Στις 14 Ιούλη, εκπρόσωποι των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ και ΣΥΝ παρευρέθησαν, πλάι πλάι με τους υπέρμαχους της «επανίδρυσης του φασιστικού κράτους της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς» εκπροσώπους της ΝΔ και τους εκπροσώπους του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ, σε συγκέντρωση «διαμαρτυρίας» που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα από μερικές δεκάδες «συνδικαλιστές» της αστυνομίας, του λιμενικού και της πυροσβεστικής για τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό καθεστώς των «Σωμάτων Ασφαλείας». Μάλιστα τόσο το «Κ»ΚΕ όσο και ο ΣΥΝ, επιστράτευσαν το «βαρύ πυροβολικό» τους προκειμένου να παρευρεθεί στη συγκέντρωση, με τον βουλευτή Αχαΐας Ν. Καραθανασόπουλο και τον Δ. Αγκαβανάκη από την πλευρά του «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ και τον βουλευτή (και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ) Π. Λαφαζάνη από τον ΣΥΝ, γεγονός που αποδεικνύει πόσο «καίγονται» για τις δυνάμεις καταστολής.
Μάλιστα, όπως πληροφορούμαστε από το «Ριζοσπάστη», ο βουλευτής του «Κ»ΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος, απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους, είπε: «η βίαιη επίθεση ενάντια στο βιοτικό σας επίπεδο εντάσσεται στη συνολικότερη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση. Θέλουν να ρίξουν χαμηλά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα και μετά να παίρνει συντάξεις πείνας» και «η ελπίδα είναι η κοινή πάλη και ο αγώνας με όλους τους εργαζόμενους»(«Ρ», 15/7/2010 ,σελ. 20).
Τόσο από την στήριξη της συγκέντρωσης από τους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, όσο από και την τοποθέτηση του Ν. Καραθανασόπουλου γίνεται φανερό πως ο Περισσός αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις καταστολής ως «εργαζόμενους» και ως τμήμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος, παραβλέποντας το γεγονός ότι η αστυνομία και το λιμενικό είναι όργανα του αστικού κράτους προορισμένα να περιφρουρούν τα ταξικά συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου τρομοκρατώντας το λαϊκό κίνημα, πράγμα που γίνεται φανερό καθημερινά με την καταστολή των διαδηλώσεων του αγωνιζόμενου λαού, τις προσαγωγές-συλλήψεις και το φακέλωμα διαδηλωτών, τα πογκρόμ ενάντια τα ταξικά μας αδέρφια, τους μετανάστες εργάτες «χωρίς χαρτιά».
Μάλιστα, ο αγώνας των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση(!) των «δικαιωμάτων» όσων απαρτίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που δεν είναι σημερινός, αλλά πάγιος, έχει φτάσει μέχρι το επαίσχυντο σημείο να απαιτούν καλύτερο μισθολογικό καθεστώς και ένταξη τους στα ΒΑΕ, όπως φαίνεται και στις παρακάτω δηλώσεις συμπαράστασης: «για μια ακόμα φορά εκφράσαμε τη σταθερή συμπαράσταση του ΚΚΕ στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ με ενσωμάτωση των βασικών επιδομάτων, εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας για το πενθήμερο, τα ωράρια, τις υπερωρίες, αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, κατοχύρωση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών για τους εργαζόμενους στα Σώματα Ασφαλείας.» («Ρ», 16/7/2009, σελ. 33), «‘Εμπαιγμός’». Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τη στάση της κυβέρνησης στο θέμα της αναγνώρισης του επαγγέλματος των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού.» («Ρ», 7/10/2005, σελ. 29). Στο ίδιο μήκος κύματος ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ, που διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους των ενώσεων αστυνομικών, λιμενικών και πυροσβεστών σε πρόσφατη συνάντηση τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα υποστηρίξει τα αιτήματα και τις ιδιαίτερες διεκδικήσεις που προβάλλουν οι ένστολοι της χώρας στο πλαίσιο της ιδιαιτερότητας του ρόλου και του επαγγέλματός τους» («Αυγή», 14/07/2010, ηλεκτρονική έκδοση).
Εκτός των άλλων οι σοσιαλδημοκράτες ψεύδονται για τη μη αναγνώριση του «έργου» των δυνάμεων καταστολής σαν «βαρύ & ανθυγιεινό». Όπως αναφέρεται και εφαρμόζεται βάσει του γενικού νόμου για την ασφάλεια & υγιεινή της εργασίας Ν. 3850 (ΦΕΚ 84Α 02.06.2010) για τους συγκεκριμένους, τα θέματα ρυθμίζονταν και εξακολουθούν να ρυθμίζονται με Προεδρικά Διατάγματα (άρθρο 73), που μισθολογικά (πλέον της εφαρμογής μέτρων προστασίας), σημαίνει πολλαπλή αναπλήρωση της μη ένταξης στα Β&Α με πολλά επιδόματα, όπως ευθύνης, ειδικών συνθηκών (το κυρίως επίδομα «επικινδυνότητας»), ξεχωριστό «κινδύνου», ξεχωριστό «αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας», ξεχωριστό «θέσης αυξημένης ευθύνης» και ακόμη απασχόλησης (ως αντιστάθμισμα μη χορηγούμενων αποζημιώσεων για υπερωρίες), δίπλα στη πληθώρα των 13 επιδομάτων που παίρνουν, όσοι υπηρετούν ειδικά στα επίλεκτα τμήματα καταστολής.
Φυσικά, η στάση αυτή των «Κ»ΚΕ - ΣΥΝ απέναντι στις δυνάμεις καταστολής δεν προκαλεί έκπληξη αφού οι ρίζες της βρίσκονται στη σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική αντίληψη τους ότι οι μηχανισμοί του κράτους, και το ίδιο το αστικό κράτος συνολικά, μπορούν να αλλάξουν ρόλο και να μετασχηματιστούν-εκδημοκρατιστούν μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αντίληψη που επιπλέον αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στις επίσημες θέσεις του «Κ»ΚΕ και του ΣΥΝ. Στο μεν Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ, ανάμεσα στις προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης, αναφέρεται «η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.35, Αθήνα 1996), που, μάλιστα, έτσι θα «ανοιχτεί» και ο δρόμος προς το «σοσιαλισμό» τους, ενώ στις θέσεις του ΣΥΝ με τίτλο «Για την Αριστερά του 21ου αιώνα-Η συμβολή του ΣΥΝ στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ», ανάμεσα σε πολλά άλλα μαργαριτάρια για τον χαρακτήρα του αστικού κράτους και τις δυνατότητες εκδημοκρατισμού του στο πλαίσιο του καπιταλισμού, διαβάζουμε: «οφείλουμε δηλαδή σήμερα να διατυπώσουμε το αίτημα για μια Αστυνομία που θα υποτάσσεται στις δημοκρατικές αρχές και θα έχει τον κοινωνικό ρόλο που της αναλογεί, προστατεύοντας και όχι καταστέλλοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών» («Για την Αριστερά του 21ου αιώνα-Η συμβολή του ΣΥΝ στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ», ηλεκτρονική έκδοση, σελ. 276).
