Άρθρο της En Marcha, όργανο της ΚΕ του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισημερινού (PCMLE)
Δημοσιεύτηκε 5 Δεκεμβρίου 2011
Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας παράλληλα με την αντιμετώπιση και την καταπολέμηση των χρουτσωφικών έπρεπε να εκθέσει και να καταπολεμήσει μια νέα πτυχή του ρεβιζιονισμού, η οποία αυτή τη φορά προέρχεται από την ασιατική ήπειρο και υπό την ηγεσία του Μάο Τσε Τουνγκ.
Από το 1956, έτος κατά το οποίο παρουσιάστηκε η έκθεση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, το ΚΕΑ ενίσχυσε τις σχέσεις του με τους Κινέζους. Η σχέση αυτή αναπτυσσότανε όλο και περισσότερο με κορμό τον αλβανικό αγώνα ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, όμως οι ενέργειες του Μάο και των οπαδών του τη εκφύλισαν σε μια πραγματιστική πολιτική που προσπάθησε να μετατρέψει την Κίνα σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.
Η πάλη που διεξήγαγαν οι κινέζοι ήταν ταλαντευόμενη και αντιφατική, επειδή από αυτήν απουσίαζαν οι μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές και χαρακτηρίζονταν από οπορτουνισμό. Σύμφωνα με τον Ενβέρ Χότζα «... πολλές θέσεις, όχι μόνο γενικά, αλλά και ειδικά της κινεζικής ηγεσίας σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων (πολιτικών, ιδεολογικών, οργανωτικών και στρατιωτικών) κυμαίνονταν πολλές φορές πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, πρόθυμοι και σε άλλες αναποφάσιστοι. Περιστασιακά διατηρούσαν επίσης σωστές θέσεις, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν προφανώς οπορτουνιστικές συμπεριφορές. Η Κινεζική πολιτική, σε γενικές γραμμές, καθ 'όλη τη διάρκεια της περιόδου που έζησε ο Μάο, ήταν αδύναμη, ήταν μια συμφιλιωτική πολιτική, στην οποία έλειπε η σπονδυλική στήλη του μαρξισμού-λενινισμού. Μια μέρα μιλούσε για ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα, και την επόμενη μέρα για άλλο. Στην κινεζική πολιτική δεν μπορούσε να βρει κανείς, ένα σταθερό και συνεπές νήμα», σε σημείο που ακόμη και ο Μάο Τσε Τουνγκ δήλωσε ότι η σκέψη του μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους, τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά.
Ενώ η Αλβανία βάθυνε την πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό και τον ιμπεριαλισμό, η κινεζική δράση ήταν αντιφατική, γεγονός που αποδείχτηκε αφενός με τη στάση της κινεζικής ηγεσίας απέναντι στο Χρουστσόφ και την συμμορία του, και από την άλλη ήταν μια κραυγαλέα υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι Κινέζοι προσπάθησαν να αναζητήσουν συμφιλίωση και ένωση με τους ρώσους ρεβιζιονιστές με πρόσχημα το σχηματισμό ενός κοινού μετώπου ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενώ αμέσως μετά κάλεσαν τον Νίξον (21 έως 28 Φεβρουαρίου, 1972) και τον Φορντ (3 Δεκεμβρίου 1975) να διακηρύξουν την κινέζικη πολιτική προσέγγισης και την ένωση της με τον ιμπεριαλισμό.
Ο Ενβέρ Χότζα στις σημειώσεις του με τίτλο «Σκέψεις για την Κίνα», έγραφε ότι «οι Κινέζοι εμφανίζονται ως αντιρεβιζιονιστές, αλλά συνεργάζονται και επεκτείνουν τη συνεργασία με όλη το ρεβιζιονιστικό ρεύμα που έχει προφανείς αντιθέσεις με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές. Ως εκ τούτου, στην πράξη συμμετέχουν με διάφορους ρεβιζιονιστές για την καταπολέμηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Οι Κινέζοι εμφανίζονται ως αντι-ιμπεριαλιστές, υποκρινόμενοι την καταπολέμηση των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων (του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού), αλλά τώρα αναπτύσσουν επαφές και συνεργάζονται τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον των Σοβιετικών. Υποτίθεται ότι εκμεταλλεύονται τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Δεν λένε ρητά ότι οι Σοβιετικοί είναι ο υπ 'αριθμόν ένα εχθρός της ανθρωπότητας, αλλά υποδεικνύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός». Εκτός σε αυτές τις επικρίσεις του ο σ. Χότζα ανασκεύασε τα λεγόμενα των κινέζων γράφοντας ότι η Κίνα «...ακολουθεί μια πολιτική χωρίς αρχές και προκειμένου να εξαφανίσει, υποτίθεται, την ενότητα των αντιθέτων, δεν μπορεί να καθιερωθεί ως μια ισχυρή σοσιαλιστική χώρα, και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ως ένα κόμμα που να υπερασπίζεται σθεναρά τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές».
Η σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ παρουσιάστηκε ως ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού, κηρύσσοντας το κινεζικό δρόμο προσέγγισης των προβλημάτων «... που σφύζει από ζωή και σφρίγος, ευχάριστο στο αυτί και τα μάτια του κινεζικού λαού», επισημαίνοντας ότι, οι Μαοϊκοί προσπάθησαν να αφαιρέσουν την επιστημονική θεωρία του παγκόσμιου προλεταριάτου, ενώ επιδιώξανε να συγχωνεύσουν ορισμένα στοιχεία της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας με τις θεωρίες των αρχαίων στοχαστών επαναστατών, νομικών και φεουδαρχών όπως οι Λάο Τσε, Τσε Kung, Κομφούκιος, κλπ..
Τα κύρια στοιχεία του μαοϊσμού που έρχονται σε αντίθεση με τις φιλοσοφικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού είναι εν συντομία η υλιστική διαλεκτική, κυρίως όσον αφορά την ενότητα των αντιθέτων, η επανάσταση (από το χωριό στην πόλη, η υποτίμηση της εργατικής τάξης) και η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό (η καπιταλιστική και η σοσιαλιστική γραμμή στο κόμμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου