"Κατά την ηρωική και ανορθωτική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, υπήρξαν σκληρές εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις με διάφορες μορφές, που ξεκινούσαν από τα σαμποτάζ και τις δολοφονίες, τις συκοφαντίες και τον δυσμενή επηρεασμό των εργατών και των αγροτών αναφορικά με τις αδυναμίες, τις δυσκολίες και το μέλλον του σοσιαλιστικού συστήματος. Τις αντεπαναστατικές αυτές δυνάμεις ο Λένιν και ο διάδοχος του Στάλιν τις αποκάλυψαν και κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τις εξουδετέρωσαν σύμφωνα με τους σοβιετικούς νόμους. Οι μεγαλύτεροι όμως κίνδυνοι ελλόχευαν μέσα στα σπλάχνα, μέσα στα ανώτερα κλιμάκια και επιτελεία του κομμουνιστικού κόμματος και του κρατικού μηχανισμού, όπου οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, με τους αποστάτες και εξωμότες του κόμματος, μπορούσαν να απλώνουν τα πλοκάμια τους και να δρουν. Οι περιπτώσεις προδοσίας από μεγάλα στελέχη του κόμματος την περίοδο 1920-1940, με τις δίκες Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Μπουχάριν και Τουχατσέφσκι, είναι χαρακτηριστικές. Μεγαλύτερες όμως είναι οι προδοσίες - που οδήγησαν και στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων - μετά το 20ο προδοτικό συνέδριο των Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και του πρωτοπροδότη Γκορμπατσόφ, όπου από τους προδότες και εξωμότες του κόμματος άρχισε το ροκάνισμα όλων των προσπαθειών του σοβιετικού λαού για άνοδο, πρόοδο και στερέωση του σοβιετικού κράτους.
Μετά τη δολοφονία του Στάλιν, στην κορυφαία ηγετική ομάδα του κόμματος, που αποτελούνταν από τους Γκαγκάνοβιτς, Μπέρια, Μπουλγκάνιν, Μολότοφ, Μαλένκοφ, Σουσλόφ, Σεπίλοφ και Πιατακόφ, βρέθηκε και ο Χρουστσόφ, ο οποίος από γλοιώδης κόλακας του Στάλιν μετατράπηκε σε αρχιραδιούργο και καταχθόνιο αντεπαναστάτη, μπόρεσε και έστρεψε τον έναν εναντίον του άλλου από τους ηγέτες του κόμματος, τους δίχασε και τελικά τους έσπρωξε στον πολιτικό τους τάφο. Από χοιροβοσκός που ήταν στη νεαρή του ηλικία, πέρασε στην επανάσταση το 1917 και πολέμησε τις αντεπαναστατικές δυνάμεις του Ντενίκιν, ανέβηκε γρήγορα όλα τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας βοηθούμενος από τον ευεργέτη του Γκαγκάνοβιτς και τον ίδιο τον Στάλιν, που τον έκανε γραμματέα της οργάνωσης της Μόσχας και για ένα μικρό διάστημα και κομματικό εισαγγελέα, όπου από το πόστο του αυτό μπόρεσε να εκδικηθεί τους προστάτες και ευεργέτες του και το σοσιαλιστικό κράτος, σπιλώνοντας και ενοχοποιώντας άξια στελέχη του κόμματος φτάνοντας μέχρι το έγκλημα, για να τα φορτώσει μετά στον Στάλιν με άτιμο τρόπο.
Στις 27 Μαρτίου του 1958 αναλαμβάνει πρόεδρος της κυβέρνησης αντικαθιστώντας τον παραιτηθέντα Μπουλγκάνιν, ενώ παραμένει και γενικός γραμματέας του κόμματος κατέχοντας δυο θέσεις-κλειδιά από τις οποίες ξεκίνησε το έργο της προδοσίας του και της ανατροπής. Παρ' όλες αυτές τις προαγωγές και επιδαψιλεύσεις, θα 'λεγε κανείς, που του έκαναν από λάθος τους μεγάλο οι οπαδοί της πολιτικής του Στάλιν, ο Χρουστσόφ μισούσε βαθύτατα τους ευεργέτες του Γκαγκάνοβιτς και Στάλιν.
Όμως, το προσωπικό προς το Στάλιν μίσος του Χρουστσόφ ήταν βαθύτατο και αβυσσαλέο, ήταν ένα" θεριό που κατασπάραζε τη μοχθηρή και μαύρη ψυχή του Ουκρανού βουκόλου που ζητούσε εκδίκηση, εκτός των άλλων, και από το γεγονός ίσως ότι ο σοφός και δίκαιος Στάλιν αρνήθηκε στο γιο Χρουστόφ να καταλάβει υψηλή θέση αφού δεν είχε τα ανάλογα προσόντα, πολύ δε περισσότερο όταν ο γιος Χρουστσόφ, όντας αξιωματικός του κόκκινου στρατού, πέρασε στους Γερμανούς και όταν ξαναπιάστηκε από τους Σοβιετικούς δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε, παρά τις εκκλήσεις του Χρουστσόφ να του δοθεί χάρη. Μισούσε θανάσιμα τον στρατάρχη Στάλιν, που σε μια κομματική γιορτή του είπε: "Σήκω Ουκρανέ να χορέψεις γκοπάκ" και φαίνεται προσβάλθηκε για την απτάλικη εμφάνιση κλόουν που είχε. Μισούσε θανάσιμα τον μεγάλο στρατάρχη Στάλιν ο Χρουστσόφ, που εφάρμοζε την πολιτική της ίσης μεταχείρισης και αξιοποίησης των Σοβιετικών πολιτών, τον μισούσε θανάσιμα που πολεμούσε τις διακρίσεις, την προβολή, την υπερεπαναστατικότητα και το νεποτισμό.
Σε αντίθεση με τον μικρόψυχο, χαμερπή και σατανικό Χρουστσόφ, ο Στάλιν υπήρξε και υπερήφανος πατέρας, κομμουνιστής και μεγάλος πατριώτης. Είχε δυο γιους που πολεμούσαν στο μέτωπο, τον Βασίλη και τον Γιάκοβο. Ο Γιάκοβο, βαριά τραυματισμένος, αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς και ο ίδιος ο Χίτλερ ζήτησε από τον Στάλιν να τον ανταλλάξει με το στρατάρχη φον Πάουλους, διοικητή της 6ης στρατιάς του Στάλινγκραντ, που αιχμαλωτίστηκε από ένα δεκαεπτάχρονο Ρώσο παρτιζάνο, ή με δυο άλλους Γερμανούς στρατηγούς. Υπόδειγμα ακεραιότητας και δικαιοσύνης, όπως ήταν ο Στάλιν, αρνήθηκε και τις δυο προτάσεις του Χίτλερ, παρά την απειλή του να εκτελέσει τον Γιάκοβο, απαντώντας: "Όλοι οι Ρώσοι αιχμάλωτοι είναι παιδιά μου και η εκτέλεση του Γιάκοβο από τους Γερμανούς θα είναι τιμή του γιου μου και τιμή μας".
Ο μεγάλος γιος του Στάλιν, ο Βασίλη, συνταγματάρχης της αεροπορίας, με γράμμα του ζήτησε από τον πατέρα του Στάλιν χρήματα και ο πατέρας, μακριά από διακρίσεις, του απάντησε: "Όπως μου είναι γνωστό, το συσσίτιο στις μονάδες της αεροπορίας είναι υπεραρκετό, ούτε ιδιαίτερη στολή προβλέπει ο κανονισμός του κόκκινου στρατού για τον γιο του Ιωσήφ Στάλιν".
...................
Η αντεπανάσταση που άρχισε από το 1956 από τον δόλιο και μισητό Χρουστσόφ, συνεχίστηκε με τον προδότη Μπρέζνιεφ και ολοκληρώθηκε με τον αρχιπροδότη και πρωτοπροδότη των τελευταίων αιώνων Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Όλες οι μεγάλες πολιτιστικές κατακτήσεις, τα μεγάλα επιτεύγματα στη βιομηχανία, τη γεωργία και την οικονομία, η κατάκτηση του διαστήματος, έπρεπε να παρουσιαστούν σαν ασήμαντα, έπρεπε να κατασυκοφαντηθούν, να αμαυρωθούν, έπρεπε να εκφυλιστεί η κομμουνιστική αγωγή και αρετή, έπρεπε να πέσουν χαμηλά η ηθική και η ιδεολογία, η τιμή και η αξιοπρέπεια του Σοβιετικού πολίτη (Αποστολόπουλος). Όλοι αυτοί οι αγώνες και οι προσπάθειες κατευθύνονταν από σοφούς και ιδεολόγους αρχηγούς, όπως ο Λένιν και ο Στάλιν, που καλλιέργησαν την ευγενή άμιλλα μεταξύ των εργαζομένων στην παραγωγή και μ' αυτές τις υποδομές και την κομμουνιστική αγωγή και ηθική, το 1975 η Σοβιετική Ένωση έγινε η πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, όπως και στην εξόρυξη άνθρακα, στην παραγωγή χάλυβα, ορυκτών λιπασμάτων, καθώς και στην παραγωγή τρακτέρ, μηχανών ντίζελ και ηλεκτραμαξών (Σοβ. Εγκυκλοπαίδεια).
Και βέβαια, η πρόοδος αυτή θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή, αν ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ στη δεύτερη δεκαετία του... ήταν λιγότερο επιπόλαιοι και οπορτουνιστές απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αν ήταν κομμουνιστές με λίγο σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον και στις αρχές του Μαρξισμού. Εάν η βασική τους κατεύθυνση, όπως επί Στάλιν, ήταν η ποιότητα της δουλειάς των επιχειρήσεων, η σωστή καθοδήγηση για τη μείωση του κόστους παραγωγής των προϊόντων με την αυξημένη παραγωγικότητα της εργασίας και την ταυτόχρονη μείωση των τιμών, τότε δεν θα έπεφτε ποτέ η Σοβιετική Ένωση, γιατί ασφαλώς παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις δεν συγκρούονταν. Οι Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ αντικατέστησαν όλες αυτές τις σοσιαλιστικές αρχές, δομές και κριτήρια με το κέρδος της καπιταλιστικής επιχείρησης, που σταδιακά εξαφάνισε το στόχο της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής παραγωγής και προχώρησαν μέχρι την κατάργηση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και αναγνώριση της ατομικής ιδιοκτησίας το 1987 από τον πρωτοπροδότη και αρχιχαλαστή της σοβιετικής πατρίδας Γκορμπατσόφ.
...................
...Ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ τουφέκισαν την πίστη στον σοσιαλισμό, ανέβηκαν στην καθοδηγητική πυραμίδα και τα μαγάρισαν όλα, για να καταδειχτεί ότι τα αξιώματα και οι τίτλοι, χωρίς την πίστη στα ιδανικά του Μαρξισμού, μόνο συμφορές φέρνουν στους λαούς".
Αρ. Φύλ. 150 15-31 Γενάρη 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου