Ουίλιαμ Ζ.Φόστερ: Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών (μέρος Β')

Συνέχεια από το προηγούμενο  Ουίλιαμ Ζ.Φόστερ: Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών (μέρος Α')

Ασυναγώνιστοι στην κινητοποίηση των μαζών

Στην προηγούμενή μας ανάλυση των Λένιν και Στάλιν ως ηγέτες των μαζών, εξετάσαμε σύντομα την μεγαλοφυία τους ως μαρξιστές θεωρητικούς, πολιτικούς στρατηγούς και οικοδόμους μαζικών οργανώσεων. Επιδεικνύουν επίσης όχι λιγότερη ικανότητα και σε ένα άλλο θεμελιώδες προαπαιτούμενο μιας αποτελεσματικής ηγεσίας: την ικανότητα να τραβούν στην πάλη τις πιο πλατιές μάζες και να τις εμπνέουν μ’ ένα ακατανίκητο μαχητικό πνεύμα. Τούτο προϋποθέτει έναν πλήρη συντονισμό μαρξιστικής θεωρίας, μελετημένης στρατηγικής και τακτικής, στέρεας οργάνωσης, καλές μεθόδους δουλειάς και απεριόριστη μαχητικότητα και αποφαστικότητα. Η τελική δοκιμασία για την καλή πολιτική ηγεσία της ταξικής πάλης βρίσκεται στην ικανότητα της να κινητοποιήσει στο μέγιστο βαθμό όλες τις διαθέσιμες και εν δυνάμει μαχητικές δυνάμεις. Οι Λένιν και Στάλιν ήταν πάντα απόλυτα ταυτισμένοι με την εργατική τάξη και τους φυσικούς συμμάχους της. Κάτι τέτοιο απαιτεί την πιο στενή επαφή με τις μάζες και την κατανόησή τους. Έχουν διαπρέψει στην γνώση του τρόπου που αισθάνεται και σκέφτεται ο λαός σε κάθε στιγμή. Αφουγκράζονταν πάντα τη βάση. Είχαν την ικανότητα να εκφράσουν, σε κάθε δεδομένη στιγμή, τους πιο βαθείς πόθους των μαζών και να δείξουν τον δρόμο για την υλοποίηση των πιο βασικών τους αναγκών.

Οι Λένιν και Στάλιν επέδειξαν την δεινότητα τους ως πολεμικοί ηγέτες του λαού. Ποτέ δεν ήταν απλώς στρατηγοί «επί χάρτου» αλλά δούλεψαν στην πρώτη γραμμή του πυρός. Έτσι, ο Στάλιν ήταν επικεφαλής της επιτροπής που προετοίμασε την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας στο Πέτρογκραντ. Τη νύχτα της 24^ης Οκτωβρίου 1917, όταν ο Λένιν έφτασε στην πόλη και λίγο πριν αρχίσουν οι αποφασιστικές κινήσεις, ανατέθηκε στον Στάλιν η ηγεσία της εξέγερσης.

Ξανά και ξανά, κατά την διάρκεια της Επανάστασης, οι δύο ηγέτες έκαναν πραγματικά θαύματα στην ενεργοποίηση της πάλης του λαού με πολύ λίγα οργανωμένα μέσα και μέσα από τεράστια εμπόδια. Εφαρμόζοντας πρακτικά στην πάλη την ταυτότητα των συμφερόντων του κόμματος με τα συμφέροντα του λαού, κατάφεραν να δέσουν πλήρως το Κόμμα με τις εργατικές και αγροτικές μάζες και να τους μεταδώσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την διορατικότητα του Κόμματος, τις συστηματικές μεθόδους δουλειάς, την αποφασιστικότητα, το κουράγιο, την αδιάρηκτη ενότητα, την σιδερένια πειθαρχία και το ακατάβλητο μαχητικό πνέυμα. Η ίδια η Οκτωβριανή Επανάσταση απεικόνισε με τον καλύτερο τρόπο την μεγάλη οργανωτική ικανότητα του Λένιν, την ικανότητά του, συντονίζοντας θεωρία και πράξη, να κινητοποιεί μεγάλες μάζες στην πάλη γύρω από μια σχετικά μικρή οργανωμένη δύναμη. Όταν εκδηλώθηκε αυτό το γιγαντιαίο κίνημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα που ήταν επικεφαλής του, είχε μόλις 300.000 μέλη σ’ ένα πλυθυσμό 160.000.000. Αλλά το Κόμμα έχοντας καθαρή σκέψη και ικανή ηγεσία, με σοφή πολιτική, κάνοντας χρήση δοκιμασμένων πρακτικών μεθόδων δουλειάς και εμποτισμένο με το ακούραστο και ακατάβλητο πνεύμα του Λένιν, κατάφερε να έρθει σ’επαφή με τις μάζες. Τις διαπαιδαγώγησε, τις κινητοποίησε και τις οδήγησε, κατα εκατομμύρια, στο νικηφόρο επαναστατικό αγώνα εναντίον του καπιταλισμού.  

Ένα ακόμα λαμπρό παράδειγμα της εξαιρετικής ικανότητας του Λένιν και του Κόμματος να κινητοποιούν ολόκληρο το λαό σε πάλη φάνηκε  στον σκληρό Εμφύλιο Πόλεμο. Όταν έγινε η Επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917, ο ρωσσικός στρατός, προδομένος από τους τσαρικούς αξιωματικούς και νικημένος από τους Γερμανούς διαλύοταν γρήγορα και βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής. Οι παγκόσμιοι στρατιωτικοί ειδικοί διακύρηξαν ότι ήταν αδύνατο ο πεινασμένος και ταλαιπωρημένος απ’ τον πόλεμο, ρωσσικός λαός να ανασυγκροτηθεί και να πολεμήσει ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση που εξαπέλυσαν η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα με επικεφαλής τον Λένιν, στην φωτιά του Εμφυλίου Πολέμου, με την βιομηχανία και την γεωργία να έχουν γονατίσει και με τις ημερήσιες μερίδες τροφής να έχουν πέσει στις δύο ουγγιές ψωμιού κατ’ άτομο, κατόρθωσε να φτιάξει τον Κόκκινο Στρατό,  και να τον κάνει μια ακατανίκητη δύναμη 5.000.000 στρατιωτών που έδιωξε την αντεπανάσταση έξω απ’ τα σύνορα της Σοβιετικής Ρωσίας. Για να γίνει τούτο το «αδύνατο» δυνατό, χρειάστηκε μια γιγαντιαία κινητοποίηση του λαού για την οποία αναλώθηκε όλη η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα του Κόμματος.

Ο Στάλιν, όπως ο Λένιν, διακρίνεται από τη μεγάλη του ικανότητα να κινητοποιεί τις μάζες. Αυτή του η ικανότητα φάνηκε καθαρά, στην αποφασιστική προσπάθεια του Κόμματος να φέρει σε πέρας το Πρώτο Πεντάχρονο Σχέδιο.  Όταν τούτο το σχέδιο έγινε διεθνώς γνωστό προκάλεσε μια χορωδία αποδοκιμασιών από τους αστούς οικονομολόγους και πολιτικούς. Αυτοί οι έξυπνοι έβγαλαν το όλο εγχείρημα φανταστικό, ότι είναι ένα προπαγανδιστικό κόλπο. Πολλοί διακύρηξαν ότι θα απαιτούσε, όχι πέντε, αλλά δεκαπέντε χρόνια για να εκπληρωθεί διότι η σοβιετική κυβέρνηση είχε τρομερές ελλείψεις σε κεφάλαια, βιομηχανική εμπειρία, μηχανικούς και ειδικευμένους εργάτες. Κορόιδευαν ιδιαιτέρως εκείνο το μέρος του σχεδίου που αφορούσε την κολεκτιβοποίηση και διακύρηταν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να το εφαρμμόσουν οι ατομιστές αγρότες.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, όμως, μ’ επικεφαλής τον Στάλιν, δεν πτοήθηκε απ’ αυτήν την απαισιοδοξία, από το σαμποτάζ των τροτσκιστών και των άλλων δολιοφθορέων. Προχώρησε σε μια γιγάντιαια κινητοποίηση ολόκληρου του σοοβιετικού λαού. Οι απαισιόδοξοι είπαν ότι δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε πέντε χρόνια και το Κόμμα βρήκε τον τρόπο να γίνει σε τέσσερα. Το αποτέλεσμα έχει πλέον περάσει στην ιστορία ως μια λαμπρή σελίδα της ρωσικής επανάστασης. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες που είχαν βάση τη διαπαιδαγώγηση των μαζών× με την οργάνωση, την έμπνευση, και την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων του λαού στο μέγιστο, το Πεντάχρονο Σχέδιο πραγματοποιήθηκε σε τέσσερα και ένα τέταρτο χρόνια. Τεράστια εργοστάσια εμφανίστηκαν σχεδόν δια μαγείας. Τα αγροτικά νοικοκυριά κολλεκτιβοποιήθηκαν μ’ ένα τεράστιο, σαρωτικό κίνημα. Πλήθος εργατών και τεχνικών καταρτίστηκαν γρήγορα. Ποτέ μέχρι τότε ο κόσμος δεν είχε δεί μια τόσο γρήγορη ανάπτυξη της βιομηχανίας και της γεωργίας, μια τόσο μεγάλη ενεργητικότητα ενός λαού. Η Σοβιετική Ένωση αναδείχθηκε στην δεύτερη βιομηχανική χώρα στον κόσμο. Ο Στάλιν αποδείχθηκε μέγιστος οργανωτής των μαζών.

Στον σημερινό, ανήσυχο κόσμο η πρακτική πολιτική σημασία αυτής της ταχείας προόδου (που συνεχίστηκε με το Δεύτερο και το Τρίτο Πεντάχρονο Σχέδιο) βρίσκεται στο γεγονός ότι κατέστησε την Σοβιετική Ένωση ένα απόρθητο φρούριο της ειρήνης που φράζει τον δρόμο των πολεμοκάπηλων. Αν η ΕΣΣΔ εμπλακεί στον παρόντα πόλεμο, παρ’ όλες τις προσπάθειες της να παραμείνει έξω, η μπολσεβίκικη ικανότητα κινητοποίησης των μαζών στην πάλη θ’ αποβεί μοιραία για τα σχέδια των ιμπεριαλιστών που αποζητούν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Μερικά γενικά συμπεράσματα

Η παραπάνω ενδεικτική παρουσίαση της δράσης των Λένιν και Στάλιν ως ηγέτες των μαζών δεν αποτελεί την πλήρη εικόνα του έργου τους αλλά χρησιμεύει στο να ρίξει λίγο φώς στα τέσσερα κύρια συστατικά της καθοδήγησή τους: μαρξιστική θεωρία, πολιτική στρατηγική, μαζική οργάνωση και μαζική κινητοποίηση. Το έργων αυτών των ηγετών περιέχει πολλά μαθήματα για το Κομμουνιστικό Κόμμα και για τους αμερικανούς εργαζόμενους. Αν, όμως, θέλουμε να επωφεληθούμε δεν πρέπει ν’ ακολουθήσουμε μηχανικά τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι Λένιν και Στάλιν στην Ρωσία αλλά να τις προσαρμόσουμε στις ιδιαίτερες ανάγκες και τα προβλήματα του αμερικανικού κινήματος.

Οι ίδιοι οι Λένιν και Στάλιν έδωσαν τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα για το πως να εφαρμόσουμε τον μαρξισμό σε ειδικές εθνικές συνθήκες. Πάντα τόνιζαν την ανάγκη τα Κομμουνιστικά Κόμματα να γνωρίζουν καλά τους λαούς τους, ν’ αναλύουν τις εθνικές παραδόσεις και ιδιαιτερότητες των χωρών τους και να εφαρμόζουν τον μαρξισμό όχι μηχανιστικά αλλά, ειδικά, στις τοπικές συνθήκες. Ας αναφέρουμε, επομένως, σύντομα μερικές σημαντικές εφαρμογές στην δική μας κατάσταση.

Πρώτον, σε ό,τι έχει να κάνει με την μαρξιστική θεωρία οι ηγέτες των αμερικανικων συνδικάτων, αγροτικών οργανώσεων και άλλων μαζικών σωματείων είναι, με λίγες εξαιρέσεις, πολύ αδύναμοι. Υπάρχει μια βαθιά σύγχυση ανάμεσά τους για το τι πραγματικά συμβαίνει στον καπιταλισμό. Δεν καταλαβαίνουν καθαρά τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που υπονομεύον το καπιταλιστικό σύστημα. Ούτε επίσης συνειδητοποιούν ότι μόνο ο σοσιαλισμός θα λύσει τα προβλήματα που μαστίζουν την σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων. Η εκτίμησή τους για τις σχέσεις των τάξεων δεν είναι καθαρή. Η αντίληψή τους για την ταξική πάλη και την επέκταση του φασιμού και της αντίδρασης είναι επιφανειακή. Αυτή η θεωρητική αδυναμία εμποδίζει την εργατική τάξη να διαμορφώσει την αναγκαία ταξική συνείδηση. Επηρεάζει αρνητικά όλες τις φάσεις της στρατηγικής, της οργάνωσης και της πάλης της.

Η θεωρητική σύγχυση συνδικαλιστών και άλλων λαϊκών ηγετών κορυφώνεται τώρα στην λανθασμένη στάση τους απέναντι στον πόλεμο. Με λίγες εξαιρέσεις αποδέχονται τον αστικό ισχυρισμό ότι η Μεγάλη Βρεττανία και η Γαλλία υπερασπίζουν την δημοκρατία απέναντι απ’ τον χιτλερισμό. Έτσι, πάνε κατευθείαν στην παγίδα των ιμπεριαλιστών και προσπαθούν να τραβήξουν τις μάζες μαζί τους. Αντιδραστικοί όπως ο Green και ο Wolf, πρωτοπαλίκαρα του καπιταλισμού στις γραμμές των εργατών, υιοθετούν για πολιτική τους μια φιλοπόλεμο θέση. Υπάρχουν, όμως, και πολλοί ειλικρινείς λαϊκοί ηγέτες που ακολοθούν τους εμπρηστές του πολέμου απλά εξαιτίας της άγνοιας και της αδυναμίας τους ν’ αναλύσουν  την περίπλοκη σύγκρουση κοινωνικών δυνάμεων. Μια πιο πλατειά γνώση του Μαρξισμού-Λενινισμού και απ’ τα ηγετικά και τα απλά μέλη, είναι απαραίτητη για την επιτυχία ολόκληρης της ταξικής πάλης. Αποτελεί κορυφαίο καθήκον του Κομμουνιστικού Κόμματος να προωθεί αυτήν την γνώση παντού στο μαζικό λαϊκό κίνημα.

Δεύτερο, στο ζήτημα της πολιτικής στρατηγικής, οργανικά συνδεδεμένο με αυτό της θεωρητικής κατανόησης, οι μαζικές οργανώσεις καλά θα κάνουν να αφομοιώσουν μερικά μαθήματα από τους Λένιν και Στάλιν. Είναι φανερό ότι έχουν μεγάλες αδυναμίες. Για παράδειγμα,  σε απουσία οποιοδήποτε σχεδίου για οικοδόμηση μιας συμμαχίας εργατών, αγροτών, επαγγελματιών και μικρών επιχειρηματιών, το κίνημα οδηγείται αυθόρμητα προς αυτήν την κατέυθυνση κάτω από την πίεση των γεγονότων, όντας σε σύγχυση και αδράνεια. Έπειτα, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί σίγουρα να ονομαστεί εργατικό πολιτικό ή οικονομικό πρόγραμμα σε συνθήκες πολέμου. Υπάρχει ακόμα η κακή καθοδήγηση που έχει σαν αποτέλεσμα οι εργάτες να έρχονται στις κρίσιμες εκλογές του 1940 με διασπασμένο το συνδικαλιστικό τους κίνημα. Λίγη σκέψη έχει γίνει για τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο της εργατικής τάξης. Υπάρχει, επίσης, στην εργατική τάξη και τους προοδευτικούς κύκλους για το πως ν΄αντιμετωπίσουν την αντικομμουνιστική εκστρατεία των αντιδραστικών ιδιαίτερα την επιτροπή Dies και την επιθέση ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αν και, προφανώς, η πρόθεση των αντικομμουνιστών είναι να καταστρέψουν, όχι μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και ολόκληρο το εργατικό και προοδευτικό κίνημα, ακόμα και οι πιο προοδευτικοί συνδικαλιστές ηγέτες δεν μπορούν να πολεμήσουν αυτούς τους αντιδραστικούς δημαγωγούς. Όλη αυτή η σύγχυση και αδυναμία απέχει πολύ από την μεγαλοφυή πολιτική στρατηγική των Λένιν και Στάλιν.

Τρίτο, στο ζήτημα των μαζικών οργανώσεων, το κίνημά μας έχει επίσης πολλά να μάθει από αυτούς τους δεινούς οργανωτές, Λένιν και Στάλιν. Δείτε, τον, γενικά άνευρο, μη συστηματικό τρόπο δουλειάς και διοιήκησης στις αμερικανικές μαζικές οργανώσεις όλων των ειδών. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η επιμονή των ηγετών της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας να παραμένουν προσκολλημένοι στην ξεπερασμένη πολιτική του τρεϊντγιουνισμού σε μια χώρα τόσο εκβιομηχανισμένη όπως η δική μας. Η τωρινή διάσπαση στο εργατικό κίνημα προκλήθηκε από την αποτυχία των στελεχών της Ομοσπονδίας να υιοθετήσουν τις προφανώς αναγκαίες εξελίξεις στις μορφές και μεθόδους οργάνωσης. Είναι και η έλλειψη μαζικών πολιτικών εργατικών οργανώσεων. Κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές αντικρύζουμε το λυπηρό θέαμα της οργανωμένης εργασίας, χωρίς τις δικές της οργανώσεις, να γίνεται η ουρά των υποψηφίων από τ’ αστικά κόμματα. Τέτοια οργανωτική καθυστέρηση βασίζεται, φυσικά, στο συντηρητισμό πολιτικής θεωρίας και στρατηγικής. Φωνάζει από μακριά για εφαρμογή των μαθημάτων που έχουν δώσει οι Λένιν και Στάλιν.

Τέταρτο, στο ζήτημα επίσης της μαζικής κινητοποίησης οι αμερικανοί προοδευτικοί μπορούν να πάρουν πολύ χρήσιμα μαθήματα από το έργο των Λένιν και Στάλιν. Δείτε την αντίθεση μεταξύ της τρομακτικής κινητοποίησης του σοβιετικού λαού από αυτούς και την χωρίς ενθουσιασμό κινητοποίηση των μαζών στην αμερικανική ταξική πάλη. Για παράδειγμα, η ανικανότητα της Ομοσπονδίας να κινητοποιήσει τον μεγάλο αριθμό των μελών της σε ενωμένη δράση στις εκλογές, στις απεργίες και στις διάφορες καμπάνιες. Aυτό το νωθρό κίνημα είναι ανίκανο, με την σημερινή ηγεσία και πολιτική, για συντονισμένη δράση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Άλλα παραδείγματα αποτελούν οι πρόσφατες αποτυχίες των συνδικάτων και άλλων μαζικών οργανώσεων να δράσουν αποφασιστικά στις μονομαχίες του Κογκρέσου για το Ανώτατο Δικαστήριο, την κυβερνητική αναδιοργάνωση, το νομοσχέδιο δανεισμού, για την ουδερότητα. Σ’ αυτές τις σημαντικές μάχες, πολύ πρόχειρες προσπάθειες έγιναν για ν’ αφυπνιστούν οι μάζες και να τραβηχτούν πίσω από το New Deal πρόγραμμα με αποτέλεσμα η λαϊκή υπόθεση να υποστεί συνεχόμενες ήττες αν και είχε την πλειοψηφία με το μέρος της. Για την ώρα, βλέπουμε μια χαρακτηριστικά αδύναμη κινητοποίηση των μαζών στον τρόπο που τα συνδικάτα μάχονται εναντίον του αυξανόμενου κόστους διαβίωσης και για την  οργάνωση των ανένταχτων.

Το γενικό αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών στην κινητοποίηση (όπως επίσης και στους τομείς της θεωρίας, στρατηγικής και οργάνωσης) είναι να περιορίζει επικίνδυνα την πολιτική μαχητική ισχύ του μαζικού κινήματος.  Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο στις μέρες καλά οργανωμένης και αποφασιστικής αντίδρασης. Όλα τα κομμάτια του αμερικανικού μαζικού κινήματος θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την μελέτη του έργου των Λένιν και Στάλιν, που τόσο καλά κινητοποιούν το λαό. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι απλώς να εφαρμόσουν αυτά τα μαθήματα τα συνδικάτα, οι αγροτικές οργανώσεις και το μαζικό κίνημα. Εμείς οι κομμουνιστές, πάνω απ’ όλους πρέπει να μάθουμε από τους Λένιν και Στάλιν να εξοπλιζόμαστε για το ρόλο της πρωτοπορείας. Το Κόμμα μας είναι ακόμα αδύναμο στην θεωρία. Η πολιτική μας στρατηγική συχνά υπολείπεται αρκετά των απαιτήσεων. Οι οργανωτικές μας μέθοδοι χρειάζονται δραστική βελτίωση. Όσον αφορά την κινητοποίηση των μελών του Κόμματος για συγκεκριμένη πάλη αλλά και όσον αφορά την κινητοποίηση των μαζικών οργανώσεων γενικά  έχουμε ακόμα πολλές ελλείψεις.

Έτσι, το ψήφισμα της Δέκατης Συνδιάσκεψης του Κόμματος επιτάσσει: «Τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος έχουν το καθήκον να αφομοιώσουν πιο συνειδητά και συστηματικά τα μαθήματα από την ηγεσία του συντρόφου Στάλιν όπως αυτή τόσο λαμπρά επιδείχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και στην κοσμοιστορική οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Το Κόμμα μας σήμερα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα στην διαφώτιση των μαζών ότι αυτός ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, στην κινητοποίηση τους στην πάλη για την ειρήνη, για να κρατηθεί η Αμερική έξω απ’ τον πόλεμο και για την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων, του βιοτικού επιπέδου και της κοινωνικής νομοθεσίας και στην διαπαιδαγώγησή τους στις αρχές του σοσιαλισμού. Το Κόμμα μας θα είναι σε θέση να εκπληρώσει αυτά δύσκολα καθήκοντα μόνο εάν μάθει και κάνει πράξη τα μαθήματα που οι Λένιν και Στάλιν έχουν να μας διδάξουν πάνω στη μαρξιστική θεωρία, την πολιτική στρατηγική, την μαζική οργάνωση και κινητοποίηση.

Εκείνοι οι εργάτες και οι αγωνιστές που είναι αποφασισμένοι να μάθουν τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στα πλαίσια του αγώνα για δημοκρατία και σοσιαλισμό πρέπει να μελετήσουν τις σπουδαίες αρχές ανάλυσης και πάλης όπως έχουν παρουσιαστεί και εφαρμοστεί από τους Λένιν και Στάλιν και να τις προσαρμόσουν στην αμερικανική ταξική πάλη. Γι’ αυτό το σκοπό είμαστε αρκετά τυχεροί να έχουμε στην διάθεσή μας την Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης που περιέχει ολόκληρη την διδακτική και δραματική εξιστόρηση της ζωής και της πάλης αυτών των ηγετών. Αυτό το σπουδαίο βιβλίο πρέπει όχι μόνο να διαβαστεί και να μελετηθεί αλλά και να χρησιμοποιηθεί ως ένας πρακτικός Μαρξιστικός-Λενινιστικός-Σταλινικός οδηγός για την διαμόρφωση των αγώνων των μαζών για δημοκρατία και σοσιαλισμό.