισμό ούτε ν' αυτοχτονήσεις;" Αποτέλεσμα: ο Λύρας εξοντώθηκε.»(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΝΤΑΣ: «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ – ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟΜΟΣ, ΙΟΥΝΗΣ 1976, Αθήνα, σελ. 111).

Ακολουθεί η μαρτυρία της Μ. Λαζαρίδου:

«Στις φυλακές της Ρουμανίας πέρασε τις τελευταίες μέρες του το 1959 ο Γεώργιος Λύρας, πληρώνοντας με την ζωή του τις διαφωνίες που είχε σχετικά με την γραμμή του ΚΚΕ. Ο Λύρας είχε έρθει, από την Ελλάδα, από την σκληρή παρανομία, στο Βουκουρέστι μετά το 1954. Τα χρόνια της παρανομίας είχαν υποσκάψει την υγεία του, ήταν άρρωστος, φυματικός. Είχε δική του γνώμη για την παράνομη δουλειά στην Ελλάδα, την οποία εξέθεσε στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και την υπερασπίστηκε με πολύ θάρρος, πράγμα που δεν άρεσε στην καθοδήγηση του Κόμματος. Τότε άρχισαν τα κομματικά και διοικητικά μέτρα εναντίον του, όπως και εναντίον του Σάκη Στρατή (δασκάλου Θεσσαλονικιού), που συμφωνούσε με τις γνώμες του Λύρα.

Στο Βουκουρέστι ο Γεώργιος Λύρας είχε γραφτεί φοιτητής στη Σχολή της Ιστορίας. Σε συνέλευση όλων των Ελλήνων φοιτητών, πολιτικών προσφύγων στη Ρουμανία, όπου έπρεπε να εκλέξουμε υπεύθυνο, εκλέχτηκε σχεδόν παμψηφεί ο Γεώργιος Λύρας τον οποίο εμείς οι φοιτητές προτείναμε, και όχι ο προταθείς από την καθοδήγηση του Συλλόγου των Πολιτικών Προσφύγων της Ρουμανίας. Αυτό όμως δεν άρεσε στην ΚΕ του ΚΚΕ, που ζήτησε την επέμβαση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας.

Έγινε καινούργια συνέλευση στην οποία παραβρέθηκε η Λύδια Λαζαρέσκου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Ρουμανίας, υπεύθυνη για τους Έλληνες. Η Λυδία Λαζαρέσκου μας τόνισε: «Με ποιο δικαίωμα ψηφίσατε άλλον και όχι αυτόν, που πρότεινε ο Πρόεδρος του Συλλόγου; Αν δεν συμμορφωθείτε στις προτάσεις μας θα πάρουμε διοικητικά μέτρα εναντίον σας». (Διοικητικά μέτρα σήμαιναν αποβολή από το Πανεπιστήμιο, στέρηση δικαιώματος για δουλειά, μέχρι φυλάκιση).

Όλο αυτό το διάστημα εγώ έγραφα τα όσα διαδραματίζονταν στη συνέλευση, χωρίς να πάρω το λόγο. Τότε ο προεδρεύων Τάκης Λειβαδάς (ψευδώνυμο Νικολάου), διορισμένος από την ΚΕ του ΚΚΕ Πρόεδρος του Συλλόγου των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων της Ρουμανίας απευθύνθηκε σε μένα προσωπικά:

«Η συντρόφισσα Κοντογιώργη δεν παίρνει το λόγο, όμως κρατά σημειώσεις. Της ζητούμε να μιλήσει».

Τον κοίταξα στα μάτια και σιώπησα. Να μιλήσω ενάντια στο Λύρα δεν μπορούσα. Να τον υπερασπισθώ σήμαινε να χάσω τις σπουδές μου, ήμουν στον τελευταίο χρόνο, να μη βρω πουθενά δουλειά και να πεινάσουν τα ανήλικα παιδιά μου. Είχα τώρα εκτός από τον Ανταίο και το μικρό μου κοριτσάκι, που γεννήθηκε στο Βουκουρέστι. Χρειάστηκε τρομερή δύναμη για να κρατήσω αυτή τη στάση της σιωπής.

Η ΚΕ του ΚΚΕ ζήτησε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας να πάρει μέτρα ενάντια στον Λύρα.

Τον Γεώργιο Λύρα τον απέβαλαν από τη Σχολή, του στέρησαν το δικαίωμα για δουλειά και τον φυλάκισαν. Μαζί του φυλακίστηκε και ο Σάκης Στρατής, καθένας σε ξεχωριστό κελί. Οι συνθήκες σ’ αυτές τις φυλακές ήταν απάνθρωπες. Οι φυλακισμένοι ήταν υποχρεωμένοι να στέκονται όρθιοι από τις 6 η ώρα το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Οι φύλακες από το παραθυράκι τους παρακολουθούσαν συνέχεια. Αν τολμούσαν να καθίσουν λίγο στο τσιμεντένιο τους κρεβάτι, για τιμωρία, τους έβαζαν γυμνούς σ’ ένα βαρέλι με καρφιά γύρω-γύρω. Τους υποχρέωναν να μένουν σ' αυτό το βαρέλι 24 ώρες. Το κατατσακισμένο κορμί δεν άντεχε να στέκεται όρθιο τόσες ώρες, λύγιζε. Τότε τα καρφιά χώνονταν στο κορμί και το βαρέλι γέμιζε αίματα. Σε ένα τέτοιο βαρέλι έβαλαν και τον φυματικό Λύρα.

Τον Λύρα 20 μέρες πριν από τον θάνατό του τον αποφυλάκισαν. Τον αποφυλάκισαν ετοιμοθάνατο, για να μην πεθάνει στη φυλακή. Στο νοσοκομείο, στο Ιάσιο, όπου πήγαν τον Λύρα, τον φύλαγε ένας Ρουμάνος αστυνομικός, που δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον επισκεφθεί.