Ουίλιαμ Ζ.Φόστερ: Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών (μέρος Α')

Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών

William Z. Foster (Ουίλιαμ Ζ.Φόστερ)

(Πηγή: «Ο Κομμουνιστής», Τόμος XVIII, τεύχος 12,Δεκέμβρης 1939)

Η μεγάλη επανάσταση του Οχτώβρη του 1917, που κατάργησε το ρωσικό καπιταλισμό και τη φεουδαρχία και δημιούργησε τη σοβιετική κυβέρνηση, είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στο ένα έκτο της γης, και τώρα ξεχύνεται σαν θάλασσα χτίζοντας το οικοδόμημα του κομμουνισμού, αποτελεί το βαθύτερο, μεγαλύτερης εμβέλειας και πιο θεμελιώδες μαζικό κίνημα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Οι δύο κύριες ηγετικές μορφές του Κομμουνιστικού Κόμματος που καθοδήγησαν αυτόν τον επικό αγώνα, οι Λένιν-Στάλιν, επέδειξαν συνεχώς, στην πορεία του, απαράμιλλη, ποιοτικού χαρακτήρα ικανότητα ως πολιτικοί ηγέτες της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα.

Ο Λένιν και ο Στάλιν έχουν αποδεδειγμένα μια εξαιρετική λάμψη ως ηγέτες της μαζών σε κάθε επαναστατική απαίτηση: στη μαρξική θεωρία, στην πολιτική στρατηγική, στο χτίσιμο του μαζικών οργανώσεων, καθώς και στην ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Το κύριο χαρακτηριστικό της δουλειάς τους είναι ότι είναι πολύπλευρη. Και οι δύο είναι άνδρες της δράσης καθώς και της σκέψης, που, μέσα από τις δραστηριότητές τους, έχουν καταδείξει υποδειγματικά ότι η διαρκής σύνδεση της θεωρίας και της πράξης είναι απαραίτητη τόσο για την επιτυχία των καθημερινών μαζικών αγώνων όσο και για την τελική εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Και οι δύο δούλεψαν στη βάση της υλοποίησης δυό δίδυμων αληθειών: δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία, και ότι η επαναστατική θεωρία αν δεν υποστηρίζεται από τον οργανωμένο μαζικό αγώνα θα παραμείνει στείρα. Όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς πριν από αυτούς, ο Λένιν και ο Στάλιν έχουν δείξει εξαιρετική ικανότητα στο να μετατρέπουν τις σοσιαλιστικές τους Αρχές σε επιτυχημένες μαζικές δράσεις.

Το έργο του Λένιν και του Στάλιν, που τόσο παραστατικά απεικονίζεται στην Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, είναι γεμάτο από επείγοντα και ζωτικής σημασίας διδάγματα για το Κομμουνιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών και το σύνολο του λαϊκού μαζικού κινήματος σ’ αυτές τις ημέρες του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αυτό το άρθρο αναλαμβάνει να επισημάνει μερικά από αυτά τα διδάγματα, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις οργανωτικές πτυχές του έργου του Λένιν και του Στάλιν.

Μεγάλοι Μαρξιστές Θεωρητικοί

Το κύριο θεμέλιο των λαμπρών επιτευγμάτων του Λένιν και του Στάλιν ως ηγετών της Ρωσικής Επανάστασης βρίσκεται στη βαθιά γνώση της μαρξικής θεωρίας που είχαν. Με την απαράμιλλη ικανότητά τους, ανέλυσαν τις αναρίθμητες αντικειμενικές και υποκειμενικές πολυπλοκότητες του καταρρέοντος καπιταλισμού και του αναδυόμενου σοσιαλισμού, και συνήγαγαν τα αναγκαία πρακτικά συμπεράσματα από αυτές. Καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, επεσήμαναν με σαφήνεια στο Κομμουνιστικό Κόμμα και τις πλατιές μάζες, τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, το δρόμο που οδηγεί  προς την ευημερία και την ελευθερία.

Με το μεγάλο θεωρητικό του έργο, ο Λένιν ανέπτυξε και επέκτεινε το Μαρξισμό σε πολλούς τομείς. Στα σημαντικότερα επιτεύγματα του Λένιν περιλαμβάνονται: α) η ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως παρασιτικού, καπιταλισμού που σαπίζει,  β) η έρευνά του και αξιολόγηση, υπό το πρίσμα του διαλεκτικού υλισμού, πολλών κλάδων της σύγχρονης επιστήμης, γ) η επεξεργασία της θεωρίας της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και οι επιπτώσεις της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δ) η προλεταριακή επανάσταση και η υλοποίηση του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. Ο Λένιν: α) επεξεργάστηκε τη μέθοδο της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο, β) ανέλυσε το καπιταλιστικό κράτος και τη δικτατορία του προλεταριάτου, γ) παρουσίασε μια βαθιά θεωρητική εργασία για το εθνικό ζήτημα, δ) ξεκαθάρισε το ρόλο της αγροτιάς στην επανάσταση. Η εξοντωτική πολεμική του εναντίον των ναρόντνικων, των οικονομιστών, των μενσεβίκων και ολόκληρου του δικτύου της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, των εσέρων, των αναρχικών, των συνδικαλιστών, των Τροτσκιστών, και άλλων ψευτο-επαναστατικών ομάδων και η επίλυση αμέτρητων επιπλέον θεωρητικών και πρακτικών προβλημάτων αποτελεί  ύψιστη σημασία για την ενοποίηση θεωρητικής και οργανωτικής δύναμης και για την ενότητα που χάραξε το Μπολσεβίκικο Κόμμα προς την πορεία της νίκης.

Ο Στάλιν ανέπτυξε περαιτέρω το μαρξισμό-λενινισμό, εμπλουτίζοντάς τον με πολλά ανεκτίμητης αξίας θεωρητικά επιτεύγματα. Η κύρια συμβολή του στη μαρξιστική θεωρία συνίσταται στο ότι έδειξε το δρόμο της πραγματικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Έτσι, η ισχυρή πολεμική του ενάντια στους Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν και την αντεπαναστατική συντροφιά τους αποτέλεσε τον μεγαλύτερο ιδεολογικό αγώνα της εποχής μας. Ξεκαθάρισε κάθε πτυχή του τεράστιου και ιδιαίτερου προβλήματος της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, και ανέλυσε την συνολική κατάσταση του διεθνούς καπιταλισμού. Οδήγησε σε μια αποφασιστική νίκη της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος και, κατά συνέπεια, του σοσιαλισμού.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς με τη ανάπτυξη των βασικών επιστημονικών Αρχών του σοσιαλισμού έθεσαν τα θεμέλια του. Ο Λένιν ήταν ιδιαίτερα ο θεωρητικός της επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας και της δημιουργίας των βασικών θεσμών του σοσιαλισμού. Προώθησε επίσης τη βαθιά μαρξιστική ανάλυση του καπιταλιστικού συστήματος και της ταξικής πάλης, όπως αυτά εκφράζονται για την εποχή του ιμπεριαλισμού. Ο Στάλιν ανύψωσε ολόκληρο το μαρξιστικό-λενινιστικό οικοδόμημα ένα επίπεδο πιο πάνω, φωτίζοντας τη διαδρομή προς την πραγματική οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της ανάπτυξής του προς τον κομμουνισμό.

Χωρίς το σημαντικό έργο του Λένιν και του Στάλιν, το Κόμμα και οι μάζες δε θα μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους μέσα στο λαβύρινθο των ακανθωδών προβλημάτων που τους ταλανίζουν. Η βαθιά γνώση του μαρξισμού-λενινισμού είναι το μεγάλο στήριγμα του Στάλιν στην καθοδήγηση της Σοβιετικής Ένωσης στη σημερινή περίπλοκη παγκόσμια κατάσταση.

Λαμπρή Πολιτική Στρατηγική

Ως κάτοχοι της μαρξικής θεωρίας, ο Λένιν και ο Στάλιν μπόρεσαν να αναπτύξουν τη μεγάλη ικανότητά τους ως πολιτικοί στρατηγοί. Η μαρξιστική μέθοδος ανάλυσης, τους έδωσε τη δυνατότητα να υπολογίσουν με ακρίβεια τη σχέση των τάξεων και τις γενικές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στην εργασία σε μια δεδομένη κατάσταση, τους έδωσε τα εργαλεία να προσδιορίσουν πότε, πώς και πού το Κόμμα και οι μάζες μπορούσαν να καταφέρουν τα πιο αποτελεσματικά χτυπήματα.

Ο Λένιν ήταν τολμηρός, επινοητικός και ευέλικτος στην πολιτική στρατηγική του. Ξανά και ξανά περιέγραψε επιμέρους μαζικές δράσεις ή γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής της απ’ την έναρξη και την επιτυχία των οποίων εξαρτάται η ίδια η ζωή της επανάστασης. Έτσι, οι πολιτικές αυτές που ήταν πρωτότυπες και εντυπωσιακές συχνά εξέπλητταν τον κόσμο. Ο Λένιν σε πολλές περιπτώσεις έπρεπε να πείσει αντιτιθέμενες πλειοψηφίες της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος ως προς την ορθότητα των προτάσεών του, αλλά και να συντρίψει τα σαμποτάζ εχθρικών στοιχείων, όπως των Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Μπουχάριν, Τρότσκι και άλλων.

Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων του Λένιν στην πολιτική στρατηγική ήταν: α) η καθοδήγηση της μετατροπής του μεταπολεμικού αγώνα των μαζών, το 1905, σε ένοπλη εξέγερση, β) το πετυχημένο μποϊκοτάζ της πρώτης Δούμας, γ) η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο στο εσωτερικό της Ρωσίας, δ) η αποφασιστική στάση του Κόμματος ενάντια στην Προσωρινή Κυβέρνηση το 1917 και η τολμηρή ανάπτυξη των Σοβιέτ στα μαζικά όργανα με τα οποία ανατράπηκε το καπιταλιστικό πολεμοκάπηλο καθεστώς, ε) η κινητοποίηση των μαζών για να νικήσουν την εξέγερση του Κορνίλοφ, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζονταν ο αγώνας ενάντια στον Κερένσκι.

Το μεγαλύτερο, όμως,  επίτευγμα του Λένιν, ως πολιτικού στρατηγού, ήταν να καθορίσει τον ακριβή χρόνο και τρόπο για την επιτυχή πραγματοποίηση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σ΄ αυτή την υπέρτατη στιγμή της ιστορίας έδωσε στο Κόμμα και τις μάζες σωστή μαρξιστική ηγεσία.

Κατά τα επόμενα χρόνια του λυσσαλέου επαναστατικού αγώνα στην ΕΣΣΔ, ο Λένιν επέδειξε πολιτική μαεστρία με τη Συνθήκη Ειρήνης του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που έδωσε στην επανάσταση μια "ανάσα ζωής" από την ιμπεριαλιστική επίθεση, σώζοντάς την απ’ την ήττα. Υπήρξε τεράστιος ο ηγετικός του ρόλος  στον τρομερά δύσκολο Εμφύλιο Πόλεμο και την περίπλοκη ανάπτυξη του Πολεμικού Κομμουνισμού. Υπήρξε το τεράστια η συμβολή του στην περιγραφή και αποσαφήνιση της Νέας Οικονομικής Πολιτικής ως το μέσο για να ξεκινήσει η οικονομική ανασυγκρότηση της ρημαγμένης χώρας. Εξαιρετικής σημασίας ήταν η πολεμική του κατά της παιδικής αρρώστιας του αριστερισμού εκείνων των επαναστατών που αρνήθηκαν να εργαστούν μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα και τα αστικά κοινοβούλια.

Ο Στάλιν, «ο καλύτερος μαθητής του Λένιν», είναι επίσης μεγάλη μεγαλοφυΐα της πολιτικής στρατηγικής. Έχει την τόλμη του Λένιν, την ευελιξία και τη διορατικότητα. Είναι σημαντικό ότι, σε πολλές δύσκολες στρατηγικές κινήσεις που επεξεργάστηκε ο Λένιν, ο Στάλιν βρέθηκε πάντα σε συμφωνία μαζί του, αν και κατά καιρούς πολλά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ήταν αρχικά αβέβαιοι ή στην αντιπολίτευση. Αυτή η γρήγορη κατανόηση του αληθινού νοήματος της πολιτικής του Λένιν, ήταν μια ένδειξη αυτής της μεγάλης στρατηγικής ικανότητας που ο ίδιος ο Στάλιν έχει δείξει τόσες φορές μετά την ανάδειξή του ως επικεφαλής της Κομματικής ηγεσίας μετά το θάνατο του Λένιν το 1924.

Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Στάλιν στον τομέα της πολιτικής στρατηγικής, δίπλα στο κεντρικό θεωρητικό του έργο, έχουν άμεση σχέση με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Εκφράστηκαν κυρίως από την ηγεσία του στην έντονη προσπάθεια εκβιομηχάνισης της ΕΣΣΔ και της κολλεχτιβοποίησης της γεωργίας της. Αυτή η ιστορική απόφαση, με την οποία το Κόμμα ξεκίνησε το πρώτο πενταετές πλάνο που αρχίζει το 1929, έχει ήδη μετατρέψει τη Σοβιετική Ένωση στη δεύτερη βιομηχανική χώρα του κόσμου, με την πιο προηγμένη γεωργική οργάνωση. Αυτή η τεράστια κίνηση χρειάζονταν μαρξιστική-λενινιστική κατάρτιση, οργανωτική δουλειά και στρατηγικές εκτιμήσεις ιδιαίτερης πολυπλοκότητας. Ζωτικής σημασίας χαρακτηριστικά που συμπληρώνουν το μεγάλο έργου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης(κάθε φάση της οποίας χλευάστηκε και διακηρύχτηκε ως αδύνατης από τους αστούς οικονομολόγους σ’ όλο τον κόσμο) ήταν η έγκαιρη οικονομική και πολιτική διάλυση των ΝΕΠανθρώπων (σ.τ.μ. από τη ΝΕΠ = Νέα Οικονομική Πολιτική) και των κουλάκων.

Μια στρατηγική κίνηση μεγάλης σημασίας ήταν η τολμηρή εκκαθάριση από τον Στάλιν των κατασκόπων και δολιοφθορέων από τη σοβιετική ζωή, η οποία προκάλεσε στο φασισμό τη μεγαλύτερη ήττα του, ανατρέποντας το σχέδιο του Τσάμπερλεν και του Χίτλερ για μια ενιαία κοινή επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λενινισμός-Σταλινισμός, ήταν επίσης η θεωρητική βάση της διεθνούς πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου, η ιστορικά αναγκαία τακτική για να ενωθούν οι μάζες των αγροτών, των επαγγελματιών και εκείνων των μικρών επιχειρήσεων στις καπιταλιστικές και αποικιακές χώρες σε αποτελεσματική πάλη ενάντια στο φασισμό και για τη δημοκρατία. Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου ήταν συνδεδεμένη με τη σοβιετική πολιτική της παγκόσμιας ειρήνης, που προσπάθησε να δημιουργήσει ένα διεθνές μέτωπο των δημοκρατικών λαών να αποκρούσουν τις επιτιθέμενες φασιστικές δυνάμεις. Η πολιτική αυτή θα σημείωνε ασφαλώς επιτυχία στην πάλη για την αποτροπή του πολέμου, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες κυρίως της Αγγλίας και της Γαλλίας δεν υποστήριξαν αυτό το μέτωπο, οι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ το απέρριψαν. (σ.τ. μ.Ο Νέβιλ Τσάμπερλεν ήταν πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το διάστημα1937-1940 και Εντουάρ Νταλαντιέ πρωθυπουργός της Γαλλίας το διάστημα 1938-1940).  Απτόητη από αυτή την ήττα της διεθνούς ειρήνης και μπροστά στο ξέσπασμα του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση, καθοδηγούμενη από τη λαμπρή στρατηγική του Στάλιν και το Κομμουνιστικό Κόμμα, έχει αναπτύξει μια νέα πολιτική στον αγώνα για παγκόσμια ειρήνη και δημοκρατία. Ξεδιπλωμένη με ταχύτητα, η πολιτική αυτή, κατέπληξε τον κόσμο με την τόλμη της, της οποίας μερικές από τις σημαντικότερες πτυχές της είναι το σοβιετο-γερμανικό σύμφωνο μή επίθεσης, η συντριβή του φασιστικού Άξονα, η απελευθέρωση των Λευκορώσικων και των Ουκρανικών μειονοτήτων στην Πολωνία, η ανακωχή με την Ιαπωνία, και οι συμφωνίες αμοιβαίας συνδρομής με τα Βαλτικά κράτη.

Εξαιρετικοί Οργανωτές των Μαζών

Ο Λένιν και ο Στάλιν απέδειξαν ότι είναι όχι μόνο μεγάλοι μαρξιστές θεωρητικοί και λαμπροί στρατηγοί, αλλά και εξαιρετικά προικισμένοι οικοδόμοι των μαζικών οργανώσεων για να δώσουν σάρκα και οστά στην μαρξική θεωρία και στρατηγική. Ο Λένιν είπε: «Το προλεταριάτο δεν έχει άλλο όπλο στον αγώνα για την εξουσία, εκτός από την οργάνωση». Τα κείμενα των Λένιν-Στάλιν βρίθουν από μια βαθιά εκτίμηση της αποφασιστικής πολιτικής σημασίας της οργάνωσης, και η δουλειά τους είναι γεμάτη από οργανωτικά καθήκοντα που εκτελούνται με κάθε λεπτομέρεια.

Ο Λένιν ήταν ένας εξαιρετικά μεγάλος οργανωτής. Εργάστηκε στην πράξη καθώς και στη θεωρία, στις θεμελιώδεις αρχές οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, την πιο προηγμένη και περίπλοκη μορφή πολιτικής οργάνωσης που σφυρηλατήθηκε από την ανθρωπότητα. Έχει οργανώσει μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια την έκδοση της πρώτης πανρωσικής μαρξιστικής εφημερίδας στη Ρωσία, της Iskra, εντός της οποίας δημοσιεύθηκαν στήλες με εξαιρετική συμβολή στη μαρξιστική βιβλιογραφία, και η οποία βοήθησε πάρα πολύ την ιδεολογική και οργανωτική ενότητα του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος. Σε έντονη αντιπαράθεση με τους οπορτουνιστές των διαφόρων ειδών, ο Λένιν σφυρηλάτησε από τις αντιλήψεις του πρωτοπόρου ρόλου του Κόμματος, τη σιδερένια πειθαρχία, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τη μονολιθική ενότητα, την αυτοκριτική, την εργοστασιακή μορφή της οργάνωσης, τις νόμιμες και παράνομες μεθόδους εργασίας, τον ρόλο του επαγγελματία επαναστάτη, κλπ. Αυτό έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, κόμμα νέου τύπου και του επέτρεψε να ηγηθεί της Ρωσικής Επανάστασης με επιτυχία.

Ο Λένιν καθοδήγησε προσωπικά την οργάνωση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αυτός καθόρισε όχι μόνο τις βασικές θεωρητικές Αρχές της και προσδιόρισε την κρίσιμη στιγμή έναρξης της δράσης της, αλλά και ο ίδιος, εν μέσω των καταπληκτικών δραστηριοτήτων του ως ηγέτης της Ρωσικής Επανάστασης, επεξεργάστηκε τις βασικές γραμμές του Προγράμματός της και την πολύ λεπτομερή της δομή και διαδικασία. Το κατευθυντήριο χέρι του Λένιν είναι εμφανές σε ολόκληρο το είναι και τη δράση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Ο ίδιος ο Λένιν καταπιάνονταν στενά με οργανωτικά καθήκοντα σε πολλές άλλες μορφές της μαζικής δουλειάς, με τα συνήθη λαμπρά αποτελέσματα. Έτσι, ανέπτυξε τη θεωρία του ρόλου και της δομής των Σοβιέτ, παρακολουθώντας προσωπικά τα πολλά περίπλοκα οργανωτικά τους προβλήματα. Έστρεψε, επίσης, το ισχυρό πνεύμα του και κατανάλωσε τεράστια ενέργεια για την οργάνωση του Κόκκινου Στρατού, που υπερασπίστηκε την μαχόμενη χώρα κατά τη διάρκεια  του 3ετούς άγριου εμφυλίου πολέμου. Αυτός, εξάλλου, ήταν η κύρια αυθεντία της δημιουργίας των μοναδικών και δύσκολων μορφών της σοσιαλιστικής οικονομικής οργάνωσης, της εργατικής πειθαρχίας, της χρηματοδότησης, κλπ., στη σοβιετική βιομηχανία. Το έργο του στην επίλυση των δυσκολιών στις σχέσεις των συνδικάτων με το Κόμμα, με το κράτος, με τη βιομηχανία, καθώς και με τα συμφέροντα των εργαζομένων γενικά, ήταν επίσης ανεκτίμητης αξίας. Τα γραπτά του Λένιν για το συνδικαλισμό παραμένουν κλασικά. Ένα από τα τελευταία επιτεύγματα της γόνιμης ζωής του Λένιν ήταν το εξαίρετο άρθρο σχετικά με την οργάνωση και τα καθήκοντα των συνεταιρισμών.

Ο Στάλιν, όπως ο Λένιν, έχει επίσης αξεπέραστη αξία ως οργανωτής των μαζών. Στο δέκατο έβδομο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), δήλωσε ότι ένα από τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος ήταν «να αυξηθεί η οργανωτική ηγεσία στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας. Αυτή η αρχή έχει γνώμονα την ενεργό πολιτική ζωή».

Ο Στάλιν ήταν ένας στενός συνεργάτης του Λένιν σε όλη του τη λαμπρή οργανωτική δουλειά και  αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν, ο ίδιος, ως αρχηγός του Κόμματος, έχει κληθεί συνεχώς να ξεδιπλώσει το μεγάλο του ταλέντο ως οργανωτή των μαζών. Η κύρια συμβολή του στην οργάνωση, δίπλα στις θεωρητικές και στρατηγικές συνεισφορές του, σχετίζεται κυρίως με την εκτέλεση των καθηκόντων στον τομέα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτό το τεράστιο έργο περιλαμβάνει τη δημιουργία εκατομμυρίων ειδικευμένων εργαζομένων και μηχανικών από ένα βιομηχανικά υπανάπτυκτο πληθυσμό, δημιουργώντας μοναδικά οικονομικά εργαλεία, την ανάπτυξη νέων μεθόδων μαζικής εργασίας, και χιλιάδες άλλα σοβαρά οργανωτικά προβλήματα. Ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της γιγαντιαίας αυτής εργασίας ήταν η ιστορική κολλεκτιβοποίηση της σοβιετικής γεωργίας. Σε όλη αυτή τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ο Στάλιν ήταν ο κύριος οργανωτής, καθοδηγητής και δάσκαλος του Κόμματος και των μαζών.

Επίσης, υπό την ηγεσία του Στάλιν, ο Κόκκινος Στρατός έχει μετατραπεί στην πιο τρομερή στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Κάθε λεπτομέρεια της οργάνωσης ήταν υπό την συνεχή επιτήρησή του. Ο Στάλιν οδήγησε, επίσης,  το Κόμμα σε μια βασική πτυχή της κοινωνικής οργάνωσης, την επεξεργασία τη διαρκή διεύρυνση και τη σταθεροποίηση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Αυτή η σπουδαία πολιτική ανάπτυξη, όπως και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά της σοβιετικής ζωής, έχουν περίπλοκες οργανωτικές πλευρές. Η επέκταση της σοβιετικής δημοκρατίας έχει γεννήσει, ως νομική έκφραση της, το νέο Σύνταγμα, το πιο προηγμένο στον κόσμο, το οποίο σωστά φέρει το όνομά του Στάλιν.

Συνεχίζεται