Ξένοι και ντόπιοι εργάτες-εργάτριες, άνεργοι, νέοι και νέες,
Η 1η ΜΑΗ – μέρα διεθνούς μαχητικής αλληλεγγύης του προλεταριάτου όλων των χωρών – θα εορταστεί στα πλαίσια της μεγάλης οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής που πλήττει ολόκληρο τον καπιταλιστικό/ιμπεριαλιστικό κόσμο εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της οικονομίας της χώρας μας.
Το σάπιο και ιστορικά ξεπερασμένο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε στο παρελθόν, δεν μπορεί σήμερα, μα ούτε και στο μέλλον, να λύσει κανένα απ’ τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαών. Επιπλέον το μόνο που έχει να τους προσφέρει είναι: μαζική ανεργία εκατοντάδων εκατομμυρίων, μεγάλη ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη διατροφής, άγρια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού σε συνθήκες εργασίας που θυμίζουν μεσαίων, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση, ρατσισμό, εθνικισμό-σοβινισμό, πορνεία και ναρκωτικά, φασιστικοποίηση και ναζι-φασισμό, ιμπεριαλιστικούς/ληστρικούς πολέμους στο όνομα εξαγωγής της «δημοκρατίας», εγκλήματα και καταστροφές, κλπ.
Ιστορικά ωστόσο, η εργατική τάξη παγκοσμίως έχει τα δικά της διδάγματα και συμπεράσματα από την σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη 1917, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. της περιόδου 1917-1953, και όλα αυτά σε αντιδιαστολή με την σημερινή καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση. Η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ και διέξοδος-προοπτική για την εργατική τάξη και τους λαούς είναι ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Μόνο ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ της ένδοξης λενινιστικής-σταλινικής περιόδου 1917-1953 μπορεί να λύσει τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαών! Η αντεπανάσταση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, της προδοτικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ., η οποία πρωτοστάτησε και καθοδήγησε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση στη μετά το 1953 περίοδο (ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60), έχοντας και τη δραστήρια στήριξη όλων των προδοτών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ των οποίων και εκείνων των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. (=ΣΥΝ), δεν μπορεί να υπονομεύσει την ιστορική πείρα των εργατών όλου του κόσμου από την ένδοξη επαναστατική/σοσιαλιστική περίοδο 1917-1953.
Η σημερινή βαθιά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής -και όχι υπερσυσώρρευσης- διαλύει εκ νέου τους μύθους της αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά και των υπηρετών της για έναν «καπιταλισμό χωρίς κρίσεις» και χωρίς απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου μα και το μύθο της διαβόητης «παγκοσμιοποίησης» που τάχα θα «βελτίωνε» διαρκώς το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, θα «καλυτέρευε» τη ζωή των λαών και θα συνέβαλε στην οικονομική ανάπτυξη «όλων» των καπιταλιστικών χωρών (ιμπεριαλιστικών - εξαρτημένων).
Παράλληλα η οικονομική κρίση οξύνει και βαθαίνει στο έπακρο τις αντιθέσεις μεταξύ μπουρζουαζίας-προλεταριάτου, μεταξύ ιμπεριαλιστικών-εξαρτημένων χωρών αλλά και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κυρίως μεταξύ των ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας-Ιαπωνίας-Κίνας, κλπ., αυξάνοντας την επιθετικότητα όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον κίνδυνο πολέμου – πρώτα και κύρια την επιθετικότητα του αμερικάνικού ιμπεριαλισμού υπ’ αριθμόν 1 εχθρού όλων των λαών και όλων των χωρών του κόσμου που προσπαθεί να διατηρήσει, με νύχια και με δόντια την παγκόσμια ηγεμονία του.
Η αντιδραστική αστική τάξη προσπαθεί να ρίξει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, καταδικάζοντάς τους στην πείνα και την εξαθλίωση, ενώ ταυτόχρονα προωθεί τον εκφασισμό των αστικών κρατών και το δραστικό περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να μείνουν με «σταυρωμένα χέρια» αλλά είναι απαραίτητο να παλεύουν για να αποκρούσουν τις απανωτές επιθέσεις του κεφαλαίου σ’ όλα τα επίπεδα.
Στη χώρα μας η αντιδραστική κυβέρνηση της τρικομματικής συγκυβέρνησης (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.), εντολοδόχοι των εκτός συνόρων καπιταλιστικών κέντρων του χρηματιστικού κεφαλαίου, με την ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, οδήγησαν τη χώρα σε ανοιχτή-πλήρη χρεοκοπία και την οικονομία της 3 φορές, σε διάστημα μόλις 4 χρόνων, σε οργανική επιτήρηση των Οργάνων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και εκατομμύρια εργαζόμενους σε ραγδαία και πρωτοφανή χειροτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου με τους διαρκώς αυξανόμενους φόρους, την πτώση/οριζόντια μείωση των πραγματικών μα και των ονομαστικών μισθών αλλά και τα χωρίς προηγούμενα απανωτά κύματα κερδοσκοπικής ακρίβειας σε είδη πλατιάς κατανάλωσης. Ταυτόχρονα προώθησαν και συνεχίζουν να προβάλλουν τον εκφασισμό του αστικού κράτους με τη διαβόητη «επανίδρυση του κράτους» (ως απαραίτητο σκαλοπάτι στην ανάπτυξη..όπου ανάπτυξη βλέπε, ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις τιμών, μεροκάματα πείνας σε απάνθρωπες συνθήκες), δηλ. την επάνδρωσή του με μοναρχοφασιστικά-χουντικά στοιχεία αλλά και την ακραία φασιστικοποίηση του συνόλου της κοινωνικής ζωής του τόπου. Η Ναζι-φασιστική «Χρυσή Αυγή» κλπ, αποτελεί είναι το μακρύ χέρι του συστήματος για τον εκφοβισμό των εργαζομένων αλλά και την διαίρεση μεταξύ τους, σπέρνοντας εθνικιστές-ρατσιστικές εμετικές αντιλήψεις, για «ντόπιους» και «ξένους παράνομους» εργάτες, με κορυφαία περίπτωση την προκλητικότατη αιματηρή δολοφονική επίθεση θρασύδειλων ρατσιστικών-φασιστικών αποβρασμάτων των «τσιφλικάδων» της Μανωλάδας σε βάρος του «δουλοπάροικων» από το Μπαγκλαντές.
Αν το κεφάλαιο κατάφερε να «περάσει» όλες τις επιθέσεις του στην εργατική τάξη και το λαό, αυτό οφείλεται όχι μόνο στην πλήρη έλλειψη αντιπολίτευσης στα κυβερνητικά μέτρα αλλά κυρίως στην προδοτική στάση των ρεφορμιστών ηγετών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (οι αντιδραστικοί της ΔΑΚΕ ήταν μόνιμο στήριγμα της κυβέρνησης της ΝΔ). Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, της πείνας, της φασιστικοποίησης, των πολέμων, το καθήκον των κομμουνιστών, των μαρξιστών-λενινιστών-σταλινιστών, είναι διπλό:
Από τη μια να «ξαναφέρουν» στην εργατική τάξη την επιστημονική δική της επαναστατική ιδεολογία, απαραίτητο στοιχείο για την ανασύνταξη του επαναστατικού της κόμματος (συνέχεια του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55), για την μελλοντική νικηφόρα Προλεταριακή Επανάσταση και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου που θα σημάνει ξανά το πέρασμα απ’ την «προϊστορία» στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Από την άλλη, οι κομμουνιστές δεν είναι ονειροπόλοι μακριά απ’ το σήμερα, ούτε αναπολούν το επαναστατικό «χτες» σαν ρομαντικοί αλλά διδάσκονται απ’ αυτό. Παλεύουν αυτή τη στιγμή για την, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ και ταυτόχρονα Αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις τους στους καθημερινούς αμυντικούς αγώνες της εργατικής τάξης για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής κρίσης και αγωνίζονται για την ενότητα της τάξης, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει το προλεταριάτο, νέοι και παλιοί εργάτες, άνεργοι, τα ταξικά μας αδέλφια οι μετανάστες, να έχουν εκπροσώπηση και αποτελεσματικότητα στον αγώνα τους. Σχετικά με το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ είχε επισημάνει και συνιστούσε στα 1925: «Που έγκειται η δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση; Στο γεγονός ότι στηρίζεται στα συνδικάτα. Που έγκειται η αδυναμία των κομμουνιστικών μας κομμάτων στη Δύση; Στο γεγονός ότι δεν έχουν πετύχει στενή σύνδεση με τα συνδικάτα και ότι ορισμένα στοιχεία δε θέλουν καν να πετύχουν στενή σύνδεση με τα συνδικάτα. Γι’ αυτό, το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης στην τωρινή περίοδο είναι, να αναπτύξουν και να διεξάγουν ως το τέλος την καμπάνια για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουν σε όλους ανεξαίρετα τους κομμουνιστές το καθήκον, να μπουν στα συνδικάτα, να κάνουν εκεί συστηματική υπομονετική δουλειά για το συμφέρον της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και να πετύχουν έτσι, ώστε να μπορούν τα κομμουνιστικά κόμματα να στηρίζονται στα συνδικάτα» (Ι.Β. Στάλιν: Άπαντα ,τόμος 7, σελ. 115-116, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1953).
Αυτή είναι η στάση των επαναστατών κομμουνιστών την ώρα που οι χρουστσωφικοί σοσιαλδημοκράτες προδότες στο όνομα της δήθεν «ταξικής καθαρότητας», διασπούν απεργοσπαστικά την ενότητα της τάξης στα συνδικάτα της, κάνοντάς τα μαζί με τους παραδοσιακούς ρεφορμιστές, αναποτελεσματικά, άμαζα, απλές σφραγίδες που αποτρέπουν-εμποδίζουν την εργατική τάξη απ’ τον αναγκαίο αγώνα της και καθιστούν τον αγώνα της μόνιμα αναποτελεσματικό.
ΖΗΤΩ Η 1Η ΜΑΗ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ!
Μάης 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου