Μαρτυρίες των Αχιλλέα Παπαϊωάννου και Βασίλη Καραγιάννη για τα δυο μεγάλα στραπάτσα του Χ. Φλωράκη στο ΔΣΕ

Μαρτυρία Αχιλλέα Παπαϊωάννου, ταξίαρχου του ΔΣΕ

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Δυο ηγέτες: Ιστορικός ηγέτης Ν. Ζαχαριάδης και «ιστορικός» ηγέτης Χ. Φλωράκης» του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, ταξίαρχου του ΔΣΕ, «Ποιος αυτοκτόνησε (δολοφόνησε) το Νίκο Ζαχαριάδη;», εκδόσεις Μπιμπλής. Σελ. 26-28

[…]

Διαβάσαμε και τα απομνημονεύματα του «ιστορικού» ηγέτη, Χαρίλαου Φλωράκη -του καπετάν Γιώτη. Τον είπαν και εξακολουθούν να τον λένε μερικοί δημοσιογράφοι «ιστορικό» ηγέτη του ΚΚΕ. Περιμέναμε να γράψει μόνο δυο τρεις σειρές: Τι έγινε η περίφημη Μεραρχία της Ρούμελης του ΔΣΕ της οποίας ήταν διοικητής, για να μην πούμε ολόκληρο το αρχηγείο του ΔΣΕ Νότιας Ελλάδας; Θα διηγηθώ μια άγνωστη ιστορία για να μάθουν, να καταλάβουν οι αναγνώστες πολλά πράγματα απ’ όσα παρέλειψε να αναφέρει στο βιβλίο του.

Την 30η Αυγούστου 1949, εγώ τότε ως ταξίαρχος –διοικητής της 103 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ, όταν υποχώρησα με την ταξιαρχία μου μετά την ήττα του στο Γράμμο σε αλβανικό έδαφος, εκεί στη δημοσιά από Ερσέκα-Κορυτσά, πήρα μια γραπτή διαταγή, από τον τότε «υπουργό» στρατιωτικών Δημήτριο Βλαντά της «προσωρινής Κυβέρνησης Παρτσαλίδη».

«σ. Αχιλλέα, θέλω να συγκροτήσεις ένα επίλεκτο τάγμα της Ταξιαρχίας σου -εθελοντών- και να καταλάβεις τις κορφές 2520, Κιάφα, Μούκα Πέτρα και Γκίντζοβα του Γράμμου. Περιμένουμε τον καπετάν Γιώτη με τη Μεραρχία του, ο οποίος βρίσκεται σε πορεία από τη Ρούμελη-Θεσσαλία και όπου νάνε θα φτάσει, να ανοίξεις δίοδο να περάσει, να τον περιμένεις, να τον υποδεχθείς...».

Ζουν αρκετοί από την τότε 103 Ταξιαρχία του ΔΣΕ και θα θυμούνται που τους συγκέντρωσα σ’ ένα αλβανικό χωράφι για να επιλέξω τους εθελοντές του τμήματος αυτού.

Ναι, πήγαμε να ανακαταλάβουμε εκείνα τα υψώματα «αυγό», 2520, την Κιάφα, Πέτρα Μούκα και Γκίζντοβα, από την πλευρά της Αλβανίας. Όμως δεν ξέρω πως με φώτισε ο θεός και δεν έκανα την έφοδο. Θυμάμαι είχαμε αναρριχηθεί με τι τμήμα αυτό (Τάγμα) στα 30 μέτρα από τις πιο πάνω κορυφές και με το πρόσταγμα μου έτοιμοι για έφοδο θα εξορμούσαμε.. Κοντά μου είχα τον ταγματάρχη δ/τη του Τάγματος αυτού, Αχιλλέα Παππά, μαζί με τον ΠΕ του Τάγματος Γιαννάδη Θωμά (ο Θωμάς ζει, πρέπει να θυμάται). Ζει και θυμάται ο τότε δ/της λόχου του τμήματος αυτού Βαγγέλης Ευαγγελίδης.

«Πίσω μαρς!», διατάζω τον Παππά. Κι ο φίλος μου ο μακαρίτης ο Παππάς μου είπε μια φράση που δεν μπορώ να την ξεχάσω: «Σύντροφε Ταξίαρχε, είναι μια από τις πιο σοφές διαταγές που έχω πάρει από σένα, γιατί όπως βλέπεις το πανηγύρι έχει τελειώσει...», «Παππά, άφησέ τα αυτά και πάμε πίσω», του απαντώ. Με αγκάλιασε ο Παππάς, έτσι όπως είμαστε μπρούμυτα ξαπλωμένοι με φίλησε στο μάγουλο, γιατί αν η έφοδος γινόταν θα ήταν «αυτοκτονία», μια αλόγιστη θυσία, ένα έγκλημα. Πλησίασε στο αυτί και μου είπε: «Πού θα πας όμως από τον Βλαντά; Το ξέρεις τι σε περιμένει;». Είχα την πικρή πείρα και μιας άλλης τέτοιας διαταγής, κάποιου άλλου διοικητή μου, να ανακαταλάβω τη μυτερή κορφή της «Αμμούδας» κατά την π,απιχειρήσεων «Κορωνίς» -Αύγουστος 1948-. Πειθάρχησα, έκανα την έφοδο με αποτέλεσμα να γυρίσω πίσω αποδεκατισμένος... (Θα θυμάται ασφαλώς ο Χείμαρρος...).

Πολύ αργότερα στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στη Ρουμανία, το 1951, πλησίασα σε ένα διάλλειμα τον Βλαντά, τότε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο κοντινούς συνεργάτες του Ζαχαριάδη.

«Σύντροφε Βλαντά, του λέω, δεν εκτέλεσα τη διαταγή σου εκεί στο αλβανικό έδαφος σχετικά με το 2525 κλπ. για να περάσει ο καπετάν Γιώτης. Τι συνέβη και δε με κάλεσες σε απολογία;» (Και τί μου ήρθε να πάω να του το θυμίσω;).

«Άστα σύντροφε, μην τα σκαλίζεις αυτά γιατί βρωμάν... Ο στρατηγός μας αυτός έφτασε στην Αλβανία χωρίς στρατά... Έφερε μαζί του μόλις 100-150 του Επιτελείου του και της προσωπικής του φρουράς, πέρασε από τον Καλαμά της Ηπείρου, οι υπόλοιποι, Ταξιαρχίες, Τάγματα και Λόχοι δεν έφτασαν ποτέ στην Αλβανία, χάθηκαν ως εμπροσθοφυλακή, οπισθοφύλακες και πλαγιοφύλακες για να φτάσει σώος ο μασκαράς από την Ρούμελη μέχρι την Αλβανία». Αυτά είναι λόγια του Βλαντά, δεν είναι δικά μου.

Μαρτυρία Βασίλη Καραγιάννη, ταγματάρχη του ΔΣΕ

«Προσωπικά δεν είχα και δεν έχω τέτοια ικανότητα να κρίνω ή να κατηγορήσω έναν Στάλιν, που αποδείχτηκε πως ήταν ένας πολύ Μεγάλος Ανδρας, που καθοδήγησε και διοίκησε ένα Μεγάλο Στρατό και τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια και όχι όπως ο Χαρίλαος Φλωράκης-Γιώτης. Του τελευταίου του εμπιστεύτηκε μια μεραρχία ο ΔΣΕ και τη διέλυσε μέσα σε δυο, σχεδόν, μήνες και ήρθε στα Πεύκα της Σαμαρίνας με μια Διμοιρία. Είναι έτσι, Γιώτη, ή όχι; Λέει ψέματα ο Καραγιάννης; Σου τα λέω από τώρα για να σε προετοιμάσω. Για να μην μου κάνεις τον πολύ «φορτσάτο» και τον μεγάλο καθοδηγητή. Τώρα ποιος είμαι εγώ που θα στα πω; Είμαι ο Επίτροπος του Κώστα Παλαιολόγου και ήμασταν μαζί όλη μέρα στο παρατηρητήριο. Εσύ, εγώ, ο Παλαιολόγου… Κάτω από το Μπογδάνι απέναντι απ’ το Ζεκύρι της Φούρκας στις 15 Ιουνίου 1949. Είναι έτσι, Γιώτη, ή μήπως λέω ψέματα και θέλω να σε συκοφαντήσω; Ετσι είναι, Χαρίση Σδράβο; Είναι έτσι, Κώτσο Παλαιολόγο; Είναι έτσι, Κώστα Βαταβάλη, από τα Ζαγόρια, που ήσουν Επιτελάρχης στην Ταξιαρχίας μας;» (σελ.36)

«Εγραψα αυτά τα λίγα για το Στάλιν που είναι μερικές από τις «ευθύνες» που του καταλογίζουν: Πρώτα-πρώτα ο παλιάτσος της Σοβιετικής Ενωσης ο Νικήτας Χρουτσώφ και ύστερα οι δικές μας οι «κοπριές» τύπου Κολιγιάννη, Φλωράκη, Λουλέ, Μπαρτζιώτα κ.λπ. Φυσικά, θα ρωτηθεί ο αναγνώστης: Τι διάολο βρε Καραγιάννη, αυτά γράφεις για την ηγεσία; Με συγχωρείτε, αλλά αυτά ξέρω, αυτά γράφω. Πιο κάτω, θα δείτε και… χειρότερα. Οποιος θέλει και έχει ακόμα αμφιβολίες, ας πάρει έναν απ’ αυτούς, να μου τον φέρει εδώ μπροστά μου, να καθίσουμε σταυροπόδι και να κουβεντιάσουμε. Το Φλωράκη και τον Κολιγιάννη είδα με τα μάτια μου διαλυμένους. Αυτοί δεν είδαν εμένα στην κατάσταση αυτή. Ούτε τη μονάδα που διοικούσαμε με τον Κώστα Παλαιολόγο. Είναι έτσι, Χαρίση Σδράβο; Είναι έτσι, Παχή Γιάννη; Είναι έτσι, Ελληνα; Είναι έτσι, Χαρίλαε Φλωράκη; Γράφω και ρωτάω αυτούς, που, μαζί, είδαμε τα χάλια του. Μη σας κακοφαίνεται Φλωράκη-Μπαρζιώτα. Δεν σας είπα εγώ να ξεφτελιστείτε για ένα κομμάτι ψωμί και γίνατε πράκτορες των Ρώσων ή μάλλον του Χρουτσώφ και του Μπρέζνιεφ. Φυσικά θα μου πείτε: Ενας-ένας και όλοι μαζί, εμείς πηγαίναμε για δόξα. Αυτό είναι σωστό. Τότε, γιατί δεν την παίρνατε αυτή την έρμη δόξα με τα δικά σας κότσια και ψάχνατε να σας τη δώσουν άλλοι; Ετσι, κάπως, είναι, στρατηγέ της Θεσσαλίας, αγαπητέ Χαρίλαε Φλωράκη. Τα χάλια σου τα είδα στα Πεύκα της Σαμαρίνας. Ηρθες μ’ ένα παληομούλαρο και με μια διμοιρία αντάρτες. Ολόκληρος στρατηγός! Κρίμα τις μπότες που φορούσες» (σελ.42-43).

«Ηρθε, λοιπόν, ο καπετάν-Γιώτης, ο «μεγάλος» στρατηγός της Θεσσαλίας, με μια, μόνο, διμοιρία. Όταν γύρισα στο σταθμό, με σύστησε ο Παλαιολόγος, πρώτα με το Φλωράκη, μετά με τον Επίτροπο. Ρωτάω, που είναι τα τμήματά σας; Απάντηση, όμως, δεν πήρα. Με πήρε, βέβαια, ο Παλαιολόγος πιο πέρα για να εξηγήσει. Και μου εξήγησε! Μετά το Καρπενήσι, ξεκίνησε (ο Φλωράκης) για το Γράμμο και διαλύθηκε στο δρόμο. Αυτή ήταν η τραγωδία του σημερινού γενικού γραμματέα του Κόμματος, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Από το Καρπενήσι μέχρι τη Σαμαρίνα… Δεν πιστεύω, Χαρίλαε, να σε αδικώ» (σελ196).

«Εγραψα για τους Κολιγιάννη-Φλωράκη. Είπα ότι δεν τους αναγνωρίζω σαν στρατηγούς. Ο Φλωράκης ήρθε, προς το Γράμμο, με τριάντα άτομα. Τόσους έχει και δεκανέας. Πώς να τον πω, λοιπόν; Μπαίνει το ερώτημα: Είχε ανάγκη το ΚΚΕ από δυο χρεοκοπημένους στρατηγούς; Δεν είχε άλλους λεβέντες, νεολαίους ή παλιούς δοκιμασμένους; Ασφαλώς, ναι» (σελ.197-198)

Βασίλης Χρ. Καραγιάννης: «Στα στενά μονοπάτια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας…», Γιάννινα 1987 (μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ ήρθε δυο φορές παράνομα στην Ελλάδα με άλλους συντρόφους για κομματική δουλειά (1950 και 1954), χωρίς να συλληφθεί).

Οι μαρτυρίες των Α. Παπαϊωάννου και Β. Καραγιάννη που ανταποκρίνονται στα ιστορικά γεγονότα δεν διαψεύστηκαν ποτέ ούτε απ’ τον αποστάτη Φλωράκη ούτε απ’ την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Και δεν μπορούν βέβαια να διαψευσθούν, επειδή ανταποκρίνονται στην αλήθεια των ιστορικών γεγονότων. Τα «στραπάτσα» του Χ. Φλωράκη στο ΔΣΕ – και μάλιστα δυο φορές – τα γνωρίζουν πολλοί απ’ τους επιζώντες ακόμα μαχητές του ΔΣΕ.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 235 1-15 Οκτώβρη 2006