Οι παραπάνω θέσεις δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από επανάληψη παλιών σοσιαλδημοκρατικών ρεφορμιστικών θεωριών για το κράτος, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη διδασκαλία του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και των μηχανισμών του, η οποία συμπυκνώνεται στα παρακάτω αποσπάσματα από το έργο του Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»: «Κατά τον Μαρξ, το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργανο καταπίεσης μιας τάξης από μιαν άλλη, είναι η δημιουργία της "τάξεως" εκείνης, που νομιμοποιεί και στερεώνει αυτή την καταπίεση, μετριάζοντας τη σύγκρουση των τάξεων.» (Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» από το κεφάλαιο 1, «Ταξική κοινωνία και κράτος», παράγραφος 1, «ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ: ΠΡΟΙΟΝ ΤΩΝ ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ», εκδόσεις ΣΕ, Αθήνα 1979, σελ.11) και «Ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας, μα –μήπως μπορεί να γίνει και διαφορετικά;»( Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» από το κεφάλαιο 1, «Ταξική κοινωνία και κράτος», παράγραφος 2, «ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΝΟΠΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΤΛ.», εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1979, σελ.13 ). Επίσης, οι Μαρξ-Ένγκελς στον τελευταίο πρόλογο (24.6.1872) στη νέα γερμανική έκδοση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος», σημειώνουν: «Η Κομμούνα, ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς» («Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1979, σελ..6), ενώ ο Λένιν μας πληροφορεί ότι «Η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψη της»( (Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» Κεφάλαιο 3: Η πείρα της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Η ανάλυση του Μαρξ, παράγραφος 1. ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΡΩΝ, εκδόσεις ΣΕ, Αθήνα 1979, σελ..38).
Από τα παραπάνω αποσπάσματα των έργων των κλασσικών του μαρξισμού, προκύπτει ότι η αστυνομία και το λιμενικό, ως μηχανισμοί του αστικού κράτους και όργανα της κρατικής βίας και επιβολής της ταξικής κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατών, δεν μπορούν να εκδημοκρατιστούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά ούτε πολύ περισσότερο «εκδημοκρατισμένα» να μπουν στην υπηρεσία της εργατικής τάξης στην περίπτωση της προλεταριακής επανάστασης, αντίθετα πρέπει να συντριβούν-τσακιστούν ύστερα από τη νικηφόρα βίαιη-ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου για την οικοδόμηση της πραγματικά δημοκρατικής εξουσίας, της διχτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής δημοκρατίας.
Από τα παραπάνω μπορούν να εξαχθούν δύο συμπεράσματα:
1. Οι θέσεις των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ πάνω σε ένα από τα πλέον θεμελιώδη για το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης ζητήματα, αυτό της ταξικής ουσίας της αστικής κρατικής μηχανής, είναι αστικές ρεφορμιστικές και αποτελούν εξωραϊσμό του ρόλου του αστικού κράτους και των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.
2. Τα δύο κόμματα - εκφραστές του χρουστροφικού ρεβιζιονισμού στην Ελλάδα, το βέρο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ και ο ευρω«κομμουνιστικής» χρουστσοφικής κατεύθυνσης ΣΥΝ, έχουν ταυτόσημες αντι-μαρξιστικές, ρεφορμιστικές θέσεις σε ότι αφορά το παραπάνω ζήτημα, αφού στις θέσεις τους, σε σχέση με την προλεταριακή επανάσταση, δε γίνεται πουθενά λόγος για τσάκισμα-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, αλλά μόνο για "εκδημοκρατισμό" της, γεγονός που καταρρίπτει το μύθο των αγεφύρωτων δήθεν διαφορών μεταξύ των δύο αστικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, διαφορές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως τεχνητές εμφύλιες διαμάχες δύο ομογάλακτων κομμάτων που ασπάζονται δύο παραλλαγές του ίδιου οπορτουνιστικού χρουστσοφικού ρεύματος.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές έχουν χρέος να καταπολεμούν τις αστικές θεωρίες για τη δυνατότητα του εκδημοκρατισμού των δυνάμεων καταστολής, οι οποίες σπέρνουν ρεφορμιστικές αυταπάτες μέσα στις τάξεις του λαϊκού κινήματος σχετικά με το ρόλο του κράτους και αποπροσανατολίζουν την πάλη του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, ενώ παράλληλα αγωνίζονται ενάντια στη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και τον εκφασισμό του κράτους, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